rode toverhazelaar

gele zand

Als ik een week lang geen teken van leven geef, betekent dat niet dat ik geen bal heb uitgericht. Neen, werkende mensen zijn soms moe. Een computer aanzetten of een geestig tekstje typen is dan wel het laatste wat in me opkomt. Op zo'n momenten wil ik ofwel languit in de zetel liggen ofwel buiten graven of lopen. Zoiets waarbij ik het kopke op off kan zetten.

Dat lopen met ons groepje begint ondertussen stilaan serieus te worden. Momenteel zitten we al aan de 2 maal 4 minuten lopen, gevolgd door 2 maal een 1000 meter. De pijn aan de kuit is aan het wegtrekken maar de knoken, vooral die van de knieën, blijven tegenpruttelen. Misschien komt dat ook wel door het graafwerk aan de vijver. Al die kilometers met een volle kruiwagen zand zijn slijtend aan been en merg.

Het goede nieuws is wel dat het gat alsmaar wijder en dieper wordt (zie foto). De vruchtbare grond is er reeds uitgeschept. Ik zit nu "aan de gele" zoals ze hier zeggen. Dit is de harde laag waar men in de bouw de funderingen op giet. Van deze laag moet ik nu nog zo'n 1,40 meter uithalen eer ik de vijverbodem heb bereikt. Nog een hele klus dus zoals er nog vele klussen volgen. Beetje bij beetje komt de frisse duik in 't vizier. Wie weet, spring jij er ooit ook wel eens in.

loopschoenen

Het was ofwel stoppen met lopen ofwel me een paar fatsoenlijke loopschoenen aanschaffen. Ik koos voor de laatste optie. Deze namiddag dus naar de sportzaak geweest en op een kwartier tijd meer geld aan schoenen uitgegeven dan de laatste tien jaar samen. Ik schrok me een bult maar de verkoopster, zelf ook een ex-atlete, verzekerde me dat met deze schoenen de pijn aan de achillespees zou moeten weggaan.

Videopnames van mezelf op de loopband toonden trouwens aan dat mijn loopstijl in orde is en dat met de stand van voeten en onderbeen niks mis is. Al een hele opluchting. Volgens de schoenenfabrikant moet ik met deze schoen, "full of high-performance features", het gevoel krijgen "van opgetild te worden zonder evenwel de stabiliteit te verliezen, like running on air." Morgenavond weet ik of die verkoopspraatjes kloppen. Voor die 140 euro zou dat toch moeten, vind je ook niet?

winterzoet

Neen, in de winter hoeft de tuin er niet saai en kleurloos bij te liggen. Er zijn winterbloeiers in overvloed, jammer genoeg worden ze te weinig aangeplant. Misschien komt het wel omdat veel mensen alleen tijdens het voorjaar en de zomer in de tuincentra op koopjesjacht gaan.

Nochtans is het nu het geschikte moment om helleborussen, viburnums en toverhazelaars op de gewenste kleur te selecteren en uit te kiezen. En neem het van mij aan: heel wat winterbloeiers zijn niet alleen mooi maar geuren ook fantastisch. Dit geldt zeker ook voor de onbekende winterzoet (chimonanthus praecox): de bijzondere en erg mooie witgele bloemen, die jammer genoeg wat neerwaarts gericht zijn, verspreiden een heerlijk parfum. De struik in mijn tuin (zie foto) is ondertussen zo'n 5 jaar oud en hij krioelt dit jaar -onverwacht- van de bloemen. Verzorging heeft hij niet nodig, zet hem alleen wat beschut. Een aanrader van Muggenbeet.

eCops

Al maandenlang ontvang ik elke dag een bullshitmail over viagra. Ook mijn oudste dochter ontvangt deze spam. De afzender is ogenschijnlijk telkens een andere firma maar de lay-out en het kleurgebruik maken duidelijk dat het telkens dezelfde klootzakken zijn. Misschien is dit wel een case voor eCops?

eCops is het nieuw online meldpunt waar je als internetgebruiker misdrijven op of via het internet kan melden. eCops, aldus de website, zorgt ervoor dat jouw melding door de bevoegde dienst wordt onderzocht.

