niet alleen smodder

Er is al veel rottigheid en smodder in de tuin maar niet alleen dat. Zonet kwam ik een toevallige mooie combinatie tegen die ik jullie toch  niet wil onthouden: een Acer griseum waarin een blad van éen van onze amberbomen is aangewaaid. De druppeltjes - tja, aan regen geen gebrek hier in de zuiderkempen - maken het nog extra mooi. Toch volgens mij.

Acer griseum met amberboomblad

niks mis trouwens met 2 amberboombladeren op mekaar, zonder Acer griseum.

daar ligt 12 jaar geschiedenis

Deze week heeft mijn PC finaal de geest gegeven

wat mij de mogelijkheid gaf die kast eens open te breken 

en de inwendige organen te dissecteren.

Na weken pruttelen is het over and out met onze PC. 12 jaar lang heeft hij ons ondersteund in onze professionele en amateuristische bezigheden. Goed gewerkt, dat mag gezegd worden. 12 jaar is een eeuwigheid in deze branche. Het was dé beste tot nu toe want onze vorige 2 PC's sukkelden door de enorm evoluerende softwareontwikkeling in een mum van tijd in een depressie. Ze zetten geen poot meer vooruit telkens als windows met een nieuw besturingsprogramma voor de dag kwam. Nochtans had de verkoper van nummer 1 nog zo gezegd '40Mb harde schijf, dat krijgt ge vanszjeleven niet vol'. Hiermee bedoelend, althans ik had het zo begrepen, dat als je deze computer koopt ben je je hele leven gerust. Zelfs de vakmensen wisten toen niet hoe snel het allemaal zou gaan. 

Het computertijdperk is een consumptietijdperk, een zichzelf aanzwengelende markt waarin je als consument niet altijd de vuist kan maken die je wil maken. Al komt het hoe langer hoe vaker in me op om al die blikken rommel uit mijn leven te bannen. Het komt er ooit van.

Maar een 4de PC kopen? Neen, dat hangt niet in de lucht. Ik behelp me intussen nog steeds met een Dell-laptop, ook uit de jaren stillekens, al mag hij zich gelukkig prijzen dat hij bij mij woont want op een ander was hij al lang het huis uitgekegeld. Mijn vrouw zegt dat soms ook. Over mij dan.

Om je enkele voorbeelden te geven met welk afdankertje ik op dit moment zit te typen: de scharnieren van het beeldscherm zijn kapot (zonder een boekensteun vanachter flapt dat ding naar beneden), er komt geen geluid meer uit (handig voor systeemmuziekjes, jammer voor Youtube en Deezer), de Enterknop hapert (heel hard duwen helpt), foto's van meer dan 2 Megabyte bewerken geeft vaak een blancoscherm (maar net niet lang genoeg om rustig een tas koffie gaan op te gieten), sinds een val van de tafel werkt hij niet meer op batterij maar enkel nog op netstroom en er ontbreken ook wat vijzen maar tape houdt alles voorlopig nog bij mekaar. Wat nog werkt, wordt hier niet weggegooid. Een ééninkomsgezin leeft vanzelf behoedzamer.

De 12 jaar geschiedenis ligt nu in een kartonnen doos. Het containerpark wenkt. De harde schijf en een nog bruikbare DVD-schrijver heb ik apart gelegd, net als 2 ventilatoren die -functioneel omgekeerd- bij wind of blazen stroom produceren. Doel ermee sluiten zit er niet in maar er valt wel iets ludieks mee te doen. De homo ludens in mij weet er wel raad mee. 

Een helikopter die me af en toe een lekkere koek komt aanbrengen, dat moet toch te maken zijn.

in naam van de vader

Foto genomen zowat 15 maanden voor deze blog opgestart werd

Bij het onderhoud van onze oude P.C. - die nog steeds draait - stootte ik op deze opmerkelijke foto. Hij is meer dan 10 jaar oud en ik heb hem zonet ook gedeeld met al mijn Facebook-vrienden. Behalve dat mijn haar redelijk lang was, heeft het op de foto ook nog een andere kleur dan tegenwoordig. Weinig wit en grijs, eerder kastanjebruin. Vergeleken met de knar in dat blauwe jasje (rechtsboven) zit hier nog een jong veulentje. Op het T-shirt staat 'Greenpeace' en ik geloof dat het momenteel niet meer past. Die dingen krimpen, weet je? Moest ik tegenwoordig een volledig vrije mens zijn, dan zouden mijn haren terug zo lang zijn. Ten gronde ben ik een wildeman. 

moderne tijden

De windmolen op  Ravenshout en de eerste van drie op Schoonhees

Voortgaand op wat ik gisteren langs de Industrieweg te zien kreeg, heeft Tessenderlo eindelijk haar eerste stapjes in de Moderne Tijden gezet. Niet met veel goesting want het gemeentebestuur heeft er nog tegen geprocest, wat knettergek is omdat ze wel grote fan is van Sevesobedrijven vlakbij ons centrum. 

