2-sterrenplekje in Bolderberg

Met een winterjas aan was het gisteren best aangenaam om de natuur in te trekken. Zeker in de bossen voelde je niks van de koude wind. Die van ons verkoos om hier en daar het huis wat te fatsoeneren - ik ben eerder diegene die in casu werkgelegenheid crëeert - maar mijn vader had wel zin om mee te gaan wandelen. We doen dat tegenwoordig wel meer samen en een verkwikkend drankje achteraf in de lokale stamenee nemen we er ook bij. Als vertrekplaats koos ik voor het Domein Bovy in Bolderberg, vlakbij het circuit van Terlaemen. Hier vertrekken verschillende wandelroutes waaruit we eentje kozen die over de Bolderberg klom.

mijn wandelpartner en tegelijk mijn vader

Het was voor mezelf een primeur, die Bolderberg. Het is een getuigenheuvel van zo'n 60 meter hoog waarmee het een van de hoogste toppen in onze provincie (Limburg) is. Rond de 13de eeuw werd hier ijzerzandsteen ontgonnen waardoor er vijvers ontstonden, die thans deel uitmaken van De Wijers. Vanop de Bolderberg heb je noordwaarts een prachtig en wijds uitzicht op het Kasteel van Terlaemen (zie foto hieronder). Ik herkende dit beeld meteen vanuit de toeristische folders.

2-sterrenplekje (panoramisch uitzicht)

Regionaal Landschap Lage Kempen heeft dit panoramisch uitzicht opgenomen in hun 'sterrenplekjes'-project waarmee men schitterende parels uit eigen streek beter bekend wil maken bij het grote publiek.  De zgn. Bolderbergse Kluis kreeg 2 sterren en dat is niet onverdiend. Interessant om te weten is dat je in dit gebied veenpluis, gagel en beenbreek kunt terugvinden. Met veel geluk kan je er ook de roerdomp en de zeldzame boomkikker ontdekken. Het infobord aan de voet van de berg vermeldt nog dat de abdijen van Averbode en Herckenrode vroeger vis kweekten op de vijvers van Terlaemen.

achtergevel van de Kluis op de Bolderberg

Mijn vader wist me te vertellen dat we bovenop de berg 'De Kluis' zouden tegenkomen. Hij heeft in dit natuurgebied al meerdere wandelingen achter de rug, vandaar. En inderdaad, na een stevige klim tussen de uitgebloeide heide, vonden we daar een opgeknapt gebouw waar een bord ons welkom heette: "WELKOM op het PRIVE EIGENDOM van Baron de Villenfange de Vogelsanck". 

We bezochten er het toegankelijk kapelletje en mijn vader onstak er een kaarsje van een halve euro. De kans dat dit gebaar iets goed teweegbrengt, is groter dan dat het kwaad kan, denk ik dan maar. Heel waarschijnlijk waren mijn vaders gedachten op dat moment bij zijn pas overleden oudste broer en zijn zus - mijn tante Maria  -  die thans voor de tweede maal revalideert van een hersenbloeding. Een warm vlammetje als teken van verbondenheid. Ik vind dat schoon.

Op het kastanjen hek rondom de Kluis zag ik de felgroene bordjes van VELT hangen. Hier wordt ecologisch getuinierd, zonder gif. Ja, dit afgelegen gebouw wordt bewoond door een 'kluizenaar', eentje met groene vingers blijkbaar. Er zijn triesterige plekken om je intrek te nemen, zegt de natuurmens dan in mij, al denk ik dat je er 's nachts van alles hoort dat niet slaapbevorderend is. 

Overzicht van de wandelingen vanuit Bolderberg

Terug aangekomen op het domein Bovy deden we ook daar nog een verkennend toertje (bovenste foto) vooraleer ons neer te zetten om onze koffie en warme chocomelk met slagroom te nuttigen. In de zomer komen we terug om de heel grote toer te doen, rondom het natuurreservaat Weyerman. 'Rondom' want zo te zien mogen we er zonder toestemming niet in of door. Voor de boomkikkers.

de buizerd die iets te ver zat

Onze wandeling op de Vleugt bij Schaffen bracht ons niet alleen veel modder

en een omgeploegd wandelpad. We zagen vanop de weg ook een imposante

 buizerd zitten die ons duidelijk nog niet in de gaten had ofwel had hij door dat 

wij van de vredelievende soort waren. Vanachter een smal struweel nam ik snel

mijn nieuwe compact uit de jas - vandaag was het zijn eerste natuurtrip -

en doorheen de takken kon ik bovenstaande foto schieten.  

Dat moet hij gehoord hebben want hij vloog meteen op richting het bos. 

groggy

De judaspenning lijkt nog niet helemaal bekomen te zijn van kerstavond.

nieuw fototoestel

Echt weken aan een stuk ben ik op diverse gespecialiseerde websites op zoek gegaan naar een beter fototoestel dan mijn huidige compactcamera van Canon. Uiteindelijk, na tientallen reviews annex kostprijzen gedissecteerd te hebben, bleven 3 toestellen op mijn wenslijst staan.

Bij de grote toestellen: de Nikon D7000 met 18-105 mm VR lens, zo robuust als een tank;
Bij de systeemcamera's: de Olympus PEN E-PM2 in de rode uitvoering en waarbij de scherpstelling geschiedt door een tikje op het touchscreen;
Bij de compactcamera's: de Sony RX100, mondiaal aangeduid als het allerbeste toestel op de markt (tegenwoordig opgevolgd door de RX100 II).

Alhoewel de Olympus ei zo na besteld was en de gezinsleden opgelucht waren dat ik hiermee de knoop had doorgehakt, stond ik op een morgend op en kocht ik me de Sony RX100. Dit toestel sluit het dichtst aan bij mijn persoonlijk fototrek-profiel: ik zie iets moois - ik haal de kodak uit de zak van mijn jas - ik neem een foto - ik steek het toestel terug in de zak van mijn jas - ik wandel verder. Geen gesleur met tassen of rugzakken, geen geschroef met lenzen en filters en geen betrachting om de penis van een overvliegende zeearend op een A3 af te drukken. MIAMARE-fotografie, als ik mijn ding zelf een naam mag geven: met minimale apparatuur proberen een maximaal resultaat te verkrijgen.