"Kwam je terecht op een verwarrende site met misleidende informatie? Ontving je via e-mail ongewenste reclame of een frauduleus voorstel? Zag je kinderporno op een site? Jouw melding kan de aanleiding zijn voor een verdere actie door de FOD Economie, Politie of Justitie. Je doet je melding stap voor stap via het online meldingsformulier."

Verdere informatie over internetmisbruik en internetgerelateerde criminaliteit vind je hier. De Belgische portaalsite in de strijd tegen spam vind je hier. Ik ga er alvast mijn viagrazaak deponeren.

achillespees

Toen de moeder van de Griekse held Achilles haar zoon onsterfelijk maakte door hem onder te dompelen in de Styx, hield ze hem vast bij de hiel. Zo kwam het dat de hiel de enige kwetsbare zone van Achilles werd. Toen een pijl van Paris Achilles precies op die plek trof, werd dit de Griekse held fataal.

De achillespees was geboren en de dikke pees van de kuitspier naar de hiel geldt nog steeds als één van de kwetsbaarste radertjes van het atletenlichaam. Ik weet er ondertussen alles van. De start-to-run begint steeds verdere afstanden te omvatten en vandaag ondervond ik een erge pijn in mijn rechter achillespees. Even dacht ik aan stoppen maar een schoenwissel (en mijn beresterk karakter natuurlijk ook) met de trainer bracht enig soelaas.

Het blijkt nu dat alle voorwaarden om een zere achillespees op te lopen in mijn geval aanwezig zijn: slechte en afgesleten loopschoenen met een te harde zool, een beetje -gracieus maar overbodig- overgewicht, een te harde ondergrond (piste), onvoldoende rekoefeningen en opwarming, een geringe beenlengteverschil en een al wat gevorderde leeftijd.

Het resterend gedeelte van de start to run, waar de afstanden alsmaar verder opgevoerd worden, zal moeten gebeuren met betere en zachtere loopschoenen. Anders gaat het niet lukken. Een dieetje om het overgewicht weg te werken lijkt ook niet te vermijden, al zal mijn vrouw het buikje uit de duizend enorm missen. En hopelijk zoeken we ook de bossen op om te lopen zodat de humus wat schokdempend kan werken.

Het is op dit moment niet zeker dat mijn achillespees zal stand houden tot de uiteindelijke 5 kilometer. Daarvoor is er nu al teveel gewankel en gemank. Maar de wil om het tot het einde van de rit vol te houden, is er zeker en vast. Een man kan lijden, zelfs uit vrije wil.

en we graven verder

De zwemvijver vordert traag maar hij vordert. Er zijn weinig dagen dat ik er tijd voor heb. Wie kinderen heeft, moet de hele dag in 't rond schieten. En er is ook dat rotweer en dat pijnlijk verschot in mijn rug. En dan zwijg ik nog over mijn zere rechterkuit van 't lopen, mijn linkerlies waar ineens ook iets aan mankeert en nog zowat van alles. De combinatie graven en starttorunnen mag dan al een leuke en gezonde toekomst in het vooruitzicht stellen, voor mijn lijf is het op dit moment een ramp.

Een goeie massage, dat heb ik nodig en dik verdiend. Mijn zwoele-adressen-boekje eens bovenhalen. Wie zou ik bellen?

ontroerend

Mijn overleden kozijn gisterenavond een laatste groet gaan brengen. Het is moeilijk te aanvaarden dat het opgebaarde levenloos lichaam een paar maanden geleden nog een pleziermakende jonge man was. Iemand die zo fier was op zijn kinderen dat ik dacht dat hij voor hen alles zou doen. Toch verkoos hij uit het leven te stappen en zijn familie ontredderd en ontroostbaar achter te laten.

Het was zijn keuze om zijn leven te beëindigen. Dat verzacht de pijn. Maar er waren zeker alternatieven die duizend maal beter waren. Voor zijn ouders, broer en zussen en zeker voor zijn kinderen die nooit zullen snappen waarom hun papa op dat kritieke moment niet aan hen heeft gedacht.

