een dag later

pillenschema
Nooit medicatie ingenomen en nu dit.....

We zijn een dag verder. Bij elke ademhaling en bij elke slik proef ik nog steeds het ziekenhuis. Het ontsmettingsmiddel heeft zich genesteld in mijn slijmvliezen. Tevens moet ik heel veel hikken. Ik begin terug smaak van mijn eten te krijgen al zijn het maar kleine porties. De frieten die gisteren op tafel kwamen voor de verjaardag van Loes, heb ik me op enkele stuks na aan me laten voorbijgaan. Ik proefde van de verjaardagstaarten maar heb er nauwelijks van gegeten. Kunnen plassen zonder urinaal, wat een voorrecht!

Het kortstondige verblijf op de Covid-afdeling blijft wat in mijn hoofd spoken. Ik verwijt niemand iets, integendeel, maar er knaagt wel een prangende vraag. Niet alleen bij mij. Er lopen hier nog wat bezorgde huisgenoten rond.

Naar het ziekenhuis gaan voor niet-corona, was geen probleem. De gebruikelijke diensten zijn gescheiden van de Covid-afdelingen. Er is geen gevaar voor besmetting. Maar wat als het loopt zoals het bij mij liep? Ik heb altijd strikt de coronamaatregelen opgevolgd. Ik bleef in mijn kot. De kans op besmetting door andere mensen leek mij nihil. Tot ik via de huisarts en spoedartsen met de ziekenwagen naar de kliniek werd afgevoerd en daar verkeerdelijk naar de corona-afdeling werd getrieerd. Van de veilige thuishaven werd ik door heel wat intelligente medici naar het hart van de besmettingszone gebracht. De CT-scan van de longen die ogenblikkelijk werd genomen na aankomst in Geel, wees op zuivere longen. Ik had mijn modus vivendi ook aan de spoedarts meegedeeld, dat een kans op besmetting mij heel onwaarschijnlijk leek, zei ik meermaals. Toch ging ik richting vierde verdieping, de verboden zone. Achteraf bekeken lijkt het mij zo te zijn dat ik nooit zo dicht bij het virus ben geweest dan daar in mijn bed op mijn kamer.

Ook de oude man in het kamertje naast mij, kreeg het goede nieuws van niet besmet te zijn. Ook hij lag verkeerdelijk op de Covid-afdeling. Het kan best zijn dat ik me hierover onnodig zorgen maak en dan verontschuldig ik mij voor deze twijfel, maar niet aangetaste mensen zouden toch beter niet op de Covid-afdeling moeten terechtkomen. Ik heb daar uiteindelijk toch zo'n 36 uren gelegen en geloof me, het is wachten, lang en bang wachten op het laboresultaat van die neusslijmstalen (neusuitstrijkjes).

Zonder kennis of ik al dan niet op de afdeling besmet geraakt ben, verhuisde ik vervolgens naar een andere afdeling waar ik in contact kwam met een hele reeks andere verpleegsters, dokters en medewerkers. Hopelijk was ik clean voor hen. Hopelijk ben ik niet besmet.

mijn medicatie

Dus de vragen waar ik thans mee zit zijn de deze: hoe veilig is het voor mensen die niet besmet zijn maar toch op de Covid-afdeling geplaatst worden? Hoeveel patiënten komen er zo verkeerdelijk op de Covid-afdeling? Is er zekerheid dat patiënten die naar een andere afdeling verhuizen, veilig zijn voor het personeel?

Begrijp deze vragen niet verkeerd. Ik heb gezien hoe toegewijd al die mensen zijn en ik ben vol lof over de goede zorgen. 't Zijn alleen die foute triage en het (achteraf gebleken) onnodig verblijf op de corona-afdeling die me vandaag bezighouden, ja, zelfs wat bang maken.

vierde verdieping: covid

Aandenken aan de ziekenhuisopname

Vrijdag liep het grondig mis: koorts, een grauwe kleur, pijn in de borststreek en een moeilijke ademhaling. In allerijl naar de huisarts die mij op haar beurt met de 100 en extra spoedartsen naar het ziekenhuis van Geel liet wegvoeren. In de ziekenwagen hoorde ik de dokter resoluut stellen dat er Covid in het spel was. 'Zonder twijfel', 'zet uw maskers maar allemaal op'. Het zweet brak me toen helemaal uit.

