Turks snoepgoed
Turken zijn warme mensen. Meer mijn type. Vriendelijk, attent, behulpzaam, zuiders,... kortom, ik voel me er veel meer mee verwant dan met diegenen die staan te brullen ze van mijn eigen volk zijn. Maar van Turks snoepgoed hou ik niet. Van nog geen enkel gebakje, koekje of snoepje herinner ik mij dat het me gesmaakt heeft.
Deze week was het weer van dat. Een doos Pismaniye, traditional floss halva, gekregen. Een Turkse specialiteit daterend van 1907 en -volgens de ingrediënten- eetbaar. 500 gram! Viel me dat zwaar tegen. Zoet, extreem zoet, dat wel maar allesbehalve appetijtelijk. Hoe zou ik het omschrijven? Een poging: een kruising tussen een mottenbol, een suikerspin, een doorweekte tampon, een bol samengeklit kattenhaar en een prop isolatieglaswol met daarop een karrenvracht suiker. Ik krijg het niet binnen of ik moest maanden zonder eten in een schuilkelder gezeten hebben. Toch neem ik aan dat onze Turkse vrienden dit snoepgoed lekker vinden.
Zou het omgekeerde ook waar zijn? Dat Turken ons snoepgoed niet te vreten vinden?
update 20/8: bij de beschrijving vergat ik nog 'een keutel asbest', waarvoor mijn excuses.
Raar maar waar, ik krijg zin om het eens te proberen! ;)
BeantwoordenVerwijderenik heb nog 490 gram. :-)
BeantwoordenVerwijderenUw 500gr gaan vooruit precies :D
BeantwoordenVerwijderenziet er heerrrrrlijk uit!ik krijg al tandpijn bij het idee alleen al.
BeantwoordenVerwijderenje hebt het over pismaniye...
BeantwoordenVerwijderenhet betreuren= pisman
de motto van het gerecht is "yiyen de pisman, yemeyen de"
= je betreurt het als het eet (omdat het zo zoet is), en ook als je het niet eet (omdat je echt verlangt naar iets zoetigs als pismaniye.
Die naamgeving vind ik wel heel origineel. Bedankt ook voor de uitleg.
BeantwoordenVerwijderen