serres als camouflagenet

Het was heel lang geleden dat ik nog eens in dat tuincentrum geweest was. De laatste maal stonden er mooie toverhazelaars in bloei en wie weet kon ik er wel een droomkoopje doen. Van een goed tuincentrum verwacht ik dat in januari-februari de klemtoon ligt op de winterbloeiers en dat er een breed assortiment met voldoende variëteiten wordt aangeboden. Dat is niets te veel gevraagd.

Welgeteld 4 toverhazelaars stonden er, alle 4 'Diane', de Hamamelis met rode lintbloemen. Dat was het. Dan is het voor mij duidelijk dat de liefde voor het vak ver zoek is. Klantenverwaarlozing noem ik dat. Tussen het bulkaanbod van 3 variëteiten kerstrozen vond ik wel een bijna zwarte Helleborus, de Ruby Star, die ik intussen aan mijn mini-assortiment heb toegevoegd.

 

Maar een depressie was nabij. Bij 3 andere tuincentra die ik de afgelopen weken bezocht, bekroop me krak hetzelfde gevoel. Plaatsvervangende schaamte. Ik denk dat er al bijna evenveel namaakbloemen staan als echte, levende planten. Zowat 90% van de artikelen dient gewoonweg niet meer gegoten te worden.

Een overaanbod aan prullaria, vooral van het overbodige soort, met een stevige focus op binnenhuisinrichting en keukengerief. In een verdoken hoek nog enkele konijnen en wat verder een café. 'Tuincentrum' dekt echt de lading niet meer. 'Ordinaire winkelcentra met ook een plantenafdeling' is al beter gedefiniëerd. De selfmade-jurist in mij vraagt zich af of dergelijke zaken stedenbouwkundig nog onder de juiste noemer vallen. Serres als camouflagenet.

De geur van het veld is nergens nog te bespeuren. Heeft er nog iemand zwarte handen? Kent men er de 4 seizoenen nog? Of denkt men in termen van de Kerstman en de klokken? Het is voor mij overduidelijk: de verketening van vele kleinschalige, familiale tuinbedrijven heeft er geen goed aan gedaan. De liefde is zoek. De sapstroom is drooggelegd.

niets gebeurd

De heel aparte Helleborus x Ballardiae 'Merlin' staat hier in pot op het terras. De bloemen waren al mooi geopend toen de vrieskou en de sneeuwperiode intraden. De kerstroos kreeg de volle laag over zich heen waardoor de stengels met bloemen zich schijnbaar levenloos en zo slap als een vod neerlegden over de rand van de pot. Maar zie daar. Alsof er niets is gebeurd strekten de bloemen zich overeind. Je zou zelfs zeggen dat de winter de plant goed heeft gedaan.

Helleborus x Ballardiae 'Merlin'

Wat verder in de tuin staan nog heel wat kerstrozen in volle grond. Het zijn allemaal Helleborussen x orientalis, waarvan de meeste spontane zaailingen. Wie er zich op toelegt, kan op enkele jaren tijd honderden zaailingen opkweken, zo kiemkrachtig is het zaad. Hier geldt de arbeidsloze regel: wat kiemt, mag verder groeien en wat wegkwijnt, heeft pech gehad. Ooit ....

deze gekochte Helleborus x orientalis (Winterbeauty) heeft nog enkele dagen tijd nodig.

Zonet ben ik even achteraan in de tuin gaan kijken hoe het gesteld is met de winterakonieten. Dat ziet er niet zo goed uit. Van gans het zakje bolletjes dat ooit de grond ingeduwd werd, zijn er nog maar 2 doorgebroken. Ieder jaar wat minder, zo lijkt het. Gelukkig vergaat het de sneeuwklokjes beter. Jaar na jaar veroveren ze meer en meer terrein. Echt een plantje voor onze tuin. 

de koningin van Nederland

Werregarenstraat, Gent

de geurkrak

"krak", in de betekenis van uitblinker.

wie nog twijfelt bij de heldergele bloemen

gaat volledig overstag door de appetijtelijke zoete geur.

Mensen, wat had ik graag de heerlijke, bijna hypnotiserende geur van deze toverhazelaar mee op mijn blog gezwierd. Welke kuren ik ook uithaal, ik bots hier tegen de beperktheden van het steriele internet, dat op het vlak van voelen en ruiken ruim tekortschiet. Om niet te zeggen, in feite nog nergens staat. Prutsservers zijn het!

Zelfs de mooiste woorden in overtreffende trap zouden deze 'Arnold Promise' tekortdoen. Zijn parfum, dat nu met de eerste warme zonnestralen vrijkomt, is letterlijk onbeschrijflijk. Dichters mogen er zich wat mij betreft aan wagen maar ze zullen, na hard zwoegen, moeten erkennen dat ze er niks van gebakken hebben. De kans is groot dat hun eindresultaat meer refereert naar een WC-blokje dan wel naar deze zinneprikkelende Hamamelis.