In het ziekenhuis werd ik afgeleid naar de Covid-zone. Meteen onder een CT-scanner om mijn longen door te lichten. Een hartinfarct was eerder uitgesloten door middel van een 'hartfilm'. Niet veel later lag ik al op een kamer op de vierde verdieping: de Covid-afdeling. Ik zag veel plastieken afscheidingen, dokters en verpleegsters met maskers en kreeg 2 infusen, aan elke hand één, en een bewakingsmonitor naast mijn bed die permanent mijn ademhaling, hartslag en zuurstofgehalte weergaf. Was de gemeten waarde afwijkend ging er een alarm, kwam er een kabeltje op mijn lijf los of de krokodillenklem op mijn oor, ging er ook alarm. Elk uur werd er automatisch een band aan mijn arm opgeblazen, héél strak op het pijnlijke af, om de bloeddruk te meten. Twee staven werden in mijn neus gestoken en die vertrokken naar een labo. Plassen diende te gebeuren in een urinaal. De hele kamer rook naar een ontsmettingsmiddel, een geur waar ik slecht tegen kan.

36 uur laten, bijna tegen middernacht, kreeg ik van een verpleegster te horen dat het laboresultaat binnen was. Negatief. Geen Covid. Opgelucht, een pak van mijn hart. Ik was er echt niet gerust in. Mijn rug deed pijn van altijd in bed te liggen. Wat later werd ik verhuisd naar een eigen kamer op de derde verdieping, de cardio-afdeling. Van hieruit werd ik met een moderne rolstoel naar een reeks onderzoeken geleid: een CT-scan van mijn hart, een echo van mijn hart en een neurologisch onderzoek of in mijn kop alles nog normaal functioneerde. De 'parameters' werden voortdurend opgemeten door een verpleegster en een draagbaar kastje werd met stickers en kabels met mijn lichaam verbonden. Ik kreeg spuiten in mijn buik, pilletjes voor het hart en een drankje met kalium.

Alle resultaten bleken achteraf evenwel geruststellend. Mijn kop, hart en longen zijn nog gezond, De pijn in de borst bleef maar bloeddruk en koorts waren terug normaal. Ik voelde me -50 uren later- terug heel wat beter.

tekening van de jongste dochter op de kamer

Vanuit mijn kamer keek ik op de kerk van Sint Dimpna. De vensters moest ik sluiten want het buitengeluid was irritant. Alsof je in een industriepark lag. De tijd doodde ik met tv-kijken en lezen. Mijn altijd zorgzame vrouw had de weekendkrant in mijn valiesje gestoken. Zelfs met een pen erbij om de cryptogram op te lossen. Bezoek was verboden. Als vegetariër kreeg ik die dagen vreemd genoeg vis, kip-curry en witloof-hesp-kaas maar dan zonder de hesp. Geen gezeur hierover, de mensen deden het beste voor mij en zovelen anderen. Er zijn wel grotere problemen daar.

Maandag in de vroege avond mocht ik het ziekenhuis verlaten. Ik heb wel een verpleegster moeten aanspreken hoe het nu eigenlijk zat met mijn ontslag want ik was al enkele uren aan het koekeloeren op mijn kamer na de mededeling dat ik mocht vertrekken. Het meisje koppelde me los en wat later wandelde ik versuft met mijn valies door verdieping 3 naar de uitgang. De drie dochters pikte me op en dat was een heel emotioneel moment. Dit had heel anders kunnen lopen. Voortdurend dacht ik aan het verhaal van de patiënt die behoorlijk gezond met Covid binnenkwam en wat later al dood was of aan al die mensen die zonder omringd te zijn door hun familie hun laatste adem uitblazen. De dood die plots voor je staat, is een beeld dat al van kinds af mijn leven verkloot.

Ik ben onder de indruk van de organisatie binnen het ziekenhuis en de goede zorgen van de verplegers, poetspersoneel en dokters. Dat Covid-ding vraagt heel veel van die mensen en ze zetten hun buitengewoon in om er het beste van te maken.

