blogpauze

Naar jaarlijkse gewoonte stop ik tijdens de grote vakantie altijd zo'n 2 of 3 weken met internetgebruik. Dit betekent ook geen facebook, twitter of blogger. Ik weet uit ervaring dat me dat goed afgaat.  Rond 20 augustus klap ik mijn laptop terug open en als ik iets te vertellen of iets te tonen heb, dan zal ik dat doen. Als je zolang niets meer van me hoort dan weet je alvast hoe het komt.  Ik ben er zeker van dat je dit ook helemaal niet zo erg vindt. Dat is begrijpelijk. Tijdens deze blogpauze hoop ik veel te kunnen wandelen, veel schone natuur te ontdekken en indrukwekkende architecturale schepsels op mijn weg tegen te komen. Even focussen op de essentie. Zou eigenlijk meer moeten gebeuren.

Tot dan en bedankt om hier regelmatig, af en toe of per ongeluk langs te komen. 

Jo wint V.M.S.- tornooi

De eerste 3 van het D-tornooi van VMS met rechts de finalisten

Van 7.00 uur a.m. tot 1.00 uur p.m. stond vandaag alles in het teken van de tafeltennis. Jo nam deel aan het D-tornooi van V.M.S., de club van Pellenberg. Na een wat ongeconcentreerde start in de voorrondes begon  de zoon beter en beter te spelen waardoor hij zonder verliesmatchen de halve finale bereikte. Hier speelde hij zijn beste match van de dag, wat ook nodig was want de speler van de Lanakense club pingpongde erg sterk en retourneerde zowat iedere aanval. Na een spannend treffen stootte Jo door tot de finale. De zege kwam hier iets vlotter temeer daar hij deze tegenstander en zijn spelwijze al goed kende. Behalve met de sportieve kant van deze overwinning was Jo toch ook blij met de mooie geldprijs die VMS overhandigde. Stel je hier ook niet té veel bij voor, want voor dat bedrag bindt Clijsters zelfs haar veters niet. Sterk gespeeld Jo.

zomerspektakel

de bloeiwijze van de Aesculus parviflora

De vele regen heeft goed gedaan voor de tuin. De planten kunnen nu even bekomen van de kortstondige hittegolf. De slappelingen staan weer fier rechtop en de dorstigen kunnen er weer een tijdje tegen. 

De amfibiepoel wordt momenteel opgefleurd door wel 12 waterlelies, 10 witte wilde en 2 mooie gele. Naast deze poel, waar de grond slechts luttele centimeters dik vruchtbaar is, doen de droogteresistente bloemen (tegenwoordig krijgen ze hypegewijze overal de term prairieplant mee) het nog opvallend goed: de Echinacea's, de Monarda's, de dropplant en zelfs de grote groep duizendknopen houdt zich sterk.

Daar tussenin staat tevens een Aesculus parviflora, een struikachtige kastanje. Ook hij staat momenteel prachtig te bloeien (zie foto). Met enige verbeelding kan je er een reuze-veronicastrum in zien. In ieder geval past hij prima tussen de prairieplanten ... moest je van mij een tip willen krijgen. 

Het geheel wordt aangevuld door het snoekkruid en de kattestaarten in de moeraszone van de poel. Dit alles te samen levert bovenstaand kleurrijk plaatje op. De citroentjes weten het alvast te waarderen.

de eerste dit jaar

Een portie mosselen-frit en 2 "bollekes"

Van de olympische openingsceremonie in London heb ik slechts enkele minuten meegepikt. Ik zag een helikopter, iets met een jurk aan dat met een parachute uit die helikopter sprong -goedgelovigen moesten denken dat het de Britse queen betrof- waarna diezelfde koningin in levende lijve het stadion binnen getaffeld kwam. Spektakel op olympisch niveau ware geweest als de échte koningin uit de helikopter sprong, zonder parachute uiteraard. 

Op culinair vlak ben ik gisteren evenwel niets tekortgekomen. Het koppel dat ons eens meenam naar de Cuylhoeve trakteerde ons opnieuw op een etentje. Hiervoor wandelden we langs het Albertkanaal naar de waterskiclub van Beringen. We hebben hier met ons tienen opvallend smaakvol gegeten. Alhoewel we allemaal een ander gerechtje van de kaart bestelden, werd dit alles toch prima bereid en verzorgd gepresenteerd, netjes tegelijkertijd opgediend. 

Ik koos voor mijn eerste portie mosselen natuur van dit jaar. Hierbij dronk ik 2 bollekes (De Koninck) omdat het al verschrikkelijk lang geleden was dat ik dit biertje tot mij nam. Jammer dat ze niet van 't vat waren en ietsje te lauw uit het flesje kwamen. Voor de rest niets dan lof voor de keuken en de service. Het terras ligt vlakbij het Albertkanaal -dit waterskiet immers iets beter dan op de mijnterril- en dat geeft een extra dimensie aan je vakantiebeleving. Water en boten, weet je wel.

Dat doet me eraan denken dat we ergens in de komende maand zelf ook nog op vakantie gaan. Naar de Vogezen en de Jura. Je hoort er nog wel van als we terug zijn. Enkele idyllische dorpjes uit de reeks 'Les Plus Beaux Villages de France' staan alvast op het programma.

lantaarntjes aan het water

2 lantaarntjes op wateraardbei

Ik sprak er enkele dagen geleden nog over. De lantaarntjes zijn op bezoek en vandaag heb ik ze vanuit het water goed kunnen gadeslaan en er enkele foto's kunnen van nemen. Het was na een verfrissende duik dat ik het groene en paarse lantaarntje in de motten kreeg. Met enkel mijn kop boven water kon ik ze bijzonder goed benaderen. Ze zaten allebei op de wateraardbei vlakbij de plek waar het gezuiverd water terug in de zwemvijver loopt. 

