jaarlijks blogverlof

Naar jaarlijkse gewoonte wordt het virtuele leven voor een aantal weken in de schuif gelegd.  Rond 20 augustus wordt de draad terug opgenomen. Houd jullie allemaal gezond en wel, wij gaan dat ook proberen te doen: wat chillen thuis, reisje naar Polen en Dresden, lijstje Unesco Werelderfgoed verder afwerken, ... meer dan genoeg om onze tijd te vullen. Tot dan. Do widzenia.

timmeren aan 'ecoduct'

De voorbije dagen heb ik mij in mijn tuin nog eens fysiek uitgeleefd met het bouwen van een brug met recuperatiehout. In feite is het een afscheiding met doorgang tussen de siertuin en het bos. Het idee viste ik op tijdens onze driedaagse in de Efteling waar je in de buurt van De Vliegende Hollander er een maxi-uitvoering van kunt terugvinden.

Het begon allemaal met het rooien van 2 bomen: een linde die al jaren roetdauw druppelt op de onderliggende planten en een wilde kers die met zijn takken de nabijgelegen eetkersen verstikte. De stammen ervan vormen de basis van mijn constructie.

De stam van de wilde kers

Het begin: de wilde kers wordt op een hoogte van 1, 90 meter vlak afgezaagd. Deze levende stam staat met zijn wortelgestel bijzonder stevig in de grond verankerd. Rondom deze kers wordt de constructie getimmerd. Deze onderstam is allesbehalve loodrecht gegroeid en dat verleend een bijzondere natuurlijke charme.

De 4 hoekpalen en dwarsliggers

De met klimop begroeide wilde kersenstam krijgt het gezelschap van 3 andere hoekpalen. Zij worden in een gegraven gat van 60 à 70 cm diep neergepoot. Het uitgegraven zand wordt rond de boomstammen flink aangeduwd. Het gieten van een emmertje water extra rond iedere hoekpaal verstevigt de verankering. De voorste 2 hoekpalen en de achterste 2 hoekpalen worden met mekaar verbonden door een stevige dwarsbalk. De dwarsbalken worden daarvoor gedeeltelijk vlak gezaagd omdat een ronde paal niet zo stevig ligt. Met 4 keepernagels per paal hamerde ik alles vast. Het geheel geeft bij het duwen geen krimp meer.

Dwarsbalkjes op het dak

Met kleine knuppeltjes op de twee dwarsbalken wordt het dak provisoir dichtgetimmerd. Dit kan met latnagels of negermennekes. Hierop komt later de dakafwerking: met bamboestokken, een viltdoek, grond en een houten kader wordt op het dak een plantvak gecreëerd waarin sedums, sempervivums en wilde bloemen geplant of gezaaid worden. En dan kan het stapelwerk aan de zijkanten beginnen. 

Al het hout dat vrijkwam bij het rooien van de 2 bomen of dat nog ergens op mijn geleeg rondslingerde werd op maat gezaagd met een elektrische kettingzaag. De mooiste balkjes stapelde ik tegen de hoekpalen omdat zij zichtbaar blijven. Stapel met zorg. Zie dat alles goed vast ligt. 

Het voorlopig resultaat voor de eindafwerking

(aan de rechterkant zie je de kromme stam van de wilde kers)

Zowel aan de linker- als aan de rechterkant moet ik nog een beetje hout bij stapelen. Op het gestapelde hout kieper ik nog fijn hakselhout. De allerkleinste takken van de gerooide bomen moeten toch nog door de hakselaar. Deze fijngemalen houtsnippers gaan de balkjes nog steviger doen liggen. Bovendien zal er zich na korte tijd een verteerde mulchlaag ontwikkelen waarop gras en wilde bloemen zich kunnen gaan nestelen. Op termijn zal de brug dus aangekleed worden met een natuurlijk groendak. In het najaar zal ik er ook een klimroos tegenaan planten.

Ik vind zo'n doorgang een mooi alternatief voor mensen die hun hout niet in de kachel stoppen. Ik heb in het verleden al zitbanken, houtwallen en een stapeltoren in mekaar geflanst maar op deze 'ecoduct' ben ik toch het fierst. Het was 2 dagen hard werken en de hulp van mijn vader en zijn kettingzaag was dan ook erg welgekomen. 

Waar zo'n bezoek aan de Efteling toch niet goed voor kan zijn.

de zoon en ik

Volk van Laaf, Kaatsheuvel

Magnolia grandiflora

'Grandiflora', met grote bloemen, beter kan deze magnolia niet geclassificeerd worden. De witte bloemen zijn wel 20 tot 30 cm groot. Een groot voordeel van deze boom is dat hij momenteel aan het bloeien is waardoor de vorst de feestvreugde nooit komt bederven, iets wat bij de Magnolia stellata en soulangeana maar al te vaak gebeurt. Een andere troef is dat de grandiflora een groenblijvende boom is en dat je dus het jaarrond kunt aankijken tegen een goed gevulde boom. De diepgroene bladeren blinken aan de bovenkant en zijn aan de onderkant licht viltig en bruinig. Er treedt wel bladval op maar in onze tuin wordt hiervan niets opgeraapt.

Eén van de bloemen van onze Magnolia grandiflora

Deze prachtige boom dient wel beschut geplaatst te worden, daarom plantte ik hem in onze tuin vooraan het bos en wordt  hij aan de noorderzijde extra beschermd door een groepje sparren. Onze boom is zowat 30 jaar oud en heeft een hoogte bereikt van meer dan 6 meter. Ook hij is nog een erfstuk van mijn schoonvader. Toen het huis en de tuin van mijn schoonouders in Hulst verkocht werden, hebben we met man en macht deze boom op een lichte vrachtwagen getild en hem een nieuwe plek toegewezen in onze -toen nog erg jonge- tuin. 

