twintig jaar

Het is dankzij een korte opmerking van die van ons dat ik kan meedelen dat we vandaag 20 jaar geleden, op het gemeentehuis van Tessenderlo, officieel "in de echt verbonden" werden. Het huwelijk werd voltrokken door KDG-schepen Louis Van Sweevelt. Zelf was ik op dat ogenblik nog oppositielid in de Looise gemeenteraad, dé eenmansfractie van Agalev.

Eén van de vele foto's die destijds genomen werden

Een huwelijksreportage of een trouwalbum lieten we niet maken. Patrick, de peter van onze kleinste, nam de foto's voor zijn rekening. Alles gebeurde vrij low profile, zoals ze dat zeggen, met weinig toeters en bellen. De ouders van Kristien waren er zelfs niet bij, die waren met de caravan op familiebezoek in Oekraïne. En eten deden we bij de Chinees Swatow; deze zaak had de bouwonderneming van mijn vader, waar ik zelf ook aan de slag was, even daarvoor een flinke renovatiebeurt gegeven. Het vriendelijk Chinees echtpaar gaf ons als aandenken een mooi theeservies cadeau. Onze huwelijksreis bestond uit vier dagen Amsterdam, in een hotelletje waar -zogezegd- Mata Hari ooit zou verbleven hebben.

Ondertussen zijn er vier kinderen bijgekomen, zijn er ook al heel wat droevige zaken gepasseerd, zijn we nog altijd bezig om ons huis 'af te maken' en zijn de grijze haren in de meerderheid. Toch kan ik zonder aarzelen meedelen dat het een geslaagd huwelijk is waar eigenlijk het eerste ernstig woord nog moet vallen. Het geheim van het succes? Een goede partnerkeuze. Zo eenvoudig is dat. Het is daar dat het bij velen misloopt. Op het moment van het huwelijk waren we reeds 8 jaar samen. Dan hoor je te weten welk vlees je in de kuip hebt.

Of we vandaag iet speciaals doen? Neen, ons kristallen huwelijk (of porselein of verzilverd) wordt een dag als een ander. Veel rondrijden voor de kinderen, wat klossen in de tuin en misschien een ijsje eten in Averbode. En kaarsjes aan het bad? Laat me niet lachen.

het natuurwonder Plitvicka Jezera

Toen we bij het vertrek van onze vakantie in Oostenrijk vernamen dat Marc (mijn rondfietsende schoonbroer) vertoefde in de Sloveense hoofdstad Ljubiljana, spraken we met hem af om mekaar te ontmoeten in de buurt van de Plitvice Meren in Kroatië. Voor beiden was dit een haalbare kaart.

Na gekampeerd te hebben in het Duitse Heilbronn en het Sloveense Maribor kwamen we in de vroege namiddag aan op camping Korana, een zestal kilometer voor ingang 1 van het Nationaal Park. Marc bleek op dezelfde camping een nederige chalet te hebben gehuurd en binnen enkele minuten kwam hij met zijn licht gehavende fiets bij ons aangereden. Het was geleden van 31 mei dat we hem nog in levende lijve gezien hadden en het deed ons dan ook plezier om hem fit en wel hier in een Kroatische uithoek nabij Bosnië terug in onze nabijheid te hebben.

weerzien in Kroatië, camping Korana nabij Plitvice

Een drietal dagen trokken we samen op: uiteraard een gezamenlijk bezoek aan het Nationaal Park, driemaal uitgebreid gaan eten en drinken (halve liters Karlovacka voor de Marc) in het restaurant van de camping, een bezoek aan het internetcafé om wat te sleutelen aan Marc zijn reisblog en luisteren naar Marc's verhalen tot nu toe. Over klimpartijen en hellingspercentages, over slapen in het bos, gevaarlijke afdalingen en dé valpartij, over kaartlezen en de staat van de wegen. Gespreksonderwerpen genoeg.

