terugblikken en vooruitzien

(op de foto klikken om hem te vergroten)

nieuwe lay-out

De kerstvakantie heeft me de gelegenheid geboden om eens grondig te sleutelen aan de opmaak van Muggenbeet, mijn weblog waarvoor ik sinds november 2004 met plezier schrijf en foto's maak. De voorbije dagen heb ik zowat van alles uitgeprobeerd. De recente sjabloonontwerper van Blogger leent zich ertoe om met weinig moeite en grote gebruiksvriendelijkheid te experimenteren met de opmaak. De tijd van html is gelukkig voorbij, al is enige basiskennis nog altijd meegenomen en handig om zeer gericht in te grijpen.

Zoals je ziet, heb ik heel wat veranderd en gemoderniseerd. De blog is verbreed tot 1000 pixels, het maximale wat de Blogger-sjabloonontwerper aanbiedt. De tijd van de 14-inch schermen is immers voorbij. Hoe deze vernieuwing eruit ziet op netbooks en de i-Pad weet ik niet. Moest daar een probleem zijn, laat het me weten. Weet wel dat je met ctrl + en ctrl - de bloggrootte altijd kan aanpassen naar een voor jou comfortabele grootte.

Voorts werd ook de indeling hertekend. Van twee kolommen gaan we naar drie kolommen wat een gevulder en moderner beeld geeft. Als header koos ik voor een uitsnijding van een zelfgenomen foto van een bosvlindertje. Voor de liefhebbers: het is een bont zandoogje dat op onze tuinbank geniet van de zon. Als achtergrondafbeelding koos ik voor een frisgroene foto met in de linker bovenhoek een blad van een haagbeuk. Alhoewel ik zowat over van alles en nog wat schrijf, heb je wel gemerkt dat mijn bewondering voor de natuur alsmaar toeneemt. De natuur biedt me ook de noodzakelijke rust naast de soms erg hectische gebeurtenissen op professioneel vlak.

Zelf ben ik tevreden over het eindresultaat. Hopelijk geldt dit ook voor jou. De nieuwe lay-out doet vermoeden dat ik nog een tijdje zal doorgaan met bloggen. Vele collega's, waaronder niet van de minsten, hebben er ondertussen de brui aangegeven. Twitter en facebook laten hun sporen na in het blogwereldje. Alles moet korter en rapper. Toch blijf ik persoonlijk plezier putten uit het bloggen. De mogelijkheid om op het worldwideweb een eigen universum te creëren is een fantastisch gegeven. Tien, vijftien jaar geleden was dit compleet ondenkbaar, pure sciencefiction.

Alhoewel de reacties meestal uitblijven of aan de lage kant zijn, leert Google me dat er toch meer dan 7000 pageviews per maand zijn. Ongeveer 100 mensen volgen me met een feedreader, niet enorm maar toch een behoorlijk cijfer. En voor vrienden en familie is Muggenbeet hoe dan ook een gemakkelijke link naar wat er zich zoal in Tessenderlo afspeelt. In ieder geval, bedankt voor jullie interesse en respons. Ik hoop je hier nog vaak terug te vinden. Maar mijn lezers zijn ook altijd fysiek, in levende lijve dus, welkom op onze stek in Tessenderlo. Dit kan tijdens de komende opentuinendag (zie de pisbloem links), maar het mag ook op een ander tijdstip. Een e-mailtje volstaat. In het écht ben ik een vriendelijk mens.

gele trilzwam

de trilzwam aan een tak van de meelbes

Alhoewel het nu toch al een hele tijd gevroren heeft, met pakken sneeuw er bovenop, hangt in de tuin een gele treurzwam, volledig intact en in supervorm, aan een tak van een meelbes. Duidelijk een geval apart. Lang heb ik gedacht dat deze geleiachtige zwam, die ik wel het jaar rond ergens in mijn tuin vind, de Judasoor was. Maar deze soort is bruiner en heeft echt wel de vorm van een oortje terwijl deze oranje zwam meer een hersenachtige structuur heeft.

matrushka

Heleens babushka (of matrushka) uit klei

Zelf heb ik geen Oekraïens bloed in mijn lijf maar mijn kinderen die bestaan toch nog voor een kwart uit Oost-Europese genen. Je ziet dat er ook aan, bijvoorbeeld aan de ogen. Meer dan 5 woorden Oekraïens praten zit er voorlopig niet in. Misschien dat de interesse voor die wel heel bijzondere taal later nog komt. Wat hun wel boeit zijn Oekraïense hebbedingetjes en prullaria. De handgeschilderde houten eitjes en babushka's kennen jullie allicht ook.

Die babushka's of matruska's , wat Russisch is voor grootmoeder, zijn houten poppetjes die in mekaar passen. Ooit waren ze volledig handgemaakt maar ondertussen, mede door de interesse van de toeristen, worden ze volledig machinaal gefreesd. Nadien worden ze geschilderd met rood als overheersende kleur. Je hebt daar echte kunstwerkjes tussen, soms wel tot 10 poppetjes in één babushka. Traditioneel beelden de poppetjes een ouder vrouwtje uit maar sinds de Perestroika duiken ook ander thema's op.

Het is dan ook niet verwonderlijk dat de dochter in de school -tijdens het knutselen met klei- een matrushka heeft geboetseerd. Ook in haar versie kan je het hoofd eraf halen maar voor het volledig uithollen heeft ze blijkbaar niet voldoende tijd gehad. Ook haar verfwerk vind ik origineel gedaan. Alleen jammer dat de gebruikte klei niet echt duurzaam is. Hij verhardt wel maar is niet stevig genoeg. We moeten er dus heel omzichtig mee omspringen.

creatief met schelpen

een selectie van onze schelpenverzameling

Bij elk uitstapje naar de zee worden door ons wel enkele schelpen meegebracht. Ze liggen zomaar voor het oprapen op het strand. Je hoeft er alleen maar voor te bukken en ze zijn van jou. Boeiend aan schelpen is dat ze eigenlijk de huisjes geweest zijn van gestorven weekdieren. Er bestaan duizenden soorten van, volgens ons schelpenboekje zelfs 80.000. Determinatie is niet altijd gemakkelijk, de mossel en de oester dan even niet meegerekend.

Het voordeel van zeeschelpen is dat je ze terplekke in het zilte water kan uitspoelen zodat je ze -zonder stank- prima kan bewaren. Dit biedt de gelegenheid om je verzameling binnenshuis uit te stallen, bijvoorbeeld in een oude letterbak zoals wij dat deden (zie foto). Je selecteert op variëteit, grootte en kleur. Met weinig moeite heb je een mooi en origineel kunstwerkje dat bovendien nog educatief is ook. Tussen de schelpen kan je hier en daar nog een andere strandvondst zetten: een zeester, een exoskelet van een krab of de inwendige schelp van een inktvis.

Niet alleen voor creatievelingen of natuurliefhebbers zijn schelpen een interessant gegeven. Ook voor liefhebbers van de Nederlandse taal zijn schelpen best de moeite om zich in te verdiepen. Hun namen zijn pure poëzie: strandgaper, boormossel, zwaardschede, nonnetje, slijkgaper, wulk, muiltje, posthoren, alikruik,.... . Het is niet al zeekomkommer en kwal wat er komt aangespoeld.

winterkoning

De winterkoning, het ledentijdschrift en de lidkaart

Net als vorig jaar kregen alle leden van de Vogelbescherming weer een mooi presentje als dank voor de hernieuwing van hun lidmaatschap. Omdat het winterkoninkje verkozen werd als vogel van het jaar, werd van ons 'klein lawaaimakertje' een mooi speldje gemaakt. Het is een kleinigheid maar ik vind het wel een tof initiatief. Dit jaar werd de verkiezing gewonnen door de bosuil.

vegetarische rijstschotel

een vegetarisch gerecht met rijst als basis

Noem het een risotto of nasi-goreng of wat je ook wil, met rijst en wat groentjes kan je heerlijke maaltijden klaarmaken. Vandaag heb ik iets speciaals uitgeprobeerd: rijst met broccoli en oesterzwammen. Geserveerd met een tomaten/paprikasaus krijg je een gezonde maaltijd waar Sergio Herman zijn pik zou bij aflikken. Als ge er je kost moet mee verdienen of je wil wat opscheppen, dan stoemp je het gerecht in een ijzeren ringetje en bouw je er een torentje mee. Zelf schep ik het liever, onafgemeten, met een lepel uit de kom, recht op het bord en dit zonder zever of streepjes saus. Als ik een kunstwerk wil zien, ga ik naar een museum. Aan tafel wil ik gewoon eten.