Wat heeft me overtuigd om voor dit toestel te gaan? Kort samengevat:

- ik vind het een mooi toestel, dat telt ook mee;
- een beeldsensor van 1 inch met 20,2 megapixels waarmee SLR-prestaties bereikt kunnen worden;
- de mogelijkheid om manueel scherp te stellen, iets wat ik op mijn autofocussende Powershot erg miste en vaak vervloekte;
- een compacte en stevige aluminium behuizing met flits (bij de Olympus moet de flits erop geklikt worden);
- naast JPG kan dit toestel ook in RAW beelden schieten, een terrein dat ik wel wil verkennen;
- HDR aan boord waarbij het toestel zelf meerdere foto's neemt en op mekaar legt;
- binnenskamers (bij weinig licht) kan ik nu zonder flits (en dus zonder witte vlekken in 't gezicht of op glazen en vensters) mensen fotograferen en tenslotte zou ik nu ook 's nachts (in de stad, sterrenhemel, vuurwerk, ...) goede foto's moeten kunnen nemen.

juist uit de doos

Ik ben momenteel alles nog aan het uitzoeken en de mogelijkheden lijken oneindig. Voorlopig begin ik met het fotograferen op de automatische modi (er zijn er 2 aan boord) en gaandeweg kan ik mijn kunde verfijnen. Het zal zijn tijd vragen. Bij de eerstkomende uitstappen zal de Canon daarom nog als extra toestel in mijn zakken zitten. De bedoeling is uiteindelijk wel dat de kinderen het toestel overnemen en er zich mee amuseren. Fotografie is bovenal een mooie en gezonde hobby.

lekker en vooral eenvoudig

vegetarische spirelli met spinazie en kikkererwten

Vegetarisch koken, in een twintigtal minuten en met alles erop en eraan. Het kan en het is heel eenvoudig. Gisteren maakte ik een vegetarische spirelli zoals ik mijn kroost er nog nooit eentje had voorgeschoteld. Blijven verrassen na 30 jaar vegetarisch koken, het is een uitdaging maar het kan. Er is dan ook keuze zat, ook zonder schaapskoppen, biggenribbetjes, hertenkalfjes en stierenkloten. Er is immers geen enkele reden om aan te nemen dat je, om lekker te eten, de ellende van een geslacht dier mee op je bord dient te scheppen. Een dier is op zijn schoonst als het leeft. 

Probeer maar eens (denk eraan: als ik het kan, dan kan iedereen het)!

Kook de tricolore spirelli gaar. Voeg zout en een scheutje olijfolie aan het kookwater toe.

Terwijl de spirelli op het vuur staat, maak je de saus klaar zodat beiden zowat gelijktijdig klaar zijn. Bak in een pan een fijn gesneden grote ajuin. Voeg hier een halve zak Quorn-blokjes aan toe en bak deze mee. Als de blokjes mooi bruin gebakken zijn, kap je er een blikje (klaar voor gebruik, dus een nacht weken hoeft niet meer) kikkererwten bij. Roer alles goed door mekaar en laat nog enkele minuten op het vuur staan. Kruid af met peper, een beetje dragon en een blokje groentenbouillon (fijne tuinkruiden) dat je in je hand verkruimelt.

In een andere kastrolletje verwarm je een pak (diepgevrozen) spinazie met een brikje Alpro Soya Cuisine Light. Kap de pan met Quornblokjes en kikkerwten bij de spinazie en meng goed door mekaar. Voeg eventueel Soya Cuisine bij als je graag lopende saus hebt.

Rest je nog alles smakelijk op te dienen. Leg op een mooie teljoor een hoopje spirelli en schep hierop de saus. Zoals je opmerkt komen de kleuren van spirelli terug in de saus: spinazie (groene spirelli), kikkererwten (oranje spirelli) en Quornblokjes (niet gekleurde spirelli). Werk eventueel af met 1 of  2 apart gebakken oesterzwammen. Deze had ik gisteren evenwel niet in huis.

Smakelijk.

eiken balustrade

balustrade gemaakt met 2 dikke takken van zomereik

De voorbije dagen heb ik me in de tuin wat beziggehouden met het opsleunen van enkele bomen. Hierbij werden met een handzaag, gemonteerd op een uitschuifbare lans, takken verwijderd met de bedoeling meer licht te creëren voor de ondergroei. Van het kleine takhout werd een halve meter dikke wal gemaakt naast de composthoop (foto onder). Van de tussenmaat werden knuppeltjes gezaagd waarmee ik een lage sierlijk gebogen muur gestapeld heb. De 2 dikste takken van een zomereik konden prima dienen om eindelijk een soort van balustrade in mekaar te prutsen tussen het terras en de poel. 

De dunste van de twee had de juiste afmeting om als leuning te fungeren, de andere werd in vieren gezaagd om ingegraven te worden. Met kepernagels en 'negermennekes' werd alles aan mekaar gehamerd. Puur natuur en dus krom en bemost maar stevig en behoorlijk duurzaam. In het voorjaar zal er van de zwarte zand niet veel meer te zien zijn want in de bodem zitten irissen en Persicaria amplexicaulis klaar om de balustrade aan te kleden. Deze nieuwe balustrade moet vooral vermijden dat de mensen, gezeten vlakbij de waterpartij, naar beneden tuimelen en zo de kikkers en libellenlarven verstoren.

de houtwal naast de composthoop met palen van een verwijderde schommel

(wal - composthoop - wal)

Selfie

Selfie is het Woord van het Jaar 2013 geworden. Dat maakte Van Dale bekend. Het 'fotografisch zelfportret, vaak gemaakt met de camera op armlengte en gepubliceerd op een sociaalnetwerksite' gaat belbos en geefkas vooraf in de top drie. Vorig jaar was frietchinees nog het Woord van het Jaar. Vooruit dan maar, zelf een 'Selfie' gemaakt. De sluitertijd stond nog op heel lang (zonet buiten de maan aan 't trekken geweest) maar omdat het resultaat per abuis eigenlijk wel kunstzinnig is, ga ik het hier bij laten.

weet wat je eet

jagen, hoe zit dat?

Het is altijd fijn en leerzaam om post van Vogelbescherming Vlaanderen te ontvangen. Volgens mij, op juridisch vlak, de meest actieve natuurvereniging van ons land. Deze keer zat er naast het prima tijdschrift nog een extra boekje bij voor de leden: 'Jachtwild in het vizier' of de nieuwe jachtwetgeving uitgelegd voor leken. Prima gelay-out (dank u woordenlijst.org) en heel boeiend want ook al ben ik dieren- en natuurliefhebber in hart en nieren, wat er geschoten mag worden en wanneer de jagers precies hun moordende hobby mogen beoefenen, dat is voor mij niet zo heel erg duidelijk. Tot nu dus. Ik leg het naast mijn bed en elke avond lees ik een stukje. Ik ben tegen schieten maar als het dan toch gebeurt, moet het volgens de wet.

De lidkaart voor 2014 was er ook bij.

bladpootwants

een heel bijzondere wants .... en 'exoot'

Op de noordergevel van mijn ouderlijk huis zag ik zonet een speciale wants. Eentje dat ik nooit eerder spotte, al ben ik er in mijn leven toch al heel wat tegengekomen. Op mijn werk bijvoorbeeld komen ze gedurig uit het vals plafond gekropen. Ik probeer ze dan buiten te krijgen terwijl mijn collega ze liever dood mept.

Maar deze is een specialletje: de bliksem in het midden, tijdstip van verschijning en vooral de verdikte achterpoten. Er lijkt een klein blad aan te kleven. Een determinatie met behulp van het internet deed me uitkomen bij een "bladpootwants",  wat precies het kenmerk beschrijft dat me het meeste opviel.

Bij mijn invoering op waarnemingen.be stond de soort in het rood vermeld. Dit betekent dat het een exoot is, een beest dat hier van nature niet voorkomt. De eerste melding in Vlaanderen dateert van 2007. In 2011 werd de bladpootwants al op 70 plekken gedetermineerd. Om de opmars van deze exoot op te volgen, vraagt Natuurpunt om alle zekere waarnemingen van deze soort te melden.

voor sfeer en gezelligheid

Detail van onze kerstboom. Zie je de twinkeling?