Ik had er weinig goede hoop op dat de overgebleven wortelkluit zou aanslaan maar het moet zijn dat deze magnolia gemakkelijk te verplaatsen is want de boom heeft nooit getreurd. Daar onze 'grandiflora' niet solitair in de zon geplant werd maar tegen de rand van het bos, bloeit hij enkel aan de bovenkant, daar vanwaar het licht komt. Als we de bloemen echt goed en gedetailleerd willen zien, komt er ondertussen wel een ladder aan te pas. Zo fanatiek ben ik nu ook weer niet, dus blijft de ladder tegen de muur hangen. Bewonderen gebeurt thans vanaf beneden. Ook de foto is vanaf de grond genomen. 't Is maar dat je je een gedacht kunt vormen.

opwinding in Kaatsheuvel

Behalve van de vele attracties en details van bestratingen heb ik in de Efteling heel veel foto's genomen van bloemen, struiken en combinaties van vaste planten. Tuin- en natuurliefhebbers kunnen uren geboeid ronddwalen in één van de mooiste pretparken van de wereld. In totaal blikte mijn kodakske zowat 600 foto's in, of zo'n 200 per dag. Bij het bekijken van deze overvloed aan foto's stelde ik tot mijn verrassing vast dat mijn fototoestel minstens 2 foto's genomen heeft op eigen houtje, zonder mijn medeweten en zeker zonder mijn toestemming. Pas op: in de Efteling gebeuren veel geheimzinnige zaken, zo bijzonder is dat dus niet.

Zo was ik totaal verrast om deze 2 foto's terug te vinden:

Deze beide foto's werden niet door mij genomen en dat geldt ook voor de dames.

Nog belangrijker dan de bedenking 'hoe komen deze foto's op mijn geheugenkaart?' , is de vraag 'zou deze zichtbare opwinding van de koude zijn, of komt het door mijn aanwezigheid?'. Zonder pretentieus te willen overkomen, gok ik op dat laatste. Het overvalt me dagelijks dat in mijn zog de opwinding aanzwelt. Ter illustratie: zo wandelde ik, verkleed als doorsnee man, voorbij één van de souvenirshops -zo eentje dat nog ontworpen werd door de grote Anton Pieck- toen een aardige vrouw mij lonkte en fluisterend in mijn oren smeekte of ze alsjeblieft met mij op de foto mocht en of ik haar hierbij wilde omhelzen.

Natuurlijk wilde ik dat doen, voor fans doe ik alles. Zij gelukkig en ik gelukkig. Zoals in een sprookje.

Muggenbeet en fan, een onvergetelijk moment voor beiden.

groetjes vanuit de Efteling

copyright: Ludo Rutten
voor nog meer sfeer, klikken op de foto.

nivelleren en aanplanten

Voor het stukje grond waar enkele dagen geleden nog onze mispel stond, is het idee opgevat om een pleintje aan te leggen met hierop een langwerpige feesttafel. Maar een idee realiseren betekent wel dat de mouwen opgerold moeten worden. Alle ogen waren op mij gericht dus...

Deze morgen heb ik op de grond enkele lijnen in het zand getrokken om te bekijken hoe groot het pleintje best wordt aangelegd en tot waar de nieuwe aanplanting kan komen. Het teveel aan zand werd weggehaald, het pleintje werd genivelleerd (klaargelegd voor de zand-cementmengeling) en de borders werden gefigureerd en met goede teelaarde op hoogte gebracht. Deze middag zag het er zo uit:

Hier komt het nieuwe pleintje

Omdat het bouwverlof is, moet ik nog wat wachten eer ik aan mijn Lommelzand en cement geraak. Ook de cementtegels, de ordinaire grijze 30x30's,  en de bakstenen waarmee ik het plein ga verharden zijn nog niet terplekke, dus... zat er niks anders op dan in omgekeerde volgorde te werken: eerst de beplantingen en dan de verhardingen.

Alle aangekochte planten werden uitgezet, verschoven en verwisseld totdat ik van mening was dat het er goed uitzag. Omdat de nieuwe planten allemaal een hekel hebben aan natte wintervoeten werd de grond goed omgewoeld en kruimelig gemaakt. Het plantbed werd iets verhoogd zodat ik er goede hoop opheb dat de Echinacea's e.d. niet wegrotten. Dat zou zonde zijn, voor de prijs maar vooral voor hun schoonheid. 

net na de aanplanting

Het voorlopig resultaat mag al gezien worden. De vlinders en bijen hebben er weer een hele grote speeltuin bij. Toch, en die van ons volgt me daarin, kunnen er best nog wat blauwe kleuren bij. Ik opteer voor enkele blauwe kruisdistels, temeer omdat ze aan de andere kant van het tuinpad ook staan en herhaling hier wel aangewezen is. Zo verkrijgen we een aaneensluitende groep planten in plaats van twee aparte helften. Twee blauwe clematissen en een roomwitte hortensia (Phantom) maken het plaatje compleet. Voorlopig komt het nog een beetje gekunsteld over maar dat is een kwestie van maanden. In de herfst lijkt het alsof alles er al jaren staat.

Voor de plantenliefhebbers en geïnteresseerden, zo die er al zijn, plaatste ik hieronder mijn nieuwe planten. Zoek niet meteen een bril, als je op de prent klikt, wordt de collage groot genoeg. Links op de foto de Echinacea purpurea Flame Thrower, van alle zonnehoeden die ik heb, de mooiste naar mijn smaak.

het plantenlijstje van nieuwe zomerbloeiers

Als de bouwmaterialen aangekomen zijn, vlieg ik er terug in. Het eindresultaat krijg je hier zeker te zien.

Wie nog ergens cementtegels liggen heeft en er graag van af wil, geef me een seintje.

er wordt hier afgeteld

Nog enkele dagen vooraleer we naar de Efteling vertrekken

Alhoewel ik de tel al kwijtgeraakt ben hoe dikwijls we met de mannen naar de Efteling geweest zijn, de kinderen blijven er naar uitkijken. Dit jaar wordt het ook een specialleke: omdat de papa in de komende herfst gaat doorbreken met zijn langverwachte roman "Moordborstje zaait paniek in de Efteling", blijven we 2 nachten slapen in een zgn. Boshuys. Dit laat de auteur toe om nog een paar details te checken zoals de prijs voor een kroket uit de muur, het aantal plastieken bloemen in het Sprookjesbos en de zuigkracht van 'papier hier' (wat tussen haakjes een niet onbelangrijke rol gaat spelen in mijn spannende ero-thriller), terwijl de kinderen zich volop kunnen uitleven in het pretpark. De kleinste telt ondertussen af. Hiervoor heeft ze een speciaal blad geconstrueerd waarop elke dag die voorbij is, geschrapt kan worden. Dé grote dag komt nu wel erg dichtbij.

overvloed links en rechts

Vandaag alle drie op De Morgen in Beeld.

