taart aan de deur

 

De verjaardagstaart van Heleen en Sara

 We zitten hier in quarantaine maar ook met twee jarigen. Het obligaat feestje werd daarom beperkt tot de eigen gezinsleden en de lekkernijen van de bakker werden geannuleerd mede omdat de jarige (Heleen) er toch niet veel van proeft. We hebben er evenwel het beste van gemaakt met steppegras als hoofdgerecht. 

Rond de middag ging de deurbel. Geen koffiepads, melk of brood deze keer maar een indrukwekkende verjaardagstaart met aardbeienslagroom en macarons. Geleverd door de man van een nicht van die van ons, merci Dirk en Martine. Zij zitten normaliter mee aan de feesttafel en kwamen op het geweldige idee om de 'corona-sukkelaars' te verblijden met een taart-aan-de-deur. Er zijn nog mensen die aangeboden hebben om voor ons te gaan winkelen, dank daarvoor.

De verplichte quarantaine voor de besmetten duurt minstens tot zondag. De 4 andere gezinsleden hebben woensdag een PCR-test. Zelf voel ik me op dit moment nog behoorlijk gezond op wat moeë ogen en een schurende keel na. De helft van de taart is nog over, gezien de quarantainemaatregelen moeten we ze zelf opeten. Niet dat dit erg is.

 Update 12.18 uur: zelf ook positief. Tien dagen in isolatie.

verlichte vrouwen

 

Het vrouwvolk van het huis, enfin toch twee ervan, schoot vorige week in actie. De kerstmaand, meestal gerokken tot eind januari, wordt hier jaarlijks aangekleed met een kerstboom en buitenverlichting. Met die LED-lampjes van tegenwoordig valt dat qua stroomverbruik best allemaal mee en daarbij gezelligheid en warmte mogen hun prijs hebben. Ik moei me er zelf niet mee, ze doen dat goed dus ze hebben hier alle vrijheid zolang de lichtjes maar niet plimpen of van kleur veranderen. Daar zou ik heeeel onrustig van worden.

 

de kerstboom 2021

in quarantaine

 

Ons voltallig gezin is sinds vandaag in quarantaine. De jongste dochter werd positief getest nadat ze klaagde over hoofdpijn en verlies van smaak- en reukzin. Dit betekent dat de rest van het gezin op doktersadvies tenminste tot en met donderdag in strenge afzondering is geplaatst. Woensdag (de zogenaamde 5de dag) worden we bij de arts verwacht voor een polymerase chain reaction-test. 

Uiteraard komt dan de vraag naar boven waar de covid-besmetting werd opgelopen. Op het werk, tijdens de uitstap naar Sclessin, ...? Niemand weet het zeker maar ik had toch niet verwacht dat corona zo sluikelings ons huis zou binnensluipen. Gelukkig zijn we allemaal reeds tweemaal ingeënt (Pfizer) waardoor de klachten en symptomen nog draaglijk zijn.

Zo'n quarantaine is wel streng, eigenlijk mag er niet veel meer. Maar we hebben goede vrienden en er wordt al voor ons gewinkeld en aan de deur geleverd. Het is spijtig dat het net de jarige dochter is die besmet is. Haar feestje werd afgelast en de bestelling van de grote verjaardagstaart bij de bakker werd geannuleerd.

geen eendagsvlieg

 

zwarte mees

Twintig kilo vogelvoer verdween er al in de bekken van de kleine vogels hier rond het huis. Ook de druiven aan de voordeur zijn geliefd, de merels hangen als kolibries in de lucht om ze van de druivelaar weg te plukken. Aan en onder de voedersilo gaat het als vanouds al is het trio zwarte mezen wel een nieuw gegeven. En natuurlijk is de aanwezigheid van de goudvink wel heel apart. Ik heb nog nooit een goudvink in levende lijve gezien en dan zit hij plots in je eigen tuin.