Ook al spreken de winterse, kleurrijke lintbloemen tot ieders verbeelding - er zijn mensen die er ongevoelig voor zijn :) - een toverhazelaar is zoveel meer dan dat: er is ook de herfstverkleuring in alle schakeringen van geel, oranje en rood én ... dan die geur! Dat aroma! Een Hamamelis schaf je daarom aan met ogen en neus. De beste soorten ruik je al van meters ver. Mijn persoonlijke, iets meer dan bescheiden ervaring leert me dat bij de courant verkrijgbare toverhazelaars de 'Arnold Promise' (zie foto) en de 'Pallida' prima aankopen zijn. Ook de Orange Peel -als je hem vindt- ruikt overheerlijk.

herinnering aan de winter

Omdat ze klappen van dooien, wilde ik deze fragiele combinatie van ijskristallen 

en een bloeiende toverhazelaar toch nog snel vereeuwigen.

The Lennon Wall

The Lennon Wall, Mala Strana Praha

Op een jonge avond is er geen stukje Praag zo mooi als Mala Strana. Vanaf de linkeroever van de Vltava heb je er een hemels uitzicht op de Karelsbrug en het Nationaal Theater. De duisternis wordt er slechts matig opgelicht door bescheiden doch sierlijke straatlantaarns. In deze sfeervolle buurt bevindt zich ook de  Lennon Wall, een historisch erg interessante graffiti-muur vol kleurrijke boodschappen van liefde en vrede. 

Dit voortdurend veranderend kunstwerk ontstond vlak na de moord op Beatle en vredesactivist John Lennon in 1980. Heel wat van de oorspronkelijke  tekeningen, teksten en leuzes waren dan ook geïnspireerd door de songteksten en platenhoezen van de Beatles. Het toenmalige autoritaire regime was helemaal niet opgezet met deze subversieve muur. Westerse muziek en in het bijzonder thema's zoals vrede, liefde en vrijheid jaagden de communistische leiders van destijds in de gordijnen. De spuitbus-artiesten in kwestie riskeerden dan ook een fikse gevangenisstraf indien ze betrapt werden. Herhaaldelijk werd geprobeerd om de muur te 'witwassen', maar in een mum van tijd brachten de door idealisme gedreven Tsjechen daar weer verandering in. 

Behalve een ode en herinnering aan de betreurde John Lennon - die voor alle duidelijkheid nooit in Praag is geweest - is de Lennon Wall thans een momument voor verandering en geweldloos verzet. Hier en daar wordt gesteld dat de symboliek ervan vergelijkbaar is met de Berlijnse muur.

Wie zoekt achter de originele John Lennon graffiti, waar alles mee begon, moet ik ontgoochelen. Deze met een sjabloon aangebrachte prent is al meerdere malen overschilderd. Maar ondanks de vele deklagen kan je in Mala Strana de 'spirit' van John Lennon nog proeven. Moest de degustatie ervan evenwel wat tegenvallen, dan vind je in Praag kroegen en kelders genoeg om dit opladi- en opladagewijs goed te maken.

Nationaal Theater Praha vanaf Mala Strana

slip-slip

Op de achtergrond van deze blog lopen 2 tellers mee: eentje automatisch van Blogger zelf en sinds kort ook eentje van Belstat die ik zelf geïnstalleerd heb. Ik ben hoegenaamd geen cijfer-fetisjist, iedere vorm van zelfbevrediging is ver weg. Toch kunnen zulke tellers interessante feiten uit de schaduw van het internet blootleggen.

1. Beide tellers geven totaal verschillende cijfers over bezoekers en pageviews. Niet vragen hoe juist die dingen zijn.

2. Vandaag alleen al hebben spam-robots 133 x geprobeerd om hun shit achter te laten op één welbepaald artikel op mijn blog. Helaas voor hen heb ik 'reacties toestaan' uitgevinkt zodat ze van een bekakte reis thuiskomen. Slip-Slip onnozelaars!

3. Wow, vandaag zoveel bezoekers! Een abnormaal hoog cijfer? Blijf met de voeten op grond mensen, bijna altijd betreft het een computergestuurde actie (lees spam) en hebben mensen van vlees en bloed er niks mee te maken.

4. Piekjes kunnen er wel zijn. Deze dagen heeft het Praagse Dansende Huis meer bezoekers dan normaal. 't Blijkt dat CNN dit markant gebouw recent in een lijstje heeft gestoken omtrent tien rare gebouwen in Europa, naast onze eigenste Atomium trouwens. Sommige mensen schieten dan in actie.

het Atomium op een nostalgisch briefje van 20. Ken je het nog?

5. Het gros van de bezoekers is geen fluit geïnteresseerd in de stukjes waar je met toewijding aan schrijft. Ze zijn op zoek naar gratis te kopiëren foto's die ze met Google images gemakkelijk weten te vinden. Alweer een flinke knauw in je zelfbeeld. :)

6. Gelukkig ontwaar je ook terugkerende bezoekers, de vaste patronen in de teller-rapporten. En dat zijn jullie, de enige echte Muggenbeet-lezers, de reageerders. Voor 90% lezers die er zelf een blog op nahouden. Geloof me: een klein kringetje, nog kleiner dan een speldenkop in een hooiberg maar... een toffe bende.

7. Ik schrik er dan ook niet van dat de ongeveer 11.000 pageviews per maand uiteindelijk maar een habbekrats aan interacties oplevert. Zowat alle reacties komen uit diezelfde 'toffe bende' van bloggers. Ergens geeft dat een vies gevoel: zoveel onbekende gluurders.

8. 15 seconden (VIJFTIEN), zo lang duren de meeste bezoeken. Een flits. Maar ook een belediging als je erover nadenkt.