Dit verdient meer dan 1 minuut stilte.

op plantenjacht bij Creaflora

Op aangeven van Eddy, éen van mijn FB-vrienden met groene vingers, reisden we deze morgen richting Tongeren. In de deelgemeente Henis heeft Tom Devriendt een kleinschalige kwekerij van eucalyptus en bijzondere vaste planten uit de grond gestampt. Op zijn voortreffelijke website was ik al heel wat planten tegengekomen die ik maar al te graag in mijn diervriendelijke tuin zou aanplanten.

Toms visitekaartje voor enkele aangekochte planten.

Bij aankomst in de Weilgenstraat was ik terstond gerustgesteld. De voortuin van het kwekerijtje beviel me meteen. De zomerse gloed glunderde ons tegemoet. Hier woont iemand die van planten houdt en het is een kenner, daar kon ik niet naast kijken. Zoals per e-mail gecommuniceerd, volgde ik het bord 'ingang' en belde ik aan bij het poortje. Tom leidde ons naar zijn kwekerij waar hij zijn mooie planten op tafels heeft uitgestald.

Ook al ben ik 20 jaar met planten bezig, hier stootte ik toch regelmatig op een plant of variëteit waarvan ik het bestaan niet kende. Tien bakken kon ik er vullen, als ik me volledig liet gaan. De magnifieke rode en oranje kleuren van de Echinaceae zijn zo subtiel mooi dat ze laten staan geen optie kan en mag zijn. Alhoewel ik in mijn hoofd een lijstje van 'niet te vergeten planten' had gememoriseerd, profiteerde ik van mijn aanwezigheid om ver buiten dat lijstje te gaan. Mezelf kennende zou ik anders volgende week terug naar Tongeren rijden want "die en die plant waren eigenlijk toch ook heel mooi".

Prachtig aanbod van Creaflora, thans klaar om aangeplant te worden

Ik ga je een opsomming van alle gekochte planten besparen (specialisten kunnen een lijstje krijgen op verzoek). De bovenstaande foto geeft perfect de sfeer weer die ik ga proberen te creëren op het nieuw vrijgekomen perceeltje. Het is een zonnig stukje, met niet al te beste grond. Laat dat nu net de lievelingscondities zijn van het gros der aangekochte planten. Kenners onder jullie zien wellicht dat ik me beperkt heb tot soorten met enkelvoudige bloemen, ook al zijn er prachtige gevulde exemplaren. Maar zoals je weet, wil ik zo dicht mogelijk bij de natuur blijven en is teveel invloed van mensenhanden niet zo mijn ding.

Bijzonder blij ben ik met mijn plantjes. Op zo'n momenten ben ik mensen als Tom dankbaar. En dit omdat zij van die zeldzame menselijke exemplaren zijn die hun vrije tijd besteden aan het opkweken van zo'n mooie bloemen en het verzamelen van bijzondere en smaakvolle specialiteiten. Dit maakt het liefhebbers als mijzelf erg gemakkelijk om ook in het bezit te komen van zo'n levende kleurenpracht. Plantenliefhebbers die zichzelf willen verwennen, kan ik een bezoek aan Creaflora zeker aanraden. Je zal er geen spijt van krijgen. Bovendien is Creaflora erg gemakkelijk te combineren met de 'oudste stad van België' en Alden Biesen.

Succes nog met je kwekerij Tom!

geheugenkaart

De Groene Citadel van Hundertwasser
(op de foto klikken voor een groter formaat)

In haar blitse groene Sony Cybershot stak nog een volle geheugenkaart. Of ik die foto's er niet af kon doen zodat ze nieuwe foto's kon maken. Aja, de Efteling komt eraan en Dresden ook. Het merendeel van de genomen foto's voerde me terug naar Maagdenburg, waar we een aantal nachten verbleven in het kader van onze Hundertwasserbewondering. De geheugenkaart liet me toe deze Ossi-trip te beleven door de ogen van mijn kleinste dochter.

Op een aantal foto's zat te veel beweging. Maar heel wat beelden had ze bijzonder aardig vastgelegd. De foto's winnen aan kracht doordat, allicht per toeval, het beeldformaat op 16:9 stond, wat erg brede foto's oplevert. Ik laat je even mee kijken naar Heleens achterkant van ons hotel, de Groene Citadel van Maagdenburg. Hier merk je, veel beter dan aan de drie andere zijden, dat de natuur het gebouw stilaan mag veroveren. In het groen bevindt zich een kinderopvangcentrum met speeltuin en al.

Er staan nog andere schoon foto's op. Voor alle veiligheid zal ik de schoonsten ervan extra bewaren op onze externe harde schijf. Want vakantiefoto's verliezen zou voor mij een kleine 'ramp' zijn. Op vakantiefoto's lijkt alles nog zoveel mooier dan in 't echt.

camouflage

Er is indertijd heel wat afgelachen met mijn purperen kodakske. Wie, "behalve janetten", koopt nu zo'n kleur? Ik heb het toen al gezegd, "wacht maar, ik ben een trendsetter". En kijk, wat heeft de opmaker van dienst bij het nieuwe ledentijdschrift van VELT uit zijn computer getoverd? Precies dezelfde kleur en even metallic blinkend. Hij/zij creëerde de perfecte omgeving voor mijn kodakske om zijn camouflagetechnieken te demonstreren. Vindt ge hem nog?