Gisteren heb ik alle onderzoeken besproken met de huisarts die me verder van dichtbij gaat opvolgen. Belangrijkste is dat alle onderzochte organen (hersenen, longen en hart) nog gezond zijn. Er is wel werk aan de winkel om het zo te houden. We starten met medicamenteuze ondersteuning: ik heb elke dag 4 medicamenten in te nemen maar gelukkig geen hele berg. Van elk pilletje slechts één per dag. Tot enkele dagen geleden was mijn anamnese een quasi blanco blad, het kan snel veranderen.

Afdeling vier. De triage. De ziekenwagen. "Covid" horen zeggen, meermaals. Angstzweet. Ongeruste kinderen en vrouw. Bij elke beweging de hartslagmeter zien pieken. Die maskers. De kamer die niet verlaten mag worden. Je lichaam aan infusen en kabels. De wil om te overleven.

Een ervaring die heel diepe sporen heeft nagelaten. Aan intrinsieke motivatie om anders te gaan leven geen gebrek. Zet je gezondheid altijd op de eerste plek.

(Omwille van mijn vermoeidheid en nodige herstel kan deze tekst met haken en ogen aan mekaar hangen maar dat zal je me wel vergeven zeker). En... aan Loes, mijn oudste dochter, een gelukkige 25ste verjaardag. Gezien de afloop, kan dit nu wel gevierd worden.

Opgelucht, terug thuis. Een straffe ervaring rijker.

koninginnenpage

Mijn jongste dochter vond hem vanmiddag. Zo'n koninginnenpage is bijzonder welkom in een wereld vol koolwitjes. De page dronk minutenlang nectar bij de Erysimum 'Bowles Mauve', vloog op en verdween in de lucht. De koninginnenpage wordt momenteel op vele plaatsen opgemerkt. Hier is het een eerder zeldzame gast. Vandaag hadden we het geluk dat we er vlakbij konden komen en er mooie foto konden van maken. Het blijft een indrukwekkende verschijning. 

koninginnenpage op Erysimum

holletje van niets

Wij zijn bij de gelukkigen die vleermuizen in de tuin hebben. Vanaf de schemer verschijnen ze uit het niets en vangen ze met duikvluchten insecten op het wateroppervlak van de vijver. Ze zijn met zijn drieën maar ik heb geen benul welke soort het precies is. De vondst van de zeer zeldzame grijze grootoorvleermuis  in 2018 kan ook een toevallig feit zijn van een dwaalgast. 

Een andere vraag is wél opgelost: waar slapen die beesten? We hadden al wat kleine keutels gevonden op een vensterbank maar gisteren zagen we voor 't eerst een vleermuis dat kleine holletje van niets (zie foto) buitenvliegen. Het toeval wil dat ik zopas, na dertig jaar, begonnen was met dat dak aan de voordeur af te werken. Ik weet nu dat ik dat holletje hoe dan ook toegankelijk moet houden. Vleermuizen zijn overigens beschermde dieren.

Vleermuizen hebben duidelijk niet veel opening nodig om ergens binnen te geraken. En luxe is ook niet aan hen besteed. 

Hoe maakt men rupsen?

Gisteren tegengekomen in de tuin

Geaderde witjes, in copula

ongecomplexeerd 

in de vrije natuur

met de vleugels als laken

bezig met de grote tovertruuk

Dag van de Aarde ....

.... die we hier naar eigen vermogen alvast wat groener hebben gemaakt.

Van maïsveld (1990 - bouwgrond) naar natuurrijke tuin (2020).

Zicht vanuit mijn slaapkamer

Iedereen kan zijn steentje bijdragen

maar dit betekent niet dat we niet verder moeten kijken

dan de eigen tuin.

De grote smeerlapperijen moeten stoppen:

ontbossing, honger, slachthuizen, biocides, overbemesting, jacht, inpalmen leefgebieden, watervervuiling, .... een hele rij samen te vatten als

de misplaatste superioriteitsgedachte van de mens tegenover dier en planeet.

Antropocentrisme, voor de geleerden.
Egoïsme in het kwadraat.

We horen er gewoon bij

en staan er niet boven.

natural beauty

Een caleidoscoop van bloemblaadjes in tinten van wit en roze. Je kan er weken aan sorteren, schikken en verlijmen of je kan de natuur zijn werk laten doen. Bovenstaand museumwaardig kunstwerk vond ik vanmorgen in een hoekje aan de vijver. De kunstenaars in kwestie zijn de oostenwind, de geulen tussen de stapstenen en de vijverpomp. Een niet alledaags collectief. Gebruikte materialen: bloemblaadjes van een appelboom en een inheemse vogelkers.

