transitionele tuintafel

Het summum van zelfontplooiing en bevrijding is tegenwoordig wonen in een yurt, kakken op een humustoilet, zelfvoorzienend permaculturen en al je mentale besoignes oplossen via soundhealing. Neurie mee met de walvis en je depressies verdwijnen als sneeuw voor de zon. En als je een boompje plant, zorg dan dat je de bodem geen pijn doet. Al die beestjes in de bovenste laag mag je niet verstoren. Dat is slecht. En zaaien doen we vooral als het volle maan is en spiraalvormiggewijs. Een gerecht zonder eetbare bloemen is niet af en in je kleerkast hangen zeker enkele herstikte tafellakens. En hebt ge een hardnekkige ziekte, pluk dan wat herderstasje, hondsdraf en kleine weegbree. Rond de dag af met een gezamenlijke, innige knuffel.

Als doorwinterde alternativo, ecologist in hart en nieren, barrikadenman sinds dag en dauw en uitgesproken progressieveling met anarchistische trekken krijg ik hartritmestoornissen van wat ik de laatste tijd allemaal lees en hoor. De kwakzalverij en de nieuwe Religie -met geboden, verboden en dé enige echte waarheid - loeren om de hoek. Niks voor mij. Maar dit terzijde,  ik heb dus een tafel gemaakt en ze ziet er zo uit:

Het groene, geroeste onderstel lag al zo'n 20 jaar in onze tuin. We hebben het ooit meegenomen vanuit Hulst, de vroegere woonstee van die van ons. Wellicht is het  enkele decennia geleden gelast geweest in de technische school van Geel waar mijn schoonvader les gaf. Omdat er nogal wat ongelijkheden (lasbramen) op voorkwamen, werden deze met een ijzerschijf weggeslepen. De roest mag blijven.

Het houten tafelblad werd samengesteld uit planken van een afgedankte, openklapbare zandbak. Alle vijzen en scharnieren werden verwijderd, de planken werden met de wipzaag korter gemaakt en tot een blad samen geschroefd op 2 sterke latten die tegelijk netjes over het ijzeren kader passen. Het hout werd verder gelaten zoals het is, mooi vergroend en met de sporen van  de vroegere functie nog duidelijk zichtbaar. Snobs zouden het karakter en identiteit noemen.

Het tafelblad werd vervolgens, zo goed als mogelijk, op het ijzeren frame geschroefd. Dit recyclagetafeltje plaatsten we in de achtertuin nabij het nieuwe prieel. De drie stoelen werden van een aanhangwagen afgeladen. Deze stond klaar om naar het containerpark te rijden, dus kan gesteld worden dat de stoelen van de verbrandingsoven werden gered. Dat vond ik zo'n zonde.

Het geheel is een sober ensemble. Kostprijs: wat elektriciteit en vijzen. Mits een voormiddagje arbeid hebben we er nu een gezellig zithoekje bij. Neen, deze uithoek van de tuin werd niet getest op aardstralen. Wichelroeders zijn er niet aan te pas gekomen. Of het niet mooier zou zijn als er ook nog een overkapping van wilgentakken zou gebouwd worden? Ach, wat ooit alternatief, origineel en speels was, is al lang algemeen voorkomend. Voorgeschreven kost, één van de copy-pasteproducten uit de ecobijbel. Hoe langer hoe meer zie je overal hetzelfde. Gekloonde ecotuinen. Het zou niet mogen zijn.

Maar we kunnen er ook nog mee lachen. Als we tijdens een wandeling in een bos plots een takkenwal tegenkomen, weten we het zeker: Natuurpunt! Als lid van, mag ik dat zeggen. :)