Zo ja, doe dan even alsof ge hem niet vindt ;)

Zo'n voltreffer kon ik niet laten liggen

gele waterlelie

Nymphaea 'Marliacea Chromatella'

Met drie waterpartijen in de tuin heb ik sinds kort de mogelijkheid om ook binnen de waterlelies op zoek te gaan naar mooie variëteiten. Ik ben begonnen -uiteraard- met de gewone witte waterlelie zoals we die ook in het wild tegenkomen. Maar dan denk je dat je toch nog ergens plaats hebt voor een rode waterlelie en wat  later ook nog voor een gele waterlelie. En zo belandde de 'Marliacea Chromatella' enkele maanden geleden in onze waterleliepoel. Ondertussen heeft hij toch al driemaal gebloeid en tussen zijn bruin gemarmerde drijfbladeren, wat typisch is voor gele waterlelies, gedraagt hij zich als een zonnetje-op-zijn-eigen. 


Drie jonge waterlelies wachten nog op hun eerste bloem. Of het voor dit jaar gaat zijn, is twijfelachtig. Ik ben vooral benieuwd naar de bloemen van de 'King of the Blues', een blauw-paarse waterlelie die erg tropisch oogt en toch min of meer zou gedijen in ons koud klimaat. Ook de kleine oranje waterlelie 'Aurora' en de bijzondere gele 'Joey Tomocik' hebben nog niet gebloeid. Zodra deze lelies komen piepen, laat ik iets weten.

afscheid van een mispel

(Prelude: wie dit nieuwe stukje niet leest, mist niks!)

Bijna 20 jaar lang is mijn mispelstruik één van de blikvangers van de tuin geweest. Ik heb het hier ongetwijfeld nog geschreven dat mijn vader en ik deze mispel gered hebben op een bouwwerf waar hij normaal gezien met de schep van een bulldozer geliquideerd zou worden. Met veel zorg en toewijding kon ik deze mispel op een mooie plek aan een waterpartijtje planten. Hier heeft hij jarenlang honderden witte bloemen en mispels gedragen. Als dank voor de reddingsactie kon dat tellen.

de situatie deze morgen

Twee jaar geleden werd de struik ziek. De mispels rijpten niet meer af en hier en daar verschenen bruine bladeren op momenten dat het niet verwacht werd. Was het de droogte of iets in de aard van perenvuur -want daar zijn mispels ook erg gevoelig aan- ik weet het niet met zekerheid maar in ieder geval heeft de struik zijn overlevingsstrijd niet kunnen winnen. Het uitzagen van aangetaste gesteltakken hielp ook niet. Extra water geven ook niet. Dus, heb ik vandaag de struik een handje geholpen en hem definitief gescheiden van zijn vertrouwd plekje, daar in de buurt van de eikenbladhortensia's. 

de mispel is uitgegraven

Zo'n kanjer van een struik met wortels en al uitgraven mag  niet onderschat worden. Dit gaat zeker op voor eenzame mannen als ik, die er  meestal alleen voor staan als er buitenmenselijke inspanningen moeten geleverd worden. Daarbovenop komt dat de actor in deze niet kan beschikken over motorisch aangedreven hulpgerief zoals een grijper of een kluitensnijder. 

Met een nieuw handzaagje, dat lekker scherp getand is -wat zou ik daar nog fijne dingen mee kunnen doen!- en mijn vertrouwde schup begon ik deze morgen aan de karwei. De regen en wind konden me niet deren. Boordevol energie zat ik en dan moet het ijzer gesmeed worden als het heet is, ook al moet er in feite niets gesmeed worden. 

Alhoewel ik er matig over beschik, heb ik het toch erg verstandig aangepakt. Precies uitgevoerd zoals 's nachts uitgedacht. De meeste takken zaagde ik af maar ik zorgde er wel voor dat er een tweetal stevige takken overbleven die als hefboom konden dienen. Rond de kluit groef ik een diepe gracht en alle wortels die mijn pad kruisten, werden doorgestoken, of in 't geval van dikke exemplaren, doorgezaagd. Met de hefbomen werd uiteindelijk de kluit los gewrikt.

via het hefboom-kantelsysteem staat de mispel bovengronds

Als hij eenmaal in het graafgat omgeduwd is, moet het zwaargewicht nog uit het gat getild worden. Je kan de kluit ook terplekke doorzagen maar met al dat zand erin is dat geen gezonde praktijk voor je geoliede kettingzaag. Met slechts 2 handen lukt het op deze manier. Je duwt de struik naar de ene kant en ondervult de kluit met 20 cm zand. Opnieuw met de hefbomen duw je de plant vervolgens naar de andere kant (op het nieuwe zand) en ondervul je de vrijgekomen ruimte aan de andere zijde. Zo een 5, 6 tal keren op en af en telkens stijgt de plant hoger en hoger tot hij bovengronds ligt. Voordeel van deze methode is dat het plantgat meteen ook dicht gegooid is. De loodzware mispel staat nu op de grond zonder dat ik ook maar een keer heb moeten heffen of zonder dat ik mijn rug diende te forceren. 

Door het verdwijnen van de mispel komt er nu een mooie locatie vrij om een feesttafel te plaatsen. Het leven is een feest, wordt nogal eens gezegd, misschien moet ik maar eens uitzoeken of daar iets van aan is. Tot op heden heb ik daar niet veel van gemerkt.  Feesten gebeurt altijd rond mij in plaats van mét mij. 

Om de criticasters al maar meteen van antwoord te dienen: ja, deze zware misdaad tegen het milieu en de biodiversiteit zal vrij snel gecompenseerd worden. Een nieuwe mispel werd reeds aangekocht en een plekje ervoor heb ik ook al gevonden. Als toemaatje zullen rond de feesttafel honderden wilde en minder wilde bloemen worden aangeplant zodat de bijen en vlinders dolgelukkig en high in het zonnetje kunnen rondvliegen.

Al heeft de mispel (RIP) me vele jaren plezier geschonken, nu hij weg is, toont het beter zo. Meer ruimte, meer licht. En gelei maakte ik er toch niet van. Zelfs de vogels zijn niet wild van mispels. 