9. Tot slot een naakte vaststelling: mijn moves/bezigheden op Twitter en Google+ verleiden geen of verwaarloosbare aantallen mensen om de blog eens te komen bezoeken. Reacties plaatsen bij andere bloggers doet dat wel. We laten mekaar niet in de steek, dat is duidelijk.

10. Tot slot bis: nog zoveel bezoekers die Internet Explorer gebruiken?

logistieke versterking

pas geleverd: 20 kg extra vogelvoer + gratis agenda Vogelbescherming Nederland

Vogelliefhebbers zeggen het allemaal: de vogels eten dit jaar als varkens. Hier is dat niet anders. 20 kg hebben ze hier al opgevreten waardoor ik vroeger dan verwacht door onze voorraad zat. Daarom via het internet 20 kg bijbesteld en enkele dagen later werd de kartonnen doos (zie foto) door een koerier aan huis geleverd. Bij Vivara hadden ze allicht nog een te grote stock kalenders en agenda's in huis want we kregen er een mooi geïllustreerde vogelagenda zomaar bijgeleverd.

De eerste voedersilo werd intussen al gevuld. Hier zullen we nu toch wel de winter mee doorkomen, hoop ik. 50 kg heb ik in het totaal gekocht deze winter. Eén zak heb ik mijn vader, die hier in de buurt woont, cadeau gedaan. Het idee om de aankoop van vogeleten te laten subsidiëren door de gemeente begon dezer dagen spontaan te rijpen. Eerst als kwinkslag maar als je erover nadenkt, is het precies nog zo'n slecht idee niet. Hier en daar wordt de aanplant van hagen, het inrichten van een stoeptegeltuin of het ophangen van zwaluwnesten ook financieel aangemoedigd. Eigenlijk past een 'vetbolsubsidie' -het kind moet een naam hebben- perfect in dat rijtje.

Black Love

mijn aankoop: Anthurium 'Black Love' (decor: mijn rood trainingsjasje)

Mijn excuses aan ieder van jullie die hier een vettig stukje verwachtten over Vlaamse of Hollandse vrouwen die zich voor wat geld laten vermaken door goed geschapen jonge Afrikaanse snaken.  Ik denk dat beelden van die vleselijke activiteiten ook niet zouden voldoen aan de esthetische kwaliteitsnormen van deze blog. De lat ligt hier eerder hoog dan dat ze diep zit.

Neen, ik vind het tijd om naast de recente overvloed aan wit en grijs  terug kleur in Muggenbeet te brengen. Vuur als het ware in plaats van al die beelden van vrieskoude en gebibber. Kan ik dat beter dan door mijn meest recente aankoop te tonen? 

Alhoewel de aanschaf en de verzorging van onze kamerplanten volledig het terrein is van die van ons, kon ik het toch niet laten om even mijn eigen ding te doen. Als ik iets uitzonderlijks moois vind, kan ik het niet laten staan. Zo belandden 2 vrouwentongen en de dieprode Anthurium "Black Love" in het winkelkarretje.

Ik vind Anthuriums geweldige planten: schoon en gemakkelijk. Deze karaktervolle kamerplant, die zijn roots heeft in de Zuid-Amerikaanse jungle, is duidelijk een aronskelkachtige. Dit merk je aan het opvallend gekleurd schutblad, dat vaak foutief als dé bloem wordt aanzien,  en een prominent aanwezige kolf. Het is op deze kolf dat de echte, kleine bloempjes zitten. Door selectie zijn de telers er in geslaagd om bijna zwarte Anthuriums te telen. Maar net als bij de zwarte stokroos gaat het in feite om een dieprode tint. De Black Love is één van hen en ik vind het een prachtig plant met heel veel mogelijkheden.

Hier staan de Anthuriums aan ons groot noordelijk gelegen venster in de woonkamer. Het is belangrijk dat ze geen direct zonlicht ontvangen anders krijg je gegarandeerd ongewenste vlekken (neen, niet van die snaken n.b.) in de bladeren. Wekelijks wat water geven, behalve in de winter, dan mag je hem enkele weken verwaarlozen. Misschien niet meteen een aankoop die je van mij zou verwachten -mijn focus is inderdaad vooral gericht op inheemse wilde flora- maar je doet m.i. het plantenrijk onrecht aan als je interesse zich zou beperken tot dat kleine segment 'van bij ons'. De vrouwen op de Afrikaanse stranden zullen me vast geen ongelijk geven.

de Hinkelenberg

het bospad naar de Looise Hinkelenberg

We hebben er voor gekozen om onze woonst neer te poten aan de mooie kant van Tessenderlo. Mooi in de betekenis van groen en de afwezigheid van industrie. Als we de straat oversteken kunnen we ononderbroken door de natuur wandelen tot in Averbode. Halverwege passeren we dan het natuurgebied Houterenberg-Gerhagen en het immens grote wandelgebied Averbode Bos en Heide. Veel mensen zouden daarvoor tekenen al beseffen de 'locals' te weinig hoe schoon het hier is en wat voor een geprivilegieerde vertrekplaats dit wel niet is. 

