Via Jo, de man van een jongere nicht, kreeg ik deze Herinnering aan de Blijde Dag van je Vormsel en Plechtige Geloofsbelijdenis, in handen. Het kan zijn dat het prentje hier ook nog wel in één of andere doos of schuif terug te vinden is, maar daar achter zoeken hoeft nu niet meer.
Bijna 40 jaar oud is dat kaartje! Bij het bekijken ervan en het trachten voor de geest halen van die blijde gebeurtenis in de Sint Martinuskerk van Tessenderlo op 20 mei 1973, komen de herinneringen boven. Niet alleen van die grote dag zelf maar ook van de wekenlange voorbereidingen, catechese inclusief.
Een paar dingen over dat kaartje en de namen erop:
1. Ik deed mijn plechtige communie toen ik in het 5de leerjaar zat, samen met oudere broer Ronny die wel in het laatstje jaar zat. Er staan nog broers en zussen op, zoals de gebroeders Troonbeeckx, het trio zus-broer-zus Hermans, Bea en Els Rutten en Eddy en Jenny Vandermaesen.
2. Veel scheelde het niet of ik had tijdens de grote misviering nog moeten zingen ook. Mijn stem was toen nog zuiver en mijn stembereik legendarisch. Gelukkig was ik in feite een jaartje te jong en kon Chris Geyzen volgens meester Hugo Verhaegen ook goed zingen. Tien broden en twee vissen... ik ken de melodie nog erg goed.
3. Ook kinderen van de Staatsschool wilden soms hun communie doen. Ik zag toen al, overempathisch als ik ben, dat die kinderen ongelijk behandeld werden. De pastoor pakte ze hard aan en testte ze regelmatig op hun kennis van hoofdzonden en sacramenten. Daar zijn dingen gebeurd die niet schoon waren, tot vernederingen toe.
4. Eén van de parochiepriesters op het kaartje is G. Billen. Hij was ook een tijdje proost van de KSA. Tijdens ons kamp in Achel sloeg de vonk over tussen onze zachtaardige proost en de kokkin van de Looise Chiro, die toevallig in hetzelfde dorp op kamp waren. Een kindje werd geboren. Terzijde: in Achel stonden de toiletten altijd tot de nok gevuld maar daar had onze proost niks mee te maken.
5. Betreurenswaardig maar het is niet anders: Een aantal medegevormden zijn intussen overleden. Toffe gast Carl Vuegen en Carine Hermans kende ik goed.
6. Het is pas nu dat ik de vette letters op 't einde aandachtig lees: "Tracht vandaag, morgen en altijd te leven in de goede geest van Kristus. Blijf altijd blij meedoen want God en de mensen verwachten veel van jou." Alhoewel ik intussen weet dat God niet bestaat - en daardoor al en iedereen die zich afstammelingen of vertegenwoordigers van die God noemen de toets der eerlijkheid niet overleven - durf ik op mijn plechtige-communie-zieltje stellen dat ik behoorlijk scoor qua leven in de goede geest van Kristus. Zeker als ik dat vergelijk met pastoors, bisschoppen en kardinaals.
Het "altijd blije" is er intussen wat af, maar wat wilt ge, als je iedere dag geconfronteerd wordt met een hoop idioten en bende dommeriken die je levenspad kruisen? Of als je bijna wekelijks wel leest of hoort van kristelijke boegbeelden die hun handen niet kunnen thuishouden en kinderen heeeel verdrietig maken. Maar op 20 mei 1973 dacht ik over die dingen nog weinig na. We hadden een goed feest, kregen aardig wat centjes en voelden ons groot en volwassen. Het leven leek eindeloos. Zorgeloos zelfs.
Eén van de schaarse foto's van mijn communiefeest (links ik, rechts Ronny)
Dit feest vond plaats in Schaffen. Het kostuum werd op maat gemaakt door een
zekere 'Fil van den Yzere' (wat ik er fonetisch van herinner) uit Laakdal.
N.B.: internet bestond toen nog niet, GSM's ook niet.
Op zo'n feest voetbalden we dat de stukken eraf vlogen.
In die tijd was een communiefeest nog een Heel Bijzondere Dag. En daar hoorde absoluut een kostuumpje bij.
BeantwoordenVerwijderenAls je dat vergelijkt met de communicanten van nu - of zij die hun lentefeest vieren, ook al zoiets nieuwerwets - is er wel héél veel veranderd.
Ja, van die blauwe kostuumpjes ga je nog jaren geniet van gehad hebben. Jij kon bovendien dat van je broer nog afdragen.
BeantwoordenVerwijderenDat was indertijd absoluut een speciale dag, herinner me 't ook nog levendig (wel niet in 1973, wel in 1981)
BeantwoordenVerwijderenMooi deze jeugdherinnering. Ken de plaatjes van mijn moeder. Als kind van een hele andere tijd vind ik het weleens jammer dat we met het beklemmende geloof, ook meteen de rest overboord hebben gegooid. Ik denk dat het goed zou zijn als kinderen meer aangesproken worden als moreel wezen, en minder als consument.
BeantwoordenVerwijderen