Ze hoorden duidelijk bij mekaar maar van enige seksuele activiteit was niets te bespeuren. Evenmin zag ik het vrouwtje eitjes deponeren. In tegenstelling tot vele andere juffers doet het lantaartje dat op haar eentje, zonder dat het mannetje haar bij de nek heeft gegrepen. Af en toe doet het vrouwtje dat zelfs onder water. 

Om er foto's van te nemen moest ik bovengronds zo dicht mogelijk naar de beide beestjes sluipen. Dat viel goed mee, ze lieten me erg dichtbij komen. Bij sommige foto's was de afstand tussen mijn kodak en het beest slechts 10 centimeter. Daar ik met één voet op de vijverrand stond, met de andere op een losliggende kassei in de moeraszone en mijn bovenlijf boven het water bengelde liep het scherpstellen niet van een leien dakje. Echts iets voor verborgen camera. Misschien daarom ook dat die lantaarntjes zo lang bleven zitten; hoe lang is het misschien geleden dat ze nog zo'n klungel hebben bezig gezien?

Alhoewel de lantaarntjes erg kleine beestjes zijn, zo'n 3 centimeter schat ik, vallen ze vooral op door dat felblauw stukje in hun achterlijf. Precies een LED. Als ik ze uit het oog verloor, was het telkens dat blauw 'lantaarntje' (het 8ste segment) dat het eerst opviel en hierdoor hun positie aanwees. Zowel het groen als het paars van de borststukken vind ik mooie kleuren, let er maar eens op. Meteen bruikbaar als kleurenlijn in de Gamma. 

landkaartje

de zwart-wit versie van het landkaartje

De lantaarntjes (waterjuffers) kwamen vandaag langs. Een foto heb ik er spijtig genoeg niet van want de beestjes hadden het niet zo begrepen op mijn fototoestel of het kan ook aan mij liggen. Wespen en hoornaars waren ook van de partij. Zij kwamen regelmatig verfrissing zoeken in het water van de vijver net als de merels dat doen. Nieuwe gasten van deze hete dagen zijn een tweetal landkaartjes van de 2de generatie, de zwarte versie. Ze zitten graag op de wilde marjolein en kunnen vrij goed benaderd worden. Bij eentje is een flinke hap in de vleugels. Ook met de vleugels dicht (zie foto) zijn de tekening en kleurenpracht mooi om zien.

de crocosmia

de Crocosmia (vroeger Montbretia) in bloei

Gefotografeerd bij valavond terwijl de zakkende zon haar zacht licht wierp op de bloemen. Zelf lag ik op mijn rug onder de bloemen tot ik al schuifelend een geschikt silhouet voor de achtergrond vond. Een tweede bloem herhaalt in de achtergrond de oranje 'stervorm'.  Het zwaardvormig blad wou ik mee op de foto hebben. Een heel geklungel en van de drie foto's die ik nam was deze de meest geslaagde. Bij hevig zonlicht (zoals op deze dagen) bereik ik de beste resultaten tussen 9 en 10 uur 's morgens of bij valavond. 

De Crocosmia's in onze tuin komen uit de tuin van mijn schoonvader zaliger. Zo'n 20 jaar geleden heb ik daar enkele plantjes uitgestoken en bij ons gezet. Zij doen het nog steeds prima en breiden zich langzaamaan uit. Ze hebben het naar hun zin als de grond goed vochtig is. Ze bloeien daarom niet ieder jaar even mooi maar dit jaar ziet het er veelbelovend uit. Welke Crocosmia het precies is, moet ik schuldig blijven. Eigenlijk doet het er ook niet toe.

schol

Omdat ik rond ben met al het snoeiwerk (haag, pruimenboom en blauwe regen) voor deze zomer heb ik mezelf eens getrakteerd op een frigofris biertje. Ik koos deze keer voor de bruine Cuvée de Ciney, een vrij zoet abdijbiertje dat er goed in kapt. 6 van deze flesjes heb ik gekregen van een plantenminnend koppeltje dat hier een grote klomp Veronicastrum is komen halen. Omdat ze 100% zeker wilden zijn dat ze krak dezelfde soort hadden dan ze bij ons gezien hadden tijdens de opentuinendag, zat er niks anders op dan de moederplant te scheuren. Omdat ze zo vriendelijk en attent zijn, deden we dat met plezier. Schol.

(Een Ciney-glas heb ik niet in huis maar een pint van de chocopasta drinkt even goed)

mea culpa

gepiep in de beukenhaag

Normaal gezien is het snoeien van de ongeveer 50 meter lange beukenhaag een klus die ik klaar op een rustdag van de Tour de France. Maar het was toen zo'n kletsnat pokkenweer dat ik het uitgesteld heb tot gisteren. Een natte haag scheren is niet echt iets om naar uit te kijken. Het wordt al snel een geklodder.

Omdat het gisteren behoorlijk warm was, snoeide ik heel op 't gemakske. Met beurten van zo'n 20 minuten want er moet ook regelmatig gerust en gedronken worden. Aan de straatkant hoorde ik wel wat gepiep maar ik stond er verder niet bij stil. Tegen de avond ontdekte mijn vrouw, bij het opruimen van het snoeisel dat aan de kant van onze eigendom lag, een nest. Een merelnest zo bleek. Met 'de jong' er nog in.

Het nest dat allicht goed verscholen zat onder de rode bladeren van de beukenhaag hangt er nu wel een beetje te open en bloot bij. Mea culpa want had ik het geweten had ik de haag daar natuurlijk onaangeroerd gelaten. We leven hier ook aan de achterkant van ons huis. Zowat alle nesten in hagen, takkenwallen en nestkastjes en hun respectievelijke bewoners kan ik daar zo aanduiden maar aan de voorkant.... tja, daar komen we nauwelijks. Ik had dus geen flauw benul van dat merelnest. Laat ons hopen dat ze veilig en wel  groot kunnen worden.