Goed nieuws is dat het vrouwtje goudvink geen 'eendagsvlieg' blijkt te zijn. Ze zit hier al een hele week en komt meermaals per dag onder de silo zonnebloempitten grabbelen. 

 

de goudvink

In het Engels heet de goudvink bullfinch, stierenvink dus. Allicht verwijst dit naar de stevige nek van de vink. Wanneer het vrouwtje tussen andere vinken zit, dan zie je dat de goudvink toch een maatje groter is dan de gewone vinken. Op de foto zie je dat de poten er niet gezond uitzien. Ze zijn verdikt door witte, pokachtige wratten. Blijkbaar wordt dit veroorzaakt door mijten die zich in de huidplooien hebben genesteld.

Er is nog tuinnieuws, we hebben ons terug geëngageerd om mee te doen met het ecotuinenweekend van VELT vzw. Concreet betekent dit dat onze tuin voor iedereen wordt opengesteld en dit tijdens het eerste weekend van juni. Ook op de aansluitende pinkstermaandag zijn we open. 

goudvink

Vrouwtje goudvink 

 

Er is nog eens opbeurend nieuws uit de tuin. Voor de eerste maal verscheen er een goudvink aan de voedersilo. Zoals je op de foto ziet, is het een vrouwtje. Ik hoop dat het wijfje haar mannetje eens meebrengt want dat schijnt een mooie verschijning te zijn. Het boek 'Vogels over de vloer'  schrijft: ...  "zijn prachtige dieproze borst, gitzwarte kap en witte stuit maken hem tot een van de mooiste tuinvogels die we in ons land hebben." Nog wat geduld hebben dus maar het vrouwtje leidt hier in haar eentje ook al tot sensatie.

De goudvink hangt rond bij de voedersilo waar ze op de grond eet van het gemorste zaad. Ze heeft hier momenteel het gezelschap van twee zwarte mezen, de boomklever, heel wat koolmezen, vinken en onze zwerm huismussen. 

ree

Tijdens een ochtendwandeling oog in oog staan met 4 reeën, het overkomt me niet elke dag. Meer zelfs, vandaag was het de eerste maal. Ze waren op hun qui-vive maar tegelijkertijd behoorlijk kloek. Eén van de reeën had me zeker gezien maar bleef met zijn kompanen toch in het lekkere gras staan. In de buurt werden heel wat bossen gedund waardoor veel schuilgelegenheid verdwenen is. De zeldzame dichte bosschages waar nog donkere hoekjes zijn en adelaarsvaren groeien, bieden de prachtige beesten een laatste veilige verblijfplaats.

geweldig toch!

 

 

De paashaas is even de kluts kwijt

Pasen 21

 

Omdat onze kinderen te oud zijn om de klokken van Rome nog over de vloer te krijgen, leggen wij heel vroeg in de morgen zelf chocoladen eieren en paashazen in de tuin. Het voordeel hiervan is dat je als ouder zelf kunt kiezen wat je kinderen zullen vinden. Die spullen uit Rome... je weet nooit wat de paus en zijn onderdanen daarmee uitgespookt hebben. Het biedt ons ook de mogelijkheid om 1) de lokale wereldwinkel te steunen en 2) enkele moeilijke vindplaatsen uit te kiezen zoals onder een emmer, iets wat de echte klokken in al die jaren nooit gelukt is. Volgens die van ons, die tijdens het rapen het management uitoefent, werden alle 75 stuks teruggevonden, al heeft het wel enig minutieus speurwerk vereist. De kinderen vonden het weer leuk en wij ook.

CurieuzeNeuzen in de Tuin

  Wij zijn er klaar voor!

Morgen start CurieuzeNeuzen in de Tuin, 'het grootste onderzoek naar hitte en droogte in Vlaanderen ooit'. Onze tuin is één van de geselecteerde 5000 meetpunten die mee data verzamelen voor dit onderzoek. Het bodemstaal, een mengeling van 3 stalen, werd reeds genomen en staat klaar voor verzending. Nog een keer slapen en dan gaat ook de gesofisticeerde sensor de grond in. Het onderzoek is een initiatief van de Universiteit Antwerpen, waar een van de dochters biologie studeert en De Standaard.

