playing the blues

Matt Schofield

Een heel zware, emotionele kloteweek achter de rug en dus nauwelijks nog zin en energie om de plezante uit te hangen op mijn blog. Maar shit happens. Mijn gemoedsstemming op vrijdagavond kon best wat bluesmuziek gebruiken en dus kwam de uitnodiging van mijn collega Willy, om mee te gaan naar the Lester Butler Tribute in The Borderline, als geroepen.

Nu is bluesmuziek niet iets wat ik thuis vaak opzet en ook van die Lester Butler had ik nog nooit gehoord maar hetgeen ik in Diest te horen kreeg, was van wereldklasse. Dit was grotendeels te danken aan de inbreng van de 29-jarige bluesgitarist Matt Schofield. Niet voor niets wordt hij één van de grootste bluestalenten van de nieuwe generatie genoemd. Zijn stringbendings op zijn Fenders (Strat en telecaster) waren hemels en gingen door merg en been. Schofield is een man om in de gaten houden en verdient het om snel beroemd te worden. Voor wie eens van zijn muziek wil proeven: zijn platenmaatschappij biedt vier gratis downloads aan.

Het drie uur durend concert kreeg nog extra schwung toen special guest Hook Herrera mee op het podium kwam. Rond half twee zat het concert er op en na nog een laatste pint bier voelde ik -mede door de bereidheid van mijn collega om als pispaal te dienen- dat mijn kopzorgen van de voorbije week grotendeels verwerkt of doorgespoeld waren al leeft er nog een greintje zin op wraak in mij. Maar uit ervaring weet ik dat ook dat over gaat.

Jammer voor mijn lezers, maar vermits er geen knappe vrouwen aanwezig waren -in tegenstelling tot enkele aanstellerige benenscherende fitnesstoestellenhangers- kan ik geen konde doen van enkele sappige anekdotes. Erratum: ééntje zat er wel te wiebelen aan de toog maar het spleetje in haar voortanden leek me te venijnig scherp om me er aan te verwonden. Bovendien waren ook haar haren aan de vettige kant en dat belooft nooit veel goeds voor andere lichaamsstreken. Jammer, uiteraard vooral voor haar.