De boze blik van de jonge merel op de foto -van smeerlapke dat ge zijt!- is terecht. Niemand heeft graag dat  zijn 'kamp' afgebroken wordt. Ik kon daar vroeger ook kwaad om worden. Les: volgende keer toch eerst de haag nakijken op eventuele nesten. Dat is zo gebeurd. Voor 't zelfde geld had ik er een paar onthoofd. Ik mag er niet aan denken.

de charme van het kaasjeskruid

kaasjeskruid (Lavatera sylvestris 'Primley Blue')

-op de foto klikken voor een groter formaat-

Een halfschaduwhoekje naast ons avondterras. Enkele vaste planten die we recentelijk vonden op kwekerij Bruckeveld heb ik gezelschap gegeven van een Heuchera en het prachtig blauw geaderd kaasjeskruid, Primley Blue.

Dit kaasjeskruid is familie van de stokroos, de Hibiscus en de echte heemst.  De aders van het kaasjeskruid komen terug in de Heuchera en het witte van de Veronicastrum s. 'Spring Dew' en het blauw van de Campanula pyramidalis passen er als gegoten bij. Vlakbij, maar niet op deze foto, groeien nog 2 Geraniums, met name de G. wlassovianum (met de kleur van de donkere aders op het kaasjeskruid) en de blauw-witte G. sylvaticum 'Mayflower'.

Samen een leuk hoekje laag bij de grond. Iets voor mensen die de tijd nemen om er even bij stil te staan. Zo niet, gaat al dat schoons aan je neus voorbij.

"Naar beneden kijken en dan nog stil staan.... zo geraakt mijn gazon niet afgereden!"

"Neen mijnheer, dat is waar en je Brugmansia is ook hééél schoon. Tegen zoveel charme kan mijn kaasjeskruid niet op."

wilde engelwortel

Alles is mooi aan deze plant.

Orton-effect op bloemen

trio zonnehoeden met Orton-effect

(op de foto klikken voor het upload-formaat)

Wie zich wat verdiept in de digitale fotografie heeft allicht ontdekt dat de moderne beeldverwerkingssoftware de mogelijkheid biedt om aan je foto's een aantal effecten toe te kennen. Sommigen daarvan liggen nogal voor de hand: van een kleurenfoto een zwart-witte of een sepia maken, je foto satureren of vervagen, een aquarel of pentekening maken, het beeld scherper maken, de kleuren omkeren of warmer maken enzovoort.

Zelf probeer ik mijn foto's minimaal te bewerken omdat het me verplicht te leren werken met mijn fototoestel. Wat ik wel vaak doe, is de foto optimaliseren wat schaduw en licht betreft. Meestal komt het erop neer dat ik de foto iets donkerder maak. Op mijn betere foto's plaats ik tegenwoordig ook mijn 'handtekening'.  

De meest recente software biedt tegenwoordig effecten waarvoor je vroeger een aantal of heel wat stappen nodig had of waarvoor je zelf creatief uit de hoek moest komen, lees je plan trekken.

Sommigen daarvan vind ik best interessant omdat ze goede imitaties geven van het werk van bekende fotografen of icoon-fototoestellen. 'Polaroid' bijvoorbeeld kadreert je foto zodanig alsof hij uit een Polaroid-toestel geschoven komt. 'Lomo' maakt van je digitale foto een Russische variant met een flinke anarchistische toets. Gelijkaardig is 'Holga' dat verwijst naar de goedkope en onbetrouwbare toestellen uit Hong-Kong. Mits spaarzaam toepassen kan ik ook wel genieten van het Orton-effect, gebaseerd op de techniek van Michael Orton. Zowel Adobe Photoshop Elements 10 als Picasa 3 bieden dit Orton-effect aan.

Ook een digitale passe-partout of kader gebruik ik meer en meer. Ik vind dat de foto's mét kader tonen dat je tevreden bent met je eindresultaat. Net zoals bij je analoge foto's sommigen aan de muur komen te hangen en de rest  in een doos verdwijnt. 

gele zonnehoed na 3 bewerkingen in Photoshop Elements

Om te bloggen tenslotte reduceer ik mijn foto's tot een bestand van 100 Kb tot 500 Kb wat neerkomt op een formaat van 800 op 600 pixels. Dit geeft voldoende kwaliteit op het scherm en het belet dat anderen veel kunnen uitrichten als ze je foto's stelen. Omwille van het gebruiksgemak en de prima recente update gebruik ik dezer dagen meestal Picasa 3 uit de Google-stal. De mogelijkheden zijn fantastisch en het is volledig gratis.

(Als ik de koning in de zetel van zijn buitenechtelijke dochter Delphine wil laten zitten, doe ik wel nog beroep op Photoshop. Mijn diplomaatje Desktop Publishing van de avondschool komt hier van pas.)

ontroerende dochterliefde

nationale feestdag

badges uit mijn jeugdjaren

uit mijn badges-verzameling...

ze vertellen heel veel van wat ik denk en wie ik ben

De toespraak van de koning op de televisie deed me er aan denken dat het vandaag de nationale feestdag is.  Een dag die me compleet koud laat, in dezelfde grootteorde als die Vlaamse feestdag. Niet dat het aan mijn leeftijd ligt want ik herinner me niet dat ik ooit in heel mijn leven die dagen een warm hart heb toegedragen, laat staan dat ik erom zou gefeest hebben. Of ik dan geen identiteit heb? Toch wel, mijn ouders hebben mij gecreëerd en ik ben als mens geboren op de mooie planeet aarde, gelukkig op een stuk waar het goed is om te vertoeven. 

vertelt hij schuin moppen?

