28 januari: de eerste vlinder van het jaar is een feit. Het was een atalanta (foto van de blog geplukt, niet van vandaag). Dit is redelijk raar want de atalanta geldt als een trekvlinder. Normaal verwachten we als eerste vlinder een citroentje, dagpauwoog, gehakkelde aurelia of kleine vos omdat deze 4 hier overwinteren als volwassen vlinder.
De mammoetboom of reuzensequoia is aangeplant. Hij heeft een plek gekregen, midden in de tuin, waar hij heel hoog en dik kan worden. De afmetingen van in Amerika zal mijn treurvorm nooit halen, daar staan er van rond de 80 meter hoog met een stamomtrek van 24 meter!!! Weetje: de reuzensequoia is niet dé recordhouder, die eer komt toe aan de Sequoia sempervirens of de 'Redwood'. De hoogste gekende Amerikaanse Sequoia is 115.5 meter hoog.
 |
| De Sequoiadendron met in de buurt een toverhazelaar. |
Bij het 'verzilveren' van de gekregen ecocheque heb ik lang zitten tobben welke boom mee naar huis zou gaan. 3 bomen van de kwekerij waren in the running. De 'Barbaris Requiem' (die het geworden is), oftewel een Zelkova serrata 'Sartori' die een rode herfstkleur heeft, ofwel een honingboom, de Saphora japonicum die herdoopt werd tot Styphnolobium japonicum.
Onder de kerstboom lag voor mij ook een ecocheque, gekregen van mijn schoonbroer Marc Testelmans. Nogmaals dank... want ik heb er zonet een heel bijzondere boom mee gekocht: een Sequoiadendron giganteum 'Barabits Requiem'. De moederboom, die door M. Barabits uit Sopron, Hongarije werd gevonden, ging verloren. Gelukkig waren er nog enkele entplanten overgebleven die daarom ook de naam 'Barabits Requiem' hebben gekregen. Het was ook mijn allereerste gebruik van een ecocheque. Nu weet ik dat ge dat gewoon in het bancontactkastje kunt steken, zonder code, en dat werkt.
Rest me nog: de aanplant ervan. We zullen er eens aan beginnen.
Deze nacht heeft het lelijk gedaan. Ik heb rond 2.00 a.m. speciaal de slaapkamerraam opgengezet om het allemaal te aanhoren. Vanuit een warm bed is regen en wind best fijn om te beleven. Zojuist ben ik de tuin eens ingegaan om te kijken of er stormschade is. Dat is niet het geval. Halverwege hing er wel de zoete, zepige geur van de winterzoet. Ik ruik het graag en duidelijk maar er zijn ook andere meningen. Jammer bij de Chimonanthus is dat de gele bloemen op niet veel trekken. Ze lijken op iemand met kleddernatte haren die tegen de kop plakken. Tenzij je de takken omhoog heft (foto), dan gaat het nog. Maar bij de winterzoet gaat het om de geur en het bloeitijdstip.
De krokussen in de voortuin gaan vandaag ook openkomen. De hommelkoninginnen weten waar naar toe om hun eerste hongertje te stillen.
 |
| De winterzoet. |
De zoon verjaart vandaag. Een moment om wat faits divers op een rijtje te zetten: Kristien verjaart op Independence Day in Amerika, de eerste geborene verjaart op dezelfde dag als de Ramp van Tessenderlo (ontploffing op Tessenderlo Chemie), de zoon verjaart op dezelfde dag als de collegebrand in Heusden, de derde verjaart op sinterklaas, de vierde werd 12 jaar op 12/12/12 en mijn verjaardag valt op dezelfde dag als toen in Denderwindeke in 1990 op een boerderij varkenspest werd ontdekt. Toch een speciale familie niet?
 |
| Kristien en ik op de ijskoude Klimaatmars in Brussel. |
Morgen is het 50 jaar geleden dat in het college van Heusden (waar mijn echtgenote nu werkt) brand uitbrak in de slaapzalen van het internaat. 23 jongens overleefden de brand niet. Eén van hen was een buurjongen van ons: Roland, de zoon van 'Sus', onze kolenboer en uitbater van een klein benzinestation. Zelf zat ik in het zesde leerjaar bij meester André Massy toen het nieuws bekend werd. We hebben er in de klas over verteld, we zaten er allemaal verslagen bij. Een dieptreurig moment dat ik nooit vergeet. Roland ligt begraven op het oude kerkhof van Tessenderlo. Bij één van mijn fietstochten hield ik er even halt.
