lang geweest

Gisteren zat er in mijn mailbox een bericht van VELT met de mededeling dat de ecotuindagen van begin juni nog niet worden afgeblazen. Men wacht af hoe corona en de bijhorende maatregelen verder evolueren. Dit lijkt me een verstandige benadering. Hier houden we er wel rekening mee dat het weekend niet doorgaat en dat is vooral jammer voor de vele nieuwe ontmoetingen die zo'n ecotuindagen opleveren. 

Intussen blijf ik mijn extra vrije tijd zinvol en creatief invullen. Van een lange eiken tafel een korte maken bijvoorbeeld. Van 2.10 meter naar 88 centimeter.

Een overdreven holle en gebarsten draagbalk was de oorzaak dat ik de oorspronkelijke tafel niet behield en ze hertimmerde tot een handiger formaat. De tafel werd op lengte doorgezaagd - tot zover mijn comfortzone - maar de nieuwe verbindingen maken dat was andere koek. Geen Ikeaverbindingen maar Bokrijktoestanden. Pen-gat-verbindingen met spatpen. Chinees voor mezelf tot gisteren. Dat werd dus millimeterwerk voor mijn fijngetande jefzaag en heel rustig blijven opdat er geen onherstelbare fouten werden gemaakt.

De stukken hout die eruit gezaagd werden, probeerde ik maximaal terug te integreren. Zo werd de dwarsbalk tussen de twee poten nu aangewend als stoere draagbalk voor het tafelblad.  Als we de werkuren moeten tellen, zal de geoefende meubelmaker terecht spreken van een gênante vertoning. Maar we hebben tijd en al doende, leert men. Soms is het fijn om iets voor de eerste keer uit te proberen. 

Het onderstel is nu af en vandaag zoeken we uit met welk materiaal het tafelblad wordt gefabriceerd. Hier ligt al 20 jaar een stuk plexiglas dat ik uit een bouwwerf 'redde' en dat past perfect. Maar ik twijfel. Stevig genoeg maar het ziet er zo dun uit.

En nu gaan we ons eerst in de zetel gooien en kijken naar de opname van GR5. De artdirector van de serie is ons niet onbekend. 

tafelgezaag

 Door in het midden van het aangekochte tafelonderstel (5 euro) een extra steunbalk te voorzien, kon ik met 14 bij mekaar gezochte oude planken eindelijk een tafelblad getimmerd krijgen. Met de jefzaag werd de tafel afgekort op 2.10 meter. Het tafelblad werd nadien nog licht opgeschuurd en met een notenextract geolied. De uiteindelijke bestemming van deze tafel is nog een vraagteken. De ene wil dit en de andere wil dat. Er staat hier nog zo'n onderstel maar dat is schots en scheef. Die van ons spreekt van een 'moestuintafel', zelf had ik het idee om er ofwel een vierkante tafel van te maken (door het scheve gedeelte eruit te halen) ofwel het onderstel te deconstrueren voor het hout dat ooit wel ergens van pas komt. 

De realisatie van vandaag: een tafel voor binnen of buiten.

redden wat er te redden valt

De dag stond vandaag in het teken van 'redden wat er te redden valt'. Vermijden dat er teveel naar het containerpark dient afgevoerd te worden. Er ligt nog van alles dat ik eens kritisch onder handen moet nemen maar we zijn toch al een eind opgeschoten. 

1. Een rond bistrotafeltje kreeg een nieuw tafelblad want de oorspronkelijke planken waren rot. Eén plank was zelfs verschwunden. 

2. Vijf bistrostoelen waar niemand nog zijn achterwerk durfde aan toe te vertrouwen, kregen nieuwe latten waar nodig. Gelukkig had mijn vader nog een stapel plafondplanken liggen die net even dik waren als de oorspronkelijke planken. Wel te lang en te breed maar daar wist mijn fijngetande jefzaag wel raad mee.

3. Een grote ronde teaken tafel was een kwartier kwijtgeraakt. Dat was even puzzelen. Een zelfgemaakte lamellendeuvel (gezien op Salvage Hunters) bracht soelaas.