's Avonds met het licht aan de deur laten openstaan bezorgt je snel gezelschap in huis. Niet altijd gewenst bezoek (vliegjes, muggen, de oversekste buurman,...) maar soms zitten er ook motten en nachtvlinders tussen. Als ze bij vredelievende mensen binnengevlogen zijn, worden ze voorzichtig terug buitengewerkt maar heel vaak worden ze dood gemept of belanden ze op een kleefband. Maar ik zeg u, dat beestje eens goed bekijken en er de juiste naam proberen op te plakken, is een heel leuke vakantiebezigheid. Je bent er een tijdje zoet mee en je staat vaak versteld van de gekke, heel spitsvondige namen die men aan zo'n insect heeft gegeven.

Dat 3 cm groot nachtvlindertje op de foto zat doodstil in de hoek tussen muur en plafond. Je denkt meteen dat dat wel een soort lichtmot zal zijn, niet de moeite om even bij stil te staan. Totdat je de wel bijzondere zwarte banden op de vleugels opmerkt. Via Vlindernet kom je dan te weten dat het geen motje is maar een spanner, de 'aangebrande spanner' zelfs. De rupsen ervan leven van de wilde kardinaalsmuts en ja, daar hebben we er heel wat van. Al in 1775 kreeg hij zijn wetenschappelijke naam. Toen al.

Waar ik wil toe komen: wie bedenkt zo'n gekke naam, hoe wordt daarover een consensus bereikt en wie beslist op een bepaald moment dat dat beest vanaf heden 'aangebrande spanner' heet? Ik neem aan dat de zwarte randen iemand heeft doen denken aan een aangebrande ketel of verstaat er iemand vlinders en vertelt het beest steeds schuin moppen? Met dat soort hersenbrekers hou ik me tijdens de vakantie bezig. Het antwoord moet ik nog uitvlooien maar een tijdje geleden las ik ergens iets over een congres waar nieuwe namen werden uitgedeeld.

Of weet iemand van jullie precies hoe het zit?

Chip and Dale

De drie dochters zijn deze week zonder hun ouders een drietal dagen naar Disneyland Parijs geweest. Een bevriend meerderjarig koppeltje uit de buurt vergezelde hen. Zo'n onverantwoorde ouders zijn we dus ook weeral niet. Als aandenken lieten ze een foto nemen in het gezelschap van Knabbel en Babbel. In Parijs heten deze 2 grondeekhoorns Tic et Tac. In het Engels bedacht Walt Disney deze beesten in 1947 met de namen Chip and Dale. 

De twee figuren zijn goed uit mekaar te houden: de ene (Babbel) heeft een rode neus en moet dringend naar de orthodont en de andere (Knabbel) heeft een zwarte neus en zijn snijtanden staan waar ze horen te staan. Voor wie eraan twijfelt: de eekhoorns op de foto zijn eigenlijk mensen die zich verkleed hebben. Wat zou Roger Vangheluwe tegenwoordig doen? 

van binnen naar buiten

groot venster op het Zuiden gericht

Dit is het zicht dat we hebben vanuit onze 'zithoek' en 'eetkamer', zoals deze ruimtes meestal op het plan benoemd worden. Er is veel licht aan het grote venster dat doorloopt in het dak. Ideaal om onze collectie cactussen te plaatsen. Sommigen groeien zo snel dat er al meermaals een stuk is afgesneden. In het midden van de buitenbeplanting staat een roodbloeiende toverhazelaar, de geroemde 'Diane'. 's Winters zien we hem van binnenuit zijn lintbloemen openvouwen. 

Vlakbij staat nog een winterbloeiende sierkers die maandenlang getooid is met kleine roze bloempjes (Prunus subhirtella Autumnalis Rosea). De vloer van de zithoek vlakbij het venster ligt lager dan het buitenniveau. Hierdoor krijg je het gewenste effect dat het lijkt alsof je werkelijk tussen het groen leeft. Dit gevoel gaat kortelings nog versterkt worden wanneer ik de wilde Clematis vitalba volledig voor de bovenrand van het venster heb geleid.

Zoals je kunt opmerken zijn de aluminium 'luxaflexen' in 't oranje (zoals de helft van onze stoelen), de radiatoren in 't geel en de lampenkappen in 't blauw. De beide zetels van 't salon zijn dan weer in 't groen.

Hageheld

Hageheld (Lasiocampa quercus)

Het doet altijd deugd een nieuwe waarneming in je tuin te kunnen melden. Niet zo spectaculair maar nieuw is nieuw. Deze namiddag omstreeks 14.00 uur, in volle zon, zag ik deze nachtvlinder even rust nemen nabij onze zwemvijver. Ik kende hem niet bij naam maar een natuurgids leerde me dat het een hageheld is. 

Trouwens, er waren vandaag eindelijk nog eens vlinders te zien. De eerste zonnestralen hebben ogenschijnlijk het startschot gegeven om wat gaan rond te fladderen. Hier zag ik vandaag 2 dagpauwogen, 3 gehakkelde aurelia's, 2 koolwitjes, een mannetje en een vrouwtje van een citroenvlinder en deze hageheld waarvan de mannetjes ook overdag vliegen.

