afscheid van een mispel

(Prelude: wie dit nieuwe stukje niet leest, mist niks!)

Bijna 20 jaar lang is mijn mispelstruik één van de blikvangers van de tuin geweest. Ik heb het hier ongetwijfeld nog geschreven dat mijn vader en ik deze mispel gered hebben op een bouwwerf waar hij normaal gezien met de schep van een bulldozer geliquideerd zou worden. Met veel zorg en toewijding kon ik deze mispel op een mooie plek aan een waterpartijtje planten. Hier heeft hij jarenlang honderden witte bloemen en mispels gedragen. Als dank voor de reddingsactie kon dat tellen.

de situatie deze morgen

Twee jaar geleden werd de struik ziek. De mispels rijpten niet meer af en hier en daar verschenen bruine bladeren op momenten dat het niet verwacht werd. Was het de droogte of iets in de aard van perenvuur -want daar zijn mispels ook erg gevoelig aan- ik weet het niet met zekerheid maar in ieder geval heeft de struik zijn overlevingsstrijd niet kunnen winnen. Het uitzagen van aangetaste gesteltakken hielp ook niet. Extra water geven ook niet. Dus, heb ik vandaag de struik een handje geholpen en hem definitief gescheiden van zijn vertrouwd plekje, daar in de buurt van de eikenbladhortensia's. 

de mispel is uitgegraven

Zo'n kanjer van een struik met wortels en al uitgraven mag  niet onderschat worden. Dit gaat zeker op voor eenzame mannen als ik, die er  meestal alleen voor staan als er buitenmenselijke inspanningen moeten geleverd worden. Daarbovenop komt dat de actor in deze niet kan beschikken over motorisch aangedreven hulpgerief zoals een grijper of een kluitensnijder. 

Met een nieuw handzaagje, dat lekker scherp getand is -wat zou ik daar nog fijne dingen mee kunnen doen!- en mijn vertrouwde schup begon ik deze morgen aan de karwei. De regen en wind konden me niet deren. Boordevol energie zat ik en dan moet het ijzer gesmeed worden als het heet is, ook al moet er in feite niets gesmeed worden. 

Alhoewel ik er matig over beschik, heb ik het toch erg verstandig aangepakt. Precies uitgevoerd zoals 's nachts uitgedacht. De meeste takken zaagde ik af maar ik zorgde er wel voor dat er een tweetal stevige takken overbleven die als hefboom konden dienen. Rond de kluit groef ik een diepe gracht en alle wortels die mijn pad kruisten, werden doorgestoken, of in 't geval van dikke exemplaren, doorgezaagd. Met de hefbomen werd uiteindelijk de kluit los gewrikt.

via het hefboom-kantelsysteem staat de mispel bovengronds

Als hij eenmaal in het graafgat omgeduwd is, moet het zwaargewicht nog uit het gat getild worden. Je kan de kluit ook terplekke doorzagen maar met al dat zand erin is dat geen gezonde praktijk voor je geoliede kettingzaag. Met slechts 2 handen lukt het op deze manier. Je duwt de struik naar de ene kant en ondervult de kluit met 20 cm zand. Opnieuw met de hefbomen duw je de plant vervolgens naar de andere kant (op het nieuwe zand) en ondervul je de vrijgekomen ruimte aan de andere zijde. Zo een 5, 6 tal keren op en af en telkens stijgt de plant hoger en hoger tot hij bovengronds ligt. Voordeel van deze methode is dat het plantgat meteen ook dicht gegooid is. De loodzware mispel staat nu op de grond zonder dat ik ook maar een keer heb moeten heffen of zonder dat ik mijn rug diende te forceren. 

Door het verdwijnen van de mispel komt er nu een mooie locatie vrij om een feesttafel te plaatsen. Het leven is een feest, wordt nogal eens gezegd, misschien moet ik maar eens uitzoeken of daar iets van aan is. Tot op heden heb ik daar niet veel van gemerkt.  Feesten gebeurt altijd rond mij in plaats van mét mij. 

Om de criticasters al maar meteen van antwoord te dienen: ja, deze zware misdaad tegen het milieu en de biodiversiteit zal vrij snel gecompenseerd worden. Een nieuwe mispel werd reeds aangekocht en een plekje ervoor heb ik ook al gevonden. Als toemaatje zullen rond de feesttafel honderden wilde en minder wilde bloemen worden aangeplant zodat de bijen en vlinders dolgelukkig en high in het zonnetje kunnen rondvliegen.

Al heeft de mispel (RIP) me vele jaren plezier geschonken, nu hij weg is, toont het beter zo. Meer ruimte, meer licht. En gelei maakte ik er toch niet van. Zelfs de vogels zijn niet wild van mispels. 

Terwijl ik dit typ, ben ik al aan 't nadenken hoe ik het pleintje ga verharden en welke playmates ik op mijn eerstkomend wild feestje ga uitnodigen. Suggesties zijn welkom, ze hoeven niet te betalen om erbij te mogen zijn. Ik voel het, dat gaat hier wild worden... .

(P.S.: ik had je in de prelude gewaarschuwd)