Vlakbij de deur liggen 2 prachtige gebieden: Liebroek (Noordelijk) en de Hinkelenberg (Zuidelijk). Terwijl Liebroek terug te vinden is op de zijkant van de wandelkaarten van De Merode (Averbode Bos en Heide) blijft de ijzerzandstenen Hinkelenberg  zowat een plaatselijk geheimpje. Als ik een toertje doe - om de benen los te gooien of een frisse wind door mijn hoofd te laten waaien - ben ik meestal hier te vinden. Er iemand anders tegenkomen is een rariteit. Zo heb ik het graag.

de charme van Liebroek wordt voor een groot stuk bepaald door de vele elzen

De Hinkelenberg is zowat een mini-uitvoering van het Duvelskot. Een kleine holle weg met aan de voet van de berg een mooi bos van jonge Amerikaanse eik terwijl op de top aan de ene kant een bewerkt weiland ligt en aan de andere kant een berkenbos met veel bramen. De veepoel naast het veld is in onbruik geraakt en een indrukwekkend diepe, wat angstaanjagende regenput onder een indrukwekkende zomereik werd gedempt.

De zwarte specht is er actief en de Vlaamse gaaien alarmeren de bosbewoners als je door hen opgemerkt wordt. Ik vind er ook vaak kuifmezen en de buizerds zijn nooit ver weg. De rode herfstverkleuring van het bos is werkelijk prachtig. Maar het zijn toch de vele wilde kamperfoelies en de lekkere wilde bosbes die me zo weten te bekoren. In een aanpalend bos krioelt het sommige jaren dan weer van de stinkzwammen. Toen ik zelf en het eikenbos nog erg jong waren en het licht en de zon de bodem flink deden bakken, kon je dankzij het geritsel de ene hagedis na de andere zien lopen. Dit reptielentijdperk is jammer genoeg volledig afgesloten.

Wie ooit tot in Tessenderlo geraakt, bijvoorbeeld bij het opentuinenweekend, en zin heeft in een stevige natuurwandeling moet dit zeker eens doen. Uren wandelplezier verzekerd. Ik help jullie graag op weg. Maar hou het stil. Onbekend maakt niet altijd onbemind.

stadshal Gent

het dak van de splinternieuwe Gentse stadshal

Ontwerp: Robbrecht & Daem - Marie José Van Hee

Uitvoering: 4 betonnen sokkels met een stalen dakconstructie. Bekleed met Afrormosiahout. 1600 rechthoekige raampjes zorgen voor de lichtinval.

Locatie: voor het Belfort (Emile Braunplein)

Foto: 26 december 2012. Belichtingstijd: 0,25 s. Diafragma: 3.25. ISO 400. Toestel: Canon Powershot SX 210 (geen flits, geen statief).

't Duvelskot (zomer en winter)

Wetsberg (Duvelskot) in de zomer

Dezelfde Wetsberg in de winter

't Duvelskot is een schoon brokje natuur in Tessenderlo. Het Regionaal Landschap Lage Kempen bekroonde daarom deze holle weg tot een éénsterrenplek. Ook bij een verkiezing binnen de lokale Katholieke zuil werd het Duvelskot verkozen tot mooiste plekje van Tessenderlo. De heuvel bestaat uit ijzerzandsteen en vormde ooit één van de vele zandbanken van de Diestiaanzee. Deze nogal poreuze en roestige steen werd een halve eeuw geleden veelvuldig aangewend bij het optrekken van gebouwen in onze streek. Denk maar aan de abdij van Averbode, de Sint Martinuskerk van Tessenderlo en de vlakbij gelegen Tiendschuur.

Op de Wetsberg zijn recentelijk drastische boomkappingen gebeurd waardoor het winterbeeld  heel wat minder fraai is dan het zomerbeeld. Ik neem aan dat alles verloopt volgens een goedgekeurd bosbeheersplan maar toch vind ik de strijd tegen de Amerikaanse eik soms wat rigoureus, wat té onverbiddelijk. Kaal is ook zo kaal. Moest er echt een duivel zitten, dan zal hij nu wel gaan lopen zijn. 't Duvelskot zonder bos is gewoon een gleuf. Wie heeft daar nu bang van?

wat rest: één boom

Half in de gracht en de andere helft in de wei. Zo breekt deze alleenstaande boom de leegte van de kaalkapping. Ooit stoeiden hier in struwelen en heggen patrijzen en konijnen. Vogeltjes vonden er hun nestgelegenheid of onderduikadres wanneer de sperwer in de buurt was. Tegen beter weten in komt de kievit er nog wat eieren leggen. Uitbroeden zit er niet in, alleen wat geklutst gebroed en ondergeploegde kalkschalen. Kleine natuurrijke percelen herwerkt tot productieve ééngewas-vlaktes. De boom redt de eer. Voor hoelang? De winters zijn koud en de mazout onbetaalbaar. Ik noem hem een boom. Maar mag hij meer zijn dan zoveel kubieke meters hout?

(Gelijkaardige mijmeringen over hetzelfde gebied: "mooi op 't eerste gezicht")

de keep is terug

keep en groenling aan voedersilo

We hebben er lang moeten op wachten maar de kepen zijn eindelijk terug in onze tuin. Zoals op de foto te zien (van binnenuit getrokken) verkeren ze in het gezelschap van de groenlingen. Deze zitten deze winter massaal in de tuin net als de huismussen. Ik had het de voorbije dagen al vaak afgevraagd waar de kepen bleven want veel eten in 't wild bleek er dit jaar niet te vinden te zijn. Het koppeltje dat gearriveerd is, doet zich momenteel te goed aan de voedersilo in onze hoogstam appelboom. Deze silo is grotendeels gevuld met zonnebloempitten, een lekkernij voor de vinkenfamilie. Welkom terug.

