Fringilla montifringilla

keep in gele kornoelje (Cornus mas)

Het zonnetje heeft vandaag zo'n 10 minuten geschenen. Toen één van de kepen in de gele kornoeljes hierdoor even oplichtte, leek me het moment rijp om nog een laatste foto te nemen. "Laatste" omdat ik verwacht dat de groep kepen één van dezer zijn biezen pakt.

sijzen op teunisbloem

een aardig plaatje uit de tuin: sijzen op zaaddozen van de teunisbloem

Zonet heb ik voor 't laatst de voederplekken met aangekocht zaad gevuld. De 40 kilo is deze avond volledig naar binnen gespeeld. Geen goedkope zaak maar dit jaar was het meer dan zijn geld waard. Een ongezien spektakel kreeg ik elke dag voorgeschoteld. De komst van de appelvink was een unicum in mijn leven en de grote kooi sijzen liet me toe deze prachtige beestjes zeer gedetailleerd te bestuderen en te fotograferen. Maar vanaf morgen, moeten ze hun plan weer trekken. 

Tijdens een korte wandeling door de tuin zag ik dat ik me daarover geen zorgen hoef te maken. Een zestal sijzen toonde me hoe ze dat doen, zo overleven in de natuur. Ze bengelden sierlijk aan een groep teunisbloemen. Met hun ongelooflijk scherpe bekken keuteren ze de zaden uit de naar boven gerichte zaaddozen. Volgens Menck zijn ook de distelvinken verlekkerd op de zaden van de teunisbloemen. Hun aanwezigheid blijft evenwel iets om naar uit te kijken, maar ik vind dat spannend, iets om naar uit te kijken.

Deze week probeer ik ook de nestkasten nog leeg te maken - ik dacht lange tijd dat dat niet nodig was totdat ik eens eentje vond bomvol met pissebedden en oorwormen, jakkes - en aan de kapel wil ik er eentje uit strobeton ophangen. 

Het zal niet lang meer duren of de trekvogels (kepen en sijzen, 't schijnt dat ook de roodborstjes van nu anderen zijn dan die van de zomer) reizen terug noordwaarts. Hopelijk keren ze komende winter weer terug. Van mij mag het een gewoonte worden. Nu is het uitkijken naar de landing van de tjiftjaf, de zwartkop en de grauwe vliegenvanger.  Die laatste wil ik deze zomer echt wel eens op foto krijgen. Aan de vijver plukt hij de insecten uit de lucht maar 't is weer zo een rap en zenuwachtig geval. Hoe zal ik hem verschalken?

blijf altijd blij meedoen

Via Jo, de man van een jongere nicht, kreeg ik deze Herinnering aan de Blijde Dag van je Vormsel en Plechtige Geloofsbelijdenis, in handen. Het kan zijn dat het prentje hier ook nog wel in één of andere doos of schuif terug te vinden is, maar daar achter zoeken hoeft nu niet meer.

Bijna 40 jaar oud is dat kaartje! Bij het bekijken ervan en het trachten voor de geest halen van die blijde gebeurtenis in de Sint Martinuskerk van Tessenderlo op 20 mei 1973, komen de herinneringen boven. Niet alleen van die grote dag zelf maar ook van de wekenlange voorbereidingen, catechese inclusief.

Een paar dingen over dat kaartje en de namen erop:

1. Ik deed mijn plechtige communie toen ik in het 5de leerjaar zat, samen met oudere broer Ronny die wel in het laatstje jaar zat. Er staan nog broers en zussen op, zoals de gebroeders Troonbeeckx, het trio zus-broer-zus Hermans, Bea en Els Rutten en Eddy en Jenny Vandermaesen.

2. Veel scheelde het niet of ik had tijdens de grote misviering nog moeten zingen ook. Mijn stem was toen nog zuiver en mijn stembereik legendarisch. Gelukkig was ik in feite een jaartje te jong en kon Chris Geyzen volgens meester Hugo Verhaegen ook goed zingen. Tien broden en twee vissen... ik ken de melodie nog erg goed.

3. Ook kinderen van de Staatsschool wilden soms hun communie doen. Ik zag toen al, overempathisch als ik ben, dat die kinderen ongelijk behandeld werden. De pastoor pakte ze hard aan en testte ze regelmatig op hun kennis van hoofdzonden en sacramenten. Daar zijn dingen gebeurd die niet schoon waren, tot vernederingen toe.

4. Eén van de parochiepriesters op het kaartje is G. Billen. Hij was ook een tijdje proost van de KSA. Tijdens ons kamp in Achel sloeg de vonk over tussen onze zachtaardige proost en de kokkin van de Looise Chiro, die toevallig in hetzelfde dorp op kamp waren. Een kindje werd geboren. Terzijde: in Achel stonden de toiletten altijd tot de nok gevuld maar daar had onze proost niks mee te maken.