WTF is me dat? Deze morgen laadde ik bovenstaande foto op als voorbereiding op een nieuw blogstukje. Zonet kom ik thuis van een korte boswandeling en wat zie ik? Google+ heeft mijn foto tot leven gebracht. Er zit een flikkering in de boom want van mijn JPEG-bestand is een GIF-bestand gefabriceerd. Auto Awesome heet deze dienst en er zitten nog meer kunstgrepen in het pakket, HDR en Panorama bijvoorbeeld. Zelf heb ik er niets voor moeten doen want "standaard staat Auto Awesome ingeschakeld". Knap, vooral omdat de animatie ook in Blogger zijn werk doet en het bovenal je eigen keuze blijft om er gebruik van te maken of niet.

Zoals je ziet hebben we onze kerstboom terug in huis staan. Een traditie die we graag in leven houden. 't Is vooral die van ons - en een beetje de dochters - die voor de aankoop en de versiering zorgt. Mijn bijdrage bestaat erin de boom in een houder te plaatsen en liefst zo verticaal mogelijk.  *Camera on* Bij deze wil ik mijn vrouw dan ook een 'dikke 9 op 10' geven voor sfeer en gezelligheid. Geen volledige 10 omdat ik soms langer dan gewild moet wachten op een tas koffie en de melk/koffie-verhouding ook niet altijd perfect is. Ze is ook nog al eens vaak afwezig. Voor de rest een dikke pluim. *Camera off*

Voor het eerst staat hier een Nordmann-spar (Abies nordmanniana) in huis. Mijn vrouw viel naar eigen zeggen bijna achterover toen ze de prijs hoorde, maar de verkoper had de boom al in 't koffer gestoken en terugkrabbelen was in concreto niet zo evident. Intussen heb ik de verkoopprijs even nagetrokken op 't internet en blijkbaar kost zo'n Nordmann overal zo veel (uitgezonderd een vreemde actie bij de Ikea, daar krijgt ge bijna nog geld bij als ge er een boom koopt). 

De reden van deze hoge kostprijs zit hem in het feit dat zo'n Kaukasische spar erg langzaam groeit, het duurt dubbel zo lang als bij een gewone fijnspar om 2 meter hoogte te bereiken. Extra troeven zijn dat de naalden niet afvallen, dat de boom lekker ruikt en dat de naaldkleur ook donkergroen is, mijns inziens mooier groen. Ik las ergens dat het de 'Rolls Royce' onder de kerstbomen is, ... tja, dat hadden we al aan onze portefeuille gemerkt. We hebben afgesproken om erover te zwijgen en de sfeer en gezelligheid er niet te laten onder lijden. Er zijn zo veel zotte prijzen tegenwoordig. Orthodonten, ooglenzen, loodgieters, schoolboeken, tuttefrut, mosselen-frit, naft&diesel, ondergrondse parkeerplaatsen,.... hoeveel uren hebt ge nog? 

Facebook en tajine

De Muggenbeet-pagina op facebook bestaat al een tijdje niet meer, zelf blijf ik in eigen naam nog wel actief. 161 vrienden heb ik daar en de respons - van het klikken op 'vind ik leuk' t/m met zorg geconstrueerde zinnen - is daar behoorlijk. 40 tot 50 reacties bij familiefoto's en een tiental bij natuurfoto's, dat is op mijn blog zelden gezien. Het plaatsen van foto's met bijhorende duiding is er ook zo eenvoudig. Het leent zich perfect voor kort nieuws zoals een bezoek aan de geschenkenbeurs en de aankoop van een tajine bijvoorbeeld. Meer moet dat niet zijn. Als ik het bericht op 'openbaar' zet, kan zelfs iedereen dit bericht lezen en de afbeeldingen minutieus bekijken.

Dit brengt me bij een nieuw gegeven voor bloggers: hoe langer hoe meer internetgebruikers surfen op het net met een smartphone. Ik zie dat bij mijn kinderen en hun vriendenkring. Een tablet is er af en toe ook nog bij. Ik heb het even samen met hen uitgetest: een blog lezen of een foto duchtig bekijken dat zit er met zo'n multifunctionele telefoon niet in. Vluchtig en oppervlakkig, dat is de nieuwe realiteit. Je mag al blij zijn dat je blog in vogelvlucht bekeken wordt. 15 seconden is een eeuwigheid. Multifunctioneel of smart betekent ook dat er met dat ding op batterijen honderd en één dingen kunnen gedaan worden, blitsere en plezantere dingen dan een blog lezen.

Bloggers moeten het blijkbaar vooral hebben van mensen die nog achter een PC of laptop verzeild geraken. Bureelwerkers die op hun werk de mogelijkheid hebben om eens te komen piepen (tot de baas binnenkomt) of thuiswerkers zoals ik, die in alle rust hun favoriete sites kunnen volgen. Of andere bloggers die weten dat een bezoekje of een reactie meestal wel een tegenbezoekje opbrengt of studenten die snel je foto's komen downloaden voor hun schoolwerkje. Een mercietje ... daar moet je niet op rekenen.

Het is zoals het is. Alles evolueert. Maar een mens, zeker een naïeveling zoals ik die veel te veel tijd investeert in zijn blog (dixit de huisgenoten, à propos: Blogger meldt dat dit mijn 2500ste bericht is), moet daar toch eens bij stilstaan. Bloggen in tijden van smartphones,  is dat niet iets zoals in een grot wonen en rondlopen met een mammoetvacht?

- Wat de tajine betreft: het is een model dat in een niet-voorverwarmde oven moet worden geplaatst op maximaal 150°C. Hij kan niet op een vuur of fornuis worden gezet. De 'vaatwasbestendige' tajine kostte me 28 euro en komt uit Noord Viëtnam. -

Mijn (zelfgekozen) fairtrade-kerstcadeau.

Over de experimenten ermee later meer.

voorlopig alleen

Met zijn allen - en dat zijn dan de huismussen, de botvinken en de mezen inbegrepen - zit het gevogelte rond de deur toch al aan zo'n 8 kilogram zaden dat naar binnen werd gespeeld. Een volle buis per dag zo ongeveer.

De koolmezen, pimpelmezen en zwarte mezen hebben dit jaar gezelschap gekregen van kuifmezen die ook geregeld een graantje komen meepikken. Zoals gehoopt is de keep ook weer present. Sinds de eerste winterprik hangt er een mannetje rond het huis. Ik zie hem vanuit het keukenraam geduldig zijn beurt aan de silo afwachten.

Voorlopig is hij nog alleen maar als de winter echt intreedt, zal er een hele bende volgen. Ook de sijzen, die opdringerige kleine gele acrobaten, zijn echt iets om naar uit te kijken. Dé max evenwel zou zijn als ook de appelvink terugkomt. Dat was een geschenk uit de hemel. De mooiste vogel die ooit op ons geleeg landde.

gevel uit Dresden

Na de val van het Ijzeren Gordijn hebben kunstenaars de grauwe stad

aan de Elbe hier en daar terug kleur gegeven. De gekende Kunsthofpassage 

is van een adembenemende schoonheid maar deze maffe gevel mag 

ook gezien worden. Eigenzinnigheid en creativiteit, we kunnen 

er niet genoeg van hebben. 