Op grondgebied van steenbakkerij Wienerberger in Ravenshout (kortbij de drukkerij van Concentra) is de allereerste windmolen al klaar. Op Schoonhees, vlakbij Oosterbergen, is Limburg Win(d)t momenteel bezig met de eerste van de drie overige windmolens recht te zetten. Het zijn indrukwekkende gevallen: de rotordiameter is 112 meter en de bovenste tip van de wieken snijdt de lucht doormidden op zo'n 175 meter hoogte. 

Jaarlijks produceren deze drie molens 18000 MWh stroom (1MWh = 1000 KWh) wat overeenkomt met het verbruik van zo'n 5150 gezinnen. Positief ingesteld als altijd, hoop ik dat het industriegebied Schoonhees in dezelfde geest verder ingevuld wordt: geen nieuwe smeerlapperij (vervuilende of gevaarlijke bedrijven) maar toekomstgerichte, milieuvriendelijke ondernemingen met het hart op de juiste plaats. 

gefeest

Vanavond hebben we samen met onze Babka haar 102de verjaardag gevierd met een feest.

Als vanouds genoot ze met volle teugen van de aangebrachte frieten.

Alle achterkleinkinderen, kleinkinderen en nog in leven zijnde kinderen (en hun partners) waren present.

102, dat mag al tellen. Die lopen niet dik.

satellietbeeld

het meest actuele beeld komt van Bing Maps

Vergeleken met het satellietbeeld van Bing Maps is dat van Google Maps compleet gedateerd. Onze tuin heeft bij Google nog een vrij open karakter terwijl hij de dag van vandaag meer weg heeft van een bos. En de buren hebben een zwembad, iets wat het alleswetende Google nog steeds niet doorheeft.

Op de printscreen hierboven heb ik de grenspalen van ons geleeg met een kleine gele cirkel aangeduid. Je ziet meteen wat voor een gekke vorm onze tuin heeft: enorm schuin tegenover de straat en rechts veel dieper dan aan de linkerkant. Dat heeft te maken het feit dat de spie van de rechterkant (ong. 15a) achteraf bijgekocht werd van onze buurvrouw. In totaal is ons stuk ongeveer 31 are groot maar je zult er niet van schrikken dat een dendrofiel gelijk mij graag nog wat meer aarde tot zijner beschikking heeft. Ik krijg geen nieuwe bomen meer kwijt tenzij ik andere verwijder.

Update: trouwe lezer Fruitberg meldt in de reacties dat Geo-Vlaanderen heel gedetailleerde beelden biedt en - in mijn geval - nog iets recenter dan Bing. Deze tip geef ik hier graag mee. Stefaan meldt dat wat Brugge betreft Google dan weer actueler is dan Bing. Blijkbaar is het streekgebonden waar de meest recente update is gebeurd.

griezel

Birkenau (Auschwitz II)

In mijn foto-archief zitten tientallen foto's die ik nooit eerder toonde. Evenmin werden ze ooit afgedrukt. Ik weet niet goed wat ik ermee moet aanvangen. Fotografisch zijn ze in orde, sommigen ervan zijn zelfs sterke beelden maar ze dompelen je stuk voor stuk onder in de grootste griezel die mij bekend is: de uitroeiingskampen van Nazi-Duitsland. Niemand wordt daar vrolijk van. Niemand zit erop te wachten om daarmee geconfronteerd te worden. Kleur en leutigheid, dat is wat er verwacht wordt. 

Wat doe je daar dan mee? Laten staan op de externe harde schijf met het gevaar ze ooit toch kwijt te spelen? Een fotoboek samenstellen, goed wetende dat het nooit geopend wordt? Of had ik beter moeten weten en de foto's nooit moeten maken? Ik weet het niet. Of toch?