De bodemsensor (zie foto onder) meet elk kwartier de luchttemperatuur, de bodemtemperatuur en de bodemvochtigheid. De sensor is via een sim-kaart verbonden met het internet of Things-netwerk van Orange. 1 keer per dag ('s nachts) worden de gegevens doorgestuurd naar de database. Deze metingen lopen tot 2 oktober 2021, alle informatie samen zou dan een goed beeld moeten geven van de situatie in Vlaanderen en specifiek ook deze van onze tuin. Dankzij dit burgeronderzoek kunnen de huidige droogte- en hittekaarten veel nauwkeuriger gemaakt worden. Deelnemers aan het onderzoek krijgen de mogelijkheid om de gegevens live te volgen en de vergelijking te maken met de situatie in de andere tuinen.

De inhoud van de doos met in het midden de sensor, het gerief voor het bodemstaal zit al in een terugzenddoos.

Bij deze kan ik al zeggen dat ik onder de indruk ben van de heldere communicatie vanuit de initiatiefnemers. De e-mails en de handleiding over het wat, waarom en hoe van het onderzoek zijn een toonbeeld van klare taal. Dat de lokale Delhaize (DPD-Pickup punt) dienst doet als afhaal- en verzendpunt maakt de deelname wel erg gemakkelijk. 

vroeg bezoek

 

Deze week werden we al driemaal aangenaam verrast toen we de gordijnen van onze slaapkamer opentrokken. Vandaag was het opnieuw het geval: een koppeltje wilde eenden dobbert op onze zwemvijver en lijkt het er erg naar zijn zin te hebben. Het vrouwtje vertoefde vandaag in het kruid van het moeras, wie weet vindt ze het er wel geschikt om te broeden. Evenwel, als we de rolluik beneden naar boven trekken, vliegen ze beiden op, de wijde wereld in. Nog 2 zaken die ik graag deel: de matkop was gisteren nog eens van de partij. Een tof meesje dat ik zelden te zien krijg. In de vijver was er ook een speciaal tafereel te zien, zo speciaal dat ik ingegrepen heb. Een mannetje van de bruine kikker had zich vastgeklemd aan een van onze grotere goudwindes. De vis kon nauwelijks nog bewegen, met het schepnet heb ik de goudwinde bevrijd van de oversekste judoka. Waar was die gast zijn gedacht?

 

Foto's vanachter het slaapkamerraam genomen.

eerste kikkerdril

 

Begin maart, dat betekent hier dat de bruine kikkers 's nachts hun eitjes komen afzetten. De voorbije nacht was het zover. De eerste lading kikkerdril is een feit. Drie eiklompen liggen in de helofytenfilter van de zwemvijver (zie foto), de vaste stek voor de bruine kikkers, vermoedelijk omdat daar het water het warmst is. Wat betreft voortplanting, is het evenwel geen goede keuze want de dikkopjes zwemmen naar de zwemvijver waar de goudwindes hen opwachten om ze op te eten. Daarom dat ik de klompen verplaats naar onze 2 andere waterpartijen waar geen vissen in zitten. Na de week vries een tijdje geleden, vonden we 8 dode bruine kikkers. Ook dat hoort erbij.

de kleine bonte specht

 

De foto is maar aan de triestige kant maar wat erop staat maakt me blij. Het is immers nog eens een nieuwe vogelsoort voor onze tuin, de KLEINE bonte specht met name. Heel hoog op een dode tak van een kastanje hing hij, al speurend naar insecten onder  de schors. Het was door het geluid dat hij maakte, dat ik hem vond. Nu is de grote bonte specht al jaren een vaste gast, hij broedt zelfs in het verwaarloosde bos van de buurvrouw, maar deze was toch meer dan een kopje kleiner. Nog een herkenningspunt van dit mini-spechtje is de zwart-wit gestreepte rug. 