Onderaan midden op de foto zie je toevallig ook waarom je beter wacht tot na de winter om je vaste plantenborder op te ruimen. Zie je die stengels met het torentje sneeuw als ware het slagroom? Dat is toch mooi, niet?

winterlandschap

Houterenberg vanaf Boshuis Tessenderlo

Helemaal alleen. Zonder handschoenen. Met iedere stap het gekraak van ijs. Bij stilstand bijna de volmaakte stilte. Het gekwetter van een winterkoninkje. Zich lavend aan een wakje in de beek. In de verte, schimmig,  dampende paarden. Nauwelijks kleur in het landschap. Grijze tinten, veel wit, té veel en iets dat op blauw gelijkt. Schemer. Koude. Rode neus en mooi voor de ogen. Winterlandschappen: bijna steeds ontgoochelend op foto. Slechts gelijkend op. Zo moeilijk.  Alleen te beleven.

Zomereik in de winter. Hinkelenberg, Tessenderlo.

kronkelend pad op de Houterenberg

(het volledige fotoalbum op Facebook)

technische mededeling

Met de Samsung Tablet van mijn dochter als referentie, heb ik gisteren wat zitten sleutelen aan het HTML-script en het kleurenschema van deze blog. Ook de Tab-bezoekers van Muggenbeet zouden nu moeten kunnen rekenen op een snelle lading van de blog en een eenvoudige doch mooie lay-out. Moesten de tablet-lezers toch nog technische opmerkingen hebben, stel me dan gerust jouw verbeteringen voor.

Sinds enkele dagen kan iedereen op Facebook dit medium ook gebruiken om mijn blog te volgen. Muggenbeet heeft er zijn eigen facebook-pagina waarop je meteen ziet wanneer er een nieuw stukje verschijnt (een gebruiksvriendelijke feedreader zeg maar) en je krijgt er nog wat extra's bij. Je bent welgekomen.

ijsstalactieten

tijdelijke ijspegels aan het schuin dak

Ze zijn er weer, de mooie ijspegels aan ons schuin dak. "Dankzij" het warmteverlies door de vensters smelt de sneeuw op het grotendeels glazen dak. Wanneer het smeltwater van het dak wil afdruppen, vriest het door de koude terug aan. We vinden het mooi, in het bijzonder van binnenuit gezien. Het grote vensterraam is momenteel van boven afgeboord met kristallen snotbellen. Met handenwerk zou het niet lukken. Zo verfijnd. En als de zon er op schijnt, flikkeren de pegels als een nep-diamanten luster. Het winteroffensief heeft ongetwijfeld ook zijn mooie kanten.

binnenzicht

helpende hand

Mijn plan om een mooie winterse middagwandeling te doen en wat Bruegheliaanse taferelen op foto vast te leggen, is lichtjes anders uitgevallen. 50 meter van me vandaan slipte een vrachtwagen met boomstammen de gracht in. De chauffeur was gelukkig ongedeerd maar de rechterflank van de trekker is serieus beschadigd, een rij coniferen is plat geduwd en er hangt een kabel op de vrachtwagen en de straat. In plaats van de wandeling verder te zetten heb ik de chauffeur bijgestaan en geholpen waar kon.

Een aantal telefoons gedaan want de jongen sprak niet zo goed Nederlands. Zijn baas te woord gestaan, uitgelegd waar het ongeval precies gebeurd is en er meteen bij verteld dat het daar altijd heel glad is bij vriesweer. Een twintigtal minuten alle auto's doorgestuurd omwille van de kabel op de weg. Gelukkig een geïsoleerde kabel maar die ene auto die er toch over reed, trok hem bijna over. Toen de politie arriveerde -ik denk dat ze uit Beringen moesten komen- namen de agenten het over.

Mijn geburen en ik weten dat het daar spekglad is. Bovendien is het een bocht van 90° die je bij vriestemperaturen of sneeuw stapvoets moet nemen. Ieder jaar worden daar stukken gemaakt. Ik hoop dat de gevolgen voor de jongen meevallen want het prijskaartje zal wel hoog oplopen. Zelf ben ik blij dat ik geen minuut eerder vertrokken was want dan had ik eronder kunnen liggen. En eer dat gevaarte getakeld gaat zijn !

Even heb ik gedacht dat de chauffeur wel zijn plan kon trekken maar ik ben toch blij dat ik gedaan heb wat er dient te gebeuren. Een helpende hand bieden kost niks.

het succes van 't pindamannetje

gefotografeerd door dubbel glas: pimpel- en koolmees

buiten beeld: zwarte mees

Zie ook: de vogellokker

de week teveel

nu wordt het toch tijd om de kerstboom af te breken

Het zou niet onaardig zijn moest de kerstboom kunnen blijven staan voor het familiefeest. Het zorgt toch altijd voor een speciale sfeer en er zit zoveel werk in dat té snel afbreken zonde zou zijn. Dat was het idee en op zich was er niks mis mee, alleen.... had de spar wel echt zijn beste tijd gehad. Bij iedere aanraking viel een regen van naalden de grond op. 