 |
| Het graf van onze buurjongen. Eén van de 23 slachtoffers van de collegebrand van 23.1.1974. |
We zijn er altijd laat mee. Na de jaarlijkse gezinsfoto wordt de kerstboom afgebroken. De boom wordt zoveel als kan verhakseld en de bollen/kabouters/broccoli/komkommers e.d. worden weer netjes opgeborgen. De naalden die bij het buitensleuren van de boom op de grond vallen, worden met de aftrekker bijeengeveegd en met een vuilblik in de tuin gekieperd. Dan volgt nog een rondje stofzuigen. De lichtjes buiten, die moeten nog worden gedemonteerd. Heel wat LED-lampjes lichten niet meer op, hopelijk kan ik ze herstellen.
We hadden dit jaar een schone boom. Zeer mooi gevormd en goed vol. Een dikke anderhalve maand heeft onze Nordmannspar voor een gezellige sfeer gezorgd en dat met opvallend weinig naaldverlies. Zonder boom voelt de living kaal aan en moeten we zelf weer voor de sfeer zorgen. Dat gaat wel lukken.
 |
| Mannetje huismus, gefotografeerd vanachter het venster. |
Volgend weekend vindt het Grote Vogelweekend van Natuurpunt plaats. Dan gaan we de vogels aan de voederplek nog eens tellen en ingeven. Hoe dat precies werkt, kan je hier lezen. Doen het de voorbije dagen hier heel goed: de huismussen, de gewone vinken en de koolmezen. Als extraatje hebben we een groepje kepen, wat pimpelmezen, een houtduif en een Turkse tortel, 2 merels, een winterkoninkje, een roodborstje -dat ik gisteren ook binnen aantrof, ving en terug de vrijheid gaf- en .... intussen al 5 bosmuisjes.
Voor de vogels in kwestie maakt het natuurlijk geen zier uit of je je telling rapporteert of niet, maar het gebeuren kadert in het aanwakkeren van de vogelliefde en het promoten van diervriendelijke tuinen. Op dat vlak kan nog veel gebeuren. Gelukkig hebben veel mensen het al begrepen. Goed zo!
 |
| Pyracantha "Red Star" |
Een voorbeeld van een vogelvriendelijke aanplant, is de vuurdoorn (foto). Vogels voelen zich veilig in deze meestal gedoornde struik en de bessen (rood of oranje) gaan smakelijk binnen. Als de vuurdoorn in bloei staat, zijn ook de insecten niet te tellen. Het krioelt ervan. Voor onze tuin schafte ik er voor de vriesperiode 2 nieuwe aan, mét bessen erop. Je kunt het al raden: er hangt NIKS meer aan.
De dochters die op de wandel zijn, vonden zonet hier in de buurt deze dode vos. Wat een zonde! Hoogstwaarschijnlijk aangereden door een auto. "Hoogswaarschijnlijk", want hij ligt wel heel erg netjes juist naast het fietspad. De oudste dochter heeft de lokale politie opgebeld. Hier worden kadavers op en langs de weg door de gemeente opgehaald. Ik heb de vondst ook ingegeven bij waarnemingen.be . Jammer genoeg heb ik 'dood' moeten aanvinken. Zo'n pracht van een beest!
En dan weten dat er (on)mensen bestaan die zo'n beesten bewust doodschieten. Dat moet toch zijn omdat ze stikjaloers zijn op zijn schoonheid?
Eén van de mooiere bomen/heesters als het sneeuwt of vriest, is de krulhazelaar. In onze tuin staat al een groot exemplaar. Het is een aflegger van de moederboom die toebehoorde aan mijn schoonvader zaliger. In de paasperiode worden er takken van gesnoeid om binnen in een vaas te zetten. Er worden dan eieren in gehangen. Volgende maand komt de krulhazelaar al in bloei. Door het dichte takkengestel is het voor de vogels een ideale boom om een nest in te bouwen.
