Nu weet ik dat ik nooit zal zijn vergeten!
Ik leverde bewijs van mijn bestaan,
Omdat door het verleggen van die ene steen,
De stroom nooit meer dezelfde weg zal gaan!"
Onze goeie Bram Vermeulen verlegde een steen maar hij kreeg wel een beroerte. Dan moet ik nog niet klagen. Ik heb 10 jaar in de bouw gewerkt, vrachten en palletten stenen gesjouwd, ingeladen, uitgeladen en op mekaar gemetst en ik leef nog. Zelfs na urenlang drilboren. Oef. Maar of dat nog lang gaat duren, leven bedoel ik dan, dat weet ik niet zo zeker.
De kinderen verzoeken mij hun plastieken zwembadje naar het containerpark te verhuizen en een echte zwemvijver in onze tuin te maken. Ik verheug me erover dat ze denken aan een "zwemvijver" en niet aan zo'n afgrijselijke blauwe betonnen kuip met chloorwater maar beseffen ze wel wat een werk dat dat is?
Dat wordt zweten van 't graven en kruien want een graafmachine geraakt niet meer tot in onze tuin. Handwerk dus. Met de spade en de kruiwagen.
Aan 't kruis was het waarschijnlijk minder afzien.
Daarnet herinnerden ze me er nog eens aan. Je had beloofd na de vakantie papa! Ik heb uitstel verkregen tot het allerheiligenverlof. Dan heb ik wat vrije dagen. Dit leek hen een goed argument. Het is écht zo: op werkdagen zit fysische arbeid er niet meer in. Uitgeput kom ik thuis, ook al doe ik hoofdzakelijk complexe psychologische denkoefeningen. Als ik dan kan kiezen tussen stomende...(patatten voor de minderjarigen) of slapen dan moet ik geen seconde nadenken.
Op het werk lachen ze me telkenmale uit als ik dit zeg. En ze gaan helemaal uit de bol als ik ze vertel dat een zeldzame rups in je eigen tuin veel interessanter is dan wat doordeweekse mannen het absolute hoogtepunt van genot vinden. "Hier hebben ze weer ne frisse aangeworven", zie je ze dan denken. Met een onderbouwd discours toon ik dan aan dat 'patatten' erg overgewaardeerd worden maar aan de reacties te zien -rimpels op het voorhoofd, kruisgekrab, neengeschud- leid ik af dat ik niet van deze wereld ben. Een kalf onder hengsten.
Maar dit geheel terzijde. Of ik blog binnenkort over de vorderingen aan de zwemvijver of je leest (n)ergens dat ik finaal beland ben tussen de engerlingen en de wormen. Als die van het werk mijn doodsprentje gaan bijeenschrijven, kan je al raden wat de teneur gaat zijn:
Hij ligt nu waar hij het liefste ligt.
Insecten en ongedierte waren zijn grote liefde.
Treur niet.
Hij gaat zich nog amuseren daar onder de grond.
Eindelijk geniet hij van het leven.
En dan maar lachen op de koffietafel.
Het gehinnik van de hengsten over "patatten" is toch meestal wel een schreeuw naar wat ze vreselijk missen of niet kunnen vinden...wie de pracht van de rups kan waarderen is bezig met de essentie die tot volledigheid leidt...
BeantwoordenVerwijderen