Pagina's

24 augustus 2013

pantserjuffer


Naast een paar blauwe glazenmakers (zie foto onder) en de jaarlijks terugkerende heidelibellen is dit jaar ook een pantserjuffer present. Deze juffer heeft een prachtige metallo-groene kleur. In tegenstelling tot de altijd maar rondvliegende blauwe glazenmakers zit de pantserjuffer meestal stil op een oeverplant waardoor het mogelijk is om er in alle rust -zelfs met een compactcamera- een foto van te maken.


De pantserjuffer legt zijn eitjes in het merg of onder de bast van een over het water hangende plant. Hier overwinteren de eitjes. In het voorjaar komen de larven uit en laten ze zich in het water vallen. Na 2 - 3 maanden ontwikkelt een larve zich tot volgroeide imago. De pantserjuffers worden nog verder onderverdeeld in een aantal soorten maar deze determinatie vergt kennis die ik op dit moment nog niet heb. 

update (25 augustus): vliegende blauwe glazenmaker

Heel wat toeren moeten uithalen om deze nooit stilzittende blauwe glazenmaker met mijn compactcamera vast te leggen. Na x-aantal foto's staat hij er toch eindelijk helemaal op. Door de beweging mist de foto wat scherpte maar de flapperende vleugels brengen de foto dan weer tot leven.


17 augustus 2013

een geluk komt nooit alleen

de kleine parelmoervlinder

Begin augustus spotte mijn collegablogster Anne er ook eentje, vandaag kwam hij even drinken van een Rudbeckia in onze tuin: de kleine parelmoervlinder. Niet zo lang geleden als uitgestorven gewaand maar gelukkig duikt hij in de Kempen terug op. Wat een vlinderweek hier in Tessenderlo!

In tegenstelling tot de Spaanse Vlag, die hier nog steeds rondhangt, was het verblijf van de kleine parelmoervlinder van korte duur. Na het opzuigen van een portie nectar uit een manshoge Rudbeckia vloog hij op om wat te zonnen op het loof van een watercipres (Metaseqouia glyptostroboides). Vervolgens verdween hij in het blauwe luchtruim. Gelukkig kon ik hem op foto vastleggen daar ik met mijn kodakje druk in de weer was met die Spaanse Vlag. 

Op 2 dagen tijd, 2 rariteiten... daar kan je je tuin wel eens vlindervriendelijk voor inrichten. Geloof me, je moeite wordt beloond. Vroeg of later. 


Spaanse Vlag (een beetje bis)

Gisteren verscheen de Spaanse Vlag voor het eerst in onze tuin. Deze dagactieve nachtvlinder, die een beschermde status geniet, is aan een opmars bezig in Vlaanderen en daar kunnen we hier blijkbaar mee van genieten. Even dacht ik dat het een 'eendagsvlieg' was, een keertje komen piepen en dan weg, maar ook vandaag zat hij in de buurt van de veldkapel. De zon was een vijftal minuten doorgebroken en daar dook hij weer op. Met zijn vleugels open (zie foto) is het een prachtige verschijning. Zelfs de onderkant is bijzonder mooi. Zijn aanwezigheid compenseert de afwezigheid van de koninginnenpage, ook zo'n formidabel mooi beest.

Spaanse Vlag
 benaderbaar tot 20 à 30 centimeter

Spaanse Vlag op Veronicastrum
bij de eerste zonnestralen dook hij/zij weer op

onderzijde van Spaanse Vlag
de onderkant van deze schitterende (dagactieve) nachtvlinder




16 augustus 2013

het gamma-uiltje ... en Spaanse Vlag

gamma-uiltje op Echinacea

De vlindertelling is wat aan mij voorbijgegaan maar ik lees dat het gamma-uiltje 'gewonnen' heeft. Ik kan dit beamen op basis van wat ik de laatste dagen hier in onze tuin zie: veel gamma-uiltjes (zie foto) maar ook heel wat boomblauwtjes, oranje zandoogjes -vooral op de wilde marjolein- en citroenvlinders. De voorbije dagen zwermt er ook een groot koolwitje rond, wat al een hele tijd geleden is.  Wat me nog opvalt is dat er beduidend meer vlinders te vinden zijn op de Echinacea's, Verbena bonariensis en wilde marjolein dan op mijn talrijke vlinderstruiken. 

De twee gamma's op de voorvleugels (en niet 'achtervleugels' zoals vermeld in het hierboven gelinkte Natuurbericht) van de winnende dagactieve nachtvlinder zijn een duidelijk herkenningspunt. Ze lijken er bij bepaalde lichtinval met gouden verf op getekend te zijn. In onze tuin wordt dit uiltje vaak gegrepen door krabspinnen.

Update 12.00 uur: mijn geluk kan niet op -bij wijze van overdrijving-, zojuist voor het eerst een Spaanse Vlag opgemerkt in onze tuin. Geen denderende foto's maar toch mooi genoeg om ze hier met jullie te delen.



15 augustus 2013

Sovjetkuren aan Oekraïense grens

Het is dus niks geworden daar in Oekraïne. We zijn de grens niet overgeraakt maar werden onverbiddelijk teruggestuurd naar Polen. 3 uren aanschuiven, heel wat kindertranen en palaberen in het grensgebouw ten spijt, bleken onze indentiteitskaarten-met-chip niet datgene te zijn wat de Oekraïense grenscontole met Sovjetkuren wilde zien. "Passport"! Waarmee ze dat folkloristisch rode boekje (dat op de gemeente dient afgehaald te worden) bedoelden waarvan wij dachten dat het in Oekraïne, toch al onafhankelijk sinds 1991, al lang niet meer nodig was. Fout geredeneerd dus. Het Eurovisiesongfestival en het EK voetbal 2012 deden ons aannemen dat Oekraïne een welgekomen natie was voor Europeanen maar de Glasnost moet daar aan die grenspost nooit gepasseerd zijn. No passport, back to Polen! Oekraïense roots of niet. 