Recept: Snij een halve ui in kleine stukjes en gooi ze in een hete pan met boter. Bak hierin ook de oesterzwammen en eventueel wat Quorn-blokjes. Kap er de voorgekookte rijst bij (een zakje per 2 personen) en roer goed tot ook de rijst meegebakken is. Zet het vuur wat zachter. Snijd een tomaat in kleine porties en kap deze stukjes bij in de pan. Blijf roeren tot ook de tomaten gaar zijn. Werk af met licht afgekookte broccoli en gebakken ei (dit doe ik altijd vooraf in een aparte pan). De broccoli kan je ook hard koken en verkruimelen zodat je een 'groene rijst' krijgt.

Afkruiden: zout en peper. Zelf strooi ik ook wat groentenbouillon op de smeltende boter.

Voor de saus: deze keer nam ik gewoon de overschot van de spaghettisaus van gisteren.

Voor de drank: Cola light vond ik er goed bij passen. Werk je nog aan een ernstig keukenpiet-imago, of is VT4 aan 't filmen, kan je er ook wijn bij serveren.

Tip: een ideaal gerecht om overschotten weg te werken zonder versleten te worden als culinaire wrek.

familiefoto

vlnr: Heleen, Loes, oma, Jo, opa en bovenaan Sara

Op Kerstmis nodigen we altijd mijn ouders uit op een zelfbereid middagmaal. Dit jaar hield ik het op een gezonde en licht verteerbare wokschotel voorafgegaan door een prei-uiensoep, altijd lekker bij winterse temperaturen. Voor het dessert openden we een doos van 't Ijsboerke met daarin een kerstboom van vanille- en cappuccinoijs. Vooral het bruine gedeelte van deze 'ijsboom' vond ik erg lekker, de koffiesmaak kwam er heel pertinent in voor. Uitgesprokener dan bij een mokkaijs.

Naar jaarlijkse traditie werden er ook wat foto's gemaakt van de kinderen tesamen met mijn ouders. Ook worden dan de geschenken onder de kerstboom gehaald en uitgedeeld. Voor mijn ouders hadden we een DVD-speler gekocht, hun eerste stapjes in het digitale tijdperk. Met de bijhorende Scart-kabel zou de TV automatisch op DVD moeten springen zodra ze het toestel opzetten. Want als het te moeilijk is, vrees ik dat de DVD-speler louter meubilair zal worden. Ik ken dat. Hebben maar niet gebruiken.

In de namiddag ontvingen we ook nog 2 alleenstaande buurvrouwen. Hiervoor had de kleinste een koekjesgateau in mekaar geknutseld met Petit-Beurrekoekjes en een brouwsel van boter en bloemsuiker. Ze doet dat goed. In een mum van tijd schoot er niks van over.

Geybels en Bracke terug koek en ei

zelfgemaakt filmpje. Verloopt op 15 januari, dus kijken maar.

website dankzij collega's Sven en Joke

gaat u zitten

kwartet bijzonder tuinmeubilair

pakken sneeuw

Voor de meeste lezers van deze blog is het natuurlijk geen nieuws dat er de voorbije nacht wel heel veel sneeuw is gevallen. Maar voor mijn fietsende schoonbroer, die ondertussen ergens in Jordanië rondtoert, liggen de zaken anders. Speciaal voor hem enkele foto's vanuit Tessenderlo. Aan hem om te beslissen of hij iets mist of niet.

Loes achter de tafel op het terras

Bijna 30 cm sneeuw

mijn vader die onze inrit sneeuwvrij maakt

Er lag zoveel sneeuw op de weg dat ik geen andere oplossing zag dan na anderhalve kilometer richting werk rechtsomkeer te maken (De minister liet ondertussen weten dat er sprake is van overmacht). Net voor mij een auto die niet over een vluchtheuvel geraakte, zelf op de markt vastgezeten (in achteruit er toch nog af geraakt) en langs de Heggenbossenweg verscheidene auto's die het berijdbare spoor bijster waren. De kinderen raakten ook niet op school want de bussen richting Diest reden niet uit. Niet dat ze veel misten want ze moesten enkel het rapport in ontvangst nemen. Daarvoor kunnen we ons leven niet riskeren.

FZ 70

Moest Frank Zappa vandaag nog leven, dan zou hij 70 geworden zijn. Prostaatkanker besliste er anders over. Ondertussen zelf al een jaartje ouder bedenk ik me dat Frank eigenlijk niet oud is mogen worden. Hij was net geen 53 toen hij stierf (4.12.1993). Toch heeft hij een indrukwekkend oeuvre nagelaten. Zelfs na zijn dood blijven de platen of CD's verschijnen. Zelf heb ik er onlangs nog 2 online besteld die recent zijn uitgebracht.

Tussen al mijn LP's ook een picture disk (waar is de tijd?)

Vaak wordt me de vraag gesteld welke plaat of CD ik nu de beste vind. Ik vind dat heel moeilijk om te kiezen. Mijn allereerste die ik zelf kocht, bracht ik mee vanuit London. Sheik Yerbouti (79) heet de dubbelaar en is zeker één van de besten om de smaak te pakken te krijgen. Terwijl vele fans vielen op Dancin' fool en Bobby Brown goes down raakte ik vooral geïntrigeerd door de Zappa's vette solo's Rat Tomago, The Sheik Yerbouti Tango en Wild Love.

Toen de box Shut Up 'n Play Yer Guitar, met 3 LP's vol gitaarsolo's, uitkwam was dit echt een kolfje naar mijn hand. Ondertussen heb ik deze box ook op CD gekocht en op enkele nummers na vind ik dit een magistrale CD. De nummers Shut up 'n Play Yer Guitar, Shut Up 'n Play Yer Guitar Some More en Return of the Son of Shut Up 'n Play Yer Guitar behoren tot het beste van Zappa.

Mijn drie volgende 'personal bests' zijn:

Roxy & Elsewhere, een Live-registratie uit 1973/1974 met de heerlijke percussioniste Ruth Underwood;
Zappa in New York, een live-registratie uit 1976 met naast Ruth ook de gebroeders Brecker op trompet/sax en Terry Bozzio op drums;
en tenslotte (dat wordt moeilijker) Make a Jazz Noise Here of te wel You Can't Do That on Stage Anymore, Vol. 2 - The Helsinki Concert.

Maar vraag aan een andere Zappa-fan wat zijn favoriete platen zijn en hij/zij zal er misschien 5 anderen noemen. Wil je Zappa's muziek toch eens live (en op een geloofwaardige manier) beleven, kan je 't best naar de concerten van Zappa plays Zappa gaan. Zoon Dweezil wordt alsmaar beter en de begeleidingsband is superb. Als bewijs, een clip vanop Youtube met ondermeer Sheila Gonzalez en de hier wat overenthousiaste Steve Vai.

En uiteraard moeten we Frank zelf ook nog eens laten spelen. 't Is tenslotte zijn verjaardag. Op Youtube vond ik een onuitgegeven versie van Inca Roads met een keigoeie gitaarsolo. Geef toe, Frank was -is- uniek.

sneeuwwandeling

Liebroek, wandelen tussen de besneeuwde elzen

dessert met pellekes

Benny Bax heeft het in de smaakpolitie op VT4 al zo vaak gezegd: hygiëne is van levensbelang. Bij het binnentreden van het restaurant dat hij met argusogen aan een inspectie gaat onderwerpen, geeft hij altijd zelf het goede voorbeeld. Eerst goed de handjes wassen, met zeep uiteraard. De natte handjes afdrogen met een papieren doek, keukenrol bijvoorbeeld. En altijd een haarnetje of petje opzetten. Haren in de soep of huidschilfers in de chocoladesaus lusten de klanten niet echt.

