goddelijk

Onze scholengemeenschap biedt een heel breed gamma aan nascholingen aan. Zonet heb ik me ingeschreven voor de wel heel aparte module 'Joggen'. Onder het motto 'een gezonde geest in een gezond lichaam' wil de school zijn personeel aan het lopen krijgen, zeg maar een eigen versie van de gekende Start to Run.

De inschrijvingen voor deze sportieve module zijn evenwel dun gezaaid. Voor zover ik er zicht op heb, slechts een handjevol. De ingeschrevenen zijn bijna allemaal collega's met een eerder zittend beroep die - althans naar eigen zeggen - "vroeger heel sportief zijn geweest" maar thans nog een schim zijn van zichzelf: een directeur, een technisch adviseur, twee leerlingenbegeleiders... van dat soort. Hoogstwaarschijnlijk, de mannen van NA de match.

Half januari, vlak na de feestdagen, beginnen we er aan. De bedoeling is om na drie maanden vijf kilometer te lopen zonder te stoppen of zonder in het geniep een autolift te nemen zoals onze leerlingen tijdens de les L.O. wel eens durven. 20 jaar geleden zou ik mezelf met deze uitdaging uitgelachen hebben want toen was ik, net als al mijn mannelijke jog-kompanen, nog een atletische verschijning met een lichaam zonder grenzen. Een jachtluipaard.

5 kilometer was toen iets voor kleuters. Ondertussen hebben wij onszelf beetje bij beetje zien degraderen van "mannen met een goddelijk lijf" naar "interessante personen" wat zoveel betekent als mannen-met-werk-aan. We hebben overigens allemaal dezelfde historiek: omdat in onze jonge tijd alle sportscouten blind waren en wij daarom maar niet ontdekt werden, hebben wij ons noodgedwongen toegelegd op de meer intellectuele branche. We hadden stuk voor stuk zo'n grote verantwoordelijkheid dat er gewoon geen tijd was om ons in 't zweet te werken. Of zoals in mijn geval, een genadeloze sportblessure bij een wereldmaneuver maakte abrupt een gipsen einde aan een lonkende sportcarrière. Alles zat gewoon tegen.

Het joggen zal door onze uit de haak geslagen BMI-index een hele klus worden. Het goddelijk lichaam zal helaas niet meer in ons bereik liggen. Maar verschiet niet als je ons binnenkort in het olympisch stadion van Beijing ziet verschijnen. Die zonder spleetogen, dat zijn wij.