Hoe ze precies in het werk zijn gegaan, verklap ik je graag - alles voor de kunst! -met behulp van onderstaande foto's. Het creatief proces ter zake:

1. De wind blaast de bloemblaadjes (petalen) in de vijver.

2. De pomp zuigt het water naar de plantenfilter (helofyten) via de geulen en de drijvende blaadjes koeken onbedoeld samen op artistieke wijze.

bekijks

Op deze postkaart heb ik 9 bloemfoto's verwerkt tot een collage. Er zijn momenteel nog een heleboel planten die het beste van zichzelf geven, de ene al wat opzichtiger dan de andere. Het belangrijkste 'verschijnsel' dat hier momenteel plaatsvindt, is dat de doorzichtige tuin op enkele dagen tijd is getransformeerd in een gesloten bostuin. Alle heesters en bomen hebben in een mum van tijd jonge bladeren gekregen. Hierdoor zijn alle vergezichten verdwenen en is de tuin spannender geworden, klaar om ontdekt te worden. De vele verschillende tinten groen zijn moeilijk te vatten. Wat een kleurenpalet! De vele vogels... die kunnen nu nog beter verstoppertje spelen.

De negen van hierboven zijn (klokgewijs):

1. Clematis montana
2. Lithodora diffusa 'Star' - parelzaad
3. witte vorm van judaspenning
4. Darmera peltata - schildblad
5. Euphorbia polychroma - wolfsmelk
6. Rubus x tridel 'Benenden' - sierbraam
7. Cornus florida 'Sweetwater' - bloemkornoelje
8. Tartaarse struikkamperfoelie
9. rode brem

De tjiftjaf in een roos op het terras.

bloemen en motregen

Het motregent hier een beetje. In hoeveelheid uitgedrukt zo goed als verwaarloosbaar maar wel goed genoeg om het stof er af te regenen. Hopelijk ook goed genoeg om het wildebloemenzaad dat rondgestrooid werd, te laten kiemen. Voordat ik een kleine toer door de tuin deed, herstelde ik nog een aangekocht nestkastje dat de geest had gegeven. Het viel me bij de restauratie ervan op hoe snelsnel die dingen in mekaar gestoken worden. Met wat houtlijm, echte nagels in plaats van nietjes en een waterbestendig aluminium profiel op het dak is het nestkastje nu stevig genoeg om vele jaren mee te gaan. Waarom toch altijd zo'n prul verkopen?

Virtuele rondleiding 18/4/2020
Start linksboven met de klok mee:

1. Geum 'Totally Tangerine' (nagelkruid)
2. Boshyacinthen
3. Cornus 'Eddie's White Wonder' - bloemkornoelje
4. Magnolia 'Gold Star'
5. Kruipend zenegroen
6. Viburnum 'Pragense' - sneeuwbal
7. Euphorbia x martinii - wolfsmelk
8. Syringa vulgaris 'Beauty of Moscow' - sering
9. Magnolia  brooklynensis 'Yellow Bird' - beverboom

ecotuindagen 2020 geannuleerd

VELT, de organisator van de ecotuindagen op 6 en 7 juni e.k., hakte vandaag de knoop door:

"We legden ons oor te luister bij diverse betrokkenen en instanties en volgden de nieuwsberichten over Covid19 uit Nederland en België op de voet. De inschatting van de grote meerderheid is dat het niet wenselijk is -niet zou ‘getuigen van goed burgerschap’- om de Velt-ecotuindagen met jaarlijks zo’n 30000 à 40000 bezoekers te laten doorgaan in het welgekende concept.
   
