Ik weet dat dit je geen fluit interesseert maar ik zet het toch maar op mijn blog: op deze foto zie je mijn nieuwe werkplek in Mol. Ik zit normaliter te zwoegen in de rechterhoek maar omdat ik deze foto zelf genomen heb, is mijn stoel logischerwijze leeg. Rechtover mij zit de stagiaire en vooraan vertoeft -bij aanwezigheid tenminste- mijn collega sociaal assistent.
Ik zou nog wat kunnen emmeren over de pc's die er staan of de printers enzomeer maar geloof me, het volstaat te zeggen dat we met verouderd materiaal ongeveer kunnen doen wat we moeten doen. Of misschien toch dit: dat de bekabeling er zo warrig bijligt, komt vooral omdat wij meestal te maken hebben met
zeer ingewikkelde problemen.
In de volle heath van mijn geilig makende queeste, tijp ik reikhalzend en met veel Fingerspitzengefühl de letters bloo in en de googleaanse zoekmachine, als steeds mijn zinderende gedachten lezende, vult blindelings aan en laat me pardoes op deze opwindende blog neerstorten. En wat zien ik? Een wel erg mysterieuze prent van probablement een macabere white room without black curtains waar surrealistische verhalen van verstrengelde zondige lijven, agerend in een flinke portie ongeremde groepssex, tot orale hoogstandjes worden verheven. Il faut le faire. Normaliter verwacht je dan vervolgens benen maar hier blijven vooral elementaire vragen open: is dit inderdaad het walhalla voor penale lustgevoelens waar jack the ripper nooit ver weg is en de schabouwelijke kreet van Jan met de pet, ‘pinantie = pinantie” voortdurend na-echoot? Ooh, it really makes me wonder…
BeantwoordenVerwijderenOh Marijke hou mijn hand vast,
Hugo Cramps