Naar het Magrittemuseum

 

Verborgen Werk

Vorige zaterdag nam het vrouwvolk mij mee naar Brussel, in hoofdzaak om een bezoek te brengen aan het Magrittemuseum maar een stadswandeling was ook voorzien. We reisden met de trein. Het museum is vlakbij Brussel-centraal en we hadden hier ook nog gratis treinticketten liggen. Het idee kwam van die van ons die het museum al lang op haar onuitputtelijk verlanglijstje had staan. Voor mezelf, nog steeds worstelend met mentale problemen, was het een flinke oefening in het 'uitstappen-maken' zoals voorgeschreven door de psycholoog. Ik vertrok met weinig goesting alhoewel het surrealisme me wel kan bekoren.

De Kunstberg met zicht op het oude Brussel

De Belgische René Magritte (1898-1967)  kennen we allemaal van zijn " La Trahison des Images (1928-29)" of  "Het verraad van de voorstelling" met de geschilderde tekst: Ceci n'est pas une pipe. Dit werk hangt niet in het museum, net als heel wat andere vertrouwde afbeeldingen. Niet getreurd, het Magrittemuseum heeft voldoende andere kunstwerken in huis om de trip naar Brussel te doen. Het museum gaat er prat op dat ze de "belangrijkste collectie ter wereld" in haar bezit heeft; meer dan 230 werken verspreid over drie verdiepingen.

De Brand

De Terugkeer

Voortgaand op de 'pijp-en-duif-beelden' die je overal te zien krijgt, had ik het idee dat Magritte maar een beperkt schilder was die het vooral moest hebben van zijn gekke titels. Dat vooroordeel moest ik snel bijschaven want zijn schildertechniek is van een hoog niveau. Ik vernam dat Magritte zelfs geen atelier had maar dat hij zijn schilderijen aan de keukentafel produceerde. Bij mij zouden de doeken vol vetplekken en koffie hangen maar niets daarvan bij Magritte. Eén van de mooiste werken die ik er vond, was De Vlamterugslag uit 1943 (privécollectie):

Aan eén van de vele toezichters vroeg ik of er foto's mochten genomen worden. De vriendelijke man zei dat het geen probleem was tenzij het infobordje een doorstreept toestel toonde. Dus denk niet dat ik stout ben geweest. De stadstrip dan.

Het drukbezochte Warandepark met het koninklijk paleis en het parlement konden we niet links laten liggen. We gingen er op zoek naar halsbandparkieten en moeilijk bleek dat niet te zijn. Op de grote Markt was nauwelijks volk, de anders overvolle Beenhouwersstraat was leeg en aan Manneken Pis was plaats in overvloed. Corona laat zich heel goed voelen.  Manneken Pis zag er vreemd uit, als je niet wist dat hij daar wel degelijk stond, zou je er zo voorbij lopen, oordeel zelf:

 Rond 16.00 uur slenterden we terug naar het centraal station. Dankzij een extra trein (dank je wel) geraakten we al zittend in Leuven. Hier stapten we vlot over op de trein naar Hasselt met halte in Diest, het station waar we meestal zaken mee doen. We sloten de gemaskerde uitstap af met verse fritten uit de frituur. Gelukkig geen surrealistische fritten maar echte, gemaakt van patatten.

nectar

 

Je las het ongetwijfeld ook, er vliegt al 't een en 't ander rond maar de beestjes vinden nog geen nectar. Dat probleem heeft zich hier ook enkele dagen gesteld omdat onze krokussen reeds uitgebloeid waren maar intussen is de natuur ter hulp gekomen en zijn er nieuwe nectarbronnen beschikbaar. De kleine maagdenpalm is zo'n snelle bloeier en je ziet de hommels en de citroenvlinders er graag op vertoeven. Ook de paarse dovenetel staat in de bloei en biedt nectar aan. Een heester die heel veel bezoek krijgt, zowel van aardhommels (foto boven) als van steenhommels (foto onder), is de mahoniestruik. In ons geval zijn dat 2 Mahonia x media.