5. Betreurenswaardig maar het is niet anders: Een aantal medegevormden zijn intussen overleden. Toffe gast Carl Vuegen en Carine Hermans kende ik goed.

6. Het is pas nu dat ik de vette letters op 't einde aandachtig lees: "Tracht vandaag, morgen en altijd te leven in de goede geest van Kristus. Blijf altijd blij meedoen want God en de mensen verwachten veel van jou." Alhoewel ik intussen weet dat God niet bestaat - en daardoor al en iedereen die zich afstammelingen of vertegenwoordigers van die God noemen de toets der eerlijkheid niet overleven -  durf ik op mijn plechtige-communie-zieltje stellen dat ik behoorlijk scoor qua leven in de goede geest van Kristus. Zeker als ik dat vergelijk met pastoors, bisschoppen en kardinaals.

Het "altijd blije" is er intussen wat af, maar wat wilt ge, als je iedere dag geconfronteerd wordt met een hoop idioten en bende dommeriken die je levenspad kruisen? Of als je bijna wekelijks wel leest of hoort van kristelijke boegbeelden die hun handen niet kunnen thuishouden en kinderen heeeel verdrietig maken. Maar op 20 mei 1973 dacht ik over die dingen nog weinig na. We hadden een goed feest, kregen aardig wat centjes en voelden ons groot en volwassen. Het leven leek eindeloos. Zorgeloos zelfs.

Eén van de schaarse foto's van mijn communiefeest (links ik, rechts Ronny)

Dit feest vond plaats in Schaffen. Het kostuum werd op maat gemaakt door een 

zekere 'Fil van den Yzere' (wat ik er fonetisch van herinner) uit Laakdal.

N.B.: internet bestond toen nog niet, GSM's ook niet. 

Op zo'n feest voetbalden we dat de stukken eraf vlogen.

Dàt beeld kennen we nog ...

... maar geen gesakker want een besneeuwde tuin blijft mooi.

De lente zal nog lang genoeg duren.

foto 1: zicht vanaf achtertuin naar de woning (amfibiepoel en avondterras)
foto 2: zicht vanaf middentuin richting woning (achter kastanjehek bevindt zich de zwemvijver)

HD-films voor milde kijkers

Er staat een rode knop op mijn kodak. Het is een sneltoets om zelf films te draaien. In HD! Wie niet waagt, blijft maagd. Vandaag werden hier mijn eerste 3 "kortfilms voor milde kijkers" gedraaid.

Het onderste filmpje geeft een idee van het hyperactieve leven aan de voedersilo in de gele kornoeljes. De groenlingen, kepen en sijzen waren vandaag bijzonder talrijk. Fijn om zien is hoe die kleine opdondertjes van sijzen zich niet laten doen. Met de vleugels ver open (het maximum aan gele kleuren wordt dan zichtbaar) en de bek open houden ze grotere vogels weg van hun eetplek.

Op het eerste filmpje heb ik de appelvink kunnen vereeuwigen. Ik was bezig met het kneden van wat quichedeeg toen ik hem tussen de kepen zag huppelen. Met vettige handen op de rode sneltoets geduwd en ... actie. Jammer genoeg was hij snel weg. Het minste wat hij verdacht vindt, is voldoende om op te vliegen en voor lange tijd weer weg te blijven. Van mensen moet hij duidelijk niet veel hebben, zelfs niet als hij de hoofdrol mag spelen in een film die wereldwijd te zien zal zijn. Zelfs het factuur om mijn kodak weer proper te maken, was niet voor zijn rekening en dan toch nog zo snel opkrassen. Capsones.

mijn mooiste vogelwaarneming

 in onze tuin tot nog toe gebeurde zonet:

samen met 2 sijzen onder de voedersilo

nog erg schuw, hij vliegt op zodra ik beweeg (achter keukenraam)

Voor wie deze 'Rambo' onder de vinken niet zou herkend hebben: het is de appelvink. De Coccothraustes coccothraustes. Nog nooit hier waargenomen, zelfs nooit aan gedacht dat deze vink hier ooit zou komen opduiken. Niettegenstaande de griep waarmee ik sukkel, een moment om nooit te vergeten. Dat beest is dus echt groot en die bek lijkt wel oersterk. Ik lees in de vogelgids dat hij er met gemak een kersenpit kan mee doorbijten. De andere vogels kijken er niet van op, ze lopen samen onder de voedersilo. Op mij maakt hij heel wat meer indruk. Hopelijk is het geen eenmalige verschijning en mag ik de appelvink nog vaak terugzien.

overstekend wild

Ondanks het jarenlange bestaan van talrijke "wildbeheerseenheden" blijken de jagers zich nog steeds niet  te kunnen beheersen. Daarom is er een nieuw verkeersbord van kracht dat de reguliere weggebruikers bij o.m. drijfjachten waarschuwt voor dit "overstekend wild". 