Eén van gehakkelde aurelia's op Acanthus (foto 1Mb)

daar doen we 't voor

Terwijl de ronderenners de Aubisque aan 't beklimmen zijn, ben ik even buiten geweest. Een luchtje scheppen. Was ik snel terug binnen toen ik deze schoonheden zag! Terug binnen? Zonder fototoestel kon ik jullie niets laten zien hé...

een nieuwgeboren libel strekt zich recht

een erg jonge dagpauwoog op de wilde marjolein

(Op de foto's klikken voor een groter formaat.)

vurige toets

Oranje-gele zonnehoeden in de voortuin

(de vlieg zit niet op je scherm)

Omdat ik het griezeltjes vond, heb ik gevlamde zonnehoeden nooit willen toepassen in onze tuin. Maar ik ben van gedacht veranderd. In onze zuidgerichte voortuin hadden we een veldje volstaan met schoenlappersplant. Een keisterke, droogteresistente bodembedekker maar na 20 jaren dezelfde aanblik beu gezien. In een wip was dat veldje terug plantklaar gemaakt. We gooiden het over een totaal andere boeg en  hebben er een overdachte mengelmoes van zomerse kleuren ingebracht.

Al wie langs de voordeur bij ons binnenkomt, passeert voorbij dat veldje en dan mag er best wat kleur en vrolijke toets inzitten. Zoals bij de inwoners ... op goede dagen. We plantten er de gewone Echinacea en de Echinacea p. Magnus, Griekse Malva, de weefplant-bij-uitstek Geranium Ann Folkard ('bright magenta' met een zwart hartje), de paarse en roze Verbena Hastata, een wit astertje en -sinds deze week- gevlamde zonnehoeden.

Wonderwel past het plaatje. De Heleniums zorgen voor een vurige toets in het geheel en kleuren het veldje net onder kniehoogte. We hebben het hier al vaker tegen mekaar gezegd: je smaak of goesting evolueert met de tijd. Griezels worden schatjes en lievelingsplanten worden 'gewoontjes'. Alleen dat vuurrood Salvia-ding, dat krijg ik al mijn ganse leven niet gekocht. 

aspergevlaai

aspergevlaai met bladerdeeg

Als 't buiten wat droger was, dan zou ik de ganse dag gevuld hebben met het scheren van de beukenhaag. Mijn jaarlijkse terugkerende karwei op de rustdag van de Ronde van Frankrijk. Het leek me wijzer deze klus nog enkele dagen uit te stellen tot alles wat opgedroogd is. In de plaats daarvan ging ik aan de slag met asperges en bladerdeeg. 

Net zoals het kruimeldeeg van gisteren smeekte ook dit bladerdeeg om snel afgebakken te worden. Dat het deeg vervallen was, mag ik niet meer bloggen van die van ons want dat zou een slechte indruk geven, dus zwijg ik er over.

In de verpakking van de lap bladerdeeg zat een recept van een aspergequiche. Voor zover de ingrediënten in huis aanwezig waren, heb ik dit recept gevolgd. Weeral erg gemakkelijk, want bedenk, als ik het kan dan kan iedereen het. Je legt het kruimeldeeg met het bakpapier in de taartvorm en je prikt er de gebruikelijke gaatjes in (met een vork) terwijl de oven voorverwarmt op 200°C.

Op het deeg kap je volgende mengeling: (het recept voorzag verse groenten, hier kwam alles uit glazen bokalen en blik) in stukjes gesneden malse asperges, een gelijke hoeveelheid kikkererwten (de groene erwtjes waren op), 2 afgebakken Quornfilets in reepjes gesneden (dode varkens komen hier het huis niet binnen, ook niet in spekvorm), 3 eieren, een scheutje sojaroom, 2 schellen kaas (500 gram cottage cheese had ik niet in huis) en kruiden. Je zet de gevulde taart een half uur in de heteluchtoven op 200°C. Als het belletje gerinkeld heeft, laat je alles een 10-tal minuten afkoelen en klaar is kees.

Ik vond het best lekker maar ietsje té zout. Wellicht geen rekening gehouden met de bokaalasperges die al aan de zoute kant waren. Een half blokje groentenbouillon was meer dan genoeg geweest, dat extra scheutje zout had ik beter achterwege gelaten. Voor de rest: dik in orde met die aspergequiche. 

groententaart - wortelquiche

zelfgemaakte quiche, net uit de oven (en opgegeten)

Het ging zo: in de frigo lag nog een verpakte lap kruimeldeeg en de vervaldatum was al enkele dagen verstreken. Er waren 2 mogelijkheden: ofwel de vuilbak in ofwel meteen aan de slag. Het werd dat tweede.

Niet dat ik zelf geen kruimeldeeg kan maken maar deze keer werd de bodem van de bakvorm dus bekleed met gekocht deeg. Met een vork prikte ik er vele gaten in terwijl de oven voorverwarmde op 250 graden. Ondertussen had ik een zak kleine wortelen met een dunschiller van hun velletje ontdaan en gaar gekookt.

De fijngesneden worteltjes mengde ik met de overschot van gebakken Quorngehakt ('s middags werden er hier vegetarische pitabroodjes gemaakt) en nog enkele garnalen. In een ruime kom klutste ik er 4 eieren bij en nog een brikje Alpro sojaroom. Wat kruiden er bij en 2 schellen light-kaas. Het geheel werd vervolgens op het deeg gekapt en vliegensvlug in de oven geplaatst.

Na 25 minuten bakken met warme lucht (250°C) was de groententaart klaar. Iedereen vond hem lekker en had die van ons mij niet tegengehouden was hij in een recordtijd helemaal binnengespeeld.

Jon Lord

RIP Jon Lord

Vandaag overleed Jon Lord, de medestichter en keyboardspeler van Deep Purple. In mijn jeugdjaren was Deep Purple - vooral de zogenaamde Mark II met Gillan, Lord, Blackmore, Paiste en Glover - mijn favoriete hardrock-band. Lord overleed aan pancreaskanker op 71 jarige leeftijd. Wie Lord niet kent, herkent ongetwijfeld toch zijn wereldberoemde intro van Child in Time. Lord was onafgebroken lid van de band tot 2002. De dubbel live-LP Made in Japan, waarop Lord ook schittert in het nummer Space Truckin', is iets van het beste wat ooit op rock-gebied op de markt is gekomen. De CD die later verscheen bevat enkele extra nummers. RIP Jon.