FZ

Enkele L.P.'s uit mijn collectie

4 december. 

Zappafans herdenken het heengaan van Frank Zappa die vandaag, precies 20 jaar geleden, zijn strijd tegen kanker verloor. Hij was op dat moment amper 52 jaar. 

Veel artiesten en hun plaatjes zouden na 2 decennia al lang vergeten zijn maar Zappa's muziek is nog steeds springlevend. Dat heeft alles te maken met het feit dat hij een genre op zichzelf was en zijn nummers uitblinken in compositie, virtuositeit en songteksten. Met Zappa kon je ook al eens lachen. Bovenal was hij voor mij een uitmuntende gitarist. Sinds ik Rat Tomago, The Sheik Yerbouti Tango en de solo van Wild Love hoorde op mijn allereerste Zappaplaat (Sheik Yerbouti 1979, ik was toen 17 jaar) ben ik grote fan, bewonderaar en verzamelaar. 

Enkele interessante links:

• Frank Zappa in de Humo
• Alle Zappa-stukjes op mijn blog
• Zappa op Wikipedia, let hierbij ook eens op zijn indrukwekkende discografie
• Eén van mijn lievelingssongs van beelden voorzien op Dailymotion
• Zappa Plays Zappa, de groep van zoon Dweezil, die de muziek grandioos in ere houdt.

En hieronder een blik achter de schermen:
The Making Of bovenstaande illustratie

(bloggen kost wat moeite)

je moest me bezig zien! :)

komt achteraf niet zagen

Zo van '"waarom hebt ge mij niks gezegd?", "had ik dat geweten!" of "egoïst, alles voor uw eigen houden!". Ik zeg het maar één keer en dat is nu en hier: hebt ge net als àlle mensen met goede smaak altijd al gedroomd van een eigen rendier met slee - toch nog steeds thé King of voortuinkitch - dan vallen er nu zaken te doen. Voor nog geen 30 euro haalt ge momenteel zo'n stemmig verlicht gespan in huis. Het moet niet eten of drinken (gewoon de bijhorende stekker insteken), doet zijn gevoeg niet op je gazon en 't jankt niet als 't wat koud heeft. Een koopje dus. En vooral: al je buren zullen hun kerstperiode in mineure stemming doorbrengen, want vol met afgunst. Dat hebben we toch graag! Tip van mijnentwege: leg je kindeke Jezus in de slee en je wordt gegarandeerd dé kerstster van je straat.

stad op mensenmaat

Hundertwasser in Bad Soden am Taunus

Ik ben momenteel mijn kans aan het wagen bij de Argus-fotowedstrijd. Waarom zou jij dat ook niet doen? Deze wedstrijd loopt uitsluitend op Facebook - een account is dus wel nodig - en zit eenvoudig in mekaar. In de speciaal ontwikkelde applicatie hoef je enkel op een upload-knop te duwen en je kunt vervolgens je foto's voor de wedstrijd insturen. Dit kan nog tot 29 december en er zijn 3 thema's: herfst, genieten op het platteland en stad op mensenmaat. Voor elk thema mag je 10 foto's insturen.

Denk niet te snel 'dat is niks voor mij' of  'ik kan toch niet winnen'. Je weet nooit hoe de dobbelstenen rollen. Het levende bewijs voor deze stelling viel gisteren in de mailbox: met één van mijn herfstfoto's won ik de weekprijs, t.w. een weekendje Puur Natuur voor 2 personen. De winnende foto verscheen eerder op deze blog en wekte hier niet veel enthousiasme op maar (amateur)fotografen kijken en beoordelen klaarblijkelijk met andere ogen dan bloglezers. 

Nog 9 foto's mag ik insturen. "Stad op mensenmaat" vind ik een moeilijk thema omdat ik zelden in een stad vertoef en niet meteen veel foto's voorradig heb. Bij het grasduinen in mijn foto's kwam ik toch weer uit bij de architectuur van Hundertwasser (zie foto). In het Duitse Bad Soden am Taunus - evenals bij het Hundertwasserhaus in Wenen - toont Hundertwasser hoe een mens- en natuurvriendelijke architectuur er concreet kan uitzien. De woningbouw binnen een stad op mensenmaat zou voor mij iets hundertwasserachtig zijn: groendaken, gevelbegroeiing, veel kleurgebruik, hergebruik van afvalwater, cohousing, creativiteit in plaats van massaproductie zonder ziel, ... . Daarom heb ik zonet bovenstaande foto geüpload (spelling toch eventjes gecontroleerd), temeer omdat er twee boomhuurders op staan, wat ik nog steeds een maf doch sterk concept vind.

Bomen kunnen bij Hundertwasser ook kamers bewonen of huren. De boom moet hiervoor niet betalen want hij betaalt de huur 'met zuurstof, door zijn vermogen om stof te slikken en als anti-lawaaimachine door rust te maken, door verdelging van gif, of zuivering van vervuild regenwater, als producent van geluk en gezondheid, als brenger van vlinders en door schoonheid en vele andere valuta. Dat is allemaal in geld om te wisselen en is meer dan een mens-huurder met een cheque kan betalen.' Mooier zou ik het zelf niet kunnen zeggen.

gekke overwinteringsplek

lieveheersbeestje in een mispel

Oktober/november is de periode dat de lieveheersbeestjes een overwinteringsplek zoeken. Vaak is dat in schuren, paviljoentjes en huizen maar ook bomen worden wel eens uitgekozen. Hier kruipen ze in de schors, gaten en spleten. Eéntje heeft in onze tuin wel een heel gekke plek uitgekozen, namelijk onder een 'lip' van een mispel. Of dat een strak plan is, durf ik te betwijfelen. De mispel valt nog van de struik af, op de grond. Als het dan ijzelt of sneeuwt krijgt het beest de volle laag. Maar wie zijn wij om zijn keuzevrijheid te beknotten? Terwijl alle andere mispels intussen opgegeten zijn (door mezelf), laat ik de deze hangen. Op goed geluk.

niet alleen smodder

Er is al veel rottigheid en smodder in de tuin maar niet alleen dat. Zonet kwam ik een toevallige mooie combinatie tegen die ik jullie toch  niet wil onthouden: een Acer griseum waarin een blad van éen van onze amberbomen is aangewaaid. De druppeltjes - tja, aan regen geen gebrek hier in de zuiderkempen - maken het nog extra mooi. Toch volgens mij.

Acer griseum met amberboomblad

niks mis trouwens met 2 amberboombladeren op mekaar, zonder Acer griseum.

daar ligt 12 jaar geschiedenis

Deze week heeft mijn PC finaal de geest gegeven

wat mij de mogelijkheid gaf die kast eens open te breken 

en de inwendige organen te dissecteren.