Op Facebook kan je fotospelletjes spelen. Je laadt je eigen (echte) foto op en dan kan je een aantal thema's genereren: piraat, Romeinse keizer, Manga-stijl, hippie, ..... voor elk wat wils. Het resultaat is soms niet voor publicatie vatbaar maar meestal behandelt het computerprogramma je met voldoende respect. Het lijkt wel of je tegelijk een flinke verjongingskuur ondergaat. Bijgaande foto mag dan softwarematig-gegenereerd zijn maar ooit -ooit!- heb ik er zo ongeveer uitgezien, toch als je de haarband en het zelf geverfd truitje wegdenkt en .... er 40 levensjaren aftrekt.
Omdat heel dat social media-gedoe just for fun is, heb ik de foto maar eens tijdelijk ingesteld als 'profielfoto'. Diegenen die me nu een vriendschapsverzoek sturen, moeten mensen zijn die Peace and Love hoog in het vaandel voeren. Wat mis ik tegenwoordig zo'n lieverds!
Een mooie winterwandeling gedaan met de jongste dochter en Remi richting Boshuis. Een mooie brok landschap van Tessenderlo, met wijdse uitzichten en sfeervolle dreven. De smartphone van de dochter telde zo'n 8,2 km maar het was zo voorbij. Dat is een teken dat het interessant en plezant was. Zeker weten, vandaag was het té mooi om op mijn luie gat te blijven zitten.
Dat alles vlakbij de deur. Gewoon de straat oversteken en we hebben natuur tot in Averbode. Helaas.... heeft Tessenderlo ook zijn minder fraaie hoeken en kanten.
Aangevallen geweest door de kleine sneeuwpanter.
Gelukkig overleefd. Hier en daar wel wat likwonden.
Dan toch. De nieuwe sneeuwval over Limburg heeft ook een mannetje keep met zich meegebracht. De 2 vrouwtjes hebben dus gezelschap gekregen. De vaardigheid om van de voedersilo te eten, heeft hij precies nog niet. In tegenstelling tot de 'slimmere' vrouwtjes, blijft hij zijn eten zoeken op de grond.
 |
| De 2 vrouwtjes samen aan de voedersilo. |
Het is de logica zelf. Beestjes hebben honger en pakken deze dagen wat ze kunnen krijgen. Hoe minder energie het kost, des te beter de strategie. En zo komt het dat niet alleen de vogels gebruikmaken van de aangeboden granen en pitten maar ook de bosmuisjes. Ik zag er altijd 2 maar gisteren, toen de avondschemer intrad, huppelden er al 3 onder de voedersilo. Ze hebben hier in de tuin hun uitvalsbasis, dezelfde hoop wortels als het roodborstje, rennen van daar als bezeten om een zaadje te scoren om dan vliegensvlug terug de bescherming op te zoeken van hun "kamp". Ik vind het allemaal heel koddig. Mijn huisgenoten delen in de vreugde, "zolang ze maar buiten blijven". De foto's nam ik gisteren (vanuit de keuken) rond 17.00 uur toen de bosmuisjes tevoorschijn kwamen. Alhoewel ze strikt genomen concurrenten van de vogeltjes zijn, is er geen spoor van verjaging of agressie waar te nemen. Elk vredig zijn deel. Aan ruzie verspillen ze hun calorieën niet.
 |
| De knappe kop van de houtduif. |
De grootste vogel die we zien in onze tuin is ongetwijfeld de blauwe reiger. Af en toe jaagt er ook een sperwer doorheen het struikgewas. De buizerd horen we ook vaak, soms heel hoog in de lucht maar niet zelden in een boomtop vlakbij. Rond het huis, in de buurt van de voedersilo, is de groottekampioen de houtduif (foto). Wat een kanjer is me dat! Zeker vergeleken met de vogels die hem omringen, de meesjes, de vinken en de mussen.
De houtduif is een prachtige vogel maar hij heeft het niet getroffen in Vlaanderen. Er wordt op gejaagd dat het niet meer mooi is. Zeker in onze omstreken waar haast geen ander 'wild' meer te bespeuren valt - haas, konijn, patrijs, ... allemaal verdwenen - moet de houtduif het precies ontgelden.