Op Twitter getuigen collega-muzikanten en muziekliefhebbers massaal hun medeleven. Hier de tweets van Joe Satriani en Mike Portnoy:

Update: bekijk en beluister zeker deze beelden uit Tienerklanken (Deep Purple op Jazz Bilzen).

De Kus

Google verraste me vandaag opnieuw. Net zoals bij Hundertwasser het geval was, is Google vandaag ook de jarige Gustave Klimt niet vergeten. Met een mooie doodle van De Kus herdenkt Google zijn 150ste verjaardag. Smaakvol.

echte heemst

echte heemst (Althaea officinalis)

Zopas voor de tweede maal geïntroduceerd in onze wilde tuin. Het eerste plantje leeft ook nog maar moet dringend worden verplant omdat het klaarblijkelijk té nat staat in de moeraszone van de vijver. De bloemen doen ogenblikkelijk denken aan de Hibiscus of de Lavatera of het kaasjeskruid. Niet verwonderlijk want allemaal behoren ze tot de familie van de Malvaceae, de kaasjeskruidfamilie. 

Alhoewel de witte bloemen wat bescheidener zijn dan de Hibiscus of de Lavatera mogen ze toch gezien worden. Het blad en de stengels voelen fluweelachtig aan. Het meest bijzondere van de plant zijn de wortels. Vroeger vormden ze de basis van het gekende snoep Marshmallow maar zoals bij zoveel dingen worden ook deze nu met kunstmatige brol gefabriceerd. De plant wordt in de homeopathie voor allerlei kwalen aangewend maar zelf laat ik me -als het écht nodig is- iets door een arts voorschrijven.

Hard Rock Café

Begin augustus zal Brussel zijn eigen Hard Rock Café hebben. De internationale keten liet weten dat ze op de Grote Markt 12a, vlakbij het Huis van de Hertogen van Brabant, een nieuw Café zal openen. Na het debacle van Antwerpen, waar het Hard Rock Café het niet lang heeft uitgezongen, heeft het iconische HRC hiermee in België opnieuw een vaste stek.

rechts van de Mariakerk, het Hard Rock Café van Krakow

Tijdens onze buitenlandse reizen stoten we regelmatig op een Hard Rock Café. De meest recente die we bezochten waren deze van Krakow en Praag. Het is echt ongelofelijk om te zien in welke panden of op welke locatie deze Hard Rock Cafés hun intrek nemen. Hoe ze dat geflikt krijgen en hoeveel duizelingwekkende miljoenen dollars eraan te pas komen  zou ik wel eens willen weten. In Krakow hebben ze hun intrek genomen pal naast de Mariakerk in het historisch centrum dat door de Unesco beschermd is. In Praag verbouwden ze het mooi gedecoreerde VJ Rotthuis, eveneens pal in het historisch centrum. Ook in Brussel gaat het om een 16de eeuws pand op de Grote Markt.

cymbalen tegen het plafond en een gesigneerde gitaar van Metallica

Behalve de bijzondere buitenkanten loont het zeker de moeite om de Hard Rock Cafés ook van binnen gaan te bezichtigen. De inrichtingen zijn smaakvol en je vindt er de gekste rock-memorabilia. In Krakow hangt het plafond op het gelijkvloers vol met drumcymbalen en dat geeft een geweldige unieke look. Tijdens ons bezoek hing er ook een door Metallica gesigneerde gitaar en een mooie Ovatian Balladeer gitaar van Def Leppard. Maar je vindt er ook botten en jasjes van bekende groepen. Stuff voor Rock-liefhebbers dus.

het interieur van het Hard Rock Café van Krakow

In Praag konden we enkel het gelijkvloers bezoeken omdat alle andere verdiepingen waren afgehuurd door een of andere modellenbureau. Toch zag ik enkele interessante hebbedingskes: vesten van Jimi Hendrix en Eric Clapton uit zijn Cream-periode, foto's van de jonge Led Zeppelin en een broek van Bono. Je moet daar voor zijn natuurlijk, maar het is toch goed om weten dat er iemand (Hard Rock Café) deze spullen verzamelt, bewaart en uitstalt. Wat er in Brussel komt te hangen, is nog maar deels geweten. Er zou ook Belgisch rock-materiaal bij zijn maar dat is nog afwachten.

de kinderen stappen naar het VJ Rotthuis in Praag

Hoe boeiend deze memorabilia ook zijn voor de muziekliefhebbers - waartoe ik mezelf toch nog steeds reken - de grote kinderen zijn vooral uit op het Hard Rock Café T-shirt. Oersimpele design maar begeerd, zo blijkt. De verkoop van deze T-shirts zijn een belangrijke inkomstenbron voor de internationale keten. Niet zonder succes want je ziet ze overal en ze worden door alle leeftijden gedragen. Het toont stoer en laat tegelijk subtiel zien dat je een reiziger bent, een kosmopoliet. Naar mijn smaak alvast mooier dan een Manneke pis of Atomium met onderschrift "I visited Brussels". 

een afgeleefd vestje van Jimi Hendrix en een originele LP-hoestekening

In de Hard Rock Cafés kan je ook drinken en eten. Naar 't schijnt zouden ze daar ook voor bekend staan. Ik weet alleen dat ik schrok van de kaart, vooral van de prijzen dan. Ook in Brussel zou een 33cl-biertje 5 euro gaan kosten. Niet dat ik het niet zou kunnen betalen maar dan kies ik liever voor het pizzarestaurant recht tegenover (Krakow) waar je voor dat geld een wijntje en een pizza voorgeschoteld krijgt. Of beter nog, de lokale keuken in Praag met knedlici of gnocci. Origineler dan een Amerikaanse burger.