Met pijn in het hart melden we dat de Velt-ecotuindagen als ‘internationaal’ evenement wordt geannuleerd.
....
Als de maatregelen, jouw gevoel én jouw tuin het toelaten (wellicht weten we begin mei meer) om beperkt bezoek te ontvangen, kan je in het weekend van 6 en 7 juni uiteraard zelf mensen uitnodigen voor 'mini-ecotuindagen'. "
......................
Ik zal samen met de familiegenoten bekijken of er hier een alternatief 'mini-opentuinen' zal plaatsvinden. Je hoort er nog van. 

fladderaars van vandaag

boomblauwtje in appelbloem

koolwitje

gehakkelde aurelia

geaderd witje (onderkant) op steenraket

geaderd witje (bovenkant) op judaspenning

citroenvlinder (mannetje)

Er vlogen ook heel wat oranjetipjes rond, een dagpauwoog en een groot koolwitje. Ik zag heel veel baltsvluchten maar ook ... afgewezen mannetjes. In aantallen waren de smaragdlangsprietmotten overduidelijk aan de winnende hand. Mooie zwermen van 50 stuks aan de gele kastanje en de kardinaalsmuts.

roodaarskniptor

Daar zit iets in de ossentong. Iets groter dan 1 cm en volgens Jan Modaal ongetwijfeld behorend tot het ongedierte. Maar wat is het? Daar hebben we tegenwoordig de beeldherkenning van waarnemingen.be voor. Toch even schrikken als met 100% zekerheid de naam tevoorschijn schiet: de roodaarskniptor. De larven van kniptorren noemt men ritnaalden.

bezig met

Foto van 16 april 2020
zelfportret

maximaal groen

Zo'n 30 jaar zijn we al bezig met ons stukje bouwgrond om te vormen van een kale, dode maïsakker naar een groene oase waar mensen en dieren graag vertoeven. Terwijl rondom ons grote stukken bos verdwijnen, blijven wij meer groen creëren. Nog een decennium verder en ons geleeg begint trekken te vertonen van dat klein Gallisch dorpje in dat reuzegroot Romeins imperium. 

De voorbije dagen werd de weg naar maximaal groen verdergezet. Veel ruimte daarvoor schiet er niet meer over. Bij het bewegen door de tuin viel het me evenwel op dat een aantal paden nooit of bijna nooit gebruikt worden. Daarom nam ik de beslissing om er 4 af te schaffen en de grond terug te schenken aan de natuur. Op bovenstaande foto zie je bijvoorbeeld hoe een bospad terug losgewerkt is en klaargemaakt werd voor nieuwe bosflora. Sommige planten worden aangekocht maar ik heb het voornemen om er vooral zelf gewonnen bloemenzaad uit te strooien: judaspenning, daslook, Smyrnium perfoliatum, boshyacinthen en vingerhoedskruid.

Ook hierboven werd een verbindingspad buiten gebruik gesteld. De Sorbaria sorbifolia mag de grond verder inpalmen, iets wat duidelijk in zijn genen zit. Vlakbij de potten die het pad barricaderen, plantte ik ook nog een nieuwe sierappel, meer bepaald de Malus 'Wintergold'. De kleine maagdenpalm zal naar verwachting de bodem snel bedekken.

Behalve het afschaffen van paden ligt het ook in mijn aard om bestaande rechte paden krom te maken. Paden moeten ook niet breder zijn dan nodig. Veel paarden met kar passeren er niet door onze tuin. Hierboven zie je hoe ik te werk ga. Op twee plekken van deze pad snoepte ik een 'sinaasappelschijf' af voor de aanleg van een nieuwe bloemenborder. In plaats van zand pronkt er nu een groep Geranium x magnificum met in het midden een gekregen roodbladerige bonsai-esdoorn. Het boompje werd gered uit zijn smal kuipje en kan nu vrijelijk zijn takken spreiden. Enkele meters hiervandaan gebeurde hetzelfde en kregen een toverhazelaar en een groep Geranium himalayense 'Baby Blue' ruimte om te groeien.

Smyrnium perfoliatum tussen vergeet-mij-nietjes en dagkoekoeksbloem

Dit alles lijkt misschien idyllisch en bijzonder gezond voor de longen. Sprookjes bestaan niet. Al deze werkzaamheden gebeurden terwijl de geur van drijfmest prominent in de tuin hing. Al wekenlang is dit zo. Gisteren kwam er nog een dag houtrook bij want de aanpalende boer - ja, deze die als een ware alleenheersende Romein onze bomen denkt de moeten snoeien - heeft de berg achtergebleven takken verzameld en vervolgens in de fik gestoken. De liedjes van de vogels werden ook vaak overstemd door de kettingzagen. Maar we blijven doorgaan... al is er nog een hele lang weg af te leggen. De strekking minimaal groen is nog steeds immens groot. Al is er een lichtpunt: bij onze fietstocht van gisteren passeerden we een verkooppunt van .... kunststof-haagplanten. Zucht.