Na mijn allerlaatste, ontroerde blik naar zijn emotieloos gelaat zag ik zijn vrouw, mijn nonkel, tante, nichtjes en neef de vele troostende handdrukken en blijken van medeleven in ontvangst nemen. Ik heb deze mensen nooit eerder zien wenen. 'Live goes on' maar hun wereld is ingestort. Er is niet alleen dat definitieve afscheid, dat ieder zwaar valt, maar ook die ene vraag die hen heel hun leven zal achtervolgen, "hadden we dit kunnen voorkomen"?

Is het dit schuldgevoel dat mijn kozijn beoogde? Ik weiger het te geloven. Mijn tante en nonkel zijn schatten van mensen. Bij hen werd hij altijd met open armen (en lekker eten) ontvangen. Eender wanneer. Er moet iets anders geweest zijn maar wat? Niemand die het weet.

Meer dan troosten of een poging doen tot, kan ik niet. De machteloosheid vreet zichtbaar aan alle nabestaanden, ook aan mij. Ik kan alleen maar hopen dat mijn warme schouderklop en de overvloed aan vrienden en kennissen die Gerry een laatste groet brachten, toch een steun zijn voor gans de familie.

Michael Brecker

Tenorsaxofonist Michael Brecker

Na een gevecht van tweeëneenhalf jaar tegen MDS en leukemie is gisteren jazzlegende Michael Brecker overleden. Zelf ken ik saxofonist Michael Brecker vooral van zijn werk met Pat Metheny en Frank Zappa. Op Live in New York , één van Zappa's besten, maakt Michael (Mike), samen met zijn broer-trompetist Randy Brecker, deel uit van Zappa's begeleidingsgroep waar op dat moment ook Ruth Underwood en Terry Bozzio toe behoorden.

Michael haalde zijn inspiratie bij John Coltrane en gold als één van de meest invloedrijke jazzsaxofonisten van de laatste 25 jaar. Brecker won 11 grammy-awards. Mike Brecker nam deze zomer nog een CD op met Metheny, Hancock, Mehldau, Patitucci en DeJohnette. Deze cd zal wellicht in mei uitgegeven worden.

website, solo live aan het werk , op youtube en nog eens subliem op youtube.

jawel

De kantine van de voetbalclub waar mijn zoon sjot, was gisteren helemaal rookvrij. Wat een verademing! En denk je dat daar nu minder klanten waren? Belange niet.

waarom?

Een half uurtje geleden een telefoon gehad met slecht nieuws. Ik begrijp het niet. Een jonger kozijn van me, van de kleine familie langs moeders kant, besliste om uit het leven te stappen. Niemand van ons die weet waarom. Niemand die ook maar één signaal had opgevangen dat hij met dit idee rondliep. Hij was zelfs één van de vrolijksten van onze familie.

In de lente van vorig jaar verloren we een ander kozijn, langs vaders kant en een leeftijdsgenoot. Hij had zo graag wél nog geleefd maar moest zich gewonnen geven bij een oneerlijke strijd tegen een ongeneeslijke kanker.

Moest de ene zijn leven geschonken hebben aan de andere, dan zou dit aannemelijk zijn. Nog zin hebben. Maar nu? Alleen verliezers, tweemaal veel verdriet.

ohmygod

Zowat iedere worst die uit Apple's darmen geperst wordt, is op het moment zelf al een hype. Live streaming, uit zijn voegen barstende media-aandacht, bloggers, ... . De adoratie is naar mijn bescheiden mening soms aandoenlijk. Al respecteer ik ieders smaak. Maar een iets meer kritische geest zou toch niet slecht zijn. De Iphone, een geweldig apparaat? Kan zijn, maar dan wil ik het toch eerst zien en testen. Da's betrouwbaarder dan de reclameblaadjes of de peptalkjes van de grote Applebaas.

Veel interessanter, grappiger en origineler dan die telefoon, die me willens nillens doet denken aan zo'n Victorinox zakmes met vijl, kurkentrekker, schaar, vergrootglas, kompas en Rambo-lemmet, lijkt mij de OhMyBod. Testen kan helaas nog niet -want nog niet hier te koop- maar de reclameslogan vind ik alvast té gek: a whole new way to plug 'n play. Goed gevonden.