4. Eerder werden een brede teaken bank, een dekchair en de vloer van het prieel (met rondslingerde overschotten) onder handen genomen.

Intussen maakte de dames een proefzitterij in de nieuwe zithoek. Het is hen gegund. Wat staat er nog te gebeuren? Ik heb nog 2 eiken tafelonderstellen (zonder blad) die ik in mijn school kocht aan 5 euro het stuk. Er hangt nog veel kauwgom aan maar deze relikwieën mogen blijven plakken. Deze tafels moeten nog gebruiksklaar worden gemaakt. Hoe ik die 2 tafelbladen moet maken -bij voorkeur met hout dat hier nog ergens ligt- moet ik nog uitzoeken. Ik zie heel graag tafelbladen bestaande uit één stuk boomstam maar zo'n schatten liggen hier niet. We vinden er wel iets op.

voorspel - spel - naspel

Koppel houtduiven in de Chinese tulpenboom

(foto's vanuit de eetkamer)

onze 3 waterpartijen

In mijn blog heb ik het regelmatig over een van onze poelen of de zwemvijver. Bij mijn ronde door de tuin kreeg ik het idee om ze nu eens alle 3 in lente-ornaat te fotograferen.

Dit is onze jongste poel. Hij is tegelijk onze amfibiepoel en onze waterleliepoel. Het is hier dat ik onlangs de alpenwatersalamanders vond. Wij bouwden hem in september 2010 en kregen hiervoor wat later van het tv-programma Dieren in Nesten een weekend cadeau. Deze waterpartij is ook de geboorteplek van de vele blauwe glazenmakers die hier in de zomer rondvliegen.

Deze met zware stenen afgeboorde waterpartij is onze zwemvijver. Hier zitten ook vissen op. Ja, we zwemmen hier tussen een grote groep goudwinden. De vijver werd met de schop uitgegraven en de minder goede grond werd met de kruiwagen afgevoerd naar een uiteinde van de tuin. Op deze zandberg was het plezant om te BMX-en. De goede gele grond werd gebruikt om chape mee te maken. In de zwemvijver staan ook 4 waterlelies en een gele plomp. Het water wordt gezuiverd door een een helofytenfilter. De eerste spadesteek dateert van 4 januari 2007. Vanuit mijn slaapkamer heb ik een goed zicht op deze vijver.

De oudste poel ligt vlakbij het huis en het 'avondterras'.  Bij goed weer eten we meestal hier en ook onze gasten ontvangen we dan hier. Hij moet ongeveer even oud zijn als het huis zelf, van begin jaren negentig. Ik groef hem uit omdat ik medelijden had met de goudvis(sen) die op de kermis meegegeven werd(en). Hier zitten ook heel wat bruine kikkers die er evenwel voor kiezen om de kikkerdril te deponeren in de bovengenoemde helofytenfilter. Daar is het water het minst diep en ook het warmste. Er groeien gele lis, dotterbloem en egelskop. De eiken balustrade is na 7 jaar aan vervanging toe.

Alle drie vijvers of poelen hebben helder water. De zogenaamde groene soep kennen we enkel van in de keuken. 

mussenvrouwtje

Een van de huismussenvrouwtjes in een krentenboompje.

Ook de heggenmussen zijn dit jaar erg zichtbaar aanwezig.

In een taxus zat een koddig vuurgoudhaantje en de tjiftjaf zingt de ganse dag.

De zwartkoppen zijn nog niet gearriveerd,  hopelijk komen ze nog.

De gaaien en de eksters zijn niet alleen in de weer met nesttakken.

Ik denk dat ze ook een inventaris aan het maken zijn: welke nesten

kunnen we eerdaags gaan plunderen.

de groene sluipvlieg en nog wat

De vlieg die ik vandaag tegenkwam, blijkt niet de groene keizersvlieg te zijn maar wel de groene sluipvlieg. Met 100 % zekerheid zegt waarnemingen.be . Ik ben de laatste om hierover in discussie te treden. Vliegen zijn nu eenmaal niet zo mijn dada en na het bekijken van deze lijst -een duizelingwekkend overzicht van sluipvliegen- houd ik nederig mijn opengevallen mond.