.

Benny geeft het goede voorbeeld

Maar niet alleen Benny wijst op het belang van een goede hygiëne in de keuken. Ook in de Basisvoorwaarden van de Hygiënecode voor de horeca staat het geschreven:"Haren kunnen het eten en drinken besmetten. Daarnaast worden haren in de gerechten als zeer onsmakelijk ervaren. Advies: draag een petje of haarnetje, zorg dat de haren volledig afgedekt zijn."

De Chinezen van een vrij belabberd Chinees establishment heeft Benny er kunnen van overtuigen. Zij droegen uiteindelijk een haarpetje. 't Was geen zicht maar 't was wel proper. En voor zover ik weet, is ook het personeel van de industriële grootkeukens verplicht om altijd een haarnetje te dragen. Hygiëne boven alles. Maar wat zie ik dan dit weekend in De Morgen?

Sergio is totaal onverantwoord bezig

De grootmeester van de keuken, Sergio Herman, overladen met lof en sterren door Michelin en Gault Millau, staat daar met zijn vettig haar samen met Margot Vanderstraeten een dessert klaar te maken -het kan ook het hoofdgerecht zijn, dat is nooit duidelijk in zo'n sjieke zaken- . Met andere woorden: De Chinees die in orde is, krijgt in het beste geval de sticker van de Smaakpolitie en "superster" Sergio, die van de Benny nooit een sticker zal krijgen, is de culinaire trots van de Lage Landen. En dat terwijl hij, volgens hygiënist Benny, ons leven in gevaar brengt.

Verse producten, ok. Maar verse pellekes? Komaan Benny, op naar het Oud Sluis! De Bax is de max.

robijnrood is de kleur

Het is niet omdat de federale overheid maar niet van de grond komt dat de federale overheidsdiensten er de brui aan geven. Zo werd ik deze week aangenaam verrast door de DIV, de Dienst voor de Inschrijving van de Voertuigen. Maandagavond langs de verzekeringsman geweest en woensdagmiddag werd mijn nieuwe nummerplaat al door De Post aan mijn deur geleverd. Voor een overheidsdienst is dat toch een prima service, niet?

de nummerplaat is keurig verpakt

De man van de verzekering vulde on-line een formulier in om mijn nieuwe tweedehandswagen in te schrijven. Op 2 dagen tijd moet je de plaat hebben, zei hij. En dat klopte perfect. De pakjesdienst van De Post belde 2 dagen later aan met een keurig pakje in karton. Aan de postbode moest meteen 20 euro betaald worden. In het pakje vond ik, naast de splinternieuwe nummerplaat met robijnrode kentekens, het vernieuwde inschrijvingsbewijs (de vroegere rode kaart), een factuurtje en een sticker om mijn oude plaat gratis terug te sturen naar de DIV. Deze procedure loopt blijkbaar gesmeerd. Als het goed is, mag het gezegd worden.

mijn eerste kennismaking met de nieuwe plaat

Er is me gezegd dat het zelfs mogelijk is om nog dezelfde dag een nummerplaat geleverd te krijgen. Het kost dan wel 80 euro. Maar toch, straf dat dat in België gerealiseerd kan worden. Bij de opening van het pakje bekijk ik eens grondig de robijnrode kentekens. Hier heeft de ministerraad dus zolang over gebakkeleid? De minister wou zwarte kentekens, vanuit Waalse hoek kon men dan weer moeilijk afscheid nemen van de vertrouwde rode cijfers en letters. Het compromis: een zo donker mogelijk rood, robijnrood dus. RAL 3003 voor de kenners.

de factuur, precies 20 euro

Het bijhorend factuurtje leert me dat de autoplaat welgeteld 11, 8182 euro kost. Waarom zo'n vreemd getal? Wel, blijkbaar heeft men zitten rekenen tot men, inclusief BTW, aan een totaalprijs van precies 20,00 euro kwam. Maar één briefje en gemakkelijk voor de postbode. Zelfs hier is grondig over nagedacht. De service wordt compleet gemaakt met een zelfklever die je achteraan je oude nummerplaat kan plakken (zie hieronder). Hiermee kan je deze plaat kosteloos terugzenden. Gewoon even droppen in de postbus. En geloof me, als je je oude plaat wat proper wrijft, blijft de zelfklever prima plakken. Goed materiaal.

de sticker op de oude plaat plakken en gratis versturen

Woensdag kreeg ik ook de sleutels van mijn 'nieuwe' tweedehandswagen. Deze Opel Astra Enjoy werd op een wel heel symbolische dag geleverd. Net die zelfde dag rolde immers de laatste Astra van de band in de Antwerpse Opel-fabriek. Niet dat ik fel geëmotioneerd word door het wel en wee van de auto-industrie maar de opeltjes van Antwerpen zijn wel heel degelijke wagens waar de arbeiders terecht fier op zijn. De fabriek had zeker heel veel potentie alleen jammer, of schandalig zo je wil, dat GM niet bereid is om er de kaart van de 'groene auto' te trekken.

de laatste blik op mijn oude, niet-Europese plaat

Mijn nieuwe Opel is drie jaar oud en heeft ongeveer 50.000 km op de teller. Voor een 1300 trekt het beestje verbazend goed op. Het rijcomfort is heel groot en absoluut niet te vergelijken met mijn vorige Astra Break waarmee we enkele weken geleden in panne vielen. Er zitten zoveel (ongevraagde) nieuwe toeters en bellen op dat het nog wel een tijd zal duren eer ik ze volledig onder de knie heb. Cruisecontrol bvb., nog nooit gebruikt. Automatische lichten en ruitensproeiers. Airconditioning, waarvan de garagist zeg dat ik ze best altijd laat opstaan. Zelfdempende spiegels. Een boordcomputer. En ABS.

Het is deze ABS die me deze week al goed van pas is gekomen. Nadat een chauffeur -een vrouw, maar dat zal wel toeval zijn- enkele wagens voor me, in de gracht slipte, diende ik in de remmen te gaan. Door de spekgladde wegen in Schaffen zou ik met mijn vorige auto onvermijdelijk getutst hebben maar deze keer kwam ik netjes tot stilstand. Ik had nog ruimte over.

Alleen boxen vanachter, die mis ik. Niet abnormaal want er zijn er zelfs die kicken op de tuning van hun uitlaatpijp waarmee je een Dafke het lawaai van een Ferrari kunt geven. Het meest belangrijke blijft toch voor mij dat een auto start als ik er de sleutels insteek. Die zekerheid dat het ding rijdt als je dat verwacht. De boordcomputer leert me overigens dat een volle naftbak me een reikwijdte van 900 km. oplevert. Dit doet me eraan denken.... dat ik beter wat minder computer en wat meer tussen de echte mensen kom. Kent er iemand interessante exemplaren?

nieuwe wintergast

Als ik nu een fatsoenlijke kodak had gehad, was de onderstaande foto heel wat scherper geweest maar so what, 't is de moeite die telt zeker? Gisteren bemerkte ik tussen de vele vinkachtigen in mijn wilde tuin voor de eerste maal een keep. Vandaag zag ik er al twee. Van binnenuit, dwars door het dubbelbeglaasde venster, heb ik geprobeerd er een foto van te maken maar meteen werd duidelijk dat mijn kleine Canon-digitaaltje zijn beperkingen heeft. Toch wil ik je de foto niet onthouden, want het duo keep-groenling mag gezien worden.

keep en groenling aan de voedersilo

Als vogelliefhebber ben ik uiteraard heel blij met de komst van de keep in mijn tuin. Niet dat het een zeldzame vogel is, maar deze oranje vink (Fringilla montifringilla) is toch wel een kleurrijke aanwinst. In het bijzonder in het bijzijn van de gewone vinken en de groenlingen komt zijn aparte schoonheid goed tot zijn recht.