Het lijkt me ook een heel speelse uitdaging om een aangepaste playlist samen te stellen. Wat het oor graag heeft, is meestal wel geweten maar welk deuntje al dan niet vanonderen aanslaat, moet nog proefondervindelijk blijken. Technisch gezien kan Eddy Wally zelfs een beter resultaat opleveren dan Robbie Williams of Pink, zo je wil. Zelfs een liedje over huiselijk geweld kan meer deugd doen dan een teder liefdesliedje. Zo'n paradoxen, daar kick ik op.

Nog Iphonerelativering op askatasuna en onnozelheidmag.

je lied

Het kleine radiootje op ons werk speelt het deuntje iedere dag. 't Is zo'n fris melodietje dat het telkens weer mijn aandacht trekt. "Laat me je lied zijn" zingt ze dan, en eender welk werk ik aan 't verrichten ben, ik word er vrolijk van omdat ik het zo schoon gezongen vind. (foto:Michel Hakim)

veelbelovend eremetaal

Juist terug aan 't lopen en nu al een hoop medailles? Neenee, zo'n vaart loopt het niet. Het eremetaal is niet van mij maar van onze twee pingpongende kinderen. Vorig weekend was er het provinciaal kampioenschap tafeltennis in het Vlaams-Brabantse Wemmel, vlakbij de R0 of de Grote Ring rond Brussel. Inderdaad, een vreemde plek voor Limburgers maar de kinderen zijn aangesloten bij de club van Diest, zodoende.

Jo's resultaten waren beter dan verwacht. Als eerstejaars-preminiem behaalde hij bij de individuele wedstrijden de zilveren plak. Samen met de winnaar en clubgenoot Thomas won hij later nog de gouden medaille bij het dubbelspel. Loes profiteerde van de geringe vrouwelijke deelname aan de kampioenschappen en kreeg hierdoor zelfs drie imitatie-edelmetalen om haar nek gehangen. Het kind wist niet wat haar overkwam.

5 maal op het podium mogen, is voor onze twee oudsten alvast een mooie stimulans om door te gaan met het tafeltennissen. Bovendien, en dat mag gezegd, toont het aan dat de jeugdaanpak van de Diestse club wel degelijk haar vruchten afwerpt.

Diest is voor nog een andere reden een heel interessante club. In de zgn. Superafdeling van de competitie komt Diest uit tegen de beste clubs van België en zo kunnen we heel binnenkort gaan kijken naar Jean-Michel Saive en Ching Li van de club uit Charleroi. Die mannen wil ik wel eens in 't echt zien toveren.

"Minstens een uur op voorhand daar zijn", hebben ze ons gezegd, "anders is er geen plaats meer". Van zo'n grote belangstelling verschiet ik dan. Van lege voetbalstadia dan weer niet.

de prooi van het roofdier

Zowat vier uren geleden beëindigde ik samen met een tiental collega's onze eerste heroïsche inspanning in het kader van de start-to-run van onze scholengemeenschap. De begeleidende turnleerkracht koos voor de tartanpiste van Vabco-Mol als ondergrond voor ons geloop en bijhorend recupererend gewandel. De veerkracht van deze atletiekbaan was geen overbodige luxe. Dat extra duwtje van onderuit konden we best wel gebruiken. Stofwolken waren er ook niet. Een flatterende piste.

Alhoewel, ik schrok ervan dat mijn conditie totaal zoek was en dat van mijn veelbesproken souplesse alleen de herinnering nog overblijft. Van de geplande demonstratie-versnelling of het extra rondje loslopen achteraf, kwam niks in huis. Ik was al blij dat ik de voorziene aanvangsmetertjes kon uitlopen, ook al leek het loopschema, voor de start althans, geconcipieerd voor rasechte prutsers. Beginnelingen. Zoals ik. Blijkbaar.

Tijdens het start-to-runnen daarstraks bedacht ik dat eventuele toekijkende roofdieren niet alleen zouden janken van het lachen maar ons ook meteen zouden uitkiezen om de nekwervels door te bijten. Leeuwen en jachtluipaarden zien meteen wie de zwakke en zieke prooidieren zijn. Eerlijk, daar leken we wel wat op.