schaakbord en viervlek

Schaakbordlieveheersbeestje

viervleklieveheersbeestje

We blijven onze ogen openhouden, ook voor de heel kleine dingen. Nadat we op 22 maart jl. een viervleklieveheersbeestje zagen kruipen op de stam van de hemelboom, vond ik vandaag een schaakbordlieveheersbeestje. Ik zag nog een klein lieveheersbeestje zitten, een oranje zonder ook maar één vlek, maar het vloog meteen weg toen ik er een foto wilde van maken. 

Deze twee lieveheersbeestjes eten luizen en ook al zijn ze piepklein, ze verdienen een volwaardige plek in de beestenlijst.

kleine rouwvlieg

Naast grote aantallen smaragdlangsprietmotten vliegen er nog kleine zwarte 'vliegjes' in de tuin. Ik zie ze vooral zonnen op vers loof. Hier zijn het kleine rouwvliegen, de Bibio lanigerus, die net als de maartse vlieg behoren tot de Zwarte Vliegen. Net zoals ze plots massaal opduiken, zijn ze op een keer ook allemaal weg. De rouwvliegen zijn strikt genomen geen vliegen maar muggen. Het mag ook niet te gemakkelijk zijn.

(op de foto: jong paardenkastanjeblad)

ieder zijn plek

Mijn lievelingszitplek in onze tuin is de gerestaureerde bank nabij de waterleliepoel. Vooral als ik op mijn eentje wil zijn. Je zit er beschut van de noorden- en oostenwinden en je hebt er zicht op de poel tot en met de ecoduct. Als je stil bent, zie je er de vogels drinken en baden. Af en toe komt er ook een eekhoorn langs. 

Die van ons heeft zo haar eigen zithoek. Ze leest er in alle stilte haar boeken. Ze heeft er zicht op een veldje met sierrabarber, Rodgersia, een iep, een Stephanandra tanakae en een Acer shirasawanum 'Jordan'. Gisteren heb ik de rugzijde onder handen genomen omdat het te open en te bloot was. Ik plaatste een afgedankte kastanjen poort en liet er een meidoorn en wilde klimroos in groeien. Een sering die er al stond werd wat gemodelleerd. 

Om nog meer natuur te kunnen creëren, schafte ik de voorbije weken ook 3 paden af. Bij 2 laat ik alles zijn gang gaan, bij eentje (in het kastanjebos) worden gericht vaste planten in de grond gestoken en zal ik ook eigen gewonnen bloemenzaad uitstrooien. Vingerhoedskruid, judaspenning en daslook zijn heel gemakkelijk op deze manier te introduceren.

Pro memorie: de plek waar mijn vrouw haar boek leest, was ooit een kleine folievijver. In 2009 zag het er zo uit.

nieuwe stoelen, nieuwe kleuren

 de kleuren van 2011

In augustus 2011 kochten we een zware tafel en 6 kleurrijke stoelen om ons nieuwe terras aan te kleden en vooral om ons comfortabel te kunnen neerzetten zonder zeer aan het achterwerk. Bij onze recente zoektocht naar 6 bijkomende stoelen wegens een aantal meubilaire verschuivingen, stelden we vast dat de winkel deze modellen niet meer verkocht.

Ons oog was nu gevallen op een zeer mooie stoel, elegant uitgevoerd in ijzer en verkrijgbaar in heel wat kleuren mét of zonder armleuning. Op den duur zagen we hem overal verschijnen zelfs op foto's van Hundertwasser (Kunsthaus Wien) en op straatbeelden van Parijs. Die van ons die onlangs op schoolreis ging naar Parijs, liet me via sms weten dat de betreffende stoelen heel goed zitten. Bij thuiskomst zou ze er online aanschaffen.

Die bestelling is er uiteindelijk niet gekomen ook al had ze mijn zegen. Ik heb de knoop dan zelf doorgehakt. Een grondige speurtocht op de computer bracht me bij een designwinkel in het Luikse die onze stoelen van 2011 wél nog verkocht. In heel wat opvallende kleuren waaronder 'onze' rode en oranje. Zoals uit bijgaande foto's blijkt, ging ik voor blauw en groen, de kleuren van een heldere lucht en het malse gras.