Opvallend is ook dat de keep net zoals de groenling erin slaagt om de zonnepitten uit de voedersilo (buis in de boom) te pikken. De mezen kunnen dat ook maar -vreemd genoeg- lukt het de gewone vink niet. Hij blijft zijn eten zoeken op de grond.

De keep is een wintergast. Hij is bij ons alleen in de winter waar te nemen. In de zomer verblijft hij in Scandinavië of Noordoost-Europa. Hier broedt hij ook. Zijn lievelingskost zijn beukennootjes maar blijkbaar vindt hij zonnebloempitten best wel lekker. Het vogeltje op de foto heeft er dus een hele reis opzitten.

Als nu ook de putter (distelvink) nog de weg vindt naar mijn tuin dan is 't plaatje compleet. Ik heb dus nog iets om naar uit te kijken.

onbedoelde familiefoto

het verslagje van de wereldwinkelbeurs

Het voorbije weekend ging de 19de geschenkenbeurs van de Looise wereldwinkel door. Voor de eerste maal werd uitgeweken naar de Gaanderij van het cultureel Centrum. Ook de lokale medewerker van het Belang van Limburg kwam langs. Hij trok er enkele foto's waarvan er eentje de krant haalde. Onbedoeld werd het een familiefoto: Sara en Heleen (links), mijn vader aan de overkant van de tafel en achteraan, voor de spandoek, die van ons en mijn broer Dirk.

regenboog

zondag, 12 december (verjaardagsfeest Heleen)

Vorige zondag, toen alle sneeuw en ijzel waren weggesmolten, brak ineens een felle zon door de grijze wolken. Hooguit 5 minuten lang verscheen boven het Hoeveveld een prachtige regenboog. Heel even probeerde ook een tweede regenboog gestalte te krijgen, maar dat lukte net niet. Het blijft een mooi natuurverschijnsel.

geschenkenbeurs wereldwinkel

In het weekend van 11 en 12 december organiseert de Wereldwinkel van Tessenderlo haar jaarlijkse geschenkenbeurs. Tot op heden ging deze beurs door in de Schuur achter de kerk maar dit jaar wordt er uitgeweken naar het Cultureel Centrum op de Vismarkt. Behalve voor een breed aanbod aan geschenken en het normale winkelassortiment kan je er ook terecht voor een drankje en een hapje in het wereldwinkelcafé. Je bent welkom.

de affiche werd dit jaar getekend door Erwin Vanmol

Openingsuren: zaterdag van 10 uur tot 18 uur - zondag van 10 uur tot 18 uur.

In samenwerking met 11.11.11.

babka 99 jaar

Gisteren vierden we de 99ste verjaardag van babka, de grootmoeder van mijn wederhelft. Babka, wat Oekraïens is voor grootmoeder, werd op 20 november 1911 geboren in Prikarpatskaia in Oekraïne. Net voor de tweede wereldoorlog emigreerde ze naar Beringen samen met haar twee eerste kinderen, waaronder haar enige zoon en de tweejarige Mariko, mijn schoonmoeder. In België kreeg ze er nog drie dochters bij.

Haar man was even voordien reeds naar Beringen gekomen om er te werken in de steenkoolmijn. Ze nestelden zich in een zeer bescheiden woonst van de Mijn vlakbij het voetbalstadion van Beringen, ooit een eersteklas-speler. In dat kleine huisje woont ze nog steeds en het is daar dat we gisteren haar verjaardagstaart aansneden. 99 jaar, dat is ongelofelijk veel.

babka met haar taart

Babka ziet er voor haar leeftijd nog steeds heel gezond uit. Het geheugen is wel niet meer wat het geweest is en je moet al wat harder praten dan vroeger maar toch, doe het haar maar eens na. Tot voor kort kookte ze bij iedere familiebijeenkomst haar typische gerechten: gebakken patatjes, holopski's en knedlikken. De tafel was pas compleet als er ook tomaten en augurken bijstonden. Ondertussen doet ze het wat kalmer aan en zit ze graag in haar zetel, waar ze klokvast ook haar middagdutjes doet.

babka met haar oudste en jongste achterkleinkind (Loes Rutten en Ella Kowbel)

Babka's leven was zeker niet zorgeloos. Ze verloor vrij vlug haar man. Ook haar enige zoon, die ik jammer genoeg nooit gekend heb, kwam op veel te jonge leeftijd om in het verkeer. Zoals je weet, moest ze ook nog haar dochter (mijn schoonmoeder) Mariko op 60-jarig leeftijd afgeven. Voor een moeder moet dat verschrikkelijk zijn om twee kinderen ten grave te dragen. Toch heeft ze haar altijd stevig weten te houden.

Haar levensvreugde vindt ze momenteel voor een groot deel bij haar kleinkinderen, zes stuks, en haar acht achterkleinkinderen. Niet dat ze nog altijd juist weet wie wie is maar je ziet toch aan haar oogjes dat ze blij is met haar nageslacht. Een telefoontje vanuit Syrië met gelukwensen van Marc, mijn rondfietsende schoonbroer, doet haar zichtbaar deugd. Ook houdt ze goed in de gaten dat iedereen een stuk taart heeft genomen. Ze wil niet dat iemand iets te kort komt.

Dat ze nu 99 jaar is geworden en volgend jaar 100, daar is ze volgens mij echt niet mee bezig. Ook geen fierheid daarover bij babka. Zij weet als geen ander dat oud mogen worden vooral een kwestie van geluk is. Geluk dat maar al te vaak versneden is met verdriet en afscheid nemen.

Django!!

Django Reinhardt, onze wereldvermaarde jazz-gitarist, werd 100 jaar geleden geboren in het Waalse Liberchies (23 januari 1910). Om deze verjaardag te vieren toeren Koen De Cauter en Fapy Lafertin & groep door het land om de gipsy-jazz van Django terug tot leven te wekken. Gisteren traden ze met hun octet op in Paal-Beringen, vlakbij Tessenderlo... dus daar moesten we bij zijn.

de bijhorende CD en inkomticket

Met 45 toeschouwers was de zaal maar matig gevuld. Eigenlijk is dat een belachelijke opkomst voor een achtkoppige band van dit niveau. Maar goed, de sfeer zat er toch behoorlijk in en het concert swingde zoals ik dat met Django-muziek verwacht had. Nuages en Minor Swing, Django's meest bekende songs, passeerden met een mooie eigen interpretatie. Zeer mooi vond ik het sfeerrijke 'Le vieux Leon' , een compositie van Georges Brassens, 'Plachterida' van Fapy en 'Place de Brouckère', een minder gekend nummer van Django.

Onder leiding van Koen De Cauter werd er een prima afwisseling gebracht van rustige, swingende en op sneltrein-tempo nummers (ja Django en zijn slaggitaristen gingen er soms tegenaan!). De 3 zonen van Koen en Fapy Lafertin zelve, die het gitaarwerk van Django voor zijn rekening nam, kennen het genre als weinig andere Belgen en zijn prima 'ambassadeurs' van Reinhardts muziek. Toch waren voor mij 2 andere groepsleden de verrassing van de avond: cornetspeler Jon Birdsong en Lionel Beuvens, de drummer. Twee namen om te onthouden.

Op het W.E.R.F. label werd een CD uitgebracht met de muziek van deze Tribute. Zoals dat met Belgische groepen gaat, kon je ook nu na het concert aan de vestiaire de CD gaan kopen. Terwijl ik dit stukje blog, herbeluister ik het -veel te korte- optreden van gisterenavond opnieuw. Django, dat is een stijl op zichzelf. Ik hou ervan.

(Een videodocumentaire over Django vind je hier.)

jeugdsentiment: Genesis

Het is dankzij het hondsweer buiten dat ik gisteren uren lang blijven plakken ben op YouTube. Ik schrok mijn eigen een bult toen ik zag welke prachtige video's van Genesis er tegenwoordig te bewonderen vallen. Ik geraakte plotsklaps terug verslingerd aan hun progrock-muziek uit de jaren 70 en 80, mijn wondervolle jeugdjaren. Zelfs in die mate dat ik zonet op 't internet nog 2 DVD's van hen heb aangekocht. Deze band met Phil Collins -en in de beginperiode ook met Peter Gabriel- is tijdloze klasse.