Op het einde van het feest (gisteren) restte niet veel meer dan het kadaver van de boom. Gelukkig waren onze gasten van de gemakkelijke soort en hadden ze vooral oog voor spijs en drank. Ook de jaarlijkse foto -van die van ons met kinderen voor de boom- moest nog getrokken worden en voor 't eerst sinds het begin van deze reeks is het aandeel groen op de foto extreem gering. Op de foto zie je waar alle naalden gebleven zijn. Duidelijk een geval van een week teveel.

blazen

Een bijeenkomst van vrienden en hierdoor een avondje geMaastricht. Alhoewel ik slechts 1 pizza, 1 ijsje, 1 tas koffie en 2 glazen rode wijn aan mijn maag had toevertrouwd, verkoos ik wel dat die van ons achter het stuur kroop. Zoals gewoonlijk eigenlijk, ik de heenrit, zij de terugrit. De vrouwen van voor en de mannen vanachter. Ja, we doen aan carpooling.

Via Vroenhoven richting Tongeren aan 't bollen en daar stonden de flikken, de grote trots van België. Alle auto's een bedrijfsparking op. Controle van de papieren en blazen. Je verzekeringspapier is vervallen! Het laatste nieuwe stak weer ergens los in het handschoenkastje. Mijn orde kan beter, dat is geweten. Hebt u gedronken? Neen, ik ben de enigste die niet gedronken heeft. Blazen tot je een piep hoort -zou hij dat tegen zijn lief ook zeggen?- aub.!

Safe. Zoals gezegd door die van ons. Iets meer vertrouwen had alvast een pijpje uitgespaard. Heb ik nu een prijs verdiend, vroeg mijn wederhelft/de chauffeur? Jawel, en wat voor een prijs! Een echte BOB-sleutelhanger. Spijtig genoeg niet van de B.O.B. van weleer, de Bijzondere Opsporingsbrigade, wiens undercoveragenten  iedereen om diverse redenen meteen herkende: ze waren altijd met twee, ze geleken op figuranten uit Bassie en Adriaan, ze reden met een R4 en ze antwoordden nooit als je ze een vraag stelde. Dat was een schone tijd. BOB is tegenwoordig iemand die niet drinkt als hij rijdt. De magie is weg.

onze prijs, tja de crisis laat zich overal voelen

We mochten dan toch verder rijden en er werd ons een goede reis gewenst. Qua manieren zijn ze er op vooruitgegaan, al blijf ik het dubbelzinnig vinden, zo aan een vrouw vragen om eens te blazen. Zeker als je uw Engels kent.

Eind goed, al goed al was dat toch even zweten want in mijn koffer lagen nog enkele attributen die voor een flik interessant kunnen zijn: 2 koevoeten, een slijpschijf, een 9 mm pistool, de gebruikelijke gesmoste potgrond, voor zo'n 100.000 euro wiet en cocaïne en waar de reserveband normaliter steekt, lag nu een blauwe zak met afgehakte lichaamsdelen. En dat mag niet. In die blauwe zak mag alleen PMD. Hadden we daar geluk.

P9 en anderen

Gratis af te halen: ik zit met een groot overschot aan P9 en P11 plantenpotjes. Op 20 jaar tijd verzamelt ge zo een en 't ander. Wie er kan gebruiken, geeft een seintje en dan spreken we iets af. Ideaal voor hobbytuinierders of leerkrachten met groene vingers. Zowel vierkante als ronde potjes. Zonde om ze naar 't containerpark te doen als ik er ook iemand een plezier kan mee doen.

(P9 = potje met bovenrand van 9 cm op 9 cm)

1001 bloemen

Nog nooit verschenen zoveel bloemen in onze twee Parrotia's persica (Perzisch Ijzerhout). 't Zijn er zoveel dat tellen onbegonnen werk is. Als ik zeg 'meer dan 1000' dan is dat niet overdreven. De rode kwastjes, die wel wat weg hebben van rode klaver, zitten echt overal (zie foto 1). Geuren doen ze niet maar dat hoeft ook niet want op het kale hout heeft deze winterbloeier -ook zonder parfum- uitstraling te over. Subtiel maar onmiskenbaar aantrekkelijk.

Ieder bolletje in de boom is een bloempje. Wat ingezoomd ziet het er zo uit:

 De Parrotia bloeit dit jaar samen met enkele toverhazelaars en dit al zo'n 4 meter de hoogte in.

Het blijft vreemd dat deze gemakkelijke struik of boom zo weinig aangeplant wordt want behalve de bijzondere winterbloemen  is hij ook één van de allermooiste herfstverkleurders die ik ken. Deze beide kenmerken heeft hij gemeen met de toverhazelaars. Niet verwonderlijk want de Parrotia behoort tot dezelfde familie (Hamamelidaceae).

Het is het eerste jaar dat hij zo massaal bloeit. Er zijn jaren geweest dat het eerder povertjes was.  Ik heb er geen notities van maar ik denk dat hij dit jaar enkele weken vroeger bloemt dan normaal. Meegenomen is ook dat er niet gesnoeid hoeft te worden. Slechts eenmaal heb ik moeten ingrijpen. Een hop had zich in een van de twee Parrotia's geslingerd waardoor de kruin dreigde af te sterven. Na volledige verwijdering van de klimplant herstelde de struik snel.