Na weken pruttelen is het over and out met onze PC. 12 jaar lang heeft hij ons ondersteund in onze professionele en amateuristische bezigheden. Goed gewerkt, dat mag gezegd worden. 12 jaar is een eeuwigheid in deze branche. Het was dé beste tot nu toe want onze vorige 2 PC's sukkelden door de enorm evoluerende softwareontwikkeling in een mum van tijd in een depressie. Ze zetten geen poot meer vooruit telkens als windows met een nieuw besturingsprogramma voor de dag kwam. Nochtans had de verkoper van nummer 1 nog zo gezegd '40Mb harde schijf, dat krijgt ge vanszjeleven niet vol'. Hiermee bedoelend, althans ik had het zo begrepen, dat als je deze computer koopt ben je je hele leven gerust. Zelfs de vakmensen wisten toen niet hoe snel het allemaal zou gaan. 

Het computertijdperk is een consumptietijdperk, een zichzelf aanzwengelende markt waarin je als consument niet altijd de vuist kan maken die je wil maken. Al komt het hoe langer hoe vaker in me op om al die blikken rommel uit mijn leven te bannen. Het komt er ooit van.

Maar een 4de PC kopen? Neen, dat hangt niet in de lucht. Ik behelp me intussen nog steeds met een Dell-laptop, ook uit de jaren stillekens, al mag hij zich gelukkig prijzen dat hij bij mij woont want op een ander was hij al lang het huis uitgekegeld. Mijn vrouw zegt dat soms ook. Over mij dan.

Om je enkele voorbeelden te geven met welk afdankertje ik op dit moment zit te typen: de scharnieren van het beeldscherm zijn kapot (zonder een boekensteun vanachter flapt dat ding naar beneden), er komt geen geluid meer uit (handig voor systeemmuziekjes, jammer voor Youtube en Deezer), de Enterknop hapert (heel hard duwen helpt), foto's van meer dan 2 Megabyte bewerken geeft vaak een blancoscherm (maar net niet lang genoeg om rustig een tas koffie gaan op te gieten), sinds een val van de tafel werkt hij niet meer op batterij maar enkel nog op netstroom en er ontbreken ook wat vijzen maar tape houdt alles voorlopig nog bij mekaar. Wat nog werkt, wordt hier niet weggegooid. Een ééninkomsgezin leeft vanzelf behoedzamer.

De 12 jaar geschiedenis ligt nu in een kartonnen doos. Het containerpark wenkt. De harde schijf en een nog bruikbare DVD-schrijver heb ik apart gelegd, net als 2 ventilatoren die -functioneel omgekeerd- bij wind of blazen stroom produceren. Doel ermee sluiten zit er niet in maar er valt wel iets ludieks mee te doen. De homo ludens in mij weet er wel raad mee. 

Een helikopter die me af en toe een lekkere koek komt aanbrengen, dat moet toch te maken zijn.

in naam van de vader

Foto genomen zowat 15 maanden voor deze blog opgestart werd

Bij het onderhoud van onze oude P.C. - die nog steeds draait - stootte ik op deze opmerkelijke foto. Hij is meer dan 10 jaar oud en ik heb hem zonet ook gedeeld met al mijn Facebook-vrienden. Behalve dat mijn haar redelijk lang was, heeft het op de foto ook nog een andere kleur dan tegenwoordig. Weinig wit en grijs, eerder kastanjebruin. Vergeleken met de knar in dat blauwe jasje (rechtsboven) zit hier nog een jong veulentje. Op het T-shirt staat 'Greenpeace' en ik geloof dat het momenteel niet meer past. Die dingen krimpen, weet je? Moest ik tegenwoordig een volledig vrije mens zijn, dan zouden mijn haren terug zo lang zijn. Ten gronde ben ik een wildeman. 

moderne tijden

De windmolen op  Ravenshout en de eerste van drie op Schoonhees

Voortgaand op wat ik gisteren langs de Industrieweg te zien kreeg, heeft Tessenderlo eindelijk haar eerste stapjes in de Moderne Tijden gezet. Niet met veel goesting want het gemeentebestuur heeft er nog tegen geprocest, wat knettergek is omdat ze wel grote fan is van Sevesobedrijven vlakbij ons centrum. 

Op grondgebied van steenbakkerij Wienerberger in Ravenshout (kortbij de drukkerij van Concentra) is de allereerste windmolen al klaar. Op Schoonhees, vlakbij Oosterbergen, is Limburg Win(d)t momenteel bezig met de eerste van de drie overige windmolens recht te zetten. Het zijn indrukwekkende gevallen: de rotordiameter is 112 meter en de bovenste tip van de wieken snijdt de lucht doormidden op zo'n 175 meter hoogte. 

Jaarlijks produceren deze drie molens 18000 MWh stroom (1MWh = 1000 KWh) wat overeenkomt met het verbruik van zo'n 5150 gezinnen. Positief ingesteld als altijd, hoop ik dat het industriegebied Schoonhees in dezelfde geest verder ingevuld wordt: geen nieuwe smeerlapperij (vervuilende of gevaarlijke bedrijven) maar toekomstgerichte, milieuvriendelijke ondernemingen met het hart op de juiste plaats. 

gefeest

Vanavond hebben we samen met onze Babka haar 102de verjaardag gevierd met een feest.

Als vanouds genoot ze met volle teugen van de aangebrachte frieten.

Alle achterkleinkinderen, kleinkinderen en nog in leven zijnde kinderen (en hun partners) waren present.

102, dat mag al tellen. Die lopen niet dik.

satellietbeeld

het meest actuele beeld komt van Bing Maps

Vergeleken met het satellietbeeld van Bing Maps is dat van Google Maps compleet gedateerd. Onze tuin heeft bij Google nog een vrij open karakter terwijl hij de dag van vandaag meer weg heeft van een bos. En de buren hebben een zwembad, iets wat het alleswetende Google nog steeds niet doorheeft.

Op de printscreen hierboven heb ik de grenspalen van ons geleeg met een kleine gele cirkel aangeduid. Je ziet meteen wat voor een gekke vorm onze tuin heeft: enorm schuin tegenover de straat en rechts veel dieper dan aan de linkerkant. Dat heeft te maken het feit dat de spie van de rechterkant (ong. 15a) achteraf bijgekocht werd van onze buurvrouw. In totaal is ons stuk ongeveer 31 are groot maar je zult er niet van schrikken dat een dendrofiel gelijk mij graag nog wat meer aarde tot zijner beschikking heeft. Ik krijg geen nieuwe bomen meer kwijt tenzij ik andere verwijder.

Update: trouwe lezer Fruitberg meldt in de reacties dat Geo-Vlaanderen heel gedetailleerde beelden biedt en - in mijn geval - nog iets recenter dan Bing. Deze tip geef ik hier graag mee. Stefaan meldt dat wat Brugge betreft Google dan weer actueler is dan Bing. Blijkbaar is het streekgebonden waar de meest recente update is gebeurd.

griezel

Birkenau (Auschwitz II)

In mijn foto-archief zitten tientallen foto's die ik nooit eerder toonde. Evenmin werden ze ooit afgedrukt. Ik weet niet goed wat ik ermee moet aanvangen. Fotografisch zijn ze in orde, sommigen ervan zijn zelfs sterke beelden maar ze dompelen je stuk voor stuk onder in de grootste griezel die mij bekend is: de uitroeiingskampen van Nazi-Duitsland. Niemand wordt daar vrolijk van. Niemand zit erop te wachten om daarmee geconfronteerd te worden. Kleur en leutigheid, dat is wat er verwacht wordt. 