Ik word al een dagje ouder en ik voel dat de tijd bijna rijp is om Muggenbeet (de blog) in schoonheid  te rusten te leggen. De goesting is er om met iets nieuws voor de dag te komen. Iets dat beter aansluit met mijn nieuwe liefde: beelden vastleggen met mijn pocketcamera. De foto als essentie, ontdaan van zoveel mogelijk woorden. Deze zouden overbodig moeten zijn. 

Het hoe of wat vergen nog wat nachtelijk denkwerk. Dé oplossing ligt niet voor het oprapen. Maar dat zijn zorgen voor mezelf, daar wil ik jullie niet mee lastigvallen. De nieuwe format moet het mogelijk maken om alle thema's een plaats te geven. Er is zoveel meer dan een bloem en een courgette. Interactie blijft belangrijk. Ik wil jullie niet kwijt. Maar na 9 bewogen jaren heb ik zin in een nieuw hoofdstuk. Hier op Blogger of elders. 

Tenzij ik morgen of overmorgen weer van gedacht verander. Een after-midlife-twijfel, bestaat dat?

variatie

Ik heb het even uitgeprobeerd: de attributen van de piet-en-sint-lego-poppetjes zijn heel eenvoudig te verwisselen. Dit jaar doen we 't eens zo. Ik ben nu wel benieuwd of de pieten of de sint het op de nacht van 5 naar 6 december gaan opmerken. Wie weet staat het nu al in het Boek. Al peins ik dat er onder mijn naam geen plaats meer is.

pre-winterklus

De vogelvoersilo werd dit weekend voor 't eerst gevuld. De eerste zak van 10 kg. werd hiervoor aangesneden. Alle resterende appels van de eigen bomen werden in de tuin gegooid en aan de talrijke beten erin te zien worden ze wel gesmaakt. Omdat de vrieskou in de lucht hangt, werden ook de vorstgevoelige planten in pot in de garage geplaatst, hun jaarlijke overwinteringsplek. Omdat we voor hen geen andere plaats hebben, dient de auto buiten te blijven zoals tijdens de rest van het jaar.

onze 'winterserre'

Het hoopje planten wordt jaar op jaar kleiner omdat we ook wel beseffen dat het zottekeswerk is en dat het beter is om sterke, wintervaste planten in pot te zetten. Sommigen zijn evenwel te mooi om niet express te laten rotten zoals we deden met een grote, lompe Yucca. De Clivia die ik kreeg van mijn moeder bijvoorbeeld, enkele Agapanthussen, een roodbloemende Camelia, een gezonde Fatsia japonica en een Billbergia nutans die ik ooit wist te versieren op een ruilbeurs. Deze Billbergia komt gegarandeerd, jaar op jaar, weelderig in bloei in onze garage. 

Voor mijn verjaardag had ik een cadeaubon gekregen dewelke ik inruilde voor 2 Magnolia's: de gele-roze 'Sunsation' en de overbekende paarse 'Susan'. Deze heb ik gisteren op hun plaats geplant met er een flinke laag kastenjebladeren rond. Omdat ik mijn schup (spade) toch vasthad, verplantte ik tevens mijn nieuwe vaantjesboom naar een meer zonnige stek. Het valt me op dat ook de herfstverkleuring van deze Davidia bijzonder mooi is. Nu afwachten hoe hij zijn eerste winter gaat doorkomen. Hij staat behoorlijk goed beschut voor de koude winden dus mijn verwachtingen zijn positief.

wederzijdse liefde?

zeedennen

Trio zeedennen in het Grote Netewoud

Op Wapenstilstand trok ik mijn wandelschoenen nog eens aan om samen met mijn vader door het Grote Netewoud te trekken. Vorige keer spotte ik daar 2 grote zilverreigers maar dat geluk overkwam me geen  tweede keer. Meer dan een koppeltje tafeleenden dat zich schuw had teruggetrokken onder wat struikgewas, zat er niet in. 

Op het einde van de wandeling, toen de inspanning voelbaar werd - mede door de vele modderstroken en het bijhorende geploeter - passeerden we langs het trio kromgebogen zeedennen dat vorige keer ook al mijn aandacht trok. Veel aandacht lijken ze me niet te krijgen, het zijn maar bomen of voor de al wat gevorderde oplettende wandelaars dennenbomen.  