Maar daar gaan we dus vanaf vandaag aan werken. Twee keer per week gaan we lopen. We nemen ons voor om achteraf de verbrande calorieën niet meteen terug in vloeibare vorm tot ons te nemen. Binnen drie maanden gaan we, zonder stoppen, de 5 kilometer lopen. We gaan blijven trainen. En op ons hoogtepunt gaan we de TISP-loopploeg vervoegen op de jaarlijkse scholencross aan het Zilvermeer.

Wellicht zal de directie ons vragen om dit jaar nog geen T-shirt met het logo van de school aan te trekken, gêne is van alle tijden, maar als we ieder jaar een beetje vordering maken dan kunnen we nog grote winnaars worden. Al zal dat hoogstwaarschijnlijk niet in 't lopen zijn.

nette manieren

Dat providers hun servers af en toe wel eens willen opkuisen en upgraden, dat begrijp ik wel. Ook dat zo'n werkzaamheden wat tijd kosten en vervelend kunnen zijn. Maar dat goede klanten twee dagen lang zonder internetverbinding worden gezet zonder enige vorm van verwittiging of aankondiging vooraf, dat kan er bij mij niet in. Is het zo moeilijk vooraf eens een mailtje rond te sturen? Of weten de providers niet hoe je zoiets moet doen?

goede hulp

De kinderen zijn creatief met hun aangeboden hulp.

Na vijf uren ploeteren en zwoegen heb ik zonet de schup afgekuist. Tijd om uit te rusten en me even te amuseren met het bloggen.

Vandaag is de ganse omtrek van het zwemgedeelte al een flink stuk uitgegraven. Hier moet ik de komende weken/maanden zo'n anderhalve meter diep gaan. De tonnen zand die eruit komen, wend ik aan om een windbrekende berm te maken. Ik zou niet weten wat ik er anders moet mee aanvangen. Als dat klaar is, volgen de moeraszone en de biofilterzone.

Geregeld komt het idee in me op dat mijn plannen toch wat te optimistisch zijn. Ik twijfel sterk of het me wel zal lukken zo met kruiwagen en spade. Er komt zoveel bij zien. Nog heel wat planten die in de let staan, moeten worden verplant. Een grote appelboom, die aangetast is door kanker, moet daarbij worden gerooid. Het niveauverschil van het terrein is groter dan verwacht en moet worden genivelleerd, zoniet loopt de vijver leeg en dat is nu net niet de bedoeling. Enzovoort, enzovoort.

Gelukkig kreeg ik vandaag veel steun en hulp van de kinderen. Met hun plastieken kruiwagentjes, grasmaaier, tractor en fiets (zie foto) schoten ze in actie. Alhoewel ze eerder voor vertraging zorgden, kan je natuurlijk zo'n mooi gebaar niet tenietdoen. Als we ooit een duikje nemen, zal je het horen: "wij hebben dit toch mooi gemaakt hé?"

Minivibrator van Flair succesvol

De minivibrator ,,celebrator'', die tussen 19 december en 25 december gratis bij het vrouwenblad Flair zat, is massaal over de toonbank gegaan. Flair spreekt van een fantastisch resultaat.

150.000 stuks zouden er van verkocht zijn. Hoeveel levenslustige vrouwen het ding werkelijk op hun tandenborstel geschoven hebben, is niet duidelijk. En om het prulletje te evalueren naar duurzaamheid, slijtvastheid en efficiëntie is het misschien nog te vroeg. Veel tevreden blogsters zijn er in ieder geval niet te bespeuren. Vrouwen die het daarentegen in Keulen horen donderen, lijken wel dik gezaaid.

,,Het ging om een stout cadeautje en als mensen er over spreken zit het altijd goed'', zegt Flair. "In de toekomst mogen de lezeressen van het damesblad zich nog aan gedurfde geschenken verwachten." De rubberen vuist van Borat zou niet meteen een optie zijn. Een stel katrollen om aan de welfsels te vijzen, zou momenteel het meeste kans maken. De redactrices van Flair kennende dan toch.

Welke tip heb jij voor Flair?

