de Europese hondstand

Erythronium dens-canis. Wie Latijn heeft gestudeerd herinnert zich wellicht wel dat dens en canis vertaald worden als tand en hond. Wie het niet gelooft, probeer maar eens. Hondstand is dan ook de Nederlandse naam van deze prachtige bloem. Het zijn evenwel de knollen die gelijken op de tand van de hond. De bloem, die heeft flink wat weg van de Turkse lelie. Hondstand behoort dan ook tot de leliefamilie.

Hondstand in de tuin

Vaak worden de knollen van de hondstand bollen genoemd. Dat is om het gemakkelijk te houden maar eigenlijk is het niet juist. Ik onthoud het zo: een bol is opgebouwd gelijk een ui en een knol als een aardappel. De Europese hondstand is een prima plant om te laten verwilderen. Je hebt er geen omziens naar zoals bij dahlia's en canna's. Je kan de knollen in de winter rustig in de grond laten zitten. Zo hebben we dat graag.

Ook volledig tot bloei gekomen zijn de witte en paarse tweejarige judaspenningen (Lunaria annua). Dit is ook zo'n gemakkelijke, zichzelf uitzaaiende plant. Wie niet hakt als ik, vindt elk jaar tientallen zaailingen in zijn tuin. Kan het nog gemakkelijker?

De judaspenning

Wie de bloemen bekijkt, herkent er een sierlijk kruis in of een plusteken. Dit is het typische kenmerk van de kruisbloemenfamilie. De pinksterbloem, die je vooral in nattere weilanden aantreft, en look-zonder-look, dat bosrandplantje dat bij het wrijven naar look ruikt, behoren ook tot de kruisbloemenfamilie. So what? Is dar ergens goed voor?

Het oranjetipje, dat koddig vlindertje waarvan het mannetje een oranje vlek op de voorste vleugeltippen heeft, gebruikt al deze drie planten als waardplant. De rupsen zijn heel kieskeurig en ze eten enkel van de bladeren en vruchten van kruisbloemigen. Dankzij de judaspenning en de look-zonder-look hebben we jaarlijks deze oranjetipjes op bezoek, al blijven de aantallen relatief schaars. Reden genoeg om de zaailingen tot bloei te laten komen en de verdorde stengels - met eventueel een oranjetipjepop eraan -  niet te snel te verwijderen.