Maar het zijn dus wel prachtige, scheefgegroeide zeedennen (Pinus pinaster) die het waard zijn om even halt te houden. Kijk naar die kromming en verdikking van de onderstammen! En die diepe groeven in de schors! En wat een mooie, intense kleuren hebben die plakkaten: van bronsgroen tot paars!  Hier en daar hebben de stammen zelfs de schittering van parelmoer. In een vorig artikel maakte ik de vergelijking met een gordeldier of het dak van Gaudi's Casa Battlo, wel ik zie de gelijkenis nog steeds. Zelfs zonder onderweg wat paddenstoelen te eten.

Hoe die zeedennen daar techtgekomen zijn, is me niet heel duidelijk. De grove den is hier de 'inheemse' soort. Hij komt in onze Kempense bossen heel veel voor, samen met de kaarsrechte zwarte den - veelal de Corsicaanse - die ten behoeve van de mijnbouw massaal aangeplant werd. De zeeden komt van nature voor aan de Middelandse Zee en moet dus geïmporteerd zijn met een bepaalde bedoeling. Omdat hij bij mijn weten ook voorkomt op de zandduinen in Gerhagen en in de Hollandse kuststrook zal hij allicht aangeplant zijn om deze zandduinen, opgebouwd uit mobiel geel stuifzand, vast te houden.

Ook voor de kinderen zijn zeedennen interessante bomen. Zo leren ze dat er ook reuze-dennenappels bestaan en heel lange, scherpe dennennaalden. Het plezante aan deze dennenappels is dat ze bij nat weer dichtgaan en bij droog weer zich terug openzetten. Een soort eco-barometer zeg maar. 

cactusbloem met een geurtje

De rare, onaangename geur die momenteel op de badkamer hangt, 

blijkt afkomstig te zijn van deze cactusbloem (*). 

Maar we gaan daar verder niet over zeuren 

maar genieten van deze niet-alledaagse schoonheid.

(*) zie reacties !

Een Gents vluggertje

Om 15.00 uur vertrekken naar Gent en 's anderendaags tegen de middag al terug zijn, dan kunnen we spreken van een vluggertje. Op die korte tijd hebben we evenwel heel wat bijzondere dingen beleefd: stortregens op de heenreis zodat het bij momenten zelfs gevaarlijk op de baan was, een pizza in het historische centrum - die van ons pakt als het kan eentje met extra zure room, ik weet niet of dat een afwijking is of niet -, een magistraal concert van Zappa plays Zappa in de Vooruit en een overnachting op een boot. Kort maar krachtig.

Het ecohostel Andromeda aan de Gentse Bargiekaai 

Wat het optreden betreft zal iedere aanwezige het wel eens zijn: magistraal en heerlijk voor de oren. Zoon Dweezil bracht met zijn band ondermeer de integrale versie van Roxy & Elsewhere, één van de allerbeste Zappa-albums, en ze deden dat met klasse. Bijna 3 uur lang werd de concertzaal van de Vooruit betoverd door de tijdloze muziek van Frank Zappa waarbij de bandleden hun virtuositeit voluit mochten uitspelen.

de concerttickets worden er niet mooier op, jammer

Scheila Gonzalez was andermaal goddelijk op haar sax, de drummer kon zich uitleven op The Black Page en Dweezil speelde zich uit de naad om de complexe gitaarlijnen en solo's correct en aanstekelijk uit te voeren. Zijn sound (pedaaltjes e.d.) klonk vaak net als de papa en dat snijdt door merg en been. Een puntje van kritiek dat ik toch meegeef: ik miste een percussionist(e). De Belgische setlist komt grotendeels overeen met die die je vindt op Setlist.fm (deze bvb.) maar Dukes of Prunes werd -helaas- niet gespeeld. The Torture never Stops was er wel bij (net voor Teen-age Wind). Afgesloten werd er met Muffin Man uit Bongo Fury, een nummer dat zich prima leent om een concert een gepaste finale te geven.

Na het sublieme optreden van Zappa plays Zappa, gingen we uitrusten en ontbijten op een boot op de Bargiekaai: ecohostel Andromeda. Ze zuiveren er hun afvalwater met een rietveld, ze kopen hun stroom aan bij Ecopower en stoken pellets voor de verwarming. Ook heel bijzonder zijn de vele toffe (vintage) spullen op de kamers en in de gemeenschappelijke ruimte.

sfeerbeelden vanop de boot.