Wat doe je daar dan mee? Laten staan op de externe harde schijf met het gevaar ze ooit toch kwijt te spelen? Een fotoboek samenstellen, goed wetende dat het nooit geopend wordt? Of had ik beter moeten weten en de foto's nooit moeten maken? Ik weet het niet. Of toch?

Ik word al een dagje ouder en ik voel dat de tijd bijna rijp is om Muggenbeet (de blog) in schoonheid  te rusten te leggen. De goesting is er om met iets nieuws voor de dag te komen. Iets dat beter aansluit met mijn nieuwe liefde: beelden vastleggen met mijn pocketcamera. De foto als essentie, ontdaan van zoveel mogelijk woorden. Deze zouden overbodig moeten zijn. 

Het hoe of wat vergen nog wat nachtelijk denkwerk. Dé oplossing ligt niet voor het oprapen. Maar dat zijn zorgen voor mezelf, daar wil ik jullie niet mee lastigvallen. De nieuwe format moet het mogelijk maken om alle thema's een plaats te geven. Er is zoveel meer dan een bloem en een courgette. Interactie blijft belangrijk. Ik wil jullie niet kwijt. Maar na 9 bewogen jaren heb ik zin in een nieuw hoofdstuk. Hier op Blogger of elders. 

Tenzij ik morgen of overmorgen weer van gedacht verander. Een after-midlife-twijfel, bestaat dat?

variatie

Ik heb het even uitgeprobeerd: de attributen van de piet-en-sint-lego-poppetjes zijn heel eenvoudig te verwisselen. Dit jaar doen we 't eens zo. Ik ben nu wel benieuwd of de pieten of de sint het op de nacht van 5 naar 6 december gaan opmerken. Wie weet staat het nu al in het Boek. Al peins ik dat er onder mijn naam geen plaats meer is.

pre-winterklus

De vogelvoersilo werd dit weekend voor 't eerst gevuld. De eerste zak van 10 kg. werd hiervoor aangesneden. Alle resterende appels van de eigen bomen werden in de tuin gegooid en aan de talrijke beten erin te zien worden ze wel gesmaakt. Omdat de vrieskou in de lucht hangt, werden ook de vorstgevoelige planten in pot in de garage geplaatst, hun jaarlijke overwinteringsplek. Omdat we voor hen geen andere plaats hebben, dient de auto buiten te blijven zoals tijdens de rest van het jaar.

onze 'winterserre'

Het hoopje planten wordt jaar op jaar kleiner omdat we ook wel beseffen dat het zottekeswerk is en dat het beter is om sterke, wintervaste planten in pot te zetten. Sommigen zijn evenwel te mooi om niet express te laten rotten zoals we deden met een grote, lompe Yucca. De Clivia die ik kreeg van mijn moeder bijvoorbeeld, enkele Agapanthussen, een roodbloemende Camelia, een gezonde Fatsia japonica en een Billbergia nutans die ik ooit wist te versieren op een ruilbeurs. Deze Billbergia komt gegarandeerd, jaar op jaar, weelderig in bloei in onze garage. 

Voor mijn verjaardag had ik een cadeaubon gekregen dewelke ik inruilde voor 2 Magnolia's: de gele-roze 'Sunsation' en de overbekende paarse 'Susan'. Deze heb ik gisteren op hun plaats geplant met er een flinke laag kastenjebladeren rond. Omdat ik mijn schup (spade) toch vasthad, verplantte ik tevens mijn nieuwe vaantjesboom naar een meer zonnige stek. Het valt me op dat ook de herfstverkleuring van deze Davidia bijzonder mooi is. Nu afwachten hoe hij zijn eerste winter gaat doorkomen. Hij staat behoorlijk goed beschut voor de koude winden dus mijn verwachtingen zijn positief.

wederzijdse liefde?

zeedennen

Trio zeedennen in het Grote Netewoud

Op Wapenstilstand trok ik mijn wandelschoenen nog eens aan om samen met mijn vader door het Grote Netewoud te trekken. Vorige keer spotte ik daar 2 grote zilverreigers maar dat geluk overkwam me geen  tweede keer. Meer dan een koppeltje tafeleenden dat zich schuw had teruggetrokken onder wat struikgewas, zat er niet in. 

Op het einde van de wandeling, toen de inspanning voelbaar werd - mede door de vele modderstroken en het bijhorende geploeter - passeerden we langs het trio kromgebogen zeedennen dat vorige keer ook al mijn aandacht trok. Veel aandacht lijken ze me niet te krijgen, het zijn maar bomen of voor de al wat gevorderde oplettende wandelaars dennenbomen.  

Maar het zijn dus wel prachtige, scheefgegroeide zeedennen (Pinus pinaster) die het waard zijn om even halt te houden. Kijk naar die kromming en verdikking van de onderstammen! En die diepe groeven in de schors! En wat een mooie, intense kleuren hebben die plakkaten: van bronsgroen tot paars!  Hier en daar hebben de stammen zelfs de schittering van parelmoer. In een vorig artikel maakte ik de vergelijking met een gordeldier of het dak van Gaudi's Casa Battlo, wel ik zie de gelijkenis nog steeds. Zelfs zonder onderweg wat paddenstoelen te eten.

Hoe die zeedennen daar techtgekomen zijn, is me niet heel duidelijk. De grove den is hier de 'inheemse' soort. Hij komt in onze Kempense bossen heel veel voor, samen met de kaarsrechte zwarte den - veelal de Corsicaanse - die ten behoeve van de mijnbouw massaal aangeplant werd. De zeeden komt van nature voor aan de Middelandse Zee en moet dus geïmporteerd zijn met een bepaalde bedoeling. Omdat hij bij mijn weten ook voorkomt op de zandduinen in Gerhagen en in de Hollandse kuststrook zal hij allicht aangeplant zijn om deze zandduinen, opgebouwd uit mobiel geel stuifzand, vast te houden.

Ook voor de kinderen zijn zeedennen interessante bomen. Zo leren ze dat er ook reuze-dennenappels bestaan en heel lange, scherpe dennennaalden. Het plezante aan deze dennenappels is dat ze bij nat weer dichtgaan en bij droog weer zich terug openzetten. Een soort eco-barometer zeg maar. 

cactusbloem met een geurtje

De rare, onaangename geur die momenteel op de badkamer hangt, 

blijkt afkomstig te zijn van deze cactusbloem (*). 

Maar we gaan daar verder niet over zeuren 

maar genieten van deze niet-alledaagse schoonheid.

(*) zie reacties !

Een Gents vluggertje

Om 15.00 uur vertrekken naar Gent en 's anderendaags tegen de middag al terug zijn, dan kunnen we spreken van een vluggertje. Op die korte tijd hebben we evenwel heel wat bijzondere dingen beleefd: stortregens op de heenreis zodat het bij momenten zelfs gevaarlijk op de baan was, een pizza in het historische centrum - die van ons pakt als het kan eentje met extra zure room, ik weet niet of dat een afwijking is of niet -, een magistraal concert van Zappa plays Zappa in de Vooruit en een overnachting op een boot. Kort maar krachtig.

