Naar het Magrittemuseum

 

Verborgen Werk

Vorige zaterdag nam het vrouwvolk mij mee naar Brussel, in hoofdzaak om een bezoek te brengen aan het Magrittemuseum maar een stadswandeling was ook voorzien. We reisden met de trein. Het museum is vlakbij Brussel-centraal en we hadden hier ook nog gratis treinticketten liggen. Het idee kwam van die van ons die het museum al lang op haar onuitputtelijk verlanglijstje had staan. Voor mezelf, nog steeds worstelend met mentale problemen, was het een flinke oefening in het 'uitstappen-maken' zoals voorgeschreven door de psycholoog. Ik vertrok met weinig goesting alhoewel het surrealisme me wel kan bekoren.

De Kunstberg met zicht op het oude Brussel

De Belgische René Magritte (1898-1967)  kennen we allemaal van zijn " La Trahison des Images (1928-29)" of  "Het verraad van de voorstelling" met de geschilderde tekst: Ceci n'est pas une pipe. Dit werk hangt niet in het museum, net als heel wat andere vertrouwde afbeeldingen. Niet getreurd, het Magrittemuseum heeft voldoende andere kunstwerken in huis om de trip naar Brussel te doen. Het museum gaat er prat op dat ze de "belangrijkste collectie ter wereld" in haar bezit heeft; meer dan 230 werken verspreid over drie verdiepingen.

De Brand

De Terugkeer

Voortgaand op de 'pijp-en-duif-beelden' die je overal te zien krijgt, had ik het idee dat Magritte maar een beperkt schilder was die het vooral moest hebben van zijn gekke titels. Dat vooroordeel moest ik snel bijschaven want zijn schildertechniek is van een hoog niveau. Ik vernam dat Magritte zelfs geen atelier had maar dat hij zijn schilderijen aan de keukentafel produceerde. Bij mij zouden de doeken vol vetplekken en koffie hangen maar niets daarvan bij Magritte. Eén van de mooiste werken die ik er vond, was De Vlamterugslag uit 1943 (privécollectie):

Aan eén van de vele toezichters vroeg ik of er foto's mochten genomen worden. De vriendelijke man zei dat het geen probleem was tenzij het infobordje een doorstreept toestel toonde. Dus denk niet dat ik stout ben geweest. De stadstrip dan.

Het drukbezochte Warandepark met het koninklijk paleis en het parlement konden we niet links laten liggen. We gingen er op zoek naar halsbandparkieten en moeilijk bleek dat niet te zijn. Op de grote Markt was nauwelijks volk, de anders overvolle Beenhouwersstraat was leeg en aan Manneken Pis was plaats in overvloed. Corona laat zich heel goed voelen.  Manneken Pis zag er vreemd uit, als je niet wist dat hij daar wel degelijk stond, zou je er zo voorbij lopen, oordeel zelf:

 Rond 16.00 uur slenterden we terug naar het centraal station. Dankzij een extra trein (dank je wel) geraakten we al zittend in Leuven. Hier stapten we vlot over op de trein naar Hasselt met halte in Diest, het station waar we meestal zaken mee doen. We sloten de gemaskerde uitstap af met verse fritten uit de frituur. Gelukkig geen surrealistische fritten maar echte, gemaakt van patatten.