Zowat iedere wielerliefhebber wil zich meten met de Alpe d'Huez
(vakantie) Omdat we zowel Hauterives als de Alpencols wilden verkennen vanuit onze tweede camping, kozen we voor Le Coin Tranquille in Les Abrets. Mooi gelegen in de helft tussen Lyon en Chambery en dus perfect voor de geplande uitstappen.
We missen thuis waarschijnlijk zelden of nooit een uitzending van de bergetappes in de Tour. De rit waar de beklimming van de Alpe d'Huez in voorkomt, is altijd één van onze hoogtepunten (in de namiddag dan toch). 21 haarspeldbochten telt de col en ik geloof dat er nog nooit een Belg als eerste over de eindmeet is gereden. Een speciaal geval dus, uitgelezen kost voor zonderlingen en/of gedopeerden. De snelste beklimming staat nog steeds op naam van Marco Pantani zaliger. In 1997 vloog hij er tegenop in 37,15 minuten. Met wat we nu weten, wellicht dankzij een klein labo aan hulpmiddelen.
Alpe d'Huez was dan ook de eerste col die we wilden beklimmen om hem beter te leren kennen. Het viel me op dat iedere haarspeldbocht een nummer droeg. Haast op iedere draai vind je wel een familielid of een liefje van een wielerliefhebber die de naad uit zijn broek koerst. Ze moedigen aan, doen hun schattebolletjes zichzelf overtreffen -"mannen presteren beter als iemand toekijkt"- en trekken vooral foto's voor het nageslacht en ongelovige Thomassen. Net zoals enkele gehaaide commerciële firma's die met krachtige telelenzen pogen zweet en emotie te vereeuwigen. De zwoegende renners die passeren krijgen van hen een lullig bonnetje in hun handen gestoken met uitleg hoe en waar ze de "niet te missen foto" kunnen bemachtigen. Leed kan ook opbrengen. Ook enkele zeemvellen broekjes gezien rond een vrouwenpoep. Straffe grieten!
Dankzij onze wagen verpulverden we de tijd van Pantani. Niettegenstaande we vaak gehinderd werden door zwalpende fietstoeristen met onaangepaste snelheden. Helemaal niet moe van onze inspanning wandelden we op de top van Alpe d'Huez op zoek naar de eindmeet. Moeilijk was dat niet want gans de col staat in het teken van de Tour. Bordjes met Itinéraire du Tour de France wijzen je de weg. Onderweg vaak 'Tom' op het wegdek. Naast een bergbeekje prachtige alpendistels. Jammer van de verschrikkelijke, schreeuwlelijke architectuur op de top. Schoon is iets anders.
Mooie vergezichten en het echte Alpengevoel vonden wel op de vlakbijgelegen Col de la Croix de Fer (2067 meter) die we ook kennen van de Tour en die samen met de Galibier en Alpe d'Huez een legendarisch trio vormt. Het is er heel frisjes op de top. Geen massatoerisme hier. Nauwelijks sportlui op een fiets. De beklimming is een stuk langer en hij lijkt ons daarom ook lastiger. Het weggetje naar de top is erg smal. Geconcentreerd en langzaam rijden is aangewezen. Maar eens boven, loont het de moeite. Dit is wat ik van de Alpen verwacht: pure natuur, intimiderend, kleinerend, iets waar je stil van wordt. We plukten er heerlijke bosbessen, vonden wilde euphorbia's en de kinderen kropen als gemzen op uitdagende rotsen.
We vergaten het schreeuwlelijke van Alpe d' Huez en daalden erg onder de indruk van deze reus de Col de la Croix de Fer af. Op een slakkengangetje en voortdurend remmend op de motor. Het verbaast ons dat hier niet meer wielrenners verongelukken. Doping of niet, deze bergen tegen een rotvaart afdalen en heelhuids aankomen, is grote Kunst.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Dank je wel om een reactie achter te laten. Als je opteert om als 'Anoniem' te reageren omdat dit het eenvoudigst is, wil je dan je opmerking wel besluiten met je voornaam/naam? Het is plezant om te weten wie mijn blog bezoekt en reageert. Even simpel als 'Anoniem' is 'Naam/URL'. Van die URL hoef je je niks aan te trekken, je vult gewoon je naam of roepnaam of alias in en ... hopsakee, dat werkt ook. Merci.