Nog wat. Bart, aka de biodiverse tuinier, vroeg om eens een foto te plaatsen 'gezien vanaf de nieuwe zithoek'. De foto is in groot formaat geüpload en zou dus te vergroten zijn. Zo ziet het er ongeveer uit met linksvoor de takkenwal achter de zithoek, rechts de pas gerenoveerde ecoduct en in de verte de veldkapel. Rechts van de hoge ceder ligt ongeveer de zwemvijver. Rondom de zithoek plantte ik o.m. heel wat sierappels, een rode pavia, een Betula utilis var. Jacquemontii, siergrassen, de druif  'Parel van Zala' en een Sapium japonicum.

Zicht van noord naar zuid

Blogger Menck meldde dat er problemen zijn om op Muggenbeet te reageren. Er waren handelingen om dit euvel op te lossen maar ......na heel diep nagedacht te hebben, is de fout gevonden. Mijn domeinnaam linkte door naar http i.p.v. https. Een e-mail naar de firma van mijn domeinregistratie resulteerde binnen de 5 minuten in een aanpassing.

zithoek voor 't vrouwvolk

De dames van het huis hebben de nieuwe zithoek gisteren in gebruik genomen. De weerbestendige kussens die al een tijd in de garage gestapeld lagen, werden naar buiten gesleurd en kregen hun definitieve stek in de voormalige boshoek.

Momenteel staan de beuken nog niet in blad maar de verwachting is toch dat zij een aangename halfschaduw creëren. De avondzon kan er vrijuit spelen.

Op en in de takkenwal die deze zithoek omsluit, valt er heel wat te beleven: een winterkoninkje wipt er de hele tijd in het rond, een gehakkelde aurelia (foto) neemt er een zonnebad en als je echt geluk hebt, kan je er ook een bosmuisje ontmoeten.

De zithoek waar veel gelezen en geknord zal worden.

Japanse sierkwee

De Chaenomeles (Japanse sierkwee) is een sierheester die wat mij betreft veel meer aandacht verdient dan hij krijgt. In de lente tovert hij elegante bloemen tevoorschijn, later op het jaar groeien er eetbare vruchten aan en de soorten met stekels bieden de vogels een veilige nestplaats. Een van mijn dochters, die van planten niet zoveel kaas hebben gegeten, vroeg me deze week nog naar de naam van de sierkwee hierboven. "Het lijken wel bloemen uit Japan" zei ze. 

De voorbije jaren schafte ik me een aantal soorten aan, voor hun schoonheid enerzijds maar anderzijds ook omdat ze het zo goed doen in onze Kempische zandgrond. Op een drietal na staan ze momenteel allemaal mooi te bloemen. Mijn favorieten zijn de Chaenomeles speciosa 'Nivalis' (de zuiver witte bloemen in de collage) en de Chaenomeles speciosa 'Moerloosei'  (foto boven). Mijn zoektocht is niet ten einde want er bestaan er nog heel wat -de 'Geisha Girl' bijvoorbeeld- die ik graag een plekje in de tuin zou willen geven.

De Chaenomeles x superba 'Cameo' toont zijn eerste bloem.

houtwerken

Tijdens de extra weken verplicht thuisblijven probeer ik elke dag 'iets' te doen, met dien verstande dat een dag niksen ook 'iets' is. Vandaag zette ik de restauratiewerken aan de ecoduct verder. Er moesten nog wat boomstammen op maat worden gezaagd - ik schafte me gelukkig nog een nieuwe zaagketting aan net op de dag voor alles dichtging - en voor de afwerkingslaag kieperde ik eigengemaakt houthaksel op de rolletjes hout. Hiermee komt alles goed vast te zitten en kan aangewaaid zaad kiemen. Voor het houthaksel gebruikte ik vlinderstruiktakken (als je deze snoeit, is het nu hét moment) en de takken van de wilde kastanje die ongevraagd gekortwiekt werd. Wilde kastanje breekt gemakkelijk en hakselt daarom veel beter dan eik.