Tracht in voorkomend geval een aanrijding te vermijden, zeker als je auto vol zit. Ze zijn nogal snel van mening dat er sprake is van een overpopulatie. TIP: bij dreiging, je best zo snel mogelijk verstoppen in een bos en knorknor zeggen. De kans dat ze je dan vinden, is heel gering. Zo blijkt toch uit recente ervaring.

carduelis spinus

De voedersilo met grotendeels zonnebloempitten blijft me verrassen. De kepen en de groenlingen hebben er de laatste dagen nog wat extra volk uit de vinkenfamilie als gezelschap gekregen. Een klein groepje sijzen namelijk. Vanachter het keukenraam heb ik zonet enkele foto's geschoten. Als ze samen met de groenlingen op de buis vertoeven geeft dat een bijzonder mooi, fel geel zicht. De zwarte pet (of pruik zo je wil) van het mannetje en de intenstieit van zijn gele kleuren maakt het onderscheid tussen mannetje en vrouwtje erg duidelijk. Andere jaren (maar niet ieder jaar) zie ik groepen sijzen in de berkenbomen hangen. Dit jaar hebben ze blijkbaar ook de voederbuis gevonden. Fijn, want deze hangt slechts zo'n 2 meter van de pompbak. Tot nader orde een plek in huis waar ik regelmatig rondhang.

Abdijkerk Averbode

Een prille-lente-wandeling bracht ons vandaag tot in de abdijkerk van Averbode. Als er geen misviering is, kan je er rustig rondwandelen en alle details bestuderen. Elke keer ontdek ik wel iets nieuws. Vandaag viel mijn oog op de 4 lusters (kroonluchters) die in het midden van de kerk de zone van het altaar afbakenen. Eentje van de vier schitterde opvallend door het binnenvallende licht.  Hierdoor kwam de pracht van de luster bijzonder tot haar recht. Het leek me een fotogeniek moment.

(Moesten deze 'diamanten druppels' in de Sagrada Familia hangen, zij zouden in ieder kunstboekje opgenomen worden. Maar Averbode is nu eenmaal Barcelona niet. Iets van vlakbij mag precies niet mooi bevonden worden. Wel, ik doe het toch!)

Zappa's Läther

mijn meest recente aankoop: Läther (2012), 3 CD's en een boekje

Nog een handjevol Belgen koopt zijn muziek op CD in een hoesje. Zowat iedereen downloadt MP3 's of streamt op Spotify of Deezer. Dat streamen doe ik sporadisch ook wel, het is een ideale manier om nieuwe muziek te leren kennen. Vaak sta ik versteld van de uitgebreide catalogi die er beschikbaar zijn. Het is ook via Deezer dat ik ontdekte dat Läther van Zappa opnieuw uitgegeven werd, in een nieuwe compilatie en een CD-verpakking die beter aansluit bij het oorspronkelijk opzet van Frank Zappa zaliger. Na het grondig beluisteren ervan stond mijn besluit vast, ik ga hem kopen. Het is een groots werk, zoveel is zeker.

Om half tien 's avonds besteld en de dag daarop stak hij al in de brievenbus. De wonderen zijn de wereld nog niet uit. Läther ontbrak nog in mijn Zappa-collectie, alhoewel: het gaat hier over een heel speciaal geval dat te maken heeft met ambras tussen Zappa en zijn toenmalige platenmaatschappij Warner Bros. De muziek van Läther werd tegen de wil van Zappa in eerder al uitgegeven op 4 aparte LP's - Zappa in NewYork, Studio Tan, Sleep Dirt en Orchestral Favorites - terwijl Zappa het idee had om zijn opnames in een volledig andere volgorde én in een 'Quadruple box' uit te geven. Als tegenzet trok Zappa destijds met zijn 'Läther' naar een radiostation en vroeg al zijn fans om de muziek dan maar op cassette op te nemen. De bootleg was geboren.