Ik kan niet begrijpen dat jacht uberhaupt nog bestaat. Politici hebben de mond vol van dierenwelzijn en 'dieren in de grondwet' - zeer opvallend pakt ook extreem-rechts daar graag mee uit - maar diezelfde politici zijn nergens te bespeuren als het over de jacht gaat, of nog erger, in de slachthuizen waar de beesten aan de lopende band afgemaakt worden. Die hypocrisie, ik word er vaak kwaad om.
Regelmatig arriveert hier een fikse sneeuwvlaag. Lang duren ze niet maar het levert wel mooie beelden op, in het bijzonder in de struiken rondom de voederplek. Eén vogeltje valt op door zijn pienterheid: het roodborstje. Het is de enige vogel die zich schuilhoudt onder een hoop wortels. Zoals je allicht weet, is het roodborstje ook zo slim om bij graafwerken in de buurt te blijven van de opgespitte aarde. Daar zijn de wormen te vinden! En van de bijhorende tuinier heb je niks te vrezen. Het roodborstje snapt dat allemaal. Onder de voedersilo huppelen en speuren een heleboel gewone vinken. De mannetjes met hun roodroze borst brengen wat twijfels bij de huisgenoten wanneer ze de vogels op naam willen brengen. Ook present: de meesjes. Enkele kleine pimpelmeesjes en een handvol koolmezen. Op de foto zie je één van de koolmezen of the great tits zoals de Engelsen hen noemen.
"Klak af!" of "chapeau!" voor alle dieren in het wild die dit koude/natte weer keer op keer trotseren!
 |
| Het schuilende roodborstje. |
 |
| Wat een mooie rugtekening hebben die kepen! |
Vaak, bij wat strengere winters, zien we bij het opduiken van kepen ook wat sijzen. Dat is nu (nog) niet het geval. Net als bij de kepen hebben de mannetjes bij de sijzen ook een zwart bovenhoofd. Dat maakt het determineren wel wat gemakkelijker.
Het meest moderne Blogger-sjabloon (Dynamics) waarmee ik mijn blog 11 dagen geleden terug opstartte, toch overboord gegooid wegens te complex voor de lezers. Reageren was nogal moeilijk en de lay-out kon beter. Daarom teruggekeerd naar de goede oude tijd en een poepsimpel 2-kolommen-sjabloon gekozen dat ik bijna volledig naar mijn hand kan zetten. Het gekozen thema noemt "Supercool". De foto's komen goed tot hun recht en om te reageren heb je geen handleiding meer nodig. Intussen al heel veel bezoekers/lezers gehad (meer dan 3500 deze week) maar de interactie van weleer, is nog veraf. Hopelijk betert dit nog want in het luchtledige bloggen is nogal zielig.
De voorbije dagen verkende ik ook de blogosfeer van vandaag. Heel wat blogs die ik destijds volgde, zijn stilgevallen of hebben de riem aan de haak gehangen. De blogroll van veel blogs is volledig achterhaald wat erop wijst dat het lezen of volgen van andere bloggers niet enthousiast meer gebeurt. De conclusie is misschien voorbarig, maar het lijkt erop dat bloggen - zeker in Vlaanderen - op sterven na dood is. Ik ga Muggenbeet toch nog enkele weken een kans geven en dan herevalueren we. Zo'n reclamevrije omgeving... het heeft toch iets.
(Momenteel volg ik zelf 30 blogs via de "Leeslijst" van Blogger. Ik geef toe, de lijst heeft een opfrisbeurt nodig. Dat krijg je nu eenmaal als je er een tijdje tussenuit bent geweest. Heb je zelf een toffe blog, laat het me weten!)
 |
| Geen vogelkijkhut nodig hier. |
Mijne maat is net terug van de hondenkapster. 2 uur en een kwartier heeft ze er werk aan gehad. Hij was dan ook een echte Beatle geworden met zijn lange krulharen. Remi is zo zot als een deur als hij ons terugziet. Nu zijn we allebei onze wilde haren kwijt.
Over onbenulligheden gesproken.....