Zoals heel wat van onze winterbloeiers (toverhazelaars, Helleborussen, Prunus subhirtella) heb ik beide Parrotia's kort bij het huis geplant zodat ze ook van binnenuit bewonderd kunnen worden. Je kunt wel aannemen dat ik nog nooit spijt heb gehad van deze aankoop. De gele kornoelje (Cornus mas) zorgt hier voor de aansluitende bloei. Nog zo'n gemakkelijke plant. Een goed duo voor wie ook vroeg op 't jaar bloemen in zijn tuin wil.

(Ook een bijzonder interessante winterbloeier is de winterzoet.)

rendiermos

Met het openkappen van de donkere Corsicaanse dennenbossen in Averbode en Heide probeert men de heide en vennen terug in ere te herstellen. Dat lijkt erg goed te lukken al krijgt de jonge ontkiemende heide duchtig concurrentie van  het pijpenstrootje en zaailingen van dennen en berken. Op de zonnige zandheuvels vind ik veel aardappelbovisten en  op sommige plekken groeit het sierlijke rendiermos, één van onze schoonste korstmossen en in feite een symbiose tussen een alg en een schimmel. De foto die ik gisteren nam, maakt meteen duidelijk waaraan het mos zijn naam ontleent. De vertakkingen in het mos lijken op een gewei. 

het rendiermos tussen jonge heide

Om het mensen zoals mij moeilijk te maken, bestaat ook het geweimos of het eikenmos. Terwijl het rendiermos als dierenvoedsel dient of vaak op een kerststukje belandt, blijkt het geweimos erg begeerd door de parfumindustrie. Het zou de dierlijke instincten aanwakkeren. Laat ons dan daarvan maar ver uit de buurt blijven.

tonderzwammen

Tonderzwammen in een berkenbos, 

in de buurt van het Jagershuis te Tessenderlo

Met een silhouet van reusachtige teken 

en imposant vastgehecht

vergezellen ze de bomen

beetje bij beetje 

het leven ontnemend.

mijn boa constrictor

De vergelijking met een wurgslang ligt voor de hand.

Het was een beginnersfout, zullen we maar zeggen. Het zag er nochtans perfect uit: een stevige paal tegen het tuinpoortje, vandaar een overbrugging naar de vierkante zinken regenpijp, zo omhoog en via 2 ijzeren draden tegen de gevel zou de jonge blauwe regen na enkele jaren heel onze oostergevel vol blauwe bloemen toveren. Zoals je op de onderste foto kan zien, kwam mijn droom uit maar ondertussen heb ik flink moeten ingrijpen. Ik heb de wurg- en trekkrachten van de blauwe regen -in dit geval een Wisteria floribunda- zwaar onderschat. Met de kracht en de genadeloosheid van een Boa constrictor veroverde hij ons hele huis. Ik zie hem zelfs in staat om op een halve eeuw een hele nieuwbouw te slopen.

De mooiste klimplant die er is maar 't is opletten geblazen.

De houten paal werd gewurgd en langzaamaan over getrokken als was het een lucifer, de gebetonneerde paal van de tuinpoort houdt het voorlopig maar ik heb de poort via de draadstangen op de scharnieren al meermaals moeten bijstellen, de zinken regenpijp werd bij mekaar gewrongen en dreigde op meerdere plekken te zullen scheuren, jonge klimscheuten die een spleetje vonden tussen de zijpannen en de muur braken één van de pannen doormidden en de ongelofelijke vitaliteit van de kimplant noodaakte mij om jaarlijks de zolder te behoeden van een invasie van jonge lianen.

Dit is nog niet alles. De stevige wortels groeien zowat even snel als de bovengrondse blauwe regen zelf. Ongeveer tien meter ver ontspruiten nieuwe blauwe regens vanuit het wortelgestel. Als ik niet jaarlijks de nieuwe ranken wegsnoei, zou de zijtuin intussen volledig overwoekerd zijn. Wellicht zou er dan slechts één plant overschieten: de blauwe regen. 

Een drastische ingreep -het wegzagen van de volledige tweede etage aan de zijgevel (pijnlijk!!!)- was de enigst mogelijke oplossing om de regenafvoer veilig te stellen. De ijzeren draden tegen de gevel moeten voorts verstevigd worden met onwrikbare oogvijzen en alle nieuwe scheuten richting dak moeten jaarlijks volledig weggehaald worden. Had ik het op voorhand geweten, hadden we van bij de aanplant de nodige en juiste klimconstructie kunnen voorzien. 

Ondanks alles, is het een schat van een plant die ik niet zou willen missen. Ik ben zinnens om er nog 2 bij te planten aan de rand van ons bos. Daar kunnen ze geen kwaad, ons bed staat er zo'n 50 meter vanaf. Dat zou moeten lukken.

"elfenbankjes"

een berkenstammetje wordt helemaal 'opgepeuzeld'.

Mijn houten stapelmuurtje tussen het bos en de siertuin is gracieus aan het wegrotten. Hier en daar hangt al een flink uit de kluiten gewassen tonderzwam en elfenbankjes vind ik bij de vleet. Het is heel mooi om te zien hoe de elfenbankjes het dode hout oppeuzelen tot alleen de schors nog overblijft. Vandaar ook dat men elfenbankjes saprofyten noemt (terend op dood organisch materiaal) terwijl parasieten levende gastheren gebruiken. Op de foto zie je een kleine groep "elfenbankjes"  (zie reacties) die een stamrolletje van berk leeg vreet. Het is een wonderlijk mechanisme hoe de natuur haar afval opruimt. Niets gaat verloren. 

verpakte lucht

Werd vandaag aan huis geleverd door een koerier:

Een grote kartonnen doos (60 x 40 x 40) met daarin ....

 een hele berg verpakte lucht, 9 meter lang en in plastiek, met daartussen...