Deze bijzondere actie kon niet beletten dat de 4 platen toch apart uitgegeven werden. Drie van die vier platen heb ik al lang, Orchestral Favorites heb ik nooit gekocht. Met de aanschaf van 'Läther' heb ik de muziek van O.F. nu ook in huis maar er is meer. Op Läther staan 6 nummers die nooit eerder werden uitgegeven.  Doordat deze keer de gewenste volgorde van Frank Zappa gerespecteerd werd, krijg je ook een heel ander werkstuk en luisterervaring dan bij het beluisteren van de aparte LP's. Rock, Jazz, klassiek en gitaarsolo's zijn door mekaar gemengeld en worden op zijn-Zappas-overvloeiend voorgeschoteld. Een streling voor een geoefend Zappa-oor maar zware kost voor de beginner/ontdekker. 

Toch is Läther een stevige aanrader voor ieder: de muziek dateert van de laatste jaren 70 wat een heel boeiende en productieve Zappa-periode was. Er staan heel wat onmisbare klassiekers op zoals Titties and Beer, The Black Page, Broken Hearts are for Assholes, Filthy Habits en het instrumentale Duke of Orchestral Prunes. Op de nieuwe verpakking staan ook nieuwe, heerlijke foto's van Zappa. Je bent fan of je bent het niet :). Het geheel is een prima visitekaartje voor Frank Zappa's heel bijzondere muzikale wereld en meesterschap. Voor het geld moet je 't ook niet laten: drie CD's voor de prijs van één lijkt mij een goede deal. Geloof me, je haalt er een Magnum Opus mee in huis.

Läther werd in 1996 ook al uitgegeven, -de koe in het gras-. Hierop staan  4 bonus-tracks die op de nieuwe compilatie zijn weggelaten omdat ze door Frank Zappa ook niet voorzien waren voor Läther. Läther (december 2012) is dé uitgave die Frank Zappa zelf voor ogen had, geen wonder dat de echte Zappa-freaks hier al jaren naar uitkeken. Läther is in de "officiële statistieken" de 65ste uitgave van Frank Zappa, om je maar een idee te geven van zijn rijke en ongeëvenaarde nalatenschap.

"stoute" koolmees

Als je op onderstaand filmbeeld klikt, opent zich een Fins filmpje dat je niet snel zal vergeten. Eerst krijg je de onvermijdelijke reclame voorgeschoteld en dan gebeurt het: een koolmeesje valt een barmsijsje aan dat op de grond wat eten zoekt. Imponeren om de barmsijs weg te jagen, denk je dan, maar niets is minder waar. De koolmees lost niet en hakt met zijn spitse snavel zodanig in op de barmsijs dat ze terplekke sterft. Moord met voorbedachte rade, lijkt het wel.

Ook dit is natuur. De vele mooie beelden van schone vogeltjes die op en af vliegen naar de voederplank zijn duidelijk maar één kant van het verhaal. The survival of the fittest? Territoriumdrift? Voedselschaarste? Wie zal het zeggen?

Het blijft een vreemd beeld dat een koolmees zich als een sperwer gedraagt. In mijn tuin heb ik zo'n bloeddorstige killer-koolmees nog nooit waargenomen. Het plezier van vogelen zou bij mij snel over zijn.

printscreen (klikken op foto opent het filmpje - opgelet, dit kan beperkt in tijd zijn.)

Update: het filmpje is ook hier terug te vinden (zonder reclame). Hier spreekt men van een huismus als slachtoffer maar volgens Vogelbescherming Vlaanderen zou het om een barmsijs gaan.

Gedachte Vogelbescherming Vlaanderen:

- Als je dergelijke beelden bekijkt, is het inderdaad heel moeilijk om onze emoties uit te schakelen. Je mag dit echter niet zien als 'goed' of 'fout'. Hier kan je geen 'waardeoordeel' over vellen. Ook vele andere soorten die wij als 'lief' en 'schattig' beschouwen voeren af en toe dergelijk dingen uit. De Roodborst, die zovele Kerstkaarten siert, duldt absoluut geen concurrent in zijn territorium. De eekhoorn met zijn mooie pluimstaart zal een jong kwetsbaar vogeltje in een nest niet laten liggen als hij er langs komt. En zo zijn er nog tientallen voorbeelden. Op één of andere manier behoren al deze gedragingen tot de overlevingsstrategieën van deze dieren. Ethiek en moraal hebben hier niets mee te maken. Je kan alleen maar bewondering hebben voor de strijd die ieder dier moet leveren om te overleven in de natuur. - (Facebookpagina)

Park van Tervuren

De tijgervis van het KMMA, duidelijk niet te verwarren met de pijpvis van Jeroom (Humo)

Omdat het Koninklijk Museum voor Midden-Afrika binnen enkele maanden zijn deuren (voor een langdurige renovatie) sluit, trokken we naar Tervuren om dit museum met zijn unieke collecties een bezoek te brengen.  Voor mij was het de allereerste keer dat ik daar een voet binnenzette. Op mijn leeftijd zou dat niet mogen want ik las dat het  "één van de mooiste en charmantste Afrika-musea ter wereld" is. Daarnaast is het museum onlosmakend verbonden met het niet al te koosjer koloniaal tijdperk van ons land, Leopold II zeg maar, en de wereldtentoonstelling van 1897. Op dit moment loopt er ook een tijdelijke tentoonstelling van spinnen en schorpioenen. Dat is extra meegenomen.