Mensen met oog voor details hebben het héél misschien al opgemerkt: Muggenbeet (de blog) heeft sinds vandaag een nieuwe favicon. De favicon, dat is dat kleine symbooltje dat op je tabblad staat voor de naam van de website/blog. Zo heeft Telenet dat lachend gezichtje (is dit nog wel gepast?), Facebook de witte f in een blauwe cirkel en Standaard Boekhandel de oranje uil. Wordpress-bloggers zonder eigen favicon, hebben standaard de witte W in een blauw vak en Blogger-gebruikers de witte B in een oranje vierkant.
Het vroegere blauwe mannetje, gebaseerd op een foto van mij genomen in de oranjerie van de plantentuin van Meise, heeft plaatsgemaakt voor een M in een grasgroen vierkant. Een eigen favicon in Blogger moet vierkant zijn en mag maximum 100 kb groot zijn. Bij 'instellingen' kan je je eigen favicon uploaden (Basis: onderaan). Moeilijk is het niet en .... belangrijk ... waarschijnlijk ook niet. Maar wat moet een jong gepensioneerde anders doen?
Onze langste zetel had een verschrikkelijk diepe zonk. Intiem onderzoek wees uit dat er 4 stalen veren gebroken waren. Niet losgekomen maar echt doormidden. Een eerste herstelling met 4 planken zag er heel degelijk uit maar erop gaan zitten, bleek toch niet comfortabel wegens té hard. Even met de handen in het haar gezeten..... en ik kwam op het idee om bamboestokken op maat te zagen en deze als veervervangers te gebruiken (stokken genoeg momenteel want zowel in de eigen als in moeders tuin heb ik de afgelopen maanden enkele bamboestronken wegens woekergedrag uitgegraven).
 |
| De eigenzinnige eco-herstelling |
 |
| Bamboe aan het uitgraven (september 23) |
Ook dit jaar doen we mee met het ecotuinenweekend van VELT vzw. Zoals gebruikelijk vindt dit evenement plaats tijdens het eerste weekend van juni, dat is deze keer 1 en 2 juni. Sla me dood, maar ik weet niet meer de hoeveelste keer het is dat we gasten ontvangen in onze tuin. We zouden het kunnen opzoeken, maar wat maakt het uit. Belangrijkste is dat het telkens plezant was en dat we al heel veel fijne mensen ontmoet hebben. Dat gaat binnen enkele maanden niet anders zijn.
Wat dit jaar wél bijzonder maakt, is dat de organiserende vereniging, VELT vzw, 50 jaar bestaat. Een gouden jubileum dus. Daar heb ik respect voor: een halve eeuw actief blijven, grotendeels gedragen door vrijwilligers. Knap! Ecologisch leven zit in de lift, dat geldt zeker ook voor ecologisch tuinieren.
Het doet deugd om vast te stellen dat heel wat jongeren afzakken naar de open tuinen. Er is tegelijk zeker ook een stroming in de samenleving die verruwing en verrechtsing predikt, die neerkijkt op al wat groen of ecologisch is, maar ze kunnen de pot op. Onze toffe groep groeit en tesamen maken we de wereld mooier, dat kan van die anderen niet gezegd worden.
Veel sneeuw is er hier niet gevallen. Maar het is wel heel koud. Waar de wind vrij spel heeft, is het allesbehalve aangenaam. In de omsloten tuin is het nog best te doen, zeker in het zonnetje. Onze diepste waterpartij, de zwemvijver, heeft op 2 dagen tijd al een dikke laag ijs gevormd. De voedersilo voor de vogels wordt 2X per dag bijgevuld. Op de foto: twee van onze permanente tuinbewoners en het beetje sneeuw dat hier blijven liggen is. Zij malen er niet om.
Bij het surfen op het internet kwam ik terecht op een artikel van VTWONEN. Zo'n 10 jaar geleden bombardeerden ze Muggenbeet tot Blog van de Maand.
Vorige week trok ik mijn jas aan om toch eens door de regen en de plassen door de tuin te gaan. Veel verwachtte ik niet te zien en juist dan deed ik toch een heel leuke en vooral onverwachte vondst: de gekraagde aardster.