Henins eikel

Dag allemaal. Je weet dat muggenbeet nooit bericht over echtscheidingen, nakende echtscheidingen of andere problemen die behoren tot de privésfeer. Maar omdat ik dat ventje naast Henin, Pierre-Yves, zo'n idioot spastje vind, wijk ik toch voor één keer af van mijn gebruikelijke koers.

Volgens de krant La Meuse (niet De Muis maar De Maas) zou het koppel huwelijksproblemen hebben en zit er een scheiding aan te komen. Goed en wel, maar wat loopt er dan precies mis? Mijn bronnen in Chaudfontaine en Spa hebben alle roddels uit Rochefort verzameld en ze bevestigen dat er al een tijdje een kaasgeur en schimmels in dat huwelijk huizen.

Heel wat redenen en oorzaken worden op het thuisfront geserveerd. De meesten zijn echter té zeer van de pot gerukt. Van de goorste speculaties tot de lulligste gissingen. Zie hier de meest geloofwaardige top drie:

1. Henin is op Mauresmo, Yveke op Carlos Rodriguez (die nu met de daver op het lijf zit);
2. De man van Henin, die stommme eikel van op de TV, eist van onze sportvrouw te veel smegmatische 'handenarbeid' waardoor een taaie polsontsteking de kop blijft opsteken.
3. Henin vindt de ballen van Pierre-Yves, nogal aan de kleine kant.

Morgen zou Henin meer details blootgeven maar laat ons een kaars branden dat de geruchten kloppen. Eindelijk terug 'Henin' op het scorebord in plaats van dat irritante, bezitterige, middeleeuwse, gênante, teveellettersomvattende 'Henin-Hardenne'. Echtscheidingen kunnen bevrijdend werken.

eerste spadesteek

Niet meteen een gebeurtenis om WOW tegen te zeggen maar toch. Vandaag ben ik met opgestroopte mouwen begonnen aan wat ooit een zwemvijver(tje) moet worden. De eerste spadesteek moest uiteraard op de foto, ook al kan het -inderdaad- evengoed een gat zijn om een hondendrol in weg te moffelen. Maar, geloof me, het gaat wel degelijk om het allereerste begin van een vijver waarin naast klein grut zoals kikkers en (hopelijk ook) salamanders ook wijzelf een duikje kunnen nemen.

Opnieuw blijkt dat uit een klein gat toch een grote berg zand komt.

spruitjesgame

Terwijl spruitjes voor mij echt het neusje van de zalm zijn, blijft de maaginhoud van heel wat mensen keelwaarts gaan bij het idee alleen al. Een spruitjesgame kon dan ook niet uitblijven. Op deze site vind je een eenvoudig spelletje waarbij je de aankomende spruitjes tijdig moet platkloppen. Doodzonde natuurlijk maar als je van je hart geen steen maakt, is het game over. Bij het vierde spruitje is je kaars uit.

milieublog

De Bond Beter Leefmilieu, de koepelvereniging van de Vlaamse milieuverenigingen, heeft vorige week haar website flink opgepoetst en vernieuwd. De BBL gaat met de tijd mee en is ook een milieublog gestart met een RSS-feed.

Ook op Muggenbeet is er wat veranderd. Een ander lettertype en -vooral- grotere letters. Het leescomfort zou hierdoor wat moeten toenemen. De inhoud blijft evenwel van hetzelfde bedenkelijk niveau. Ieder vogeltje zingt etcetera.

Sint Narcissus

Sint Narcissus, patroonheilige van de bloggers ?

Op zijn Oekraïens

Op nieuwjaarnamiddag is het jaarlijks verzamelen geblazen in Beringen-Mijn waar de Oekraïense grootmoeder van mijn vrouw woont. Mijn vrouw en onze kinderen hebben inderdaad Oekraïens bloed in zich. In feite Tsjechoslovaaks maar na de oorlog werd dit stukje Tsjechië geannexeerd door de USSR (Українська Радянська Соціалістична Республіка).

Babka, de grootmoeder, woont in een eenvoudige mijnwerkerswoning. De salon is een kleine ruimte van 5 meter op 3 meter. Hierin zitten bij momenten zo'n 20 mensen "lekker" dicht bij mekaar. Na het voorlezen van de nieuwjaarsbrieven en het uitdelen van de geschenkjes wordt er gegeten. Eten dient wegens plaatsgebrek te gebeuren in 3 beurten. Er wordt gestart met warm eten, daarna komen de taart en de broodjes.

