Mijn overleden kozijn gisterenavond een laatste groet gaan brengen. Het is moeilijk te aanvaarden dat het opgebaarde levenloos lichaam een paar maanden geleden nog een pleziermakende jonge man was. Iemand die zo fier was op zijn kinderen dat ik dacht dat hij voor hen alles zou doen. Toch verkoos hij uit het leven te stappen en zijn familie ontredderd en ontroostbaar achter te laten.
Het was zijn keuze om zijn leven te beëindigen. Dat verzacht de pijn. Maar er waren zeker alternatieven die duizend maal beter waren. Voor zijn ouders, broer en zussen en zeker voor zijn kinderen die nooit zullen snappen waarom hun papa op dat kritieke moment niet aan hen heeft gedacht.
Na mijn allerlaatste, ontroerde blik naar zijn emotieloos gelaat zag ik zijn vrouw, mijn nonkel, tante, nichtjes en neef de vele troostende handdrukken en blijken van medeleven in ontvangst nemen. Ik heb deze mensen nooit eerder zien wenen. 'Live goes on' maar hun wereld is ingestort. Er is niet alleen dat definitieve afscheid, dat ieder zwaar valt, maar ook die ene vraag die hen heel hun leven zal achtervolgen, "hadden we dit kunnen voorkomen"?
Is het dit schuldgevoel dat mijn kozijn beoogde? Ik weiger het te geloven. Mijn tante en nonkel zijn schatten van mensen. Bij hen werd hij altijd met open armen (en lekker eten) ontvangen. Eender wanneer. Er moet iets anders geweest zijn maar wat? Niemand die het weet.
Meer dan troosten of een poging doen tot, kan ik niet. De machteloosheid vreet zichtbaar aan alle nabestaanden, ook aan mij. Ik kan alleen maar hopen dat mijn warme schouderklop en de overvloed aan vrienden en kennissen die Gerry een laatste groet brachten, toch een steun zijn voor gans de familie.
Sterkte. Het lijkt me vreselijk moeilijk om met zo'n verlies om te gaan.
BeantwoordenVerwijderenAchterblijven als iemand vrijwillig uit het leven stapt ... het moet verschrikkelijk zijn, ook al kun je jezelf niets verwijten. Ik leef oprecht met jullie mee.
BeantwoordenVerwijderenIk merk dat de eerste reflex bij nabestaanden altijd een waaromvraag is, en daarop volgend dat ze het zouden hebben proberen te verhinderen indien ze het hadden geweten.
BeantwoordenVerwijderenMisschien is het zo dat het leven voor sommigen geen geschenk is, maar gewoon een bestaan dat sloten energie vreet, alsof je constant door siroop probeert te waden. Misschien is het zo dat ermee kappen dan helemaal niet zo'n slecht idee is. Soms is het gewoon genoeg geweest. Je kan het zien als een soort van zelf-euthanasie.
Volgens mij heeft het een beetje met onze christelijke achtergrond te maken dat we sterven als iets engs zien, dat we ten allen prijze moeten vermijden. Waarom eigenlijk?
Enorm veel stekte gewenst gewenst, ik zou zelf hoegenaamd niet weten hoe ermee om te gaan.
BeantwoordenVerwijderenHet is een wonde die nooit echt heelt.
BeantwoordenVerwijderenDit is heel jammer. Heb ook zo een naaste vriend verloren. En hij had ook een heel warme omgeving. En ook al heb ik ermee leren leven, mis ik hem nog steeds heel erg. De waarom-vraag is weggeëbt, we wisten allemaal dat hij het leven te nuchter zag en dat hij met de realiteit soms heel moeilijk omkon. Maar het blijft een groot verlies, ook voor de mensheid. Hij wist als geen ander wat leven doet leven. Hij heeft iig rust, had het al verscheidene malen geprobeerd, telkens mislukte het.Een maand voor hij zelfmoord pleegde zei hij nog tegen mij:"Het is toch de bedoeling dat ik me gelukkig voel? Of niet soms? Ik hoef toch niet te blijven opdat anderen gelukkig zouden moeten blijven?" Ergens heeft hij gelijk en had ook nog geen kinderen maar als dit iemand doet terwijl die kinderen heeft en dus ook verantwoordelijkheid, moet die persoon het heel moeilijk gehad hebben. Ik denk dat bij velen de kinderen nog een laatste hoop zijn om het niet te doen. Als die hoop er ook niet meer is...Ik wens jullie heel veel sterkte en moed.
BeantwoordenVerwijderen