Vorige donderdag is de nieuwe schoolraad voor de eerste keer samengekomen. Zoals ik eerder al 'blogde' ben ik als 'papa van vier kinderen' door de andere ouders verkozen tot lid van de schoolraad. Tijdens deze vergadering heb ik de taak van secretaris op me genomen. Voor de post van voorzitter vond ik dat ik te weinig op de school kom en daardoor niet echt een gemakkelijk aanspreekpunt ben.
Ik hoop samen met deze nieuwe ploeg een vernieuwend beleid te kunnen voeren. Ik voel dat er onder de ouders over 't een en 't ander ongenoegen leeft en ik wil dit wegwerken. Hoe weet ik nog niet echt maar een bereidheid tot luisteren zet ons zeker op de juiste weg.
Zelf zit ik ook al jaren gewrongen met het feit dat de school wel een vzw heeft maar dat er nog steeds geen verkiezing werd georganiseerd voor de raad van bestuur van deze vzw. De schoolraad vindt (ik niet!) dat zij automatisch ook deze raad van bestuur is. Voor mij kan dat niet. Geen enkele andere vzw die ik ken verzaakt aan de verkiezing van een eigen bestuur of beslist dat een ander orgaan dat bestuur mag overnemen. De laatste algemene vergadering waar nog niet het kwart van de leden aanwezig was, zou hierin toegestemd hebben. Sinds wanneer werden de nodige quota afgeschaft? En waarom stond dit op de agenda? Om mij schaakmat te zetten?
Ook ben ik van het principe dat regelgeving moet gerespecteerd worden. Correctheid en eerlijkheid duren het langst. Dura lex, sed lex. Het flirten of interpreteren van regels naargelang het uitkomt, is niet aan mij besteed. Daarom heb ik voorgesteld om twee voorzitters aan te stellen. Eén voor de vzw en één voor de schoolraad. Om te onderlijnen dat dit twee aparte organen zijn maar ook om het takenpakket van de voorzitter te ontlasten. Maar blijkbaar wil men alles bij het oude laten en voortboeren op de manier zoals men al jaren bezig is. Ik heb daar een slecht gevoel bij en ik twijfel sterk of ik op die manier verder wil werken.
Een nieuwe start moet ook betekenen dat men bereid is over alles na te denken en gewoontes of gebruiken durft loslaten. Natuurlijk is het gemakkelijker dat één en dezelfde groep alle beslissingen (ook die toekomen aan de vzw) kan nemen maar gemakzucht is een slecht argument. Democratie, taken durven delegeren, kost nu eenmaal meer moeite en tijd dan een oligarchie.