Haksel als toplaag

Gestapeld hout, met klimop en de bijlokkende roos 'Bobby James'

alpenwatersalamander

Foto: Sara Rutten

Er is hier altijd twijfel geweest of er nu salamanders in onze tuin zaten of niet. Tegen de mensen vertelden we steeds dat er wel kikkers en padden zitten maar geen salamanders. Dat we dat ook niet goed verstonden. Dat ze er allicht niet in lukten om naar hier te migreren. Sinds vandaag zijn we zeker: er zitten er wel. Alpenwatersalamanders.

Bij de 'lenteschoonmaak' van de tuin kroop ik ook in onze achterste poel. Met de blote handen grabbelde ik zoveel mogelijk (verzurende) dennennaalden uit de sliblaag. Ook de overdaad aan gedoornd hoornblad werd aangepakt. Al wat uit de poel gehaald werd, werd aan de waterkant gelegd zodat de vele kleine beestjes terug het water kunnen opzoeken. Met enkele manuele controles werden alle nimfen van libellen opgespoord en teruggezet.

Bij deze werkzaamheden verschenen ook 3 alpenwatersalamanders: twee mannetjes en een vrouwtje. De dochter was met haar smartphone in de buurt en maakte bovenstaande foto van een mannetje.

afgedankt

Zo'n 25 jaar oud zijn ze, onze tuinbank en deckchair. Ze lagen uit mekaar en we dachten eraan om ze te vervangen. Het was geen kwestie van enkele vijzen vast te zetten. Heel wat verbindingen waren los gekomen, grotendeels van de rottigheid. Ze staan dan ook al zo'n kwarteeuw onafgebroken buiten.

In plaats van nieuwe tuinmeubelen kochten we een busje houtlijm en met behulp van een slijpschijf, een boor, een schuurmachine, een wipzaag, een 'jefzaag', een klauwhamer, een plamuurmes en heel wat koperen vijzen werden gisteren de afdankertjes gerepareerd. Dat scheelt toch weer zo'n 400 à 450 euro. Er staan hier ook nog een tiental ijzeren bistrostoeltjes met houten latten. Overal is er intussen wel een lat van gebroken. Mea culpa .... ik ben te lui om ze bij regenweer of in de winter binnen te zetten. 

Een nieuwe klus dient zich aan maar de doe-het-zelf-zaak is gesloten en ik heb nog iets nodig.

mijn steentje

Dat Coronavirus is niet min. Zelfs op mijn gezegende leeftijd gebeuren er dingen die ik niet eerder meemaakte. Het beste voor iedereen.

Ook hier heel aparte dingen: alle scholen voor de kinderen dicht, de zoon verplicht zijn stage afgebroken, de dochters achter de laptop voor afstandsonderwijs - proffen en lectoren die van alles uitproberen -, minimale familiebezoeken, meer ongerustheid dan anders, reis naar Jordanië geannuleerd en die van ons en ikzelf die thuis moeten blijven van het werk maar toch ons loon behouden.

Ook 'mijn' school blijft open voor de opvang van leerlingen. De laatste veiligheidsraad van vannacht heeft dit bevestigd. Maandag zijn we ermee gestart ook al was de opkomst minimaal. Zelf heb ik mijn kleine steentje tot het goede verloop bijgedragen. De allereerste voormiddag heb ik de opvang voor mijn rekening genomen. Mijn collega's die zich ook vrijwillig meldden, zetten de reeks verder. Vergeleken met de gezondheidszorg stelt het niets voor maar we doen wat ons gevraagd wordt. Zeker op moeilijke momenten moet je er staan.