Terwijl ik dit typ, ben ik al aan 't nadenken hoe ik het pleintje ga verharden en welke playmates ik op mijn eerstkomend wild feestje ga uitnodigen. Suggesties zijn welkom, ze hoeven niet te betalen om erbij te mogen zijn. Ik voel het, dat gaat hier wild worden... .

(P.S.: ik had je in de prelude gewaarschuwd)

lang onderweg

een kaartje uit Egypte in de brievenbus

Ik schrok deze morgen toch een beetje toen er een vakantiekaartje uit Egypte in de brievenbus zat. Wie van de mensen die we kennen, zit er momenteel in Egypte? Niemand, voor zover ik dat weet. Maar van die dingen weet ik meestal niks. Toen viel mijn frank. Het is een kaartje van de Marc, mijn schoonbroer die met de fiets ook Egypte aandeed maar ondertussen toch al een hele poos terug thuis is. Aan de achterkant wordt alles duidelijk: verstuurd aan de luchthaven van Hurghada op 06.02.2011.

5 maanden en een week onderweg. Ja, geef toe, daar kan een mens al eens van in verwarring geraken. 

nieuwe rozen in de tuin

We kunnen niet blijven kijken naar dat narcistisch speenvarken (zie hieronder) telkens we Muggenbeet openen. Daarom enkele foto's van pas aangeplante rozen, temeer daar er wat nieuwsgierigheid hieromtrent bestaat. Eerder blogde ik dat grootbloemige rozen en mijn tuin niet goed accadeerden. Daarom dat ik me grotendeels beperkte tot kleinbloemige klimrozen zoals de Himalayan Musk en de Veilchenblau. De voorbije dagen heb ik toch nog eens een poging gewaagd om wat moeilijkere rozen te introduceren op mijn geleeg. Op hoop van zegen.

Uit ieder plantgat haalde ik zowat 2 kruiwagens stuifzand, ja, ook hier is't pokkedroog. Deze minikraters vulde ik op met goede tuincompost. Bij de klimrozen vlechtte ik met vers gesnoeide takken uit onze hazelaars een natuurlijke klimrek. Zo'n klimrek brengt zelfs zonder rozen een mooi ogend verticaal accent in de tuin. De planten werden goed aangegoten en lichtjes organisch bijbemest. Ik heb me zelfs voorgenomen om de snoeitips die vermeld staan op het bijhorend productenkaartje op te volgen, iets wat ik anders nooit doe.

Als het deze keer niet lukt met de rozen, moet ik besluiten dat ik mijn geld beter aan iets anders besteed. Al bedenk ik nu dat de Rosa New Dawn in de voortuin ook al meer dan 15 jaar netjes bloeit en daar heb ik nooit veel Latijn ingestoken. Zorgeloos trekt hij zijn plan en zo heb ik het het liefst. Genoeg gepalabeerd, hier de foto's:

de natte Zorba, met geel-oranje nieuwe bloemen.

De struikroos Rosa Edith Holden, in pot geplant tussen een groep Echinacea purpurea

de oersterke witte climber Rosa Filipes Kiftsgate,

geplant tegen een inheemse vogelkers (Prunus padus)

Rambler Rosa Maria Lisa, kan zo'n 4 meter hoog klimmen en bloeit trosgewijs met roze bloempjes met een geel hartje. Hier wat aan de verwaaide kant :)

De rode klimroos Rosa The Prince's Trust bloeit tot in oktober. De rode bloemen zijn in onze tuin eerder gewaagd. We pootten hem neer vlakbij het tuinpoortje.

De wit gevulde Rosa Waltz kozen we om een donkere grijze afscheiding op te fleuren. Het is een zeer resistente soort.

De Wever erg empathisch op Vlaamse feestdag

bijna-posterformaat als je op de foto klikt

(wel opletten, foto is nogal vettig!)

kermisvissen

plastieken mini-aquarium naast Maagdenburgse sneeuwbol

Zoals je ziet gaat ons interieur er iedere dag op vooruit. Bovenop ons TV-meubel pronkt sinds gisteren een plastieken mini-aquarium met daarin twee goudvissen van de kermis. Ik had ze liever niet in huis gehad want dat gezeul met dieren op markten en kermissen aanschouw ik niet met grote liefde. Maar goed, ik kan het de kleinste niet kwalijk nemen dat ze in de val is getrapt van één of andere attractie waar men -voor zover ik het gisteren goed begrepen heb- met "hondenbrokjes naar een bakje" moest gooien. Ze worden daar op de foor ook origineler met de dag.

Het had natuurlijk nog erger gekund: stel je voor dat de dochters gisteren thuiskwamen met kleine varkens of gasten die  Bart DW of Kris Peeters facebookgewijs 'leuk vinden'. Mijn 11 juli zou meteen om zeep zijn. Dan nog liever twee goudvissen. Maar wat nu? Een grotere bokaal zoeken waarin de visjes grotere toertjes kunnen draaien? In het bosvijvertje van opa, waarin al 2 goudvisjes wonen, loslaten? Ze omkappen in onze eigen zwemvijver ook al zit daar al vis genoeg op en is een goudvis niet te vergelijken met een goudwinde?

Het is zo gemakkelijk om kinderen 'gelukkig' te maken met goudvissen maar wat moeten we er in godsnaam mee aanvangen? Wat is er überhaupt nu zo interessant aan het loeren naar een bokaal waarin twee levende beesten hun leven slijten met eten en kakken? Dan heb ik het zelf meer voor die sneeuwbol naast het mini-aquarium. Het hotel van Hundertwasser uit Maagdenburg is hierin vredig en pijnloos vastgelijmd. En als je ermee schudt, lijkt het met de honderden namaak-sneeuwvlokken plots winter. Pure poëzie  in je handen.  Geen stront op de bodem en geen gemalen pieren om het hotel in leven te houden. 

Die vier zielige ogen snakken naar bevrijding. Volgens die van ons, bio-ingenieur van opleiding, is dat kwatsch en moet ik de kinderen laten doen. Ik overdrijf, naar 't schijnt.

de snelle man is back

Mensen die nog niet zo lang op mijn blog komen piepen, zullen hoogst waarschijnlijk 'de snelle man' niet kennen. En dat is jammer. Zeker in deze tijden waar er een groot tekort heerst aan bekwame vaklui, is de snelle man een houvast. Iemand waar je steeds kan op rekenen om iedere klus deskundig en vooral snel te klaren.

