gelijk varkens

 Griesbroek Olmen

Die van ons wil dat ik wat minder in de zetel zit. De natuur zou positieve dingen doen met het mentale welzijn. Je begrijpt al waar ik naar toe wil, we zijn gisteren nog eens gaan wandelen. 

mijn wandelpartners, de vrouw en de oudste thuis

Ik koos voor het Griesbroek te Olmen. Lezers met een immens geheugen herinneren dat we er ooit nog geweest zijn. Het was er toen ook nat maar gisteren overtrof een stuk van het terrein toch alle wandelnormen.

Hier moesten we door, er waren geen uitwijkmogelijkheden. Varkens zouden zich nogal kunnen uitleven. Wij ook hoor maar 't was toch meer iets voor een para-opleiding. Mijn waterdichte wandelschoenen zijn van het lage soort dus het bruine water liep er gewoon langs boven in. Zelfs de botten van mijn echtgenote waren niet hoog genoeg om droog te blijven. Misschien is het wel de bedoeling van Natuurpunt, de beheerder van Griesbroek, om de mensen een groots avontuur aan te bieden, een zienswijze waar ik me wel kan in vinden zolang de veiligheid van kinderen gegarandeerd is.

Indien mijn schoenen konden spreken, zouden ze kwaak zeggen.

Bij de terugweg kozen we voor de grootste lus, tegelijk ook een 'droge-voeten-wandeling'. Zo passeerden we de Straalmolen, ooit één van de belangrijkste bloemmolens van de provincie Antwerpen. Deze site kan een flinke opsmukoperatie gebruiken want daar is echt wel iets van te maken. Potentie te over! Momenteel vind ik het evenwel een zootje. Als toevallige passant weet je niet waar te beginnen. Zo werd er in 2016, met Europees geld, een vistrap aangelegd. Ik zou daar graag naartoe geleid worden met de nodige toelichting.

Thuis aangekomen smaakte het eten des te lekkerder. Ik belandde uiteindelijk toch weer in de zetel waar ik samen met die van ons het tweede seizoen van Bron aansneed.