Na wat proefopstellingen - ja, er werd wat heen en weer gesleurd met die stoelen - kregen ze nu hun definitieve stek. Eén van de groene heb ik al langdurig ingezeten bij het invullen van een cryptogram en het zitten ging me beter af dan het invullen. Behalve dat je billen verwend worden, zijn er nog wat troeven (gebaseerd op de ervaring met de rode en oranje): ze rotten niet, ze zijn slijtvast en licht, ze behouden hun kleuren en..... pas opgemerkt bij de levering van de nieuwe (kiekens dat we zijn!): de stoelen zijn stapelbaar.

Onze ogen zijn er intussen aan gewend, maar het roze bijzettafeltje tussen de twee blauwe stoelen hebben we er gisteren toch tussenuit gehaald. Dat wrong en bleef maar wringen.

6 man minder

Foto: Sara Rutten

Het paasfeest is hier een jaarlijks gebeuren waarbij we wat extra volk uitnodigen. Normaal zitten we hier met minstens 12 mensen, vandaag waren het er 6 minder. Niet dat het eten vorig jaar niet te vreten was of dat er ruzie is in de familie, neen, Covid-19 vereist discipline en we houden ons eraan.

Het menu bleef overeind: zelfgemaakte frieten (die van ons), een kleine salade (Sara) en een communiekorfje met vegetarische vidé (Ludo). Natuurlijk hadden we de 6 anderen er graag bij gehad, in het bijzonder mijn ouders, maar we hebben er het beste van gemaakt. Ter compensatie heb ik mijn ouders deze morgen wel een bosje witte paasbloemen uit de tuin bezorgd. Op veilige wijze.

Narcissus triandrus 'Thalia'

paasklokken verliezen lading

De witte rook van de veiligheidsraad richting de paasklokken van Rome hebben hopelijk heel wat kinderen vanmorgen zoek- en snoepplezier opgeleverd. De paasklokken zijn wel degelijk over het land gevlogen. Meer zelfs, een aantal gevleugelde klepeldragers moet zelf wat sukkelen met hoest- en niesbuien want net boven ons geleeg hebben ze een lading paashazen en eieren gelost. Iets wat al jaaaren niet meer gebeurd is wegens kinderen te groot of kinderen te stout.

Mijn verbazing was dan ook groot toen ik bij mijn gebruikelijke ochtendwandeling door de tuin her en der lekkere dingen tegenkwam die er gewoonlijk niet liggen. Sommige chocoladen figuren waren zo goed verstopt dat ik niet berekend krijg in welke geometrische figuur die paasspullen precies geland zijn. Loodrecht al zeker niet. Een nieuw gegeven en niet zonder belang in deze tijden is dus ook dat dat coronavirus overgedragen kan worden op paasklokken (in autodidactisch-medische middens ook wel 'rologinose' genoemd). 

Een andere hypothese is dat het wel degelijk de bedoeling was van de paasklokken uit Rome om precies bij ons rijkelijk met chocolade te strooien. Blijkbaar zijn er connecties tussen moederke Maria, via het Vaticaan, met de paasklokken. Hoe het ook precies in mekaar zit, is evenwel bijzaak en vooral voer voor onderzoeksjournalisten moge ze nog bestaan. Van belang is dat ik alles heb laten liggen en het zoekwerk overgelaten heb aan de kinderen die wellicht tegen de middag allemaal uit hun nest zijn gekropen. Ze zullen nogal 'verschieten' want volgens hen bestaan de paasklokken niet. Kinderen en betweterigheid!

gouden corona voor Maria

Op de dag dat Jezus aan het kruis werd genageld, kreeg Maria, de gipsen bewoonster van onze veldkapel, een gouden corona. Deze realisatie kon gebeuren dankzij de vondst van een stapeltje roestige taartschotels. Eentje daarvan kon nog een beetje gefatsoeneerd worden, de rest is 'verloren'. Met wat zilverpapier en water kon de achterkant van de schotel in die mate opgeschoond worden dat hij het juiste patina had. Met enkele proppen lijm en 2 stukjes hout om de corona tijdelijk op te spannen (zie onder), werd het zaakje geklaard. Toffe toevalligheid: door de uittanding in het metselwerk verschijnt er een kruisvormige weerspiegeling in de corona. Maria schittert nu als nooit tevoren. Ik denk dat ze nooit meer weg wil.