Het museum heeft ook een olifant in huis (voor alle duidelijkheid rechts)

Via de snelweg naar Brussel en afrit Bertem ben je zo in Tervuren, tenminste als je de spitsmomenten mijdt. Het museum is gehuisvest in een beschermd neoclassicistisch gebouw dat in opdracht van Leopold II werd opgetrokken. Vlakbij ligt ook het Koloniënpaleis dat tijdens de wereldtentoonstelling het koloniaal gedeelte ervan herbergde terwijl aan het Jubelpark de eigenlijke tentoonstelling plaatsvond. Op dat moment deed de Art Nouveau  een sierlijke wind door Brussel waaien waar de koning niet blind voor was. Hij liet de binneninrichting van het Koloniënmuseum over aan een handvol beloftevolle jonge kunstenaars zoals Henry Van de Velde, Paul Hankar en George Hobé. Van Hobé vind je hiervan aan de achterzijde van het Koloniënmuseum nog een prachtig houten gebinte dat maar net van de ondergang werd gered.

Eén van de topstukken van het museum, een prauw waar zo'n 100 roeiers in kunnen.

Na de wereldtentoonstelling deed het Koloniënpaleis dienst als Afrikamuseum maar al snel bleek het gebouw te klein. Daarom werd het nieuwe museum, het KMMA, opgetrokken. Hier had ik vooral aandacht voor de vloeren en muren uit natuursteen, terwijl die van ons, biologieleerkrachte zijnde, op een heel traag tempo door de collectie struinde. Je moet daar voor zijn: doorprikte vlinders en kevers, opgezette dieren zoals chimpansees, twee neushoorns met preventief verwijderde horens, een giraf, leeuwen en een olifant en dan ook nog bokalen met vissen en slangen op sterk water. Kaderend in de tijd van toen, in het begin van de 20ste eeuw was dat de enigste manier om de mensen van hier kennis te laten maken met Afrika, kan ik er wel enigszins begrip voor opbrengen. Stanley had nu eenmaal nog geen videocamera mee. Waar zou hij trouwens de elektriciteit vinden? En het  zal ook wel eigen aan koningen geweest zijn zeker, dat ze graag pochten met hun 'veroverde gebieden'?

Mooi vond ik 'Congostroom Deluxe', een recentere tentoonstelling over deze indrukwekkende rivier "van bron tot monding". Als bomenliefhebber stond ik ook even met de mond open bij de prauw die vlakbij de museumshop staat opgesteld. 22 meter lang is deze 'roeiboot' en hij weegt evenveel als 2 nijlpaarden, zo'n 3500 kg. Er kunnen ongeveer 100 roeiers plaats in nemen. De prauw is gekapt uit één stuk sipohout (Entandrophragma utile) en werd geschonken door de inwoners van  Kindu. Om een prauw als deze te kunnen vervaardigen moest een boom worden gekapt die naar schatting 60 meter hoog en zo'n 300 tot 400 jaar oud is. Respect. 

Franse tuin met zicht op het Koninklijk Museum voor Midden-Afrika

Een bezoek aan het museum moet gepaard gaan met een wandeling door de Franse tuin aan de voet van het museum. Hier bevindt zich de dikste mammoetboom van Vlaanderen. Deze strakke tuin met zijn vele statige trappen loopt over in het Park van Tervuren, een 205 ha groot park dat grenst aan het Zoniënwoud. De vele waterpartijen worden gevoed door de Voer, die ook Tervuren haar naam gaf. We besloten na een eerste verkenning van de Franse tuin en de bijhorende beelden om in een ander seizoen een volledige dag terug te komen. Temeer omdat we een flinke wandeling door dit park willen combineren met het 100 ha groot Arboretum van Tervuren (aanleg 1902) even verderop. Zo'n 460 soorten bomen werden hier aangeplant. Amerikaanse sequoia's en slangendennen (Araucaria) zijn er de blikvangers. Maar daarvoor was het gisteren te koud, te glad en nog te vroeg donker.