Legendarisch was zijn uitvoering in oktober 2008 toen hij reeds na drie maanden een pronkstuk uit Arles met een soort Tec 7 aan de brievenbus bevestigde. Zo snel gaat dat met de snelle man. En... jawel, je vermoeden klopt, de 1, de 5 en de 8 hebben sindsdien nog geen kik gegeven.

Bijna drie jaar hebben we van de snelle man niets meer gehoord of gezien. Wat te begrijpen is want zo'n interventie als hierboven beschreven, verdient uiteraard wel een periode van revalidatie. Maar kijk, zijn batterij moet opgeladen geweest zijn want deze week is de snelle man weer op ongeziene wijze in actie gevlogen. Omdat je er in de kranten niet kan over lezen -Prince is er de oorzaak van dat er totaal verkeerde prioriteiten gelegd worden- heb ik een bondig verslag gemaakt over zijn wervelend optreden. Funk sucks, vakmanschap rules.

geen enkel klus is onmogelijk

Al meer dan 2 jaar was ten huize van die van ons de lits van de rolluik van de achterdeur kapot. De rem die in  het doosje zit ingebouwd, was er uitgevallen. Het gevolg was dat de rol enkel kon opgehouden worden door een wasknijper tussen het doosje en de lits te klemmen. Het werkte, maar af en toe viel de rol toch op je kop. Ook de binnendeur was defect. Met de klink kon je de deur niet meer dichthouden omdat het binnenwerk naar de vaantjes was. Wilde je de deur toch dichthouden, dan moest je de deur sluiten. Niet vragen hoe vaak die van ons voor een gesloten deur heeft gestaan. Maar zoals in 2008 geschiedde, kon zij ook nu weer rekenen op de snelle man. Een nieuw doosje werd tegen de muur opgehangen en ook de binnendeur kreeg een nieuw binnenwerk met een mooi zilveren front. En dat alles op slechts 2 jaar tijd en pas op, dat is nog niet alles...

klinkloze klink

Ongeveer 3 jaar, schat de eigenares van het huis op 158, heeft de binnendeur van de bureau heen en weer gewiebeld zonder klinken. Nogal vervelend. Vooral als de deur toch dichtgetrokken werd en de persoon in de bureau opgesloten zat. Met behulp van een tafelmes kon ik dan meestal wel voor de redding zorgen. De snelle man moet dit gepruts in de gaten gekregen hebben want ook hier is hij ter hulp gevlogen.

de snelle man werkt ordelijk

Met goed gerief en 2 sets nieuwe klinken, gene prul maar duur stuff uit de Brico, toverde de snelle man de nogal armtierige deur om in een paleiselijk artefact. Voor de eigenares moet het een hemels gevoel geven dat, na drie jaar vruchteloos wachten op enige inspanning van het geval dat vermeld staat op haar trouwboekje, de snelle man alweer een kluswerk van hoog niveau heeft afgeleverd. Bij haar persoonlijk, wat een eer!

klink met klink

Iedereen is fier op de snelle man. Terwijl hij ondertussen door gans de familie wordt opgehemeld, blijf ik -muggenbeetje van mijn voeten- verweesd en uitgesloten achter. Ik moet niet snel een meerdere in een andere man erkennen, maar tegen dé snelle man kan ik niet op. Snel dat die is. Kon ik ook maar zo snel zijn.

taxusbewoner

Een doodgewone taxus vooraan ons bos. Al verscheidene dagen heb ik in de buurt ervan roodborstjes met insecten in de snavel op en neer zien vliegen. Deze morgen zocht ik in alle stilte het nest op.

taxussen zijn ideale nestplaatsen

Maar in plaats van jonge roodborstjes vond ik er een kloeke merelmama. Dat had ik niet verwacht. Hoe meer beestjes, hoe meer vreugde. 

de merel blijft rustig op het nest zitten

En hoe zou het zijn met mijn 4 winterkoninkjes tussen de plantenpotjes in ons tuinhuisje? Wel, ik heb zonet een laatste foto genomen. Vanaf nu laat ik ze in alle stilte groot worden. Hun oogjes zijn open en dan wil ik ze niet meer lastigvallen met irritant geflits. Maar ze zien er gezond en koddig uit.

het nestje van mos is mooi verstopt tussen de  potjes

garnaal als tombolaprijs

Het voorbije weekend bezochten we een beurs voor vijverplanten. Althans dat was zo door ons begrepen. Bij aankomst bleek al snel dat er geen vijverplanten te bespeuren waren maar dat we terechtgekomen waren op een wel heel aparte beurs voor terraria-, aquaria-, vivaria- en pessarialiefhebbers, oh neen, dat laatste was er niet bij. Die moeilijke woorden ook.

In plaats van lisdodde, lobelia's en waterlelies troffen we spinnen, slangen, vissen, aquariumplanten, Japanse salamanders, luchtpompen en (voor ons) gelukkig ook een interessante plantenstand met zeldzame kamerplanten aan.

een mooi opgezette en verzorgde plantenstand

Tussen de vleesetende planten en de bromelia's troffen we er enkele pietluttige kruidje-roer-me-niets aan en een heel bijzondere, zogenaamde blauwe bamboe of Dichorisandra thyrsiflora Blue Bamboo. Mijn vrouw was gecharmeerd door dat kleine, raar plantje dat bij iedere aanraking zijn takjes laat zakken, zelf kocht ik die blauwe bamboo. Een blauwbloemende kamerplant zie je niet zo vaak. Mits het goed nat houden van de kluit en een regelmatige verneveling kan je hem drie maanden lang in bloei houden.

de uit het Amazonegebied afkomstige Dichorisandra

De plant die ik kocht is afkomstig van PlantPlanet. Als enige tuinbouwbedrijf ter wereld heeft Plant Planet een unieke samenwerking met IUCN, de Wereld Milieubescherming Organisatie, bekend van o.a. de rode lijst van bedreigde planten en dieren. Gezamenlijk is een project gestart waarbij met uitsterven bedreigde planten worden gekweekt en verkocht. Het hiermee verdiende geld wordt grotendeels weer gebruikt voor de financiering van reddingsprogramma’s voor deze planten.