Het ecohostel Andromeda aan de Gentse Bargiekaai 

Wat het optreden betreft zal iedere aanwezige het wel eens zijn: magistraal en heerlijk voor de oren. Zoon Dweezil bracht met zijn band ondermeer de integrale versie van Roxy & Elsewhere, één van de allerbeste Zappa-albums, en ze deden dat met klasse. Bijna 3 uur lang werd de concertzaal van de Vooruit betoverd door de tijdloze muziek van Frank Zappa waarbij de bandleden hun virtuositeit voluit mochten uitspelen.

de concerttickets worden er niet mooier op, jammer

Scheila Gonzalez was andermaal goddelijk op haar sax, de drummer kon zich uitleven op The Black Page en Dweezil speelde zich uit de naad om de complexe gitaarlijnen en solo's correct en aanstekelijk uit te voeren. Zijn sound (pedaaltjes e.d.) klonk vaak net als de papa en dat snijdt door merg en been. Een puntje van kritiek dat ik toch meegeef: ik miste een percussionist(e). De Belgische setlist komt grotendeels overeen met die die je vindt op Setlist.fm (deze bvb.) maar Dukes of Prunes werd -helaas- niet gespeeld. The Torture never Stops was er wel bij (net voor Teen-age Wind). Afgesloten werd er met Muffin Man uit Bongo Fury, een nummer dat zich prima leent om een concert een gepaste finale te geven.

Na het sublieme optreden van Zappa plays Zappa, gingen we uitrusten en ontbijten op een boot op de Bargiekaai: ecohostel Andromeda. Ze zuiveren er hun afvalwater met een rietveld, ze kopen hun stroom aan bij Ecopower en stoken pellets voor de verwarming. Ook heel bijzonder zijn de vele toffe (vintage) spullen op de kamers en in de gemeenschappelijke ruimte.

sfeerbeelden vanop de boot.

Deze morgen, net voor het ontbijt, had ik nog een fijne babbel over de boot met de gastvrouw. Als je niks vraagt, kom je ook niks te weten.  Ook geraakten we aan de praat met 2 Hollandse mamma's die er verbleven om een vintagebeurs in Gent te gaan bezoeken.  In zo'n ecohostel is de kans wel groot dat je er interessant volk ontmoet.  Ik ben ook wel iemand die meteen gesprekken opent met vreemden, zolang ze me op 't eerste gezicht sympathiek lijken.

Of Zappa-fan zijn. De vader met zoon waarmee ik wat herinneringen en gedachten wisselde in het gezellig-drukke café van de Vooruit deelde alvast mijn mening dat Roxy & Elsewhere, in het bijzonder door het jazzkarakter ervan, een meesterwerk is. Dweezil zei het zo: 'dit album is 40 jaar oud maar ik denk dat het muziek van de toekomst is'. Ik ben Dweezil alvast dankbaar dat hij Zappa's muziek levendig houdt en hiermee laat horen dat zijn vader een genie was.

(Hier vind je de website van het ecohostel.)

receptentester

Als kok van het huis, die intussen toch al meer dan 20 jaar lang zijn huisgenoten en gasten tracht te verrassen met een vegetarische keuken zonder streken, kan het geen kwaad om af en toe eens rond te neuzen op foodblogs. Jonge Sla is eentje van hen. Dorien is de auteur van de blog en ook op facebook en in De Standaard schrijft ze over haar (h)eerlijke gerechten. Momenteel werkt ze aan een nieuw boek samen met de Meerhoutse flapuit Kim 'Joeng' en Els Menten. In dit kader verscheen een oproep om recepten te testen en nadien je commentaar over te maken aan Dorien. Het bloemkool-feta-gerecht is voor volgende week, de Franse ajuinsoep met witte wijn en cognac heb ik intussen klaargemaakt en becommentarieerd.

een kleine variant op het recept leidde tot dit resultaat

Als smaakbeoordeling liet ik Dorien het volgende weten:

Voor mijn tieners in huis (van 13 tot 16 jaar) was de soep te vernieuwend, de cognac en witte wijn vonden ze niet lekker. Mijn vrouw en ik zijn enthousiast. Heel anders dan onze gewone ajuinsoep maar zonder twijfel lekker. Extra smaken die we normaal niet hebben. De toevoeging van cognac, wijn en suiker is iets wat ik zelden doe (o.m. omwille van de kinderen) maar het past zeker bij dit soepje. Ik heb de bouillon wel terug op kooktemperatuur gebracht eer ik ze in de soep deed (pollepel) zodat het bindingsproces beter verliep. Het was ook wat zoeken naar de juiste stand van het vuur om de ajuinen goudbruin te krijgen zonder aan te branden (hebben hier een nieuw vuur). Geen schuimvorming gehad. Mes en vork was in mijn variant niet nodig. Eén dikke ajuin per persoon is goed geproportioneerd. Met toevoeging van wat kaas is de soep zeker dik genoeg. Je opmerking in verband met zoutconcentratie is terecht, met mijn bouillon was de soep ook al zout genoeg zonder bij te zouten. De toast of beschuit met gesmolten kaas is decoratief en nodigt uit om erin te vliegen. Op het volgende familiefeestje ga ik het zeker nog eens proberen (25 personen) maar omwille van de kinderen ga ik de scheut cognac wat kleiner maken.

Intussen werd ik al bedankt voor deze commentaar - er zijn nog mensen die manieren hebben - en omtrent de cognac zal het recept iets worden herschreven. Heidi, een van onze nieuwste collega-blogsters, liet me intussen weten dat ze ook 2 gerechten aan het testen is. Waar houdt die Muggenbeet zich toch mee bezig, werpt u misschien op? Wel, eerst en vooral ben ik grote fan van de vegetarische en biologische keuken maar ten tweede mag heel dat internetgedoe en sociaal mediagebeuren voor mijn part ook wel écht socialer worden. Samen-werken, delen, uitwisselen, positieve feedback, waarderen, loven, ... dat zijn voor mij de kernwoorden voor het internet-van-mijn-dromen. Naast het echte leven, dat onvervangbaar blijft.

Wist u al dat Dorien dit fantastisch boek heeft geschreven? Voila, meteen de daad bij het woord gevoegd.

de Amerikaanse eik doet 'm

bospad nabij het klompenmuseum (Hoeve Den Eik-Laakdal)

Zowat overal waar ik mijn natuurwandelingen doe, wordt de Amerikaanse eik gerooid. Ik begrijp de argumentatie daarachter: het is een exoot, elk eikeltje kiemt, andere bomen moeten het onderspit delven en naar dierenleven toe is het ook geen voltreffer.

 En toch blijf ik het een bijzonder mooie boom vinden. Ook als Natuurpunter en VELTer. Zeker deze dagen komt dat esthetisch aspect van de Amerikaanse eik tot zijn recht. De mooie rode herfstverkleuring van het blad heeft geen gelijke in het bos. Geel, ros en bruin genoeg maar dat schitterend rood komt haast altijd van de Amerikaanse eik of van de Amerikaanse vogelkers, ook eentje dat de kop wordt ingedrukt.