vroege muurwesp

 De aangename lentezon brengt veel beesten in beweging. De citroenvlinders vliegen al talrijk en ik zag ook de eerste gehakkelde aurelia. De gewone rookwantsen zijn er terug en naast de gehoornde metselbijen zijn ook wespen actief in het bijenhotel. Het blijken 'vroege muurwespen' te zijn. De wetenschappelijke naam is Ancistrocerus nigricornis. Volgens de (schaarse) informatie die ik kon vinden, vliegen momenteel de vrouwtjes rond. Zij overwinteren als imago in tegenstelling tot de mannetjes die voor de winter het loodje leggen. De dames zijn vorige zomer reeds bevrucht maar beginnen nu hun eitjes te leggen. Weer een nieuwe bezienswaardigheid erbij.

pink hotel

Gestimuleerd door het succes van het grote bijenhotel (gemaakt van bureauladen), knutselde ik een nieuw bescheiden hotel in mekaar. De roze stevige bak is reeds 45 jaar in het bezit van die van ons. Nu deze vrij gekomen was, kreeg de houten bak een nieuwe bestemming tegen een van onze zuidermuren. De 'hotelkamertjes' werden gemaakt van eigen-kweek-bamboestengels en gerecupereerd kastanjehout. Zoals je weet, werd hier de kastanje omheining rond de vijver recent gerestaureerd en werden hierbij versleten palen verwijderd en nieuwe palen op maat gezaagd. Eenmaal gestapeld in de bak werden 3 maten houtboren gebruikt om de gaten te maken. Als experiment gebruikte ik voor het eerst ook enkele venkelstengels. 

boomkruipers in vleermuiskast

Een verrassing deze morgen. De vleermuizenkast tegen het tuinhuisje is bezet door een nestelend koppeltje boomkruipers. Vorige week zag ik ze nog op inspectietocht in de kast maar intussen blijken ze al aardig opgeschoten te zijn met het nest. Het bouwmateriaal puilt uit de opening en de boomkruipers blijven takjes en sprietjes aanvoeren.

Heel af en toe kon ik al waarnemingen doen van een boomkruiper. Ik zag ze steeds lopend over de grove den, speurend naar insecten in de spleten van de boomschors. Maar dit is natuurlijk van een andere orde. Hopelijk wordt de nestbouw voltooid en kruipen er binnenkort jonge boomkruipertjes uit de vleermuiskast.

Update 21 maart: de vleermuiskast is overgenomen door een koolmeeskoppel. Wel jammer.

gehoornde metselbij present

Aan het bijenhotel aan de garagepoort vertoefden vandaag 2 mannetjes van de gehoornde metselbij. Op de foto zie ik dat er 2 bamboestokjes opengemaakt zijn. Zouden ze daar uitgekropen zijn? 

De mannetjes zijn er altijd wat vroeger dan de vrouwtjes en zijn te herkennen aan de wit behaarde kop.  De mannetjes blijven in de buurt van het hotel want ze wachten daar op de 'uitkomst' van de vrouwtjes die meteen gegrepen worden om te paren.

Voorts staat er nog een verandering van het hotel op mijn planning. Alle stammetjes hout van den gaan eruit want ze worden niet benut. Vermoedelijk zijn de vezels ervan te ruw. Metselbijen hebben het liefst gladde nestgangen. Zo te zien mag ik daar niet te lang meer mee wachten.

supermaan

Uit de hand gefotografeerd 9/3/2020 - 19.00 uur
Heldere hemel - volle maan in het oosten.
Op 357.000 km afstand in plaats van 384.000 km.

ze zijn er nog

groenlingen (v/m)

De hele winter heb ik geen enkele sijs gezien en gisteren verscheen dan ineens een mannetje aan het keukenvenster. Ook de bezoeken van de groenling waren karig... en ook zij verschenen plots aan de voedersilo. Het was een koppeltje (zie foto) en 't mannetje en 't vrouwtje aten hun buiken rond met de granen-notenmix. De silo wordt nog steeds druk bezocht. De vogels hebben geluk want het bijgekochte voer is nog niet op. Einde maart/begin april stoppen we er wel mee zoals Vogelbescherming Vlaanderen dit ook adviseert. Ik merk nu al dat de vogels hun eten zoeken en vinden in de natuur. Er wordt al gretig gespeurd naar insecten en de huismussen verschalken ook dit jaar weer de jonge bloemknoppen van de krentenboompjes. De merels ploeteren in de dikke mulchlaag om er de regenwormen te vangen. Nu wacht ik op de eerste dagvlinder. Dit kan nu echt niet lang meer duren. Zo'n allereerste citroenvlinder blijft toch knap.