2 landkaarten in een koker, de eigenlijke bestelling.

Er is nog werk aan de winkel. 

de vogellokker

Wat mensen toch allemaal niet bedenken om vogels van hun erf te houden! Creativiteit kent dan geen grenzen: slierten zilverpapier of een halve collectie compact discs die met een gammele ladder in de bomen worden opgehangen, een afgedankte hoed, een baal stro en een te klein geworden overall die omgeturnd worden tot een wel erg passieve vogelverschrikker (prima om er mijn nest in te maken denkt de vogel), lawaaierige kanonnen die de maïskorrels moeten beschermen, dode vogels die bengelen aan een touwtje, nesten die met lood doorzeefd worden of bomen die omgehakt worden zodat er geen vogelpoep meer kan onder liggen... en de vuil bladeren blijven intussen ook mooi weg. Zeg nu nog eens dat de mens geen slim wezen is!

Gelukkig bestaan er naast de hordes geweldadige homo sapiens ook vredelievende exemplaren. Zij kunnen genieten van de aanwezigheid van dieren  in de natuur. In plaats van ze te verjagen en af te schieten heten ze de beesten welkom en zorgen ze voor onderdak en ondersteunend voedsel. Deze mensen zijn ook creatief maar dan op een positieve manier: insectentorens, vlindervriendelijke tuinen, bijenhotels, amfibiepoelen, voedersilo's en vetbollen,.... Hoe meer leven in de tuin, hoe liever.

een pindamannetje, gefabriceerd door Loes

Ik hoef, denk ik, niet uit te leggen in welke geest ik probeer onze kinderen groot te brengen. Dat dit ook aardig lijkt te lukken, blijkt uit het 'werkstuk' waarmee de oudste thuiskwam na een namiddagje kindersitten bij kennissen. Met een bloempotje, stevige gecoate ijzeren draad en pindanoten werd een mannetje gefabriceerd waar heel wat vogels erg blij mee zullen zijn. 

Mensachtige schepsels hoeven niet altijd vogel-verschrikkers te zijn maar kunnen ook vogel-lokkers zijn. In tegenstelling tot de zelden efficiënte carnavalstoestanden om het heilige eigendomsrecht af te dwingen, stelt de positieve aanpak bijna nooit teleur. 

In feite is het toch doodjammer dat wilde vogels altijd opvliegen als ze mensen opmerken. Ik vrees dat dit nooit ten goede zal keren. Maar kan je de beesten ongelijk geven?

de natuurkick van het jaar

(Mijn beste wensen heb je al eerder gehad)

Op een jaar tijd kunt ge toch heel wat beleven. Meer dan ooit tevoren zijn we hier aan 't wandelen geslagen en als we op vakantie of city-trip kunnen vertrekken, dan doen we dat tegenwoordig. Dit alles vanuit het besef dat we maar eenmaal leven en dat, eens je begraven of tot stof en as teruggekeerd bent, de leut er wat af is.

Zo komt het dat 2012 een jaar was van heel veel natuurbeleving, stadsverkenningen en gepassioneerde verdieping in architectuur en geschiedenis. Er is zoveel voorbij onze ogen en onder onze voeten gerold dat een overzicht of terugblik al behoorlijk troebel is, ook al is alles slechts luttele maanden geleden. Het scrollen doorheen mijn fotobestanden brengt dan soelaas. Alles automatisch en netjes gerangschikt in mappen en op datum.

De allerschoonste momenten van 2012 voor mij waren: de vondst van een grote groep wilde orchideeën op een wandeling in het dolmengebied van Wéris, de wandelingen door de vennen en heide van Averbode Bos en Heide, de aanwezigheid van de grauwe vliegenvanger in onze tuin, de beklimmingen van de Grand Ballon, de Ballon d'Alsace en de Hohneck in de Vogezen,  de watervallen van de Hérisson en de mooie dorpjes Eguisheim (Elzas) en Château-Chalon (Jura), de terugkomst in Wlen ... maar dé natuurkick van het jaar kreeg ik tijdens de beklimming van de Petrinheuvel in Praag. En dan weten dat enkele mokkende kinderen ons ei zo na in de aangeprezen kabelbaan deden stappen.

Alhoewel ik er al eerder over blogde, wil ik hier, als eerbetoon aan Praag (die toch maar mooi deze lucratieve berg vlakbij het historisch centrum intact laat) opnieuw enkele schitterende fotomomenten van die beklimming tonen. Aja, het is niet voor niks dé kick van 2012. Alles zat die dag mee: een licht bewolkte maar mooie blauwe hemel, de vele fruitbloesems, een heerlijk temperatuurtje en weinig volk. De Voerstreek in het hart van Praag. Bij elke stap omhoog gaven de Moldau (Vltava) en de wondermooie stad die ze omhelst, zich meer en meer bloot om zich uiteindelijk, in alle pracht en praal, volledig prijs te geven op de top van de Petrinheuvel. Een onvergetelijk moment. Genieten in het kwadraat. De hemel is er in vergelijking niks mee.

Begrijp je wat ik bedoel?