Ik zie ook heel wat hommels landen op de bloemen van de toverhazelaars. Lang vertoeven ze er niet maar ze worden er blijkbaar toch door aangetrokken. Veel nectar of pollen vallen er niet te 'rapen' want in de imkerlijst die ik gebruik, staat dat de Hamamelis een nectarscore heeft van 1/5. Sinds gisteren is de redding nabij want de Prunus-familie komt in de bloei. Hier zijn dit de kerspruimen en de sleedoorn, beide met de maximumscore van 5/5. Boeiend om het allemaal te volgen.

wie zingt daar al?

 IJzig koud en geure winden en toch zingen daar al de hele week vogels in de tuin. Ik had al zo'n vermoeden. Vandaag viel elke twijfel weg, het zijn de heggenmussen (zie foto). Ze staan daar ook voor bekend om al heel vroeg op het jaar met hun zang te beginnen. Ze leven een verborgen bestaan maar verschijnen ook onder de voedersilo waar ze meesnoepen van het gesmoste zaad. Aan zijn fijne scherpe bek zie je dat het een insecteneter is maar in de winter vult hij dit aan met kleine zaadjes.

 

 de heggenmus

Bezoek aan het vernieuwde Africamuseum

   Voor de vernieuwde inkom

Het was van februari 2013 geleden dat we het Africamuseum in Tervuren bezochten. Toen werd de sluiting voor werkzaamheden aangekondigd, intussen is de vernieuwing helemaal achter de rug. Veel volk was er niet, daarvoor was het misschien te koud ofwel zit die hele Coronatoestand er voor iets tussen. Musea zijn evenwel terug open, wel gelden er een aantal nieuwe regels zoals je tickets online kopen, de trappen altijd rechts nemen, anderhalve meter afstand respecteren en een maximum aantal bezoekers per zaal. De bar was dicht, een warme koffie was nochtans erg welkom.

Het Belgische Africamuseum heeft alles te maken met koning Leopold II die in de Wereldtentoonstelling te Brussel (1897) het moment bij uitstek zag om eens te pochen met zijn vermogen en kolonie in Africa. Terwijl de eigenlijke tentoonstelling plaatsvond aan het Jubelpark, werd het koninklijk domein in Tervuren het uithangbord voor de koloniale tentoonstelling. Sindsdien is de tentoonstelling een permanent gegeven. Zoals geweten is, is met de grondige vernieuwing van de infrastructuur ook de koloniale visie op Africa en haar inwoners van het museum gereviseerd. Zo zie je op de foto hierboven dat de grote bronzen beelden met een doek zijn afgeschermd. Ook de buste van Leopold II is verwijderd.

 

Oud en nieuw op het binnenplein

 

Een infobord beschrijft het zo: "...Alle beelden geven een koloniale visie weer. Belgen worden gepresenteerd als weldoeners en beschavers, alsof ze in Congo geen wandaden pleegden en alsof er daarvoor geen beschaving bestond. Afrikanen worden kleiner voorgesteld dan Europeanen of gereduceerd tot de activiteiten die ze uitoefenen. Afrikaanse vrouwen worden geseksualiseerd. Een ... slavenhandelaar vertrappelt een Congolees die zijn vrouw probeert te beschermen." 

 

Laten we maar gerust aannemen dat de koning en zijn gevolg ernstige misdaden pleegden en dat het ongepast is om deze figuren als helden te presenteren.

De olifant blijft indrukwekkend

Probeer toch van het museum te genieten want er zijn wondermooie dingen te zien. Ik geef graag toe dat ik zelf vooral geïnteresseerd was in de nieuwbouw en het marmerwerk van het paleis (vloer en wanden) maar er is veel meer: de vlinder- en mineralenverzameling, de maskers, de muziekinstrumenten, de opgezette dieren waarvan de olifant en de giraf werkelijk imposant zijn, de houten prauw -uit één boom gehakt!- waarvan de lengte goed tot zijn recht komt in de ondergrondse verbinding tussen het oude en nieuwe gebouw, de muurschilderingen en zo meer. Zeker een aanrader om er eens te passeren. De kalmte biedt je een zee van ruimte en stilte.