Het was dankzij mijn betreurde vriend Hans dat ik voor het eerst Genesis te horen kreeg. Ook Deep Purple werd er via hem ingelepeld. Frank Zappa was dan weer een eigen ontdekking. Veruit de meeste LP's die ik kocht waren van deze drie groepen. Van Genesis herinner ik me vooral de dubbel live-LP Seconds Out. Peter Gabriel had toen de groep al verlaten maar Phil Collins nam, naast zijn vertrouwde drumstel, ook de zang voor zijn rekening. Volgens mij deed hij dit met verve al dachten de Gabriel-fanaten daar anders over.

Via Seconds Out verdiepte ik mij in de Genesismuziek mét Gabriel en zo kwam ik uit bij Foxtrot, Selling England by the Pound en Nursery Crime. Het is uit deze periode dat onderstaande magistrale 'The Musical Box' dateert. 1972, lieverds! Peter Gabriel zingt, Collins zit aan de drums en de gitaarfreaks herkennen de toen al tappende Steve Hackett.

Uniek beeldmateriaal van de Belgisch televisie

Toen Gabriel de groep verliet vreesden velen voor het voortbestaan van Genesis. Ten onrechte, want Phil Collins nam de micro over van Gabriel en liet iedereen met verstomming horen dat zijn zangkwaliteiten al even goed waren als zijn drumtechniek. Voor de live-optredens trok Genesis Bill Bruford (drums) en Chester Thompson (drums) aan om het slagwerk te verzorgen op die momenten dat Phil Collins de zangpartij voor zijn rekening nam. Tijdens de instrumentale nummers kwam je oren en ogen te kort want dan kroop Collins terug achter zijn eigen drumstel en werd er met twee drummers tegelijk muziek getoverd.

In de volgende muziekvideo brengt Genesis Los Endos, origineel terug te vonden op A Trick of the Tail, de eerste LP zonder Peter Gabriel uit 1976. Ook op Seconds Out was dit een van mijn lievelingsnummers. Op deze video heeft gitarist Steve Hackett de groep reeds verlaten. Daryl Stuermer vervangt hem op indrukwekkende wijze. Ik krijg er nog kippenvel van.

Los Endos, een prachtig instrumentaal nummer

In 1996 werd bekendgemaakt dat ook Phil Collins Genesis voor bekeken hield. Tony Banks en Mike Rutherford bleven verweesd achter. Collins groeit uit tot een echte wereldvedette net als Peter Gabriel dat eerder al deed. In 2007 komt de bezetting Collins, Banks, Rutherford, Thompson en Stuermer weer bij mekaar voor een reünie-tour (Turn it on again: the Tour). In 2008 verscheen de registratie van het concert in het Circus Maximus te Rome. Volgens mij één van de allerbeste live-registraties ooit.

Hieronder vind je part I en part II van de In the Cage-medley zoals gespeeld in Rome. Een nummer van een kwartier lang is bij Genesis echt geen rariteit. Op Foxtrot uit 1972 staat bvb. Supper's Ready, afgeklokt op 22'.58". Niet voor niets dat de hitjes-liefhebbers Genesis maar niks vonden.

Vergelijk dit podium eens met het eerste filmpje, goed geboerd hé?

Phil Collins en Chester Thompson samen op de drums.

Deze DVD is nog steeds verkrijgbaar. Enkele uren geleden kocht ik hem -ik wil hem nu toch echt zélf hebben- op het internet (18,99 euro). Ook de DVD 'Live at Wembley Station' zit in mijn winkelkarretje (13,00 euro). Tot dat de bestelling binnen is ga ik me zoet houden met de vele LP's nog eens op de pickup te leggen. Hopelijk staan er niet te veel krassen op. Je gelooft me of niet maar de dubbele Live "Seconds Out" heb ik destijds in London tweemaal gekocht: ééntje om te beluisteren en ééntje om krasvrij te bewaren. Een zalige, nog onbezorgde tijd.

Maar Genesis, dat is ook de herinnering aan Hans. Mijn buurjongen en vriend, die veel te jong en gezeten op zijn droom, een Honda Goldwing, tragisch om het leven kwam. Zonde, echt zonde. Zonder Hans was ik misschien in mijn Mud-fase blijven plakken ;)

herfstverkleuring

Sinds gisteren heb ik een nieuwe aanwinst in mijn tuin. Omwille van zijn mooie herfstverkleuring kon ik de jonge papieresdoorn (acer griseum) niet in het plantencentrum laten staan. De verkleuring doet me wat denken aan deze van de Parrotia waar je ook op hetzelfde blad het felrode samen met het groene kan terugvinden. Deze klein blijvende boom wordt ook aangeplant omwille van zijn afbladderende barst die zich als kaneelstokjes oprolt. Maar daarvoor is mijn boompje nog te jong. Moest mijn tuin wat groter zijn dan zou ik maar al te graag de hele esdoornfamilie aanplanten. Wat een schone bende!

de papieresdoorn heeft een mooie herfstverkleuring

de vijand

11 november. Wapenstilstand. Overal in het land wordt vandaag het einde van de eerste wereldoorlog gevierd. De wind, de koude, de regen en de modder zijn zo onaangenaam dat je er nog geen hond doorjaagt. Toch zijn ze niets vergeleken met de omstandigheden die heersten op het front.

Koude rillingen en wat nat worden, och, als het dat maar is. Niemand die van zo'n prutsen doodgaat. Dus trotseerden we, warm ingeduffeld, het gure herfstweer en bezochten we in Lommel het grootste Duitse militaire kerkhof van de tweede wereldoorlog buiten Duitsland. Naast de 542 doden uit de eerste wereldoorlog rusten hier 38556 Duitse soldaten, meestal heel jonge mensen.

De crypte uit basaltlava met de bijna 6 meter hoge crucifix

Na de tweede wereldoorlog werden de Duitse gesneuvelden van op 4 tijdelijke verzamelkerkhoven (Henri-Chapelle, Fosse, Overrepen en Neuville-en-Condroz) overgebracht naar deze heidevlakte in Lommel. Tevens werden er 542 soldaten van de eerste wereldoorlog overgebracht van een klein soldatenkerkhof in Leopoldsburg.

De Belgische autoriteiten lieten voor telkens 2 doden een massief betonnen kruis aanbrengen. Op deze kruisen werden de namen op metaalplaatjes aangebracht, tenminste voor zover de identiteit nog kon worden vastgesteld.

Eén van de zovele graven met een onbekende soldaat

Onmiddellijk na het afsluiten van een Oorlogsgravenovereenkomst tussen de Belgische en Duitse regering (1952) begon de Duitse Oorlogsgravendienst het grote heidegebied vorm te geven. De meest dringende taak bestond erin om de woestijnvorming van het gebied tegen te gaan. De grond werd verbeterd en versterkt door de aanplanting 15.000 bomen en struiken. Ook werden de rijen van graven geaccentueerd door de aanplanting van dophei. De werkzaamheden werden ondersteund door jongeren uit 15 verschillende staten.

Het kerkhof is ingedeeld in 63 blokken met graven

In 1955 kon een einde worden gesteld aan de inrichtingswerken. Op 6 september 1959 werd de begraafplaats ingewijd. Van de oorspronkelijke 13000 onbekende soldaten kon 'der Volksbund Deutsche Kriegsgräberfürsorge' er meer dan 7500 identificeren.