een affiche die mijn hart gestolen heeft

Deze beurs dompelde ons onder in een wereld waarin we nog nooit vertoefd hadden. We hoorden er verschillende talen en zagen er dingen waarvan we het bestaan niet afwisten. Ik vind dat ongelofelijk tof als je zo'n ontdekking doet. Dat er blijkbaar honderden mensen zich bezighouden met de gekste spinnen, bijzondere waterslakken, zeldzame visjes of het telen van aquariumplanten. Maar het allergekste dat ik tegenkwam vind ik toch de man die zich gespecialiseerd heeft in het 'houden en kweken van garnalen'. Iemand die zijn vrije tijd besteedt aan het liefdevol omgaan met garnalen verdient de prijs van Mister Sympathico. Kan het nog leuker als je op een affiche leest dat deze man zelfs spreekbeurten houdt?

Helemaal hartverwarmend is het feit dat er tijdens de pauze van zijn betoog prijzen verloot zullen worden, "waaronder een aantal garnalen die Dany voor ons zal meebrengen". Al hadden we een totaal andere beurs verwacht, op zo'n moment kan mijn dag niet meer stuk.

prijs met de lerarenkaart

Die van ons heeft vandaag, net op haar verjaardag, weer een mooie enveloppe in de brievenbus aangetroffen. "Proficiat, je hebt gewonnen!", aldus het bijhorend kaartje vanwege de Lerarenkaart. 4 tickets voor het Margrittemuseum in Brussel. Omdat ik en die van ons sowieso gratis binnen kunnen met onze lerarenkaart, moeten we de rest van onze kroost deze keer eens niet via het keldergat binnensmokkelen. Waar zo'n zomerwedstrijd toch niet goed voor is. Merci lerarenkaart. We zullen met het uitgespaarde entreegeld ene op uw gezondheid drinken.

onze 4 gewonnen tickets

Nederlands leger is paraat

Zoals dat in Vlaanderen doorgaans gaat, wordt de berichtgeving omtrent het killer-roodborstje, algemeen gekend als het Moordborstje, ook nu weer niet au sérieux genomen. Volgens commissaris Gunther De Wolf betreft het hier een ongeloofwaardig verhaal van een verward persoon, een sprookje voor geesteszieken en infantiele humor. Hij ziet het nut niet in om bijkomende maatregelen te nemen, laat staan preventief extra manschappen op te trommelen.

Het rechts kabinet in Nederland wil het zekere voor het onzekere nemen. Bij de vroegere grensposten in de buurt van Postel, Poppel en Reusel werden alvast waarschuwingsborden geplaatst met het verzoek aan automobilisten om hun ramen dicht te houden. Ook het leger heeft enkele tanks op scherp gezet met het order om iedere verdachte beweging van een roodborstje te beantwoorden met gereduceerde obussen (kaliber 76 cm).

Op de weg van Poppel naar Goirle staat het Nederlandse leger paraat

Tot deze maatregel is men gekomen nadat een tiental goudvoorns werden teruggevonden op het dak van de kapel van de abdij van het Belgische Postel. Een aantal bezoekers aan de abdij getuigen over een "agressief vogeltje met een borst vol bloed". Een vrouw uit Laakdal beweert zelfs dat ze haar ijscrème heeft moeten afgeven onder dreiging van geweld, inclusief verplichte orale seks. De Nederlandse Vereniging van Katholieke Vogelaars vreest op haar beurt dan weer dat Moordborstje de ganse groep roodborstjes dreigt te stigmatiseren. Zij dringt erop aan om, zeker in deze periode van angst en huiver, niet te vervallen in veralgemeningen en té drastische maatregelen.

(overgenomen uit de Haagsche Courant)

Steivekleut en Knipscheer

Soms ligt de geslaagde grap zomaar voor het oprapen. Eén woord, één beeld of één naam in de juiste context kan al volstaan. Zo vond ik laatst tussen de honderden facebook-updates van mijn virtuele vriendjes onderstaande communicatie (zie printscreen) waarbij een familienaam niet beter kon bedacht worden dan dat hij daar plimplichtte. Als grote literatuurkenner moest ik meteen denken aan student Steivekleut uit Boons Mieke Maaike's obscene jeugd. Maar daar waar Louis Paul deze frivole naam zelf liet geboren worden, was het deze keer puur toeval. Mooier had ik het zelf niet kunnen bedenken. Simpel maar goed voor mijn lachspieren.

Bij deze nogmaals gelukwensen aan het ouderpaar. Papa en mama lieten ondertussen uitschijnen dat ze het ook wel grappig vonden. Zo liet de mama weten dat ze nog maar net uit de beugels was en al meteen in een deuk lag. Of toch iets in die aard. :) Of er echt geknipscheerd geweest is, moet je zelf maar vragen.

brute pech

bij laat zich verschalken door de prima camouflage van een krabspin

moordborstje

In de Zuiderkempen, daar waar de provincie Antwerpen en Limburg aan mekaars voeten snuffelen, zit men al geruime tijd opgezadeld met een mysterieus fenomeen: uit zowat alle visvijvers verdwijnen de snoeken, brasems en zalmen. Hier en daar neemt ook het pekelharingbestand zienderogen af. Alhoewel de lokale politie zich al maandenlang met man en macht (en een pintje bier) op deze zaak heeft gestort heeft men de dader(s) nog steeds niet bij de kraag kunnen vatten.

Vorige week dacht men een doorbraak geforceerd te hebben toen men 's nachts een Romeense 'bende' met een fijnmazig visnet, visvoeder en een vijftal lancets aantrof aan een Balense visvijver. Toen na ondervraging bleek dat de opgepakte Roemenen geen vis lustten, werden ze terug vrijgelaten ook al bleek de dag daarop dat Vishandel 't Goe Gerief zowat leeggeplunderd was.