Tot enkele jaren werden we getrakteerd op knedliki (gestoomd deeg) of holopski (rijst in koolbladeren). Maar omdat dit zeer tijdrovende gerechten zijn en babka niet meer van de jongsten is (95 denk ik) is het menu gewijzigd in gebakken patattekes (heel klein gesneden en gebakken in een zee van boter), worstjes of gehaktballen, tomaten met komkommer en de onmisbare augurken. Een gedekte tafel zonder augurken is een treurende tafel, ze mist iets. Zelfs als er bij ons thuis gedineerd wordt, is babka op zoek naar 'haar' augurken.

Wodka (Russisch watertje) wordt er de laatste jaren niet meer gedegusteerd (eigenlijk wordt er niks gedegusteerd, alles wordt er gewoon gedronken en gegeten) en dat geldt ook voor borsjtsoep. Nochtans is deze rode bietensoep erg lekker en gezond maar je begrijpt dat een vrouwtje van 95 moeilijk voor 20 man ook nog eens soep kan klaarmaken. Ons hoor je niet klagen. Integendeel, ik vind het fijn en leerzaam dat ik daar in Beringen-Mijn kan blijven proeven van de Oekraïense roots van mijn vrouw. Het maakt van haar toch wel iets speciaals, ook als is ze maar een "halfbloedje".

't Schijnt dat je ze tegenwoordig gemakkelijk kan kopen via het internet maar de mijne heb ik nog op de klassieke manier versierd. Moeilijk was dat niet, Oekraïense vrouwen hebben een goede smaak.... of zijn ze rap tevreden?

Dina's snoepjes

Op de salontafel staat momenteel een hele doos vol met de snoepjes van Dina ter beschikking van onze gasten. Jaja, ze bestaan ook in 't echt. Af en toe snoep ik er ook één. En dan nog één. Vol spanning doe ik de rode wikkel eraf in de hoop een hoopje weggesmolten chocolade te vinden. Jammer genoeg vind ik alleen ongerepte snoepjes. De sukkeltjes hebben de streling van Dina's billen moeten missen. Jammer voor hen en jammer voor mij. Al vond ik dat laatste exemplaar precies toch aan de klammige kant. Zou het Dina's zweet zijn... of... ?

alvast een goede start

"Ken je het beeld? Je lieve zoon van 8 die vol enthousiasme elke week naar de voetbaltraining gaat. Hij is er zeker van ooit voor de nationale ploeg te spelen. Na de wedstrijd in het weekend baant hij zich een weg door het leger van supporterende ouders in de cafetaria om een drankje te bestellen. Drie meter voorbij de deur heb je hem echter uit het oog verloren. De sigarettenrook belemmert het zicht. De zojuist goed met zuurstof gevulde longetjes krijgen een aanval van nicotine, koolmonoxide en andere kankerverwekkende stoffen te verwerken. Normaal?"

Natuurlijk is dit niet normaal. Zelf erger ik me er ook aan -ja, muggenbeet gaat ook wekelijks met de zoon naar de voetbal én achteraf naar de kantine- omdat je toch mag verwachten dat iedereen slim genoeg is om in te zien dat sporten en roken niet samengaan. Dat het toch weerzinwekkend is dat onze jonge sportertjes én de vele rookvrije ouders na de match verplicht worden om die vieze rook te inhaleren. En dan die stank die in je kleren kruipt!

Daarom vind ik het prima dat het eindelijk verboden is om vanaf vandaag in sportgebonden drankgelegenheden nog te roken. Goed zo regering! Goed zo Demotte! Het jaar is hiermee alvast goed begonnen. Al blijf ik het niet snappen dat heel wat sportclubs die beslissing zelf niet namen. Heel slim moet je daar nu toch ook weer niet voor zijn.

Een goede, heldere samenvatting van de wetgeving (Stichting tegen Kanker) vind je hier. Wil je toch roken? Dat kan, zonder problemen, maar dan buiten. Ge zeikt toch ook niemand tegen zijn benen?