Deze morgen, net voor het ontbijt, had ik nog een fijne babbel over de boot met de gastvrouw. Als je niks vraagt, kom je ook niks te weten.  Ook geraakten we aan de praat met 2 Hollandse mamma's die er verbleven om een vintagebeurs in Gent te gaan bezoeken.  In zo'n ecohostel is de kans wel groot dat je er interessant volk ontmoet.  Ik ben ook wel iemand die meteen gesprekken opent met vreemden, zolang ze me op 't eerste gezicht sympathiek lijken.

Of Zappa-fan zijn. De vader met zoon waarmee ik wat herinneringen en gedachten wisselde in het gezellig-drukke café van de Vooruit deelde alvast mijn mening dat Roxy & Elsewhere, in het bijzonder door het jazzkarakter ervan, een meesterwerk is. Dweezil zei het zo: 'dit album is 40 jaar oud maar ik denk dat het muziek van de toekomst is'. Ik ben Dweezil alvast dankbaar dat hij Zappa's muziek levendig houdt en hiermee laat horen dat zijn vader een genie was.

(Hier vind je de website van het ecohostel.)

receptentester

Als kok van het huis, die intussen toch al meer dan 20 jaar lang zijn huisgenoten en gasten tracht te verrassen met een vegetarische keuken zonder streken, kan het geen kwaad om af en toe eens rond te neuzen op foodblogs. Jonge Sla is eentje van hen. Dorien is de auteur van de blog en ook op facebook en in De Standaard schrijft ze over haar (h)eerlijke gerechten. Momenteel werkt ze aan een nieuw boek samen met de Meerhoutse flapuit Kim 'Joeng' en Els Menten. In dit kader verscheen een oproep om recepten te testen en nadien je commentaar over te maken aan Dorien. Het bloemkool-feta-gerecht is voor volgende week, de Franse ajuinsoep met witte wijn en cognac heb ik intussen klaargemaakt en becommentarieerd.

een kleine variant op het recept leidde tot dit resultaat

Als smaakbeoordeling liet ik Dorien het volgende weten:

Voor mijn tieners in huis (van 13 tot 16 jaar) was de soep te vernieuwend, de cognac en witte wijn vonden ze niet lekker. Mijn vrouw en ik zijn enthousiast. Heel anders dan onze gewone ajuinsoep maar zonder twijfel lekker. Extra smaken die we normaal niet hebben. De toevoeging van cognac, wijn en suiker is iets wat ik zelden doe (o.m. omwille van de kinderen) maar het past zeker bij dit soepje. Ik heb de bouillon wel terug op kooktemperatuur gebracht eer ik ze in de soep deed (pollepel) zodat het bindingsproces beter verliep. Het was ook wat zoeken naar de juiste stand van het vuur om de ajuinen goudbruin te krijgen zonder aan te branden (hebben hier een nieuw vuur). Geen schuimvorming gehad. Mes en vork was in mijn variant niet nodig. Eén dikke ajuin per persoon is goed geproportioneerd. Met toevoeging van wat kaas is de soep zeker dik genoeg. Je opmerking in verband met zoutconcentratie is terecht, met mijn bouillon was de soep ook al zout genoeg zonder bij te zouten. De toast of beschuit met gesmolten kaas is decoratief en nodigt uit om erin te vliegen. Op het volgende familiefeestje ga ik het zeker nog eens proberen (25 personen) maar omwille van de kinderen ga ik de scheut cognac wat kleiner maken.

Intussen werd ik al bedankt voor deze commentaar - er zijn nog mensen die manieren hebben - en omtrent de cognac zal het recept iets worden herschreven. Heidi, een van onze nieuwste collega-blogsters, liet me intussen weten dat ze ook 2 gerechten aan het testen is. Waar houdt die Muggenbeet zich toch mee bezig, werpt u misschien op? Wel, eerst en vooral ben ik grote fan van de vegetarische en biologische keuken maar ten tweede mag heel dat internetgedoe en sociaal mediagebeuren voor mijn part ook wel écht socialer worden. Samen-werken, delen, uitwisselen, positieve feedback, waarderen, loven, ... dat zijn voor mij de kernwoorden voor het internet-van-mijn-dromen. Naast het echte leven, dat onvervangbaar blijft.

Wist u al dat Dorien dit fantastisch boek heeft geschreven? Voila, meteen de daad bij het woord gevoegd.