Leopold II, samengesteld uit ivoren slagtanden

Wij hopen die dag ook de weerspiegeling van het immense museum in de grote (ijsvrije) vijver ervoor te kunnen bewonderen. Dat zal ongetwijfeld een fraai beeld opleveren. Té mooi allicht, met Leopold II in gedachte.

natter water

Hoe is dat nu afgelopen met je douche? Er zouden wel foto's van het eindresultaat op facebook geplaatst geweest zijn maar niet op de blog zelf.  Ik heb dat even nagekeken en de bewering blijkt te kloppen. Awel, de douche is al een tijdje in gebruik en de fit die blijkbaar in de deurstijl zat (voorgeboorde gaten) is gedicht. Het is zalig douchen onder de mengkraan en de stuk voor stuk aangebrachte steentjes hangen er nog allemaal tegen. Zowat de helft van de kijkers was lovend, hier en daar werd het woord kunstwerk in de mond genomen, maar evenveel curieuzeneuzen dachten er het hunne van. Zij namen niks in hun mond, toch niet in mijn doucheruimte.

"Without deviations from the norm, progress is not possible" (F. Zappa) 

zicht als je doucheruimte binnentreedt en...

als je door één van de deurvenstertjes kijkt, zie je dit:

Er rest wel nog één groot probleem: als je de kraan openzet en je gaat eronder staan dan wordt je behoorlijk nat. Ik vond het water van de vorige douche precies droger. Op een week tijd scheelt dat toch een aantal handdoeken. Met al dat nat water loop je ook het risico dat het vuil op je lijf volledig weggewassen wordt en dat is niet goed. Té proper is niet gezond, dat schijnt nergens goed voor te zijn.

uitmuntend ZAPPA-concert

Met een bisnummer en een staande ovatie sloot het Muze Jazz Orchestra gisteren in een uitverkocht huis hun Zappa-concert af. Moest ik, groot Zappa-fan zijnde, de 10-koppige band een rapport geven zou er 'uitmuntend' op staan. Zij deden dat echt op zeer hoog niveau. Hun arrangementen, de nummerkeuze en de sublieme uitvoeringen hielden de muziek van Frank Zappa volledig in ere.

Fragment uit de LP-hoes van Joe's Garage 

waarvan 'Lucille has Messed my Mind up' werd gespeeld.

Geen uitgeklede versies van de complexere nummers, neen, het MJO ging geen moeilijkheid of risico uit de weg. De ingewikkelde partituren van Zappa's muziek werden met verve uitgevoerd -hoed af voor de mensen die dit op papier kregen!- en de bijhorende solo's onderstreepten de vakkennis van de groep en hun inzicht in Zappa's muziek. De 2 x 45 minuten liepen voorbij als een trein en werden kleurrijk ingekleed met authentiek en zelf gemonteerd beeldmateriaal, helemaal in de stijl van Franks eigenzinnige montages. De gitaarsolo's van Frank blijven evenwel ongeëvenaard maar daar gaan we niet over malen want wie kan dat wel?

Dit was een Zappa-avond om niet snel te vergeten en geloof me, ik ben kritisch als het op Zappa-muziek aankomt. Zonder twijfel een krachttoer wat we te horen kregen. In december van dit jaar is Zappa 20 jaar overleden, als fan kan ik niet anders dan heel content zijn dat het MJO Zappa's genialiteit levend houdt. Dat ze hierbij verschillende van mijn lievelingsnumers (Sofa, Peaches en Regalia, St. Alfonzo's Pancake Breakfast, Blessed Relief, King Kong,....) uitvoeren, gaf het optreden nog wat extra bravoure.

Kortom: a-must-see en het goede nieuws is....wie het gemist heeft, krijgt een herkansing: op 21 februari treedt het MJO op in CC De Kruisboog te Tienen en ook Eddy Macquoy van de Appeltuin (Leuven) laat op zijn Facebook weten dat hij het MJO terug laat komen. Op de website van Appeltuinjazz vind je trouwens een aantal video's waarop het Muze Jazz Orchestra nummers van de Zappa-avond uitvoert.

MJO staat onder leiding van gitarist-zanger Marco Cirone met verder in de rangen: Daniel Vanderhoydoncks (trompet), Lieven Cambré (altsax en als ik goed gehoord heb ook de man die samen met Marco de noten op papier tekende), Koen Nys (tenorsax), Igor Maseroli (baritonsax), Tim Daemen (trombone), Tom Van Acker (basgitaar), David De Muynck (piano en keyboard), David La Mela (drummer) en Bart Quartier die voor het onmisbare vibrafoongeluid van Ruth Underwood zorgde.