Uit de collectie

• Link naar het Afrikamuseum
• Link naar Wikipedia 
  

nieuwe plantenzone

- 5 °C, 3 cm sneeuw en bij momenten een ijzige wind. Je zou haast vergeten dat er vorige week een echt lentegevoel heerste. Het was op die heerlijke dag dat ik in actie schoot en met plezier met mijn handen in de bosgrond wroette om een nieuwe plantenzone aan te leggen. Dat deed nog eens deugd. Ik ben tevreden over het eindresultaat en er is weeral wat gras (ruw gazon) ingeruild voor biodiversiteit. Een solitaire mispel is nu opgenomen in een groot middenplein.

 De nieuwe plantenzone is driehoekig van vorm en grenst aan het kastanjebos. Ik koos voor volgende planten om dit stukje met lichtzure bosgrond in te vullen:

• Heesters: Hamamelis x intermedia 'Arnold Promise' , Kalmia latifolia 'Minuet' en 7 stuks Chaenomeles 'Pink Lady'.
  
• 3 boerenhortensia's.
• Festuca mairei (zwenkgras) en bonte zegge.
• Tongvaren, Bergenia 'Baby Doll', Knautia macedonica, Euphorbia sp., Campanula poscharskyana, Erigeron karvinskianus, venkel 'Bronze Giant' en Lysimachia ciliata 'Firecracker'.
• Rond de mispel stonden al enkele kerstrozen.
  

 We kijken nu hoe het verder evolueert en of er aanpassingen nodig zijn. Dat is voor later, nu zorgen we vooral dat de tuinvogels niks tekortkomen. Naast de voedersilo bijvullen, strooi ik ook extra voedsel op de grond. De merels, heggemussen en houtduiven komen zo ook niks tekort.

 Houtduif met in de achtergrond de bloempjes van de Parrotia persica

kantklossende spin

 

Het heeft een klein beetje gevroren. Dat is altijd een goed moment om eens door de tuin te lopen. Planten waar je anders zonder aandacht aan voorbijloopt, kunnen dan een fotogeniek kantje hebben. De kaardenbol bijvoorbeeld of een groepje sierappeltjes met een bevroren druppeltje. Ik bleef vanmorgen stilstaan bij een spinnenweb aan een stapel stenen. Ik heb al veel 'kantklosserij' gezien maar deze spin kent er ook wat van. Ik zou zelf niet weten hoe ik eraan moest beginnen!

Op plantenjacht

  Uit een doos met zaailingen koos ik 3 stuks van deze paars gerande Helleborus orientalis

Ik zit nu al een hele tijd thuis. Af en toe wandel ik, vaak kijk ik TV en met de Netflix van de dochter is daar heel wat keuzemogelijkheid bijgekomen, slapen doe ik meer dan vroeger maar het liefst van al ga ik op plantenjacht. Ik heb zo mijn adressen, van Turnhout naar Lommel, tot Genk en Kwaadmechelen, soms naar Paal en Veerle en regelmatig naar Eindhout. De voorbije maanden vond ik heel wat naar mijn goesting waardoor ik de tuin wat kon herschikken. Deze week heb ik de plantenlijst geüpdatet aan de hand van de kassabiljetten en plantenetiketten. 

Pinus parviflora 'Tempelhof'

Tijdens het plantseizoen liggen mijn adressen er het best bij. Het aanbod struiken en bomen is dan ook het grootst. De beteren onder hen durven al eens buiten de vertrouwde lijnen te kleuren en de besten van hen spelen in op de winterbloeiers met een extra aanbod toverhazelaars, kerstrozen, sneeuwballen, winterzoet en Mahonia. Zelf ga ik ook mijn eigenwijze weg. Ik zoek de speciallekes op, vaak te vinden waar geen andere mensen te bespeuren vallen.

