Dolmen van Wéris

Het was heel toevallig dat we in Wéris verzeild geraakten. Een bevriend koppel uit Deurne heeft er een chalet en ze nodigden ons uit op een dagje Ronde van Frankrijk . De Tour passeerde in het vlakbij gelegen Barvaux waar zich een interessante helling van 4de categorie bevindt. Blijkt dan dat het voor mij onbekende Wéris bijna wereldberoemd is. 

Wéris behoort tot het select clubje 'Mooiste dorpen van Wallonië' en meer nog, het dorpje noemt zichzelf de 'megalitische hoofdstad van België'. Een half uurtje wandelen van ons verblijf bevindt zich een dolmen of hunebed, vergezeld van 3 menhirs. Wat verder staat er nog een echte menhir in het weidelandschap. Dat wou ik wel graag eens gaan bezien.

Zo'n hunebed bestaat uit grote rotsblokken (mega-lieten = grote stenen), een viertal vormt de muren en ook het dak bestaat uit zware dekstenen. Archeologen zijn er zowat over eens dat deze constructies als grafkamers gebruikt werden. De dolmen van de foto zou zowat 4.800 jaar oud zijn. De superzware blokken zijn van puddingsteen, een natuurlijk mengsel van zand, kwarts, silexstenen en keien.  Wellicht werden ze met behulp van houten rolknuppels terplekke gesleurd.

Volgens sommigen liggen de relicten van Wéris niet toevallig op hun toevertrouwde plek. Hun positie zou te maken hebben met zonsondergangen en zo, zelfs het spiegelbeeld van het sterrenbeeld 'de grote beer' wordt er in herkend. Er zijn ook mensen die heel veel energie voelen uitgaan van deze historische sites. Wat mij vooral boeit is dat deze gestapelde rotsblokken onmiskenbaar de oudste vorm van architectuur is die je in onze contreien kan terugvinden. Al kan ik niet ontkennen dat ik al die verhalen, hypotheses en fantasieën -en in het bijzonder de bijhorende "krachten en oergevoelens"- als menswetenschapper ook heel interessant vind. Als de stenenzetters van weleer  het allemaal zouden horen en zien, neukten ze terstond een everzwijn van plezier.