Van op de parking kom je op de begraafplaats via de crypte. Hierin ligt, even van de grond verheven, een stenen figuur die de dood symboliseert. Op het massieve bouwwerk staat een indrukwekkende groep, gebeeldhouwd uit donkere basalt. Het kruisbeeld is bijna zes meter hoog en de twee zijdelingse figuren, Maria en Johannes, meten elk 3,30 meter. De volledige groep weegt bijna 40 ton.

het uitzicht op het middenterrein vanop de crypte

Geen praal en pracht op dit bijzonder sobere kerkhof. De gedachte dat onder ieder kruis twee of meer soldaten begraven liggen, noopt tot stilte. De grootte van het kerkhof is zo immens dat de wreedheid en zinloosheid van oorlog en geweld je overdonderen. Vrede, of noem het wapenstilstand, is van een onschatbare waarde. Hoe groot de tegenslagen en moeilijkheden in ons leven ook zijn, het blijft een voorrecht om te kunnen leven in vredestijd.

Een lief engeltje op het graf van een 19-jarige soldaat.

Daarom dat ik blij ben dat naast het kerkhof ook een ontmoetingscentrum voor jongeren werd ingericht. Schoolklassen en jeugdgroepen, uit Duitsland en België, komen hier met de geschiedenis van de oorlog in het reine en leren er, ondermeer door het onderhoud van de oorlogsgraven, hoe belangrijk het is om op vreedzame wijze met elkaar door het leven te gaan. 'Verzoening via de graven- werken in dienst van de vrede' is hierbij de onderliggende gedachte.

Op deze begraafplaats vind je ook nog een struikvormige Ginkgo biloba (Japanse notenboom). Deze werd in 1995, 50 jaar na het einde van de 2de wereldoorlog, aangeplant als symbool van de vrede. Heel wat betonnen kruizen zijn bijzonder mooi begroeid met allerlei soorten korstmossen.

Een speciale gemeenteverordening verbiedt dat het schorriemorrie van Vlaams Belang en Blood and Honour dit Duits kerkhof misbruiken om hun nazi-sympathieën te verspreiden. Ook hier hebben ze niks van begrepen: "Soldatengraven zijn de grootste predikers voor vrede" (Albert Schweitzer).

* Deze uitstap sluit aan bij een eerder bezoek aan het Ijzerfront, met ondermeer het Duits kerkhof van Vladslo. *

bollentijd

Zolang het niet vriest, kan je nog steeds bloembollen (of -knollen) in de grond steken. Een klein karweitje waar je volgend jaar veel plezier aan beleeft. En dit jaar op jaar, tenminste zolang je kiest voor wintervaste exemplaren zoals ik dat doe. Alle bollen en knollen die in de winter moeten gerooid worden, laat ik in de winkel liggen. Bij heel wat tuincentra liggen de bloembollen momenteel al in de aanbieding. Het assortiment is erg breed, voor ieder wat wils.

vandaag in de grond gepoot

Deze voormiddag heb ik het koopje van gisteren aan de aarde toevertrouwd. 3 zakjes anemoontjes (blanda) kregen hun stek onder de appelboom in de voortuin, 50 blauwe druifjes belandden in het nieuwe tuintje naast de gevel en ook 3 kromme reuzenknollen van de gele hondstand (idd. de knollen lijken op de hoektand van een hond) mogen in dit nieuwe tuintje met hun prachtige hangende bloemen de zomer opfleuren. De 14 grote sieruien zijn eerder een experiment, wellicht passen ze niet echt in mijn wilde tuin maar aan die belachelijke prijs kon ik ze nu ook weer niet laten liggen. Helaas uitverkocht was de blauwe Camassia. Ik zou er graag wat meer van in mijn tuin zetten. Echt heel mooi deze 'prairielelie'.

Ook nog gekocht: Clematis Paul Farges (vitalbagroep), een rozige bosrank die 8 tot 10 meter hoog kan groeien. Hij mag vrijelijk in onze taxushaag klimmen en ons zo wat extra privacy bieden. Hiermee is het werk in de tuin voor dit jaar afgesloten (op een lokale snoeibeurt van de blauwe regen na) en kunnen we ons gaan concentreren op de binnenklussen. Dat moet ook gebeuren maar de goesting is nog ver te zoeken.

beter krom dan recht

Herfstvakantie voor de mensen van 't onderwijs. Dit betekent dat wij niet kunnen gaan werken want de school is gesloten. Echt zonde, dus zijn wij genoodzaakt om iets anders te vinden om onze opgelegde vrije tijd zinvol in te vullen. Gelukkig is het plantseizoen nog volop bezig en ligt daar aan de linkergevel nog wel een klus op een halvegare te wachten om uitgevoerd te worden.

het pad wordt opgebroken

De linkergevel was een hoekje waar wij nooit kwamen. De steentjes waren daardoor mooi begroeid met mos maar voor de rest was daar niet veel te beleven. Een rechte pad, onze twintig jaar oude beukenhaag en daartussen een partij klimop en de altijd groene Chinese kamperfoelie. Bijzonder onderhoudsvriendelijk maar saai. Ik wilde wel eens iets anders. De voorbije dagen heb ik het stukje flink onder handen genomen.

een krom pad is boeiender en speelser

Het pad heb ik grotendeels opgebroken behalve aan de twee vensters zodat vrouwlief ze ongehinderd en veilig kan blijven poetsen. Safety first. Ik heb er enkele bochten in gelegd en verwerkte er verschillende soorten stenen in. Na enkele uren slijpwerk met een diamantschijf was het ambetant werk achter de rug.

Ook omheinden we het mini-perceeltje met een nieuw kastanjehek. Met 8 sterke palen werd het hek verankerd. Gisteren ben ik met die van ons wat nieuw plantgoed gaan kopen maar een deel vond ik hier en daar in de bestaande tuin. Zo verplantte ik een Cornus kousa en een jonge toverhazelaar en scheurde ik een groep ijzersterke herfstasters (Asran) voor tegen de gevel.

het tuintje, net klaar

Rond een uur of half drie vandaag was alles aangeplant. De wind was enorm hevig (en is dat nog) maar omdat het hoofdzakelijk bodembedekkers en vaste planten betreft hoef ik niets te vrezen.

Nu afwachten wat het gaat geven op termijn. Het stukje is een geval apart. Op 2, 3 uren van de dag na staan de plantjes in de schaduw maar als de zon voorbij de gevel glijdt, is het bakken geblazen. De grond is aangevulde grond en is lemerig en dus anders dan de rest van mijn tuin (zandgrond).

Mijn keuze viel op geitenbaard, akeleiruit, Viola odorata en labradorica, herfstanemonen, Tiarella Wherryi, varens, salomonszegel en vrouwenmantel. Met de tijd zullen hier ook zaailingen allerhande tussen staan en mag het stukje zijn eigen gangetje gaan en verwilderen. Tegen de schutting aan straatkant heb ik 2 wilde clematissen gepland. Hier heb ik de grond wat gemengd met zeewierkalk (uitprobeersel) want uit natuurwandelingen, ondermeer in de Voerstreek, heb ik geleerd dat de Clematis vitalba het best gedijt op kalkrijke grond, wat anderen ook mogen beweren.

Bijna 4 uur. Tijd om een andere klus uit te voeren. In opdracht van, jawel, die van ons. Dat het maar snel terug school is.

vier generaties naar Voeren

Ter gelegenheid van de gouden jubilee van mijn ouders werd het idee opgevat om met alle nakomelingen tesamen met de 'feestvarkens' een weekendje Voeren te doen. Mijn oudste broer stippelde een interessant programma uit met als uitvalsbasis de jeugdherberg van Voeren. Hoewel het twee sombere en bijwijlen natte dagen werden, was iedereen erg tevreden over het weekend. De Voerstreek is dan ook iets van het mooiste wat Vlaanderen te bieden heeft.

mijn ouders voor de enige echte grenspaal

Vanuit Tessenderlo zetten we koers naar Vaals, de Nederlandse kant van het drielandenpunt Duitsland-Nederland-België. We beklommen er de 50 meter hoge Boudewijntoren -zelf verkoos ik de lift- van waarop je een mooi uitzicht op Aken en het land van Herve hebt. Jammer genoeg was de wind zo sterk en koud dat het niet echt genieten was.