PLAYLIST: Lumpy Gravy Medley - Cletus Awreetus Awrightus - Blessed Relief - Lucille has messed my mind up - Black Napkins - Zomby Woof  - Po Jama People - Inca Roads - Uncle Remus - Saint Alhonzo's/Father O'Blivion - Cosmik Debris - Dirty Love - Sofa - More Trouble Every Day - King Kong - Bis: Peaches En Regalia.

bezoek aan Raveel

 weerspiegeling van bezoeker met brochure en veters

in "Karretje van de ruimte" uit 1991

Het is er dan eindelijk toch van gekomen. Gecombineerd met een korte wandeling rond de Bailey-brug in de buurt, leverde de tentoonstelling van Rogeer Raveel in Mol ons een tweetal mooie uren op. De catalogus was helaas uitverkocht mede door de toegenomen belangstelling vanwege het plotse overlijden van de kunstenaar. Als je sterft, ben in. Ook vandaag, net de dag waarop Raveel in zijn Machelen-aan-de-Leie ten grave werd gedragen, was er behoorlijk wat volk in 't Kristallijn.

Ik was positief verrast door het aantal en de kwaliteit van de tentoongestelde werken. Deze gratis expositie geeft een mooie staalkaart van wat Raveel ons heeft nagelaten. Bij enkele werken zal je opmerken dat je kinderen of jezelf dat ook wel kunnen maar Raveel is dan ook niet gekend voor zijn verfijnd en realistisch werk. Let vooral op het veelvuldig gebruik van wit, contouren en gedurfde kleurenvakken. De kracht van een Raveel zit 'm in de ogenblikkelijke herkenning: je ziet zo wanneer 't een Raveel is. Eigenzinnig en tijdloos.

éen van de tentoongestelde werken

Vergeet niet om bij Raveel ook de titels van de werken te lezen, zij zijn vaak even goed, soms zelfs beter dan de schilderijen zelf. Wat denk je bijvoorbeeld van 'Gebroken gevoelens, kleurrijk onderbroken en een leegte vierkantig gevat in het mysterie ...' of  'De illusie van de geborgenheid en de verschrikking van de witte leegte' ?

De expo 'zeven decennia werk van Roger Raveel' is te bezichtigen op zaterdag- en zondagnamiddag tot en met 3 maart 2013. Morgen uitzonderlijk gesloten!

Raveels handtekening op een werk van 1959.

"Landschappelijkheid en vierkant", olieverf op hardboard

boomklevers

Gefotografeerd vanuit de keuken terwijl de soep aan 't koken is.

We doen hier maar voort met het voederen van de vogels en dit tot de zakken leeg zijn. Alhoewel het bij momenten al een lekker weertje is, blijven de gevleugelde vrienden de voedersilomix verkiezen boven de insecten of wilde zaden. De mezen, mussen, gewone vinken, groenlingen en kepen zijn nog nadrukkelijk aanwezig. Bij momenten is het zelfs file en moet er aangeschoven worden. Het octet groenlingen laat duidelijk verstaan dat ze aan het buffet niet opgejaagd wil worden. Ze fladderen stoer met hun vleugels en uit hun opengesperde bek leer ik dat ook vogels hun vorm van verkeersagressie hebben. Ze gedragen zich alsof ze daarbuiten de baas zijn.

Terug van weggeweest zijn twee boomklevers. Regelmatig komen ook zij beurtelings hun deel van de buit meesnoepen. Op de foto zie je goed hoe sterk en hoe scherp de bek is. Het zijn duidelijk insecteneters, dat zie je goed maar ... de bek lijkt ook als twee druppels water op de drilboor die ik jaren in mijn handen heb gehad. De boomklever moet dan wel geen beton vernielen maar hij hakt en kapt er toch lustig op los als hij tussen de boomschors kruipende eiwitten zoekt.

Zo goed als zeker zal er ook dit jaar een koppeltje boomklevers nestelen in het nestkastje van mijn vader. Al enkele jaren op rij wordt daar in het deels dichtgemetseld kastje met succes gebroed. Vermits boomklevers een klein territorium hebben, zou het best wel eens kunnen dat de twee die hier aan 't eten zijn, ook het toekomstige gelukkig ouderpaar is.

Foto-album Arboretum Kalmthout

Een stevige stalen draad voorkomt het afscheuren van de loodzware takken.

Ik bracht gisteren voor de derde maal een bezoek aan het Arboretum van Kalmthout. Mijn vader en die van ons waren er ook bij. Bij een eerste wandeling liepen we de Hamamelisroute. Dankzij een stralende zon kwamen de vele toverhazelaars prima tot hun recht. Na een warme kop koffie -want koud was het wel- deden we nog een tweede ronde om ook de andere bomen, vooral hun winterse silhouetten dan, te bewonderen. 