de kerspruim

Rustig werkend in de tuin bemerk ik dat de sleedoornen in de bloei gekomen zijn. Maar al enkele weken eerder ontloken hier de witte bloemen van een andere pruimachtige, namelijk deze van de kerspruim. Deze Prunus cerasifera werd hier nooit aangeplant en is allicht een spontane zaailing. Hij staat aan de rand van een donkere hoek en valt hierdoor prima op. Deze witte vorm (zie boven) met zijn groene bladeren leidt veelal een anoniem leven. Dit kan niet gezegd worden van de Prunus cerasifera 'Nigra' die je héél vaak als sierboom terugvindt. Met zijn bruine bladeren en roze bloesems pronkt hij momenteel in heel wat voortuinen. De kerspruim levert lekkere, zoete pruimpjes.

kuifmees

De voedersilo werd terug aangevuld met zaden en gebroken noten. De vaste klanten weten het te waarderen: de huismussen, gewone vinken, het paartje houtduiven, koolmezen en pimpelmezen komen aan een hoge frequentie hun honger stillen. Er zitten ook 2 specialletjes tussen. Een winterkoninkje snelt als een klein muisje van de ene stinkende gouwe naar de andere en snoept onderweg mee wat het kan. De kuifmees (boven) maakt het de fotograaf wat gemakkelijker. Hij zet zich al eens neer, smult af en toe van de silo of neemt een bad in de grote, met regenwater gevulde, terracotta schotel. Ja, er is heel veel leven rond de deur. Sommige vogels vliegen al rond met pluimen of takken in de mond. De nestbouw is op gang gekomen. Doordat wij onze tuin niet of nauwelijks opruimen, zijn er bouwmaterialen in overvloed te vinden.

Huismus vrouwtje

de eerste kikkerdril

Vanmorgen vond ik tussen de oeverplanten een tiental hoopjes kikkerdril (eiklompen) van de bruine kikker. De bruine kikker is de enige kikker die we hier regelmatig tegenkomen in onze tuin. Aan de eiklompen te zien, zitten er toch heel wat. De komende dagen verwacht ik nog een hele reeks ei-afzettingen. De bruine kikkers zitten hier ietsje voor op schema, want de vorige jaren vond ik de eitjes tussen 8 en 10 maart. Alhoewel we 3 waterpartijen in de tuin hebben, werden ook nu weer alle klompen afgezet in de helofytenfilter (zuivering door middel van oeverplanten) van de zwemvijver. 

duurzaam kastanje

Op 20 mei 2007 "openden" we onze zwemvijver met de tewaterlating van een 20-tal goudwindes. Dat is bijna 13 jaar geleden. Moeilijk om te geloven dat de jaren zo snel verstrijken. Vanaf de eerste dag water in de vijver zorgden we prioritair voor de veiligheid van onze en andere kinderen met een stevige, volledig omsloten kastanje afsluiting.

De onbehandelde palen blijken behoorlijk duurzaam te zijn want pas gisteren heb ik een 8-tal palen moeten vervangen omdat ze van rottigheid in de grond gebroken waren. Ook bleek het voor de schonigheid nodig om een reeks latjes te vervangen. Rond de middag was de renovatieklus geklaard en kon ik me neervlijen in de salonzetel voor de eerste koers van 't jaar.

Een houten paal met twaalf jaar dienst, dat is niet slecht. Het merendeel van de oorspronkelijke palen staat er bovendien nog steeds maar het staat als een paal boven water dat er ook de komende jaren wat geklust moet worden.