Een greep uit de nieuwe aanwinsten.

Alle aanwinsten (en verliezen) opsommen is te freaky. Daar zit niemand op te wachten. Toch wil ik er enkele graag belichten:

1. Pinus parviflora 'Tempelhof'. Er worden naar mijn idee té weinig coniferen aangeplant. Goudhaantjes, kuifmezen, boomklevers en boomkruipers zullen u dankbaar zijn.

2. Chionanthus retusus of de sneeuwvlokkenboom. Familie van de meer gekende Amerikaanse sneeuwvlokkenboom, met dezelfde bloeiwijze maar met -surplus- een afbladderende schors.

3. Euonymous carnosus. Een kardinaalsmuts met een zeer mooie herfstverkleuring.

4. Magnolia 'Banana Split': een geelbloeiende beverboom, geselecteerd op het Arboretum van Wespelaar, waarbij de openkomende bloem gelijkt op een banaan die gepeld wordt.

5. Rosa rubiginosa of onze inheemse egelantier. 10 stuks aangekocht en geplant tussen mijn 'gemengde haag' met beuk en Spaanse aak aan de straatkant. 

gelijk varkens

 Griesbroek Olmen

Die van ons wil dat ik wat minder in de zetel zit. De natuur zou positieve dingen doen met het mentale welzijn. Je begrijpt al waar ik naar toe wil, we zijn gisteren nog eens gaan wandelen. 

mijn wandelpartners, de vrouw en de oudste thuis

Ik koos voor het Griesbroek te Olmen. Lezers met een immens geheugen herinneren dat we er ooit nog geweest zijn. Het was er toen ook nat maar gisteren overtrof een stuk van het terrein toch alle wandelnormen.

Hier moesten we door, er waren geen uitwijkmogelijkheden. Varkens zouden zich nogal kunnen uitleven. Wij ook hoor maar 't was toch meer iets voor een para-opleiding. Mijn waterdichte wandelschoenen zijn van het lage soort dus het bruine water liep er gewoon langs boven in. Zelfs de botten van mijn echtgenote waren niet hoog genoeg om droog te blijven. Misschien is het wel de bedoeling van Natuurpunt, de beheerder van Griesbroek, om de mensen een groots avontuur aan te bieden, een zienswijze waar ik me wel kan in vinden zolang de veiligheid van kinderen gegarandeerd is.

Indien mijn schoenen konden spreken, zouden ze kwaak zeggen.

Bij de terugweg kozen we voor de grootste lus, tegelijk ook een 'droge-voeten-wandeling'. Zo passeerden we de Straalmolen, ooit één van de belangrijkste bloemmolens van de provincie Antwerpen. Deze site kan een flinke opsmukoperatie gebruiken want daar is echt wel iets van te maken. Potentie te over! Momenteel vind ik het evenwel een zootje. Als toevallige passant weet je niet waar te beginnen. Zo werd er in 2016, met Europees geld, een vistrap aangelegd. Ik zou daar graag naartoe geleid worden met de nodige toelichting.

Thuis aangekomen smaakte het eten des te lekkerder. Ik belandde uiteindelijk toch weer in de zetel waar ik samen met die van ons het tweede seizoen van Bron aansneed. 

waardevol bos aangekocht

 "Opgepast wolfsklemmen!" - "verboden toegang" - "privaat" ... . Tja, de bos van Sus Vergif, in vogelvlucht zo'n kilometer ten noorden van onze tuin, daar mocht ge niet komen al waren er moedige kastanjerapers die zich niet lieten afschrikken. Dit is nu verleden tijd. De bos van Baalberg (17 ha) werd aangekocht door Natuurpunt en zal worden opengesteld voor wandelaars. Dat stemt me vrolijk zeker in een tijdperk waar de kettingzagen grellig tekeergaan. Bovendien is natuurvriendelijk tuinieren wat zinloos als de omgeving vernield wordt.