Het drielandenpunt is zeker voor onze Hollandse vrienden een bijzondere stek. Enkele decameters van de geografisch correcte grenspaal bevindt zich het hoogste punt van Nederland; 322,5 meter hoog is de top van de Vaalserberg. Ook natuurliefhebbers komen er aan hun trekken. Het gebied tussen Vaals en Gulpen werd door de Stichting natuur en milieu gekozen als mooiste landschap van Nederland.

En de historici onder ons herinneren misschien dat het drielandenpunt ooit een "viergrenzenpunt" was. Ook Neutraal Moresnet had zijn meest noordelijke grens op de Vaalserberg.

bovenaan, jeugdherberg De Veurs te Sint Martens Voeren

In de namiddag trokken we naar De Veurs, de pas gerenoveerde jeugdherberg in het centrum van Sint Martens Voeren. De kamers werden verdeeld en de bedden opgemaakt. Met 26 stuks 'Rutten' , waaronder ook de allerkleinste Ella (vierde generatie), kwam de jeugdherberg snel tot leven. De gemiddelde leeftijd van de aanwezigen daalde met onze groep flink richting 'jeugd' want de meeste andere overnachtingen waren geboekt door al wat oudere mensen die al wandelend of per fiets de Voerstreek kwamen verkennen.

Voor het avondmaal, dat rond 6 uur was voorzien, maakten we met de ganse groep een eerste kleine wandeling in Sint Martens Voeren. Alhoewel de trip slechts 5 slijkerige kilometers lang was, kroop hij toch flink in de kuiten. De klimpartij was echt niet te onderschatten. Onderweg merkten we op dat het er krioelde van de wilde bosrank (clematis vitalba), sleedoorn en meidoorn. De vogels kwamen zichtbaar geen eten te kort en dat hoopten we ook voor onszelf. "Frit" was er aangekondigd....

de eerste wandeling rond Sint Martens Voeren

... maar wat er uiteindelijk op de wel heel lange tafel belandde waren gebakken patatjes in schil vergezeld van witloof in hesp en kaassaus. Een wel erg gewaagd gerecht als de tafels vol kinderen zitten. Voor de 6 vegetariërs onder ons was er een apart heet ovenschoteltje voorzien zonder hesp. Ik vond het bijzonder lekker. Witloof is iets wat je moet leren eten. De kinderen hadden het er wat moeilijker mee. Het potje yoghurt dat als dessert werd opgediend, was voor ons, echte Kempenaars, dan weer niet meteen een culinair hoogtepunt.

de tweede dag werd er door een selecte groep stevig gewandeld

op de achtergrond de 23 meter hoge spoorwegbrug (1ste W.O., Duitsers)

Om negen uur 's avonds ging ik als allereerste van de hoop mijn bed opzoeken. Alhoewel ik erg moe was, heb ik niet zo goed geslapen. Het éénpersoonsbedje was nogal aan de kleine kant en ook de matras was harder dan die van thuis. Maar mij hoort ge niet zeuren, de kamer was proper en had een eigen douche en toilet. Ook het uitzicht op het kerkje en de sierlijke betonnen boogbrug van Sint Maarten Voeren was erg bekoorlijk.

Zoals bij alle jeugdherbergen werd ook hier verwacht dat je rond 10 uur 's morgens je kamer ontruimd hebt. Dit was geen enkel probleem. Om 10 uur hadden we alle 26 al lekker ontbeten, waren onze boterhammen voor de lunchpakketten gesmeerd, hadden we alle valiezen netjes in de auto's getast en snoerden de wandelaars onder ons hun wandelschoenen stevig aan.

Het grootste deel van de groep verkoos om op zondagmorgen een bezoek te brengen aan de ambachtelijke markt van Aubel. Ik stapte mee met het select groepje wandelaars dat door het magnifiek glooiend landschap van de Voeren en het Land van Herve de abdij van Val-Dieu ging opzoeken. Het werd een prachtige wandeling met een heleboel mooie vergezichten en erg fraaie holle wegen. Hier en daar vonden we gaten die door mijn vader als dassenburcht werden herkend.

de brouwerij van de abdij van Val-Dieu

Rond de middag en goed nat geregend arriveerden we aan de abdij. Deze Cisterciënzer-abdij in de vallei van de Berwinne dateert van de 13de eeuw. In de lente van 2001 verlieten de laatste monniken de abdij. Sindsdien wordt de abdij bewoond door een christen geloofsgemeenschap. Terwijl zowat iedereen, ook de marktgangers, zich gingen opwarmen in de bijhorende staminee, wandelde ik naar het park van de abdij waar zich een aantal kanjers van loofbomen bevinden. Ik stootte meteen op een klein bijgebouw waar ik een milde hopgeur opsnoof. Aan de vaten te zien moet het de brouwerij van Val-Dieu geweest zijn.

In de jeugdherberg dronk ik de bruine Val-Dieu (8°) en geloof me, het is niet alleen een stevig biertje met een rijke traditie het is heel zeker ook lekker bier. Een prima "abdijbier", maar gebrouwen door leken. Jammer genoeg heb ik er geen voorraad van ingedaan. De verdelers ervan zijn naar verluidt niet dik gezaaid.

de toegang van het Fort van Eben-Emael

Als afsluiter van het weekend bezochten we het indrukwekkend Fort van Eben-Emael nabij Kanne. De twee wereldoorlogen boeien me al jaren en het bezoek aan dit fort was voor mij dan ook bijzonder interessant. Een aantal familieleden kenden het fort van in "De Smaak van De Keyzer". Deze TV-reeks is evenwel volledig aan me voorbijgegaan.

Dit fort werd gebouwd tijdens het interbellum (1932-1935) met als doel de invalswegen van Maastricht en Visé te beschermen. Verspreid over een oppervlakte van maar liefst 150 voetbalvelden liggen hier 17 bunkers. Tevens werd er in de mergelberg een ondergrondse kazerne gebouwd, 60 meter onder de top. Het fort werd als oninneembaar beschouwd, dé trots van het Belgisch leger, maar helaas.... de Duitsers veroverden het fort in een mum van tijd door de aanval in te zetten vanuit de lucht, met grote zweefvliegtuigen die landden op het dak van het fort.

Proper was deze aanval niet want op dat moment was er hoegenaamd nog geen officiële oorlogsverklaring. Daarbij was het voor de Belgische soldaten verwarrend dat de zwevers, zonder enig kenmerk, kwamen aangevlogen vanuit Tongeren, het binnenland dus, en niet vanuit Duitsland. Dé grote misvatting evenwel was dat het Fort werd gebouwd vanuit de ervaringen van de eerste WO. De tweede wereldoorlog was evenwel niet meer een oorlog van forten, paarden en landtroepen maar wel een oorlog van tanks en vliegtuigen.

het ondergrondse fort met zijn eindeloze gangen is indrukwekkend

Met gans de familie bezochten we onder leiding van een gids het ondergrondse gangenstelsel en de binnenkant van de kazematten. De gids maakte er geen geheim van, hij vond de Duitse aanval maar een laffe aanval. Ook over het vernietigend effect van de holle ladingen (bolvormig springtuig) wijdde hij deskundig uit. In de onderaardse stad verbleven maar liefst 1200 militairen. De vzw die het fort restaureerde en levendig houdt heeft tevens een prachtig museum opgebouwd. Pronkstuk is één van de Duitse zweefvliegtuigen. Een bezoek is meer dan zijn geld waard maar hou er rekening mee dat je er toch minstens 2 volle uren moet voor uittrekken en dat er heel wat trappen moeten beklommen worden. Een goede conditie kan geen kwaad.

Het dak van het Fort, een prima landingsbaan voor de Duitse zweefvliegtuigen

Na de aankoop van de DVD en de wandelkaart (zie het als steungeld) sloten we met een beperkte groep het weekend af met een prachtige wandeling op het fort (een deel van de Sint Pietersberg in feite). Je merkt meteen dat het dak van het fort prima dienst kon doen als landingszone voor de zweefvliegtuigen. Eens geland was het voor de goed getrainde Duitse commando's een fluitje van een cent om het Belgisch geschut uit te schakelen. Zelfs ik zou het kunnen. De kracht van de Duitse aanval lag in het verrassingseffect... de Blitzkrieg was geboren.