Ik heb van deze geslaagde uitstap een fotoreeks gemaakt (24 foto's). Geniet mee van de kleuren en geuren uit Kalmthout. Klik op de onderstaande foto en de schoonheid van het arboretum gaat voor je open.

oranje toverhazelaar op het hoogtepunt van zijn bloei

Veel kijkplezier. Om mezelf te plezieren (en het arboretum te steunen) kocht ik er een flinke struik Hamamelis x intermedia 'Aurora', een geel-oranje selectie uit Breda (Van Heijningen). Ik geef nog even goed nieuws mee: het Arboretum is bezig met een uitbreiding van zo'n halve hectare. Met deze uitbreiding gaat een droom van Robert en Jelena de Belder in vervulling. Zij wilden de verworven gronden met enkele oude en imposante bomen al langer aan de arboretumtuin toevoegen. 

Update: de gekochte Hamamelis x intermedia 'Aurora' (mét 2 jaar hergroeigarantie).

Sinds gisteren in onze tuin: 'Aurora', uit het arboretum van Kalmthout.

de sneeuwbalmaker

Het moet zijn dat de plastiekindustrie niet meer weet waar blijven met hun rommel. Wat hebben ze nu weer op de speelgoedmarkt gegooid? Een sneeuwbalmaker. Voor slechts 5,00 euro is het de jouwe.

Al honderden jaren lukken de kleine en grote kinderen erin om met hun blote handen een sneeuwbal te kneden maar daar moet blijkbaar verandering in komen. Waarom? Wie weet het? Mogen de handjes niet meer koud worden? Of moeten alle ballen binnenkort even groot zijn?

Te gek voor woorden hoe men probeert geld te slaan uit een compleet overbodig product. Wat mij betreft: een prijsbeest, voor het meest van de pot gerukte wintergadget van het jaar. Zin om een slag te slaan? Er zijn ketens die de sneeuwbalmaker verkopen aan slechts 4,99 euro.

En wie weet, vanaf volgend jaar: een sneeuwmanmaker. Geef toe: al die eigen creaties, dat is toch storend?

resultaten vogeltelweekend

Dat schilderij (Wolk met Rode Sok) was natuurlijk niet van de echte Roger Raveel maar van Rogeer Raveel, mijn alias voor één dag. Roger doet -deed ondertussen- dat ook beter dan Rogeer, een penseel is dan ook veelzijdiger en soepeler dan een stomme muis. Ik heb mijn pleziertje gehad, want sommigen waren er toch maar mooi mee weg. Gun me dat!

Dit geheel terzijde. Deze namiddag heb ik de vogeltjes geteld die op en rond onze voederplekken vertoefden. Hierboven zie je het resultaat. Heel kort enkele bedenkingen:

- Het aantal vinken en kepen is in vergelijking met vorige week, toen het nog koud was en er sneeuw lag, verminderd. Ook onze kolonie huismussen had vandaag weinig trek in het aangeboden voedsel.

- Geen groepje staartmezen dit weekend. Zij komen met vlagen en zijn even snel weer weg als ze landen.

- Opvallend veel acrobatische pimpelmezen gespot. Vooral als ik de tuin in wandel zie ik er enorm veel in de struiken en hagen zitten. Veel meer dan ik vanuit de keuken tel. De blauw-gele pimpelmezen zijn dan ook al jaren op rij succesvolle nestkastbroeders op ons geleeg. Het blijft ook een prachtig vogeltje.

- Nog steeds geen ringmussen en ook de sijzen zijn dit jaar niet te bespeuren.

- In het bos zag ik ook een bonte specht, een winterkoninkje en een goudhaantje.

Samengevat: de vogels doen het goed in onze wilde tuin. De vele hulsten vlakbij de voederplek zijn dé ideale uitvalbasis richting eten en andersom, eveneens het ideale vluchtoord als ze door iets of iemand worden opgeschrikt.  De mooiste waarneming blijft de terugkomst van de kepen die hier 2 jaar wegbleven.

wolk met rode sok

"wolk met rode sok", 1978

Er wordt nogal minachtend en laatdunkend gesproken over de werken van Rogeer Raveel. Ik vind persoonlijk zijn "Wolk met Rode Sok" uit 1978 best iets hebben. Ik kan er wel van genieten. Vooral dat geel intrigeert me mateloos. Hoe hij er dan rechts een rode lijn laat tegen aanleunen, machtig. Zoiets verzin je niet in één-twee-drie. Wolk met Rode Sok wordt intussen geschat op zo'n 20.000 euro. Ik zou het er voor over hebben.