"Die van 't onderwijs, dat zijn heren. Twee maanden vakantie en dat op ons kosten!" Voor mij gaat dit alvast niet op. Vorige week twee halve dagen gaan werken en morgen maandag én de dinsdag een ganse dag. Nieuwe leerlingen inschrijven. En daar mekker ik niet om want wat zouden we doen zonder leerlingen? Ik weet het wel, er bestaan opvoeders en leerkrachten die dromen van een leerlingvrije school: alles gaat goed op school maar die ambetante leerlingen, die zijn er teveel aan!
Bovendien zijn die inschrijvingen voor mij, als deel van de leerlingenbegeleiding, erg boeiend en leerrijk. Als ge de ouders gezien en gesproken hebt dan weet ge vaak ook al hoe de leerling zich zal gedragen op school. De kuren hebben ze meestal niet van een vreemde. De goeie manieren ook niet hoor.
Het technische aspect, da's een ander paar mouwen. Voor de eerste keer schrijven we rechtstreeks in via WISA, een erg uitgebreid softwarepakket voor de schooladministratie. Niet zo mijn ding maar met wat oefening vond ik uiteindelijk toch de juiste weg in dat complexe doolhof. De eerste vier gingen -eerlijkheidshalve-gedeeltelijk de mist in. Maar de kunst bestaat er dan in om aan de mensen die voor je zitten niet te laten merken dat je aan 't knoeien bent. Gelukkig zijn er op school mensen die WISA wel onder de knie hadden en die voor de nodige verbeteringen konden zorgen. Morgen gaat het me ongetwijfeld wél lukken!
Wat was dat vreselijke moment? Het moment van stilte tussen het gerinkel van de deur en de woorden 'Uw nieuwe meester/juffrouw is hier'.
BeantwoordenVerwijderenVreselijk vond ik het, als kleine bandiet. Nu zie ik daar de charme wel van in.