De wandeling biedt op punt 4 een verbluffend uitzicht op de Maasvallei. Je staat er 60 meter boven het Albertkanaal en je hangt er met je neus bovenop de sluis van Ternaaien. Aan de linkerkant herken je Maastricht, aan de rechterkant ontwaar je Visé. De bovengrondse wandeling eindigt aan de ingang van het fort en is ongeveer 3 kilometer lang.

In de vroege avond waren we allemaal terug thuis. Iedereen tevreden en zeker voor herhaling vatbaar. Voor die van ons en de drie oudsten moest -denk ik- het hoogtepunt evenwel nog komen. Zij reden die avond rechtstreeks naar Luik, waar hun voetbalclub (Standard) om zes uur een match moest spelen. Het werd een moeilijke zoektocht naar het stadion vernam ik. Van gans de familie blijken wij nog de enige levende zielen te zijn zonder GPS, vandaar. Het nut ervan werd dit weekend duchtig bewezen al heeft kaartlezen wel zijn charme.

Mijn fietsende schoonbroer op TV Limburg

een eikel groot

Deze namiddag, terwijl ik onder onze kastanjebomen over het zachte mos dartelde als een jong reetje, viel mijn oog op een klein oranje paddenstoeltje. Op het eerste zicht waren het 2 steeltjes waarvan het hoedje afgevallen was. En er stonden opvallende knobbeltjes op, minuscule wratjes. Enkele meters verder vond ik nog zo'n gek tweetal.

een zwammetje niet groter dan een eikel

Het is de eerste maal dat ik deze gekke verschijning in mijn tuin terugvind. Zoals dat gaat met bloggers die een beetje zot zijn, haalde ik mijn kodakje om er een foto van te nemen. Want voor je het weet, is de zwam alweer verdwenen. Omdat mijn toestel nauwelijks kan inzoomen en er ook geen telelens kan opgeschroefd worden, ging ik er zo lang als ik ben en op mijn buik bijliggen. Wat grassprieten rondom weggeplukt en er een eikel en een kastanjebolster bijgelegd om een goed beeld te hebben van de precieze grootte van het paddenstoeltje. Veel scherper krijg ik de foto's niet. Maar je ziet toch goed de wratjes en het schitterend oranje dat fel afsteekt tegen het mosgroene tapijt.

een rupsendoder

De determinatie ervan was niet gemakkelijk omdat ik mijn natuurgids ben kwijtgespeeld. Een oranje koraalzwam is het zeker niet. Gelukkig bracht een oude paddenstoelengids met zwart-wit tekeningen uitsluitsel. De prima determinatietabel leidde me tot de rupsendoder. De rupsendoder, het insect, kende ik al. De zwam niet. Deze rupsendoder blijkt te parasiteren op vlinderpoppen die in de grond zitten. De pop wordt door de schimmel helemaal verteerd. Via de wratjes op de paddenstoel worden de sporen verspreid.

Toch weer een mooi cadeau van moedertje natuur. Geen mosbestrijdingsmiddelen gooien, niet bemesten en niet te veel maaien en wie weet, krijg je deze gekke paddenstoel ook wel in je tuin.

buiten is 't fijner dan binnen

De voorbije weken heb ik in mijn vrije tijd nauwelijks achter een computer gezeten. Veel bloggen zat er niet in, de schrijfsels van mijn favoriete bloggers bleven evenwel niet ongelezen. Dit betekent niet dat ik met mijn 'luie klos' altijd in de zetel heb gelegen, al blijft het een van mijn favoriete bezigheden. Neen, ik ben buiten in actie geschoten. Ik heb de smaak van "de bouw" terug te pakken en schep genoegen in het creëren van nieuwe dingen , kleine veranderingen in onze tuin.

de nieuwe waterleliepoel na de aanplanting

De waterleliepoel is ondertussen afgewerkt en de aanplanting rondom aangebracht. Uit mijn vaders 'varentuin' kreeg ik nog grote zoden gele dovenetel, dalkruid en lievevrouwebedstro. Ook een joekel van een moesdistel kreeg ik cadeau. Die ruilhandel is nog zo'n slecht idee niet. Deze nieuwe zone kan nu volop zijn gang gaan en de waterleliepoel toont zich ondertussen bijzonder gastvrij om libellen en amfibieën een gezond en visvrij onderkomen te bieden. Vandaag nog circuleerde een blauwe glazenmaker minutenlang over het water. Meer van dat!

het schaduwterras voor de aanpassingswerken

Omdat ik de smaak te pakken had, heb ik in het bosje achter de zwemvijver ook een bestaand bakstenen vloertje onder handen genomen. Tijdens de heetste dagen van de afgelopen jaren heb ik ondervonden dat een knusse zithoek in de schaduw nog een gemis was. Een ruimte om in de koelte een krant te lezen of een frisse pint te pakken. Een stukje tuin waar de zon je niet te grazen kan nemen.

Het bestaande vloertje dat ik ooit in mekaar flanste met een overschot aan stenen, werd ontdaan van de wilde marjolein en kleine maagdenpalm. De grond rondom werd een schup diep uitgegraven en gevuld met pure witte lommelzand. Geen cement deze keer. Alle stenen die nog ergens op mijn grondgebied rondcircelden werden bijeengezocht om herbruikt te worden. Om de voorziene oppervlakte volledig vol te krijgen, kocht ik nog enkele betontegels (15x15x4cm) bij.

Met een zware hamer en een klein truweeltje klaarde ik de klus. Steen per steen in mekaar gepuzzeld, zonder enig terugkerend verband, zonder ooit een waterpas ter hand te nemen. Puur op het gevoel, met de bestaande grondslag als leidraad. Scheef liggen of uit de pas waren deze keer geen bezwaar. In Wenen zag ik dat Hundertwasser de 'rechte lijn' ook in de vloeren en bestrating liet voor wat ze is. Ik vond dat mooi en allesbehalve storend. Voor een natuurlijk effect zijn creativiteit en fantasie veel belangrijker dan breedtes, lengtes, hoeken en kwadraten.

het resultaat, na twee avondjes knutselen

Denk niet dat zo'n puzzelstuk met een vijftal verschillende stenen en tegels zonder recht te moeten liggen, sneller vooruitgaat dan een terrasje aanleggen zoals 'de stiel het voorschrijft'. Een pleintje zand of zand-cementmengeling waterpas leggen, is -mits wat ervaring- niet zo moeilijk. Eens het terreintje is geëgaliseerd, hoef je de onderlaag maar vol te stapelen. Nieuw aangekochte klinkers zijn tegenwoordig zo perfect uniform dat je alleen nog moedwillig schots en scheef kunt werken.

Een wild pleintje met verschillende soorten bestratingselementen kan je daarentegen niet snel afwerken. Iedere steen wordt apart in de zand gehamerd, zoals bij het kasseileggen, en de figuren worden terplekke bedacht. Het slijpen wordt tot een minimum beperkt door een maximum aan puzzelwerk. Als de steen op zijn kant niet past, dan misschien wel als hij plat ligt. Te grote monotone vlakken worden voorkomen door er regelmatig een 'speklaag' tussen te leggen. Ik vond het erg plezant en ben content met het eindresultaat.

detailfoto

Ondertussen heb ik alweer twee nieuwe plannen in mijn hoofd. Een gemetste zuil die door klimplanten kan beklommen worden en een licht golvend scheidingsmuurtje in de voortuin. Maar de plicht roept ook binnenshuis. De douche moet nog aangepakt worden, het lint van een rol moet worden hersteld (het rolluik kan plots op uw hoofd vallen, gelukkig houdt een wasknijper momenteel het lint wat tegen) en een drietal klinken van evenveel binnendeuren is aan vervanging toe. Wat de mogelijkheid biedt om eens drie verschillende kleuren te gaan gebruiken. Alles kan, alles mag en wie het niet goed vindt, blijft maar buiten.