 De Oekraïense grenspost waar we niet voorbij geraakten

3 woorden Engels spraken ze daar aan de grenscontrole. Een cursus basiskennis Duits en Engels is toch elementair voor zo'n job, niet? Niet vragen hoe stug en moeilijk onze communicatie met dat opgetrommeld peleton grenswachters daar verliep. Ik meende te verstaan dat de hoogste in rang ook wel zag dat wij een fijne en brave familie waren maar dat hij de regels moest opvolgen. Geboekte hotels waren een flutargument. Als hij nog wat sterretjes bij op zijn jas wou kunnen naaien, moest hij nu vooral zijn werk heel goed en strikt volgens het boekje doen. 

Als vader/gezinshoofd werd ik meegenomen binnen het gebouw. Ik bleef de rust zelve al had ik terloops ingeschat dat ik, moest het nodig zijn uit zelfverdediging, de persoon in kwestie wel tegen het plafond kon plakken. Een soldaat zat in het kantoortje naar de TV te kijken al zou hij beter die eindeloze rij aanschuivende mensen verder helpen. Er werden met een gedateerde computer 2 x 7 brieven opgesteld waarin staat - dat neem ik toch aan - dat we het land niet binnenmochten wegens geen "passport". Nadat ik deze allemaal ondertekend had en de helft ervan als aandenken meekreeg, mocht ik de rest van het licht in paniek verkerend gezin vervoegen. Zij stonden met de neus van de wagen reeds richting Polen. Terug aangekomen aan de Poolse grens snapten ze er daar geen jota van. Hoe, ge moogt daar niet binnen? 

 slaapkamer van het Pools 2sterren-hotel

Mijn eerste reactie was niet meteen iets om fier op te zijn: als wij met ons zeven hier niet binnen mogen, moeten er zeven Oekraïners meteen België verlaten. Als straf. Mijn gedachten milderden met de minuut om vervolgens het standpunt in te nemen dat ik er niet meer aan denk ooit mijn geld naar Oekraïne te dragen. Wat later, mede door de nuchterheid van mijn vrouw, beschouwde ik heel het gebeuren als een leerervaring. Zo moet het bureaucratisch-militaristisch apparaat van de Sovjets er ooit uitgezien hebben. Wat moeten de mensen van ginder en mensen-zonder-papieren allemaal niet meemaken? 

Mijn eerste gedachte om van daaruit, diezelfde dag nog, meteen terug naar België te bollen werd door de rest van de reizigers niet onderschreven, gelukkig maar, en er werd een vervangprogramma uitgewerkt: "in Polen zoeken we een hotelletje naast de straat, van hieruit worden de geboekte slaapplaatsen in de Karpaten en Lviv geannuleerd en we zoeken voor 6 nachten een andere vakantiebestemming." In Przemysl vonden we een aardig 2sterren-hotelletje waar we goed geholpen werden en nog lekker konden eten. Via de meegenomen laptop werd vervolgens een verblijfplaats gearrangeerd in Roemenië en Budapest. 

nieuwe avonturen tegemoet in Roemenië

Roemenië, dat is nu een unieke kans, vond mijn vrouw. Anders zouden we dat land nooit bezoeken maar we staan er nu vlakbij. Bovendien is Roemenië al lid van de Europese Unie en is er geen grenscontrole meer voor Belgen. Oef. Dat was voor mij een sterk argument om ons aan dat avontuur te wagen. We kozen voor Satu Mare, een behoorlijk grote stad vlakbij de Hongaarse en Oekraïense grens. Het was een meevaller van jewelste: oprecht vriendelijk hotelpersoneel, behulpzame mensen op straat, mooie natuur in de Roemeense Karpaten, een vrolijk kerkhof in Sapanta maar ook veel armoede en bedelaars op straat.

Als tegengif voor wat hier over de Roemenen verteld wordt, was dit een leerrijke vakantie. Oekraïne zal nu voor volgend jaar zijn. We -lees vooral vrouw en kinderen- geven niet op en zullen ons met "passport" opnieuw aanbieden aan de grenspost. Wel een andere, niet meer aan de Poolse zijde. Dat liep daar te stroef, te ontmenselijkt en te traag (honderden vrachtwagens schoven daar naast de auto's aan!). Via Roemenie of Hongarije kan dit niet slechter verlopen. 

Volgens onze Roemeense hotelmanager hebben we geluk gehad dat we in Oekraïne niet binnengeraakt zijn. Het zit daar vol met criminelen, zei hij, een deed er nog een gebaar bij (wijsvinger snijdend over de nek) dat er niet zo positief uitzag. Blijkbaar denken de Roemenen zowat hetzelfde over de Oekraïners als wat hier over de Roemenen verkondigd wordt. Vooroordelen, alleen te bestrijden door er zelf eens een kijkje gaan te nemen. Laat ons hopen dat het ons volgend jaar wel lukt. Met die rode boekjes bij de hand gaat dat lukken! Voor het goede doel wil ik me nog wel eens plooien naar de wet.