Voor herfstkleurliefhebbers als ik is dat extra rood in het bos of in een struweel een meerwaarde. Als het er niet meer is, voel ik dat aan als een verlies. Vandaar dat ik deze boom wat meer respijt zou willen geven. Selectief gedogen in plaats van meedogenloos uitroeien.

Schoonheid of kleurenpracht, het zou wat zwaarder mogen doorwegen op de weegschalen van de kettingzaag en het hakbijl. Op mijn mooiste herfstfoto's prijken vaak spatjes, lijnen, wolken of vlekken knalrood.  Af en toe is het van een lijsterbes maar meestal van de Quercus rubra, de Amerikaanse eik. Ook bij bovenstaande foto maak ik de bedenking: wat zou de foto nog zijn zonder de lauwerkrans van de Amerikaanse eik?

mooie kleuren in de ijzerzandstenen Wetsberg ...
vanwege de Amerikaanse eik en de Amerikaanse vogelkers

inzoomen op de herfst

klassieke herfstfoto

Gisteren: stevige wind met af en toe een regenvlaag. Ideaal om een herfstwandeling te ondernemen. Mijn vader moest niet lang nadenken of hij meeging. We stapten richting Boshuis, één van de mooiste stukken Looise natuur en niet voor niks de plek waar onze watermaatschappij haar drinkwater oppompt. Een frisse kop halen en bewegen waren de hoofdbedoeling en tussendoor nam ik wat herfstfoto's. Een twintigtal, wat uitzonderlijk weinig is maar ik wou mijn compagnon ook niet te zeer op de zenuwen werken.

Door de strakke wind gaat het nu snel: de bomen kalen zienderogen en de herfstkleuren liggen dik gezaaid langs de wandelwegen en in de grachten. Graag had ik ergens een lucht vol vliegende, kleurrijke bladeren ingeblikt maar het mocht niet zijn. Met mondjesmaat kwam er hier en daar een blad los, het gros was al gaan vliegen met de nachtelijke rukwinden. Maar je moet het stellen met wat zich aandient. Soms is er evenwel meer dan je denkt.

ingezoomd op de takken van de boom

De 2 foto's hierboven werden op dezelfde plek gemaakt. De klassieke foto van een wandelaar in een herfstkader bovenaan en vervolgens ingezoomd op de linkse takken van de eik in het midden van de foto. De meeste bladeren zijn er al afgeschud maar de resterenden zijn allemaal oranjebruin verkleurd (goed contrast) en wijzen stuk voor stuk dezelfde richting uit, gestuwd door de wind. Voorzien met een eigentijdse kader (met dank aan de dame achter Groene Schatten voor het doorspelen van de website waar je dat kan fiksen zonder Instagram) krijg je toch een smaakvolle foto. Op korte tijd vonden - tot mijn verbazing - meer dan 20 mensen dit een leuke foto op Muggenbeet/Facebook.  

Al die bladeren op de grond zijn trouwens een godsgeschenk voor de ecologische tuinier. De paden, de zitplekken en de speelweide worden deze dagen door mij met de hark en keerborstel 'proper' gehouden, niet omdat ik het netjes wil hebben maar wel omdat bruin materiaal verteert tot de perfecte compost. Mijn hoop groeit deze dagen in een snel tempo. 

spiegelvijver Averbode

reflectie van het abtskwartier

Ik heb het op mijn blog al enkele keren over de spiegelvijver van de abdij van Averbode gehad. Er werden al wat foto's getoond van de werkzaamheden (deze bijvoorbeeld) maar het eindresultaat had ik nog niet op Muggenbeet gezwierd. Omdat ik gisteren mijn fototoestel toch op zak had, ben ik even de abdij binnengewandeld om wat beelden te schieten. Het was op dat moment nog redelijk mistig - én vroeg - maar de weerspiegeling was goed genoeg om er een geslaagde foto van te nemen. De rechte lijnen van het abtskwartier lenen zich daar ook toe. Mooi meegenomen is het groepje oranje herfstbladeren dat door de zachte stroming naar de afvoergoot gedreven is. Het was vast en zeker een gedurfde transformatie van het binnenplein maar de norbertijnen mogen tevreden zijn met het eindresultaat.

(Het Nieuwsblad heeft van deze reflectie een schitterende nachtopname.)

grazers

Kudde Kempense schapen grazend voor Natuurpunt
(klikken op de foto voor een heel groot formaat)

Mistig en zuur. Zoals verwacht kwam ik vandaag geen mens tegen op mijn boswandeling. Tot daar een 200-tal schapen en 2 herdershonden opdoken. Vanop een verhoogde kant, gezeten in een plooistoel, keek de schaapsherder toe. Een korte babbel leerde me dat de schapen voor Natuurpunt 'werkten' en dat ze 's nachts in het bos sliepen. "De goesting om te begrazen is er wat uit en af en toe verdwijnt er ook wel eens eentje", zei de herder. 

familienieuws

 Deze herfstfoto die ik vanmiddag nam aan de spiegelvijver van de norbertijnenabdij in Averbode, 

draag ik op aan nonkel Jef, de oudste broer van mijn vader. 

Hij is vorige avond overleden. 

Mijn oprecht medeleven aan alle naasten.

tandpijnkapelletje

(klikken op de foto voor een groter formaat met betere kwaliteit)

In het wandelgebied Averbode bos en heide, tussen de Turnhoutsebaan (weg Veerle - Diest) en de abdij van Averbode, hangt het tandpijnkapelletje aan een linde. Van hieraf vertrekt een dreef die je recht op recht tot bij de norbertijnenabdij brengt. Aan de voet van de linde kan je je neerzetten op een houten bank. Veel stelt het allemaal niet voor maar de kracht schuilt hem in de eenvoud. Dat mensen zich erdoor aangesproken voelen, blijkt uit de vele foto's die er van het tandpijnkapelletje worden genomen.

Ik waagde me er ook al eerder aan maar het resultaat was povertjes. De foto verscheen wel een keer in een heemkundig tijdschrift maar -om eerlijk te zijn- de achtergrond had ik hierop volledig weggetoverd. Als de zon schijnt, is het niet gemakkelijk om zonder toepassing van HDR de boom met het groene hangkapelletje en het decor qua kleur en belichting in een goede balans te krijgen. Op automatische stand krijg ik met mijn pocketcamera gegarandeerd een witte vlek achter de linde of een te donkere boom waarop Apollonia niet meer te herkennen valt.

Dat moest beter kunnen. Met wat uitzoeken op witbalans, belichtingscompensatie en ISO kwam uiteindelijk een beeld op mijn camera (zie foto) waarmee ik tevreden ben. Nog niet perfect maar toch al een flinke stap voorwaarts in de goede richting. Het ros van de varens, het heldergeel van de pijpenstrootjes, de groeven in de boomschors en het groen van de lindebladeren staan erop zoals ik ze ook met het blote oog zag. Blijven oefenen. Volgende opdracht: de geweizwammetjes in de houtstapel. De foto's van gisteren durf ik niet laten zien.  Onscherp en dus geen details. Doeme toch.