Dit is de allereerste waarneming in onze tuin en dat na meer dan 30 jaar! In Vlaanderen zijn 17 soorten aardster bekend, de gekraagde is de meest voorkomende. De sporen van de paddenstoel ontsnappen via het gaatje bovenaan het vruchtlichaam.
Ik ben er heel blij mee maar vraag me toch af hoe zo'n raar ding ineens in de tuin kan opduiken.
 |
| Een raar geval, zo'n aardster. |
Om een of andere reden is 11.11.11 gestopt met het verkopen van de kalender die we elk jaar in de keuken ophingen. Deze kalender had elke maand een mooie wereldfoto en de lege vakjes hadden het ideale formaat om onze agenda en verjaardagen te noteren. We moesten deze keer iets anders zoeken en dat bleek niet zo simpel te zijn.
Uiteindelijk vonden we iets acceptabel al zijn de dagvakjes redelijk krap bemeten. Het werd een "Magritte" met elke maand een ander schilderij. Enkele daarvan kennen we nog van ons bezoek aan het Magrittemuseum in 2021.
Januari start met "Heimwee".
 |
| "Heimwee" |
Ja, ik weet het wel. Er was een tijd dat mensen me Jezus noemden, en samen met vrienden actievoerders heb ik onze streek Verlost van heel wat vies en kwaads gelijk kwik, cadmium, arseen en radium 226 en door heel wat anti-ecologisten ben ik ooit publiekelijk aan het Kruis genageld maar.... dat betekent niet dat ons huis een kerststalletje is waar naar binnen gegluurd en gegaapt dient te worden.
 |
| Groene ingreep voor wat meer privacy. |
 |
| Onze Remi |
Hij is onlangs 2 jaar oud geworden en hij verblijft ongeveer een jaar bij ons. Zijn naam is Remi. Zowat elke wandeling vergezelt hij mij en hij heeft het zover gebracht dat hij op ons bed (niet onder de lakens!) zijn nachten doorbrengt. Je gaat er in de toekomst ongetwijfeld nog meer over lezen.
Nu maandag moet hij weer naar de kapper. Bijna 2 uur is de vrouw in kwestie telkens met hem in de weer. Zijn krulletjes groeien zo snel dat hij niks meer zou zien en over zijn eigen haar zou struikelen indien we hem geen knipbeurt zouden geven. Zijn eten wordt aan de deur geleverd, verpakt per dagportie.
Remi is onze derde hond. De eerste was Zappa, een doodbrave blonde labrador. We hebben ook nog Zorro gehad, een zwarte retriever. Een maltipoo is meer dan een maatje kleiner. Het was even wennen maar uiteraard... had hij snel ons hart veroverd. Niemand in het huis zou hem nog willen missen.
De voorbije dagen, nog voor de vries, werd er hier en daar een kleine tuinklus uitgevoerd. Zo werden er 2 vuurdoorns aangeplant, een rode en een oranje, en werden de 3 gemetste cirkels van een van onze terrassen (foto) terug vrijgemaakt - je zag er werkelijk niks meer van - en met nieuwe heesters opgevuld: een oranje azalea, een Magnolia x loebneri 'Merrill' en een wilg met knappe, rode poesjes, de gekende Salix gracilistyla 'Mount Aso'. Van deze laatste hebben we ook één binnen op tafel gezet. Wilgentakjes met katjes in huis ogen niet mis. Vroeger deden mensen dat wel meer.
 |
| De 3 cirkels nabij het water; |
Formerly publicated on facebook
by 'Vlo Schreivers' (16.11.22)
De fietsrit van gisteren was een niemendalletje. Voor een intussen getraind bicyclonair schrijver was het een lachertje, in die mate zelfs dat de verplaatsing evengoed te voet had gerealiseerd kunnen worden ware het niet dat in dat geval het staatsieportret met mijn blauwe Batavus moest afgezegd worden. Dat zouden jullie niet fijn gevonden hebben, daarom toch maar met de fiets naar... de kerk van Tessenderlo. Ik heb er mijn eerste communie gedaan, ook mijn plechtige, maar ik ben er niet getrouwd, dat was in Hulst want mijn gewezen voorlezertje in de kerk woonde daar en niet in het centrum.