foto's van de jonge Led Zeppelin-leden

Maar Brussel gaat aanslaan. Daar twijfel ik niet aan. De oude Markt van Brussel is magnifiek, Manneke Pis staat vlakbij. Je kan er op de koppen lopen en als er slechts een klein deel van al dat volk binnenkomt, zit de zaak vol. Zelf zal ik ook eens binnenwippen: zien wat er tegen de muur hangt, hoe ze het historisch pand hebben verbouwd, of het echt met respect is gebeurd zoals beloofd werd en als de dochters mee zijn om er het T-shirt te kopen. TC Matic, Belgiës allerbeste, mag wat mij betreft niet ontbreken. Een gitaar van J.M. Aerts bijvoorbeeld.

Col de la Croix de Fer

Op de top van de Col de la Croix de Fer in 2006

Vandaag beklimmen de renners van de Tour nog eens de Col de la Croix de Fer. Het is voor de 16de keer dat deze Alpenreus buiten categorie beklommen wordt. Nog nooit kwam er een Belg als eerste boven. Tijdens onze vakantie in 2006 beklommen we Alpe d' Huez en de Col de la Croix de Fer met de wagen. Het uitzicht op de top (zie onze foto, geplukt bij Flickr) is werkelijk hemels. Ik herinner me dat er nauwelijks volk was en dat je er blauwbessen kon plukken. .... nu gauw naar de TV.

Bekijk hier een oud Flickr-fotosetje met ondermeer het Palais Idéal, Oradour en Alpe d' Huez.

Veronicastrum virginicum en Co

gisteren gekocht, vandaag al op mijn blog:

de paarsblauwe Veronicastrum in gezelschap van de Ligularia palmatiloba

eveneens één van mijn lieveling-vaste planten:

de weken aan een stuk bloeiende Acanthus in een canvas van perzikloof.

een weetje over de acanthus: hommels kruipen zo diep in deze vaste plant dat ze volledig verdwijnen bovendien is de plant gemakkelijk te vermeerderen via het zaad. (Op de foto's klikken voor een extra groot formaat - bij de Acanthus warm aanbevolen)

wie zoekt die vindt

Ligularia palmatiloba

De uitstap van gisteren met mijn neef naar plantenkwekerij Bruckeveld in Merchtem was een verrassing van formaat. We vonden een zeer uitgebreid assortiment smaakvolle vaste planten, zelfs in die mate dat ik er een hele aanhangwagen vol kon laden ...moest ik er in de tuin nog de plaats voor hebben. Ik heb de vriendelijke eigenaars proficiat gewenst met hun kwekerij en hun aanbod en dat deed ze zichtbaar deugd. Een kort gesprek met de vrouw des huizes bevestigde wat plantenliefhebbers al langer weten en vooral zien: de meeste mensen hebben geen appreciatie voor bijzondere planten en kopen altijd dezelfde 'afgezaagde' planten. Heel wat tuinen zijn dan ook bijna perfecte klonen van elkaar. 

het aankooplijstje (je krijgt een prima en correcte factuur mee)

Zoals hierboven weergegeven, zie je dat ik me toch nog een beetje laten gaan heb. Ik was heel blij met het aanbod van de Ligularia palmatiloba, naar mijn smaak de Ligularia met de schoonste bloemen. Van de Campanula pyramidalis wist ik niet eens dat het bestond, dus dat belandde ook in mijn wagentje. De vaste plant Clematis integrifolia zocht ik al een tijdje net als de échte Thalictrum rochebruneanum, met zijn schitterende paarse stengel en violet-gele bloempjes. Wie gek is van Sanguisorba en Veronicastrum kan in Bruckeveld zijn gading zeker vinden. Heel wat vaste planten zijn meerdere jaren oud zodat je meteen al stevig materiaal in huis haalt. De prijs-kwaliteit verhouding leek ons beiden dik in orde. Een mooi adres om te onthouden. 

(niet meteen bij de deur voor ons maar bvb. combineerbaar met Fort Breendonk of de Ikea)

't moet kunnen bellen

Op 15 juli 2008 schreef ik reeds dat de iPhone helemaal voorbijgestreefd was. Het toen op de markt gebrachte toestel van Ananas n.v. bevatte immers een scheerapparaat, een luchtcompressor, een waterleiding, 220 volt om al je huishoudapparaten van stroom te voorzien en de mogelijkheid om vers ananassap te schenken. Alleen.... je kon met het toestel niet langer telefoneren.

De ingenieur die ik aan het woord liet verklaarde het zo: "Uit onderzoek blijkt dat er nog nauwelijks getelefoneerd wordt met een telefoontoestel. Het was dan ook redelijk zinloos om deze mogelijkheid nog aan te bieden. Iets wat niet gebruikt wordt, moet ook niet voorzien worden". In de folder van de firma stond het zo: "de tijd dat een telefoon diende om te telefoneren is definitief voorbij, net zoals een horloge niet meer dient om het uur te kennen. Een mobieltje staat voor status, het is dé manier om je te onderscheiden van de rest.  ... Het hebben en laten zien is veel belangrijker dan het te gebruiken."

links de mijne (een afdankertje van de kinderen), rechts de nieuwe

Met dit imaginair futuristisch toestel wilde ik even aankaarten hoe de technologische evolutie een eigen leven gaat leiden en erin lukt om bij de consumenten nieuwe behoeften te creëren die ze op hun beurt vervolgens ook ingelost willen zien. Achterblijven op de rest is nefast voor het imago en om dat te voorkomen mag er geld tegenaan gegooid worden: een duur toestel met er een abonnement bovenop en dat allemaal om via trendy apps te laten weten in welk kapsalon men aangekomen is, foto's van bedenkelijke kwaliteit te versturen, digitale kranten te lezen, Angry Birds te spelen of met één knopje te kunnen twitteren dat het regent in Kuttekoven. Een speeltuin voor grote mensen zeg maar. 