(gouden corona, the making of)

Het zonnetje in huis

Art Travo

Opgelet: hetgeen volgt kan pijnlijk zijn voor de ogen. 

Het brutalisme is terug in en dat komt gelegen. Met overschotten van hout waaronder bruggen, kepers, een legger, planken en één Ikea-tafelpoot kreeg ik het idee om een tuinbank te timmeren. Tja, ideeën zijn in de aanbieding dezer dagen. Ik wilde geen zitsel zoals er dertien in een dozijn zijn, maar iets speciaal, in wat ik met een kwinkslag Art Travo wil noemen. Travo is Vlaams voor 'op de bouw'. 10 jaar heb ik daar mijn kost verdiend en naast kraanbesturen, metserdienen en morteldraaien leefde ik me graag uit met coffrages (bekisting) timmeren en betonstaalvlechten. Die ervaring kwam nu goed van pas.

Alhoewel stevigheid en degelijkheid primeren op elegantie en verfijning mag er in de Art Travo wel een speels accent zitten. Dit kan met een frivole toets zoals de Ikea-tafelpoot in dezelfde kleur als de grote pot vlakbij (zie foto). Net als in het brutalisme wordt ook hier niet verhuld hoe het meubel is gemaakt en worden ruwe, ongeschaafde bruggen en kepers (poten) open en bloot getoond. Vijzen en nagels worden niet weggewerkt. Kribbels en inkervingen van Molse scholieren in het hout blijven zoals ze zijn.

Het eindproduct past niet in elke tuin. Dat is zeker zo. Deze keer is het evenwel niet formeel versus wild of ecologisch versus rotzooi dat hierbij de bepalende factor is, maar wél wie de tuineigenaar is. Het meeste kans op succes en appreciatie voor Art Travo-meubelen heb je als de eigenaar en de timmerman één en dezelfde persoon zijn. Brutalisme roept heel vaak brutale gedachtes op. Bulldozers, sloophamers en hellevuur zijn nooit veraf. Een hoek af, helpt ook.

aan de waterkant

Goudwindes in de appelboom

Foto d.d. 8 april 2020

Kleurenspel van lucht, water, appelbloesems en goudwindes.

Locatie: zwemvijver

onder de appelboom

Eén van mijn dromen is uitgekomen. Al een hele tijd maar het doet elk jaar weer deugd om te kunnen luieren, lezen, eten en filosoferen onder een bloeiende appelboom. In ons geval is het een roodbloeiende variëteit zonder naam want hij is gekiemd uit een weggegooid klokkenhuis. Zijn silhouet gelijkt in de verste verte niet op een kwekersboom. De takken groeien alle kanten uit met ook heel veel verticale zijscheuten die bij onderhoudssnoeiwerken er als eerste uitgeknipt worden. Aan de donkere kant van de stam is het een schraal geval maar aan de zonnige kant is hij een van de mooiste bomen van de tuin. De bijen en hommels houden er luidruchtige schranspartijen, zij genieten ervan net als wij.

Ik kan er uren zitten. De krant wordt er gelezen, met een tas koffie meestal. De ledenmagazines komen er op tafel te liggen. We eten er. We leven er. Nu we extra corona-vrije tijd toebedeeld krijgen, is het ook een van mijn natuurobservatieposten geworden. Ik kan er de vele vogels zien die komen drinken aan de vijver, de huismussen tsjilpen er vlakbij, de zwartkoppen en tjiftjaffen zorgen er voor muziek en af en toe ontdekken we van hieruit een nieuwe soort. Zo verscheen gisteren een 'nieuw gezicht' op de nok van ons pannendak. Toch geen roodstaart? "Dat zou wat zijn" opperde ik tegen die van ons. De superzoom erbij gehaald om dat kleine vogeltje daarboven op het dak te identificeren en het bleek een witte kwikstaart te zijn. Geen zeldzame vogel op sommige plekken maar in onze kleine biotoop nog nooit eerder waargenomen. Zo breng ik hier de dagen door, zonder één moment van verveling. Lanterfanten met af en toe een opstoot van klusserij... daar ben ik voor geboren.

De witte kwikstaart op het dak