Het was ook hem opgevallen dat er onderweg naar Plitvice heel wat huizen er zwaar toegetakeld bijliggen. De Joegoslavische burgeroorlog is nog niet zo veraf. De kinderen zegt het niet zoveel maar bij onze generatie zitten het brutaal geweld, de verkrachtingen, de etnische zuiveringen en de jacht op de 'oorlogsmisdadigers' nog fris in het geheugen. Het blijft onbegrijpelijk dat zulke wreedaardige feiten konden gebeuren op amper een goede dag rijden met de auto. Ik herinner me het nog goed dat het precies een treffen in Plitvice was (Pasen 1991), waarbij 2 doden vielen, dat de etnische spanningen tussen Serviërs en Kroaten deed toenemen. Het jaar daarvoor was ik samen met die van ons nog in het Park geweest. Ook toen al hing er merkbaar spanning in de lucht.

de vier kinderen bij een overdonderend uitzicht

Na de Kroatische onafhankelijkheidsoorlog moest het natuurpark, dat nochtans tot het UNESCO-werelderfgoed behoort en dus theoretisch bescherming geniet, flink hersteld worden. Het duurde enkele jaren voordat alle onontplofte explosieven onschadelijk waren gemaakt en het uitgestrekt gebied terug toegankelijk was voor het publiek. Ondertussen liggen de 16 heldere meren en de 'ontelbare' watervallen er weer schitterend bij.

één van de sprookjesachtige locaties

Ik raad iedereen die naar Kroatië reist aan om de Plitvice meren te bezoeken. Het is een onevenaarbare belevenis en veel mooier kan de natuur al niet worden. Al vanaf de Ring rond Zagreb word je er naar toe gegidst. Het fantastisch mooi natuurpark ligt tussen Karlovac en Zadar. Trek er zeker een volledige dag voor uit. Ook tweedaagse ticketten kunnen gekocht worden. In Kroatië wordt er betaald met Kuna's (1 euro = 7,3 Kuna). Een dagticket kost in het hoogseizoen 110 kuna voor een volwassenen en 55 kuna voor kinderen tot 12 jaar. Dit is zeker niet goedkoop maar bedenk dan je een bijdrage levert tot het behoud van een unieke biotoop én het herstel van Kroatië. In de prijs is een boottochtje over het grootste meer en een rit met de shuttle inbegrepen.

de alpenboktor, een prachtige kever

Het was voor mij het derde bezoek aan Plitvice. De laatste maal was zo'n 20 jaar geleden. Toen al nam ik me voor om, moest ik ooit kinderen hebben, met hen zeker eens naar dit 'natuurwonder' te komen kijken. Mijn missie is ondertussen volbracht en ze vonden het alle 4 heel mooi. Alhoewel het een hele wandeling was, toch zo'n 8 km ver en vaak bergop (omdat we aan het laagste meer gestart waren), hebben ze niet éénmaal gezaagd dat ze moe waren. Zelfs de aanhoudende regen deerde hen niet. In dit jungle-achtig kader vol watervallen is nat worden helemaal niet erg. Het hoort erbij. De warme choco's in de bar aan het hoogste meer en de shuttle die ons terugbracht naar de autoparking, waren een prima beloning voor onze fysieke inspanning en sloten onze dagtocht op een aangename manier af.

klimpartij naar een hoger gelegen meer

Naast de blauwe meren en de neervallende watervallen kan je in het park genieten van een bijzondere biodiversiteit. Neen, de beren en lynxen uit de folders kruisten mijn pad niet. Maar dat hoeft ook niet.

Het eerste wat meteen opvalt, zijn de honderden, duizenden forellen die je overal ziet zwemmen. In Tessenderlo kunnen we van een levende vis enkel dromen. Hier en daar zie je zelfs een zoetwaterkreeft. Zowat alle meren zijn natuurlijk begrensd door afgezet travertijn waarop het groot hoefblad zich weelderig heeft vastgehecht. Rond de meren zorgen elzen, wilgen, riet, koninginnekruid, munt en ook wolfspoot voor een sierlijke begroeiing.