Na enkele maanden moet de oorspronkelijke opwinding evenwel plaats ruimen voor neerslachtigheid en het gevoel dat je met een achterhaald toestel opgescheept zit: heeft het merk van je keuze toch wel een verbeterde versie op de markt gebracht zeker! Dat extra usb-poortje en dat tikkeltje scherper beeld houden mensen uit hun slaap. Toch maar proberen om het vorige 'achterhaald' toestel te verlappen op Kapaza of 2dehands.be en ook het allernieuwste apparaat in huis te halen. Iemand moest maar eens in de gaten krijgen dat er gescrolld wordt op iets wat geen 'hebbeding' meer is. En dan zwijgen we nog over dat geklooi met software en besturingsprogramma. 

basic is the best

Zelf probeer ik me te focussen op de essentie. Een telefoon moet telefoneren. Toeters en bellen maken het nodeloos complex. Wat nodig is, zijn een goede verbinding en een groot toetsenbord. Zoals ik verwachtte, is dé nieuwe trend van vandaag .... de terugkeer naar deze essentie. Alle winkels, ook de online-shops, zetten de basic-toestellen terug prominent in de etalage en een aantal nieuwe merken focust zich volledig op klanten met het inzicht dat een smartphone misschien toch niet zo'n verstandige keuze is.

Het zal je dan ook niet verbazen dat ik al jaren met een afdankertje van de kinderen rondloop. Iedereen kan me opbellen en ik kan iedereen opbellen of zelfs een berichtje sturen. Alleen doe ik dit als het nodig is: ik schat zo'n 3 telefoontjes per week en 5 berichten per maand. Zoiets. De voorbije week kocht ook mijn wederhelft een splinternieuw toestel. Ze kwam thuis met een mooi rood toestelletje van 25 euro en het leek als twee druppels water op mijn afdankertje. 

We kunnen er wel niet de krant op lezen of Foursquaren maar we hebben wel een krant van echt papier in huis en realiseren ons dat er geen opdonder oprecht geïnteresseerd is wanneer we restaurant 'Bij Janmijnkloten' betreden en al helemaal niet als één van beiden Mayor van  het Slovenski Etnografski museum in Ljubiljana geworden is. Maar uiteraard....mij kennende.... is iedereen vrij van te doen wat hij of zij wil. Carpe diem. iPhono ergo sum.

open tuinenweekend 2013

De inschrijving is in orde. Volgend jaar, tijdens het eerste weekend van juni, doen we terug mee met de open tuindagen van VELT vzw. In vergelijking met vorig jaar en het jaar daarvoor zijn er toch heel wat nieuwigheden (de 'ecoduct', een nieuwe poel, een nieuwe zithoek, een aantal nieuwe aanplantingen) waarmee we hopelijk ook de mensen die hier ooit al passeerden, toch nog kunnen verrassen. Jullie zijn allemaal welkom, wij zorgen voor een warme ontvangst. Meer details zijn voor later.

hard labeur

Niettegenstaande dat het hier vakantie is, wordt er toch hard labeur geleverd. Gelukkig kan ik voluit rekenen op mijn knechten die regelmatig een nieuwe drinkbus aanleveren. Zelfs na de rit van vandaag, met toch een lange, uitputtende ontsnapping, voelen mijn spieren heel ontspannen aan. Dit wijst erop dat ik momenteel in bloedvorm zit. Met er nog een goede massage bovenop, kan ook de rit van morgen geen probleem zijn. Eerlijk gezegd, ik kijk er al naar uit.

groot dikkopje

(op de foto klikken om in upload-formaat te bekijken)

Urenlang fladderde een hyperactieve groene libel rond en over onze vijver. Zo snel en zenuwachtig dat het onmogelijk was om het prachtige beest op foto vast te leggen. Zelfs een sluitende determinatie zat er niet in. Dat was balen want het leek me een specialletje te zijn. Het overkomt me wel vaker dat beestjes het me niet gunnen om er een foto van te maken. De medewerking is soms ver te zoeken, de ondankbare schepsels. Maar ook het tegenovergestelde komt voor. 

In de late namiddag landde een groot dikkopje in éen van onze wilde rozen. Alhoewel het beestje op zijn hoede was, liet ze me toe om met mijn uitgeschoven lens tot zo'n 10 centimeter van haar lijf te naderen. Na 3 foto's en een ongelukkige armbeweging had ze er genoeg van en vloog ze weg. Haar coöperatieve ingesteldheid was evenwel oké. Braaf beestje.

Het groot dikkopje houdt van bramennectar en dat is in overvloed aanwezig in onze tuin. Met de grote ogen en zijn oranje-rossige vleugels is het dikkopje gemakkelijk te herkennen.

de A valt niet ver van de boom

met 30 VB-ers in hun rangen mag deze waarschuwing wel eens openbaar gemaakt worden.

bloemen voor mijn vrouwtje

... en ook een beetje voor jou. Mijn wederhelft wordt vandaag even oud als ik. Dat mag, maar op de dag dat ze ouder wordt, kan ze beschikken. Dat is zo afgesproken. Voor het zover komt, krijgt ze van mij een digitaal bloemenpakket. Oh wat gaat ze blij zijn!

het verjaardagspakket bestaat uit: wilde kamperfoelie, daglelie, witte waterlelie, clematis viticella en -voor dezelfde prijs er nog een vijfde bovenop- ... nog een daglelie.