Eerst zou hij schandalig veel krijgen. Kokhalzend veel. Dan toch een strijdlustige regering. Hij zou geen rotte frank krijgen. Een fiere minister glunderde. De dwarsligger gedumpt. Gewone werkende mensen vonden dit de gewoonste zaak van de wereld. Rechtvaardigheid geschiedde.
Vandaag werd opeens een akkoordje bereikt. Met Tony. De uitgespuwde Tony. Buitengezwierd maar dan toch weer binnengehaald voor het bedisselen van een vette cheque. Doodleuk en ongegeneerd krijgt hij opnieuw schandalig veel. Kokhalzend veel maar dan gedeeld door twee. 775.000 euro ontslagpremie. Evenveel dan ik zou verdienen als ik 40 jaar ga werken.
40 jaar wroeten gelijkgesteld met een vliegende ezel. Ik denk dan: ontsla me, nu, nog, harder, ontsla me. Maar ik heet niet Tony of Mary. Gewone werkende mensen, wat verdragen we toch veel. Een gloeiende pook in ons achterste, wasknijpers op onze ballen, een kapbijl in onze schedel. Een vette cheque, geschreven met ons zweet. En wat doen we morgen? We zweten verder.
En dan zeggen dat ze met een gat in de begroting zitten...
BeantwoordenVerwijderenIk pluk een zinnetje uit je tekst: Gewone werkende mensen, wat verdragen we toch veel.
BeantwoordenVerwijderenEn dan loos ik een putdiepe zucht.
gelukkig staat het geluid van mijn pc nu niet op.
BeantwoordenVerwijderen