Aan de rand van het 'oerbos' van beuken en dennen vond ik veldjes Zeeuws knoopje in bloei. Een rare verschijning was de cotinus (pruikenboom) die er grote oppervlaktes aankleedde maar niet hoger werd dan 40 cm. De stammen van de bomen zijn bijna compleet begroeid met korstmossen en dit in alle kleurenvariaties. Een aantal bloemen kon ik niet determineren. Eén daarvan vond ik zo bijzonder dat ik er een foto van nam (zie hieronder). Ik moest weten wat voor iets het was. In 1 natuurgids, uit de jaren 60 dan nog, vond ik een tekenprent die er heel sterk op lijkt.

zeldzaam plantje dat ik (voorlopig) determineer als Melampyrum nemorosum

Blijkbaar is het familie van onze 'hengel', de gekende geelbloemige halfparasiet. De scherpe paarse blaadjes aan de top van de plant zijn bijzonder aardig. De kleinste thuis zag wat verder in het beukenbos een fraaie kever kruipen. Ook dat beest had ik nog nooit gezien. Wat een lange antennes! Deze 'alpenboktor' werd uiteraard zowel door mezelf als door Marc gefotografeerd. Heleen wou het beestje mee naar huis nemen maar dat zou zonde zijn. Zelfs de slakken met keigrote huisjes (met dank aan de kalkrijke omgeving) lieten we ongemoeid.

toeristen met regenjas en paraplu op het knuppelpad

De wandelwegen zijn prachtig uitgetekend en de knuppelpaden die je vlakbij de watervallen brengen, zijn in prima conditie. Mensen die snel moe zijn of minder goed ter been zijn, hoeven niet gans het park af te wandelen. Er zijn 4 haltes voorzien waar je op de shuttle kan stappen. Deze robuuste 'trein' brengt je ofwel naar het verste punt ofwel terug naar het begin. Je bepaalt zelf welke inspanning je wilt leveren. Onze inspanning was van een behoorlijk niveau. Moe en met doornatte kleren kwamen we terug aan op de camping. Een hete douche en Kroatische frieten, dat hadden we wel verdiend.

De ontmoeting met Marc, die ondertussen van Split richting Mostar trappelt, en het terugzien van Camping Korana en het Plitvice natuurpark behoorden tot de hoogtepunten van onze vakantie. Het was niet zonder weemoed dat we via Slovenië naar het Stiermarkse Fürstenfeld reden. Ondertussen zij wij veilig en wel terug thuis, Marc heeft er nog een dikke 9 maanden opzitten. Op zijn blog schrijft hij: 'Hopelijk tot binnen een maand of 9. Merci voor de paar kosteloze dagen en vooral bedankt voor het aangename gezelschap.'

Een dagje Wenen

Na ons bezoek aan mijn fietsende schoonbroer en de Plitvice-watervallen in Kroatië kozen we voor de camping van Fürstenfeld als uitvalbasis voor onze Oostenrijkse Hundertwassertoer. Fürstenfeld ligt op zo'n 60 km van Graz (Unesco-werelderfgoed) en op 160 km van Wenen. Alle gebouwen van Hundertwasser liggen prima binnen bereik. En fijn meegenomen voor de kinderen is dat vlakbij de camping het grootste openlucht-zwembad van Oostenrijk blijkt te liggen. Kampeergasten kunnen er gratis in. Het fascinerende Bad Blumau ligt slechts op een boogscheut, net als de Hongaarse grens.

Een dagje Wenen ligt voor de hand: het HundertwasserHaus, het KunstHaus Wien en het winkelcentrum Kalke Village bevinden zich alle drie in Wenen. De warmtecentrale Spittelau ook maar die gaan we links laten liggen. Daarnaast is Wenen gekend van haar Jugendstil-gebouwen (Wiener Secession) en daar wil ik toch ook graag een eerste indruk van op doen.