Ook andere scenario's werden ondertussen onderzocht: brulkikkers, otters, reigers, visarenden, zelfs aan beren werd een tijdje gedacht maar volgens de Olmense zoo zou dit niet mogelijk zijn omdat "beren niet zot zouden zijn van pekelharing". De lokale politie en de vijvereigenaars kunnen voorlopig niet meer doen dan waakzaam zijn en alle verdachte zaken meteen melden aan het crisisteam.

Niet doorvertellen aan de politie hé maar ik weet hoe de vork aan de steel zit. Ik weet met grote zekerheid dat dit alles het werk is van "moordborstje", een op het eerste gezicht heel doodgewoon roodborstje maar eentje met een ongeziene drift om vis uit vijvers te sleuren en ze te doden.

Een zeldzame foto van Moordborstje met een jonge zalm

Ik zou het zelf niet geloven (roodborstjes zijn namelijk insecteneters) moest ik deze morgen, tijdens een flinke wandeling rond het Molse Ecocentrum, moordborstje niet persoonlijk zijn tegengekomen. Op een vermolmde tak van een lindeboom zat hij triomfantelijk met zijn buit, een gladde zalm van wel anderhalve kilo zwaar. Volgens mij hebben we het laatste nog niet gezien van moordborstje. Toen een koppeltje sperwers in zijn buurt probeerden een goudvink te pakken, aarzelde hij niet om ze te verjagen.

Ik doe mijn best om je op de hoogte te houden van volgende avonturen van moordborstje. Let ondertussen toch maar goed op als je nog eens een roodborstje in je tuin tegenkomt. Wie weet is je laatste uur geslagen.

op zoek naar ...

Terwijl de échte mannen zich in fluopakjes zitten uit te sloven op hun koersfiets of in fitnesscentra de spierontwikkeling van hun bicepsen combineren met het hitsig gluren naar 'gemakkelijke poezen', loop ik op een knullige manier door de tuin op zoek naar aantrekkelijke insecten. Puitogen, wratten of excessieve lichaamsbeharing zijn een pluspunt. Het mogen zelfs mannetjes zijn.

Deze keer speur ik op de zomerbloeiers in de buurt van de vijver. Ik vind vooral zweefvliegen en allerlei hommels. Het hertshooi, de gele Thalictrum, de prachtige lange ereprijs en de Acanthus zijn zowat de lievelingsplanten. Door het winderige en kille weer is het evenwel geen hoogvliegersdag. Geen enkele vlinder vindt het blijkbaar de moeite om vandaag zijn vleugels uit te spreiden. Dan maar wat foto's nemen van plantencombinaties. Anders sta ik daar met mijn kodakse mezelf wel echt belachelijk te maken. De merels fluiten zogezegd maar eigenlijk lachen ze me uit. Denk ik.

de kruisdistels tussen het gele hertshooi

Een mooie combinatie vind ik de blauwe kruisdistels tussen een groepje hertshooi. De roze bloeiwijze van de huislook maakt het plaatje compleet. Rondom dit trio bevinden zich talrijke flink uit de kluiten gewassen wilde marjoleinstruikjes die niet alleen weelderig bloemen maar gedroogd en geknipt elke pizza naar een hoger niveau tillen. Zo'n kruisdistel is echt wel de moeite om te bestuderen. Er zijn heel wat soorten in, de een al wat groter dan de andere en ook in de intensiteit van het blauw zijn heel wat schakeringen. Met wat fantasie zie je er een kindje in van een kogeldistel en een kaardenbol. Ik heb fantasie, veel te veel naar 't schijnt.

En dan zie ik daar op één van die kruisdistels toch wel een interessant kevertje zeker: de penseelkever. Meestal vind ik hem op de reuzescabiosa, de Cephalaria gigantea, maar hier op de blauwe distel heeft hij het ook naar zijn zin.

de penseelkever vertoeft graag op schermbloemigen

De penseelkever behoort tot de bladsprietkevers. Zijn wespenkleuren worden beschouwd als 'mimicry' waardoor predators op het verkeerde been worden gezet. Dankzij zijn intense beharing zorgt de penseelkever ook voor de overdracht van stuifmeel en dus de bestuiving van onze bloemen.

Echte mannen zullen het fotograferen van een penseelkever op een Eryngium niet meteen spek voor hun bek vinden. Ik zie ze er ook niet meteen een poster van boven hun bed hangen of in hun privaat kleerkastje van het werk. Maar zelf blijf ik erbij: zo'n insecten hebben toch iets, zeker in vergelijking met karrenvrachten vrouwen die zichzelf herleiden tot het middelpunt van de wereld, maar maar niet willen begrijpen dat een stel borsten en een gewillig bekken in het niets verdwijnen als je ze compareert met de elegantie van een pissebed of de synchronisatie bij een doordeweekse miljoenpoot.

Ik heb het al geprobeerd hoor, dit uit te leggen tegen echte mannen. Maar horny men are stupid men. Samen met moeder maagd Maria hoop ik dat de foto van die beeldige penseelkever toch enkele echte mannen tot bekering kan brengen. Kijken mag, aankomen ook. Als dat niet overtuigend is, weet ik het ook niet meer.

jong van het eerste nest

Terwijl ik de composthoop aan het omzetten was, ontdekte ik tussen de rode hazelaars een jong winterkoninkje van het eerste legsel van dit jaar. Terwijl het ouderpaar zijn handen (of bek) al meer dan vol heeft om de kakelverse kuikentjes van eten te voorzien, lijkt het erop dat ook de kleintjes van enkele maanden geleden nog volop om aandacht vragen. Meteen wordt duidelijk waarom het in ons bosje nu eens nooit stil is. Er wordt zoveel gekwetterd dat zelfs een vogelliefhebber er horendol van wordt. De extra zoommogelijkheden van mijn compacte Powershot SX210 IS (nog zonder GPS) kwamen prima van pas om dat winterkoninkje van de eerste generatie vast te leggen.

zou die gekke kwiet met zijn purperen kodakske mij gezien hebben?

ik denk het wel, maken dat ik weg ben.