de prooi van het roofdier

Zowat vier uren geleden beëindigde ik samen met een tiental collega's onze eerste heroïsche inspanning in het kader van de start-to-run van onze scholengemeenschap. De begeleidende turnleerkracht koos voor de tartanpiste van Vabco-Mol als ondergrond voor ons geloop en bijhorend recupererend gewandel. De veerkracht van deze atletiekbaan was geen overbodige luxe. Dat extra duwtje van onderuit konden we best wel gebruiken. Stofwolken waren er ook niet. Een flatterende piste.

Alhoewel, ik schrok ervan dat mijn conditie totaal zoek was en dat van mijn veelbesproken souplesse alleen de herinnering nog overblijft. Van de geplande demonstratie-versnelling of het extra rondje loslopen achteraf, kwam niks in huis. Ik was al blij dat ik de voorziene aanvangsmetertjes kon uitlopen, ook al leek het loopschema, voor de start althans, geconcipieerd voor rasechte prutsers. Beginnelingen. Zoals ik. Blijkbaar.

Tijdens het start-to-runnen daarstraks bedacht ik dat eventuele toekijkende roofdieren niet alleen zouden janken van het lachen maar ons ook meteen zouden uitkiezen om de nekwervels door te bijten. Leeuwen en jachtluipaarden zien meteen wie de zwakke en zieke prooidieren zijn. Eerlijk, daar leken we wel wat op.

Maar daar gaan we dus vanaf vandaag aan werken. Twee keer per week gaan we lopen. We nemen ons voor om achteraf de verbrande calorieën niet meteen terug in vloeibare vorm tot ons te nemen. Binnen drie maanden gaan we, zonder stoppen, de 5 kilometer lopen. We gaan blijven trainen. En op ons hoogtepunt gaan we de TISP-loopploeg vervoegen op de jaarlijkse scholencross aan het Zilvermeer.

Wellicht zal de directie ons vragen om dit jaar nog geen T-shirt met het logo van de school aan te trekken, gêne is van alle tijden, maar als we ieder jaar een beetje vordering maken dan kunnen we nog grote winnaars worden. Al zal dat hoogstwaarschijnlijk niet in 't lopen zijn.