Een eerste stop in Bad Fischau

Een eerste stop voorzagen we in Bad Fischau (nabij Wiener Neustadt). Hundertwasser heeft hier een ordinair wegrestaurant omgetoverd in een aantrekkelijke stopplaats. Omdat het restaurant aan de zijde van Wenen richting Graz ligt, moeten we via de afrit even van de snelweg af om er langs de andere zijde weer op te rijden. We drinken er iets (eerste verdieping), gaan er naar het toilet (Hundertwasser laat in de toiletten meestal alle remmen los!) en bekijken het gebouw langs alle hoeken en kanten. De directe omgeving ligt er wat vuil bij en het aantal gasten is er aan de lage kant. Het winkeltje op het gelijkvloers, waar je tevens je rekening voor spijs en drank dient te betalen, geeft een sombere indruk. De vitaliteit is ver te zoeken. Jammer, hier is duidelijk meer van te maken.

De Gloriette van Schloss Schönbrunn te Wenen

Het overkomt me niet vaak maar nabij de Oostenrijkse hoofdstad liet ik die van ons de verkeerde afrit nemen. Hierdoor begaven we ons niet naar het HundertwasserHaus maar wel naar Schloss Schönbrunn, een toeristische trekpleister waar je over de koppen kunt lopen. Omdat dit paleis en de bijhorende tuinen al geruime tijd tot ons Werelderfgoed behoren, had ik een wandeling rondom het Schloss als extra toetje voorzien, moest er nog tijd over zijn. Plannen kunnen tijdens de vakantie altijd gewijzigd worden en dus parkeerden we onze wagen op een peperdure betaalparking vlakbij (ongeveer 35 euro/dag) om vervolgens in de reuzegrote tuin naar de 'Gloriette' te klimmen. Van hieruit heb je een hemels uitzicht op het paleis en de hoofdstad. Ongetwijfeld de moeite waard. De tuinen zijn gratis toegankelijk. Voor de liefhebbers is er ook nog de oudste Tiergarten van Europa.

Jugendstil, het Huis van de Verzekering van de Oostenrijkse Spoorwegen

We beslisten -uit vrees voor parkeerproblemen in de stadskern- om onze wagen op de parking te laten staan om van daaruit onze uitstap naar Wenen te voet verder te zetten. Achteraf gezien niet zo'n schitterend idee. Het HundertwasserHaus bleek 7,5 km/enkel verwijderd te zijn van de parking. Een hele wandeling die me wat onrustig en grimmig stemde. De metro was een alternatief maar onder de grond zie je dan weer niks van de stad. Achteraf bleek er overigens plaats zat te zijn rond het Hundertwasserhaus. Shit. De verkeersdrukte valt in Wenen best wel mee. Moeten we onthouden.

Ik troost me met de gedachte dat we onderweg richting het Wiener Secession-gebouw (arch. Olbrich) en het HundertwasserHaus een aantal prachtige gebouwen hebben kunnen bewonderen. Zo stootten we onverwachts op het huis van de Verzekering van de Oostenrijkse Spoorwegen , op twee sierlijke gebouwen van Otto Wagner waaronder het gekende Majolikahuis en struinden we over de gezellige Naschmarkt. Ook de Karlsplatz en de barokke Stephansdom konden me bekoren. Het is duidelijk dat Wenen vele troeven heeft. Een bijkomend, meerdaags bezoek staat me niet tegen. Een nieuwe 'rode draad' Jugendstil (zie blog hieronder) is in de maak.

Twee huizen van Otto Wagner, links het Majolikahaus

Het gebouw van de Wiener Secession (Wagner, Klimt, Moser,...) met de koepel van gouden laurierbladeren.

Station Karlsplatz (Otto Wagner)

Het valt ons beiden op dat Wenen een overzichtelijke en relatief rustige stad is. Storende hoogbouw is afwezig en dat zint ons wel. Slechts éénmaal raakte ik mijn oriëntatie wat kwijt maar dit had veel te maken met de ontbering van een goed stadsplan, de stand van de zon (waar is het Noorden nu eigenlijk?), mijn vrees om straks in de donkerte kilometersver terug naar de wagen te moeten stappen en mijn staat van opwinding om voor het eerst in mijn leven oog in oog te staan met het HundertwasserHaus, dàt kleurrijke bizarre gebouw vol bomen dat ik al jaaaren met grote ogen aanstaar in de boekskes.

Kunsthaus Wien, gekleurde flessen op het buitenterras

Eerst bezochten we nog het zwart-witte KunstHaus Wien waar er een permanente tentoonstelling is van Hundertwasser, de schilder. Verder dan een drankje op het groene terras (3 euro voor een colaatje), een obligaat bezoek aan het kunstzinnig toilet en wat aankopen in de Shop (o.m. een hoogwaardige replica van "Grüne Stadt") kwam het niet. Heel warm loop ik niet van Hundertwassers schilderijen, een aantal ervan vind ik ronduit lelijk. Hier en daar zit er evenwel een echt kunstwerk tussen waaronder Grüne Stadt. KunstHaus Wien als gebouw is zonder twijfel wel de moeite waard. Ook hier is het niet echt druk te noemen al is het terras erg gezellig.

Het wordt al vrij snel duidelijk dat alle toeristen samengetroept zijn rond het HundertwasserHaus in de Löwengasse/Kegelgasse, niet zo ver van het KunstHaus. Bordjes wijzen je er de weg. Taxi's wachten er op klanten. Kladden Japanners lopen in en uit het tegenovergelegen winkelcentrum Kalke Village. Het gebouw wordt vanuit alle standjes gefotografeerd. Er heerst een gezellige drukte. Hundertwassers eerste schepping ( de eerste steen werd gelegd in augustus 1983, oplevering in februari 1986) is een attractie. In zowat alle toeristische gidsen staat er een foto van. "Architectuur in Wenen", dat is Jugendstil en Hundertwasser.

Het huis is veel groter dan ik verwacht had. De kleuren fletser. De binnenkoer is erg donker, de aangeplante bomen zijn al flink uit de kluiten gewassen en ontnemen al het licht. Behalve het café op de hoek is het gebouw niet toegankelijk. We moeten het stellen met de frivole buitenkant. Ik bestudeer de kleurenkeuze, de kozijnen van de ramen, de 'sluitstenen' van keramiek boven de ramen. Ik lach om de boomhuurders en het stukje klassieke Weense bouwstijl dat gereconstrueerd werd. Ik probeer te achterhalen welke struiken en bomen het voorrecht hadden om op de daken aangeplant te worden. Ik stel me vragen over de waterhuishouding van het gebouw; waar blijft alle regen en het sanitaire afvalwater? Ik leun tegen de kleurrijke zuilen. Ik dank de stad Wenen dat zo'n plan mocht gerealiseerd worden en bedenk dat we hier in Vlaanderen achter een bouwvergunning konden fluiten. Ik prijs me gelukkig dat ik, samen met de kroost, naar Wenen ben afgezakt. Ik ontwikkel gekke ideeën om mijn huis en tuin, die nochtans al in verre staat van gangbaarheidsafwijking verkeren, onder handen te nemen. Om het bezoek te vereeuwigen laat ik die van ons een aantal grote posters kopen. Hiermee kan ik thuis afkicken en de roes wat laten overwaaien. Sloop de lelijkheid en begin van nul af aan opnieuw. Het komt in me op en niet zomaar.

Bij de terugrit naar de camping stoppen we voor de tweede maal in het wegrestaurant. We nuttigen er ons avondmaal en geraken aan de praat met de vriendelijke opdienster. Mijn Duits is van behoorlijk niveau en al mijn zinnen klinken erg opwindend. Ze merkt op dat we er heel moe uitzien. Dat zal wel, na zo'n wandeling. Ook nu is er heel weinig volk. Af en toe stopt er een bus Chinezen, zegt de opdienster. In de toiletten zit nog steeds dezelfde 'madam' als deze morgen. Ze herkent ons nog van daarstraks. In het winkeltje krijgen we enkele staaltjes Cola Zero. Vriendelijke mensen. Maar veel enthousiasme of bewondering valt er niet te bespeuren. Het lot van alles wat niet in de boekskes staat. Miskend of ongekend.

Om half elf kruip ik onder mijn kapotte slaapzak op mijn luchtmatras. Wenen was een enorme meevaller. Ik heb ongetwijfeld mooi gedroomd maar helaas vergeet ik ze altijd. Voor zover ik me herinner kwam de opdienster er niet in voor. En dat pleit voor de schoonheid van Hundertwasser.

onze Hundertwasser-vakantie

Na vele jaren Frankrijk en een jaartje Italië als vakantiebestemming wilden we het dit jaar eens over een andere boeg gooien. We kozen voor een rode draad, met name de kleurrijke gebouwen van Hundertwasser.

Hundertwasser, geboren als Friedrich Stowasser, was een Oostenrijks schilder (+ februari 2000) die een aantal heel interessante bouwwerken heeft gecreëerd. Het Weense Hundertwasserhaus is ongetwijfeld zijn meest bekende realisatie. Hundertwasser wijkte moedwillig af van de klassieke bouwstijlen. Hij verzette zich tegen de rechte lijnen, de uniformiteit, de ziekmakende en zielloze architectuur van alledag. Hiertegenover plaatste hij een aantal vernieuwende ideeën zoals het 'raamrecht' en de 'boomhuurder' en gebruikte hij kleurrijke mozaïeken en gebogen lijnen, tot in de vloeren toe. Erg ongewoon maar smaakvol.

Hundertwasser op een infozuil nabij "In den Wiesen"

Belangrijk hierbij is dat Hundertwasser de zorg voor het leefmilieu erg belangrijk vond. De liefde voor de natuur straalt er bij al zijn gebouwen van af. Niet alleen groeien er hier en daar bomen uit de vensters (deze bomen huren hun eigen kamertje), ook groendaken worden maximaal toegepast. Hierbij moet je niet denken aan de tapijtjes van muurpeper, huislook of hemelsleutel die vandaag ingang vinden, neen, het zijn echte struiken en bomen die hun vaste stek op de daken krijgen. Wandelen op de daken is bij Hundertwasser de gewoonste zaak.

Zijn kijk op bouwen en wonen zorgt er voor dat de landschappelijke omgeving minimaal wordt verstoord. In de steriele en grauwe stad schept Hundertwasser dan weer een oase van leven vol kleur en dynamiek. Het moet voor de bewoners heerlijk zijn om de vier seizoenen van zo dichtbij te kunnen beleven. Om in de lente de bladeren te zien ontluiken en in de herfst de klimmende wilde wingerd rood te zien verkleuren. Om in de winter beschut te worden door de brok natuur boven je hoofd en in de zomer te genieten van de koelte ervan.

Hundertwasser fascineert me al heel lang. Op het moment dat ik me in zijn werk ging verdiepen (1999-2000) stierf hij aan een hartinfarct. Ik hoorde het droevig nieuwsbericht. Sindsdien blader ik regelmatig in de boeken en kunstuitgaves over hem uit onze vitrinekast. De kleurrijke prentjes en verbazingwekkende details laten me niet meer los. Veel ideeën deel ik met Friedrich. Ik moest en zou mijn 'favoriete lijstje van gebouwen' in levende lijve zien. Deze vakantie kwam het er eindelijk van. Ik ben een gelukkig man. In het echt was het nog mooier dan verwacht.

600 foto's nam ik. Moest mijn geheugenkaart niet vol zijn geweest, waren het er nog een stuk meer. Van iedere halte heb ik er eentje op deze blog gezet. Zo heb je een idee waar ik de voorbije dagen heb rondgehangen en hopelijk krijg je ook de smaak te pakken.

17 woningen, "In den Wiesen" te Bad Soden am Taunus (Duitsland)

De "Waldspirale" in Darmstadt (Duitsland)

De kinderen voor de Sint Barbarakerk te Bärnbach (Oostenrijk)

Met het wegrestaurant van Bad Fischau (snelweg Wenen-Graz nabij Wiener Neustadt) maakten we 's morgens, bij onze uitstap naar Wenen, een eerste maal kennis. Bij de terugkeer gingen we er eens lekker eten.

de toiletten van het Kunsthaus Wien

Het HundertwasserHaus te Wenen... eindelijk wat volk.

Thermendorp Bad Blumau, vlakbij onze camping van Fürstenfeld (Oostenrijk - Stiermarken). Zo schoon dat ik het tweemaal gaan bezoeken ben. Rondlopen kan je er vrij.

Jo en ikzelf tegen twee kleurrijke zuilen onder het café van het HundertwasserHaus.

gouden jubilee

mijn ouders aan de feesttafel (Lisette en Emiel)

Op 3 augustus zijn mijn ouders 50 jaar getrouwd. De 'gouden bruiloft' werd gisteren gevierd met een feest in het Rutgerhof te Testelt. Behalve de eigen 4 zonen, de 14 kleinkinderen en achterkleinkind Ella waren ook de 6 zussen en 5 broers van mijn vader (met echtgenoten) aanwezig, de vier zussen van mijn moeder (met echtgenoten), wat goede geburen en vrienden. Met een zeventigtal hebben we lekker gegeten, veel bijgebabbeld en familiekiekjes genomen.

Mijn oudste broer had voor de gelegenheid een erg mooi gedicht in het Loewejs ten berde gebracht. De kleinkinderen gaven oma en opa allemaal een roos af met een eigen geschreven tekstje erbij. Ook nonkel Benoit, een van de broers van mijn vader en zijn vaste wandelpartner op dinsdag, deed laat op de avond een aardig woordje waarin mijn ouders treffend werden geschetst: altijd behulpzaam, niemand die er met lege maag vertrekt, de liefde voor de natuur van mijn vader en zijn varenverzameling, mijn moeder die nooit stilzit en van werken haar hobby heeft gemaakt,... .

Uiteraard werd er gewenst dat we binnen tien jaar een nieuw jubilee mogen vieren. Dat hoop ik ook. Iedereen heeft maar één paar ouders. Ik ben heel blij met de mijne en zou ze voor geen geld willen missen. Op naar diamant!

de kleinkinderen met hun trotse opa en oma

(vlnr: opa, Elke, Linde, Heleen, Loes, Nele, Siebe, Sander, Lode, Jo, Stiene, Steven, Mirte, Frank, Sara en oma)

(familie en vrienden kunnen hier -tijdelijk- mijn foto's van het feest bekijken en downloaden. De stralende zon was prima voor het feest maar voor de groepsfoto's een beetje hinderlijk. )

fietstocht naar Averbode

Averbode grenst aan Tessenderlo. Van bij ons thuis tot aan de abdij van Averbode zijn het een en al bossen (Gerhagen en de bossen van Merode). Zo goed als gans het traject is autovrij. Een prima weg dus om te fietsen. Deze middag kropen we op ons stalen ros om de 'grote fietsklassieker' te rijden, met name een ijsje gaan lekken aan de abdij van Averbode. Nergens krijg je zoveel lekker ijs voor zo weinig geld als in de dreef van Averbode. Keuze zat daar. Een vijftal ijskarren scheppen daar alle kleuren en smaken die je maar kunt bedenken.

keus genoeg in de dreef voor de abdij

Ik koos, zoals steeds, voor een sober ijsje. Een horentje met 1 bol bananenijs. De kinderen zijn nog slank, zij vreten -als het moet- de ganse ijskar leeg. Vermits alle banken in de buurt van de stoffige dreef bezet waren, aten wij ons ijsje op binnen de muren van de Norbertijnenabdij. Ook hier staan zitbanken en je hebt er rust en een mooi zicht op de abdijkerk. De eerste steen hiervan werd gelegd in 1664. In 1672 werd de kerk in gebruik genomen. De kerk biedt een merkwaardige synthese van barok en gotiek. Zo'n 6 jaar geleden werd de binnenrestauratie ervan voltooid.

ijsje likken binnen de abdijmuren

De abdij van de Norbertijnen werd in 1134-1135 gesticht op initiatief van Arnold II, graaf van Loon. De abdij werd gebouwd bij een bestaande kapel die behoorde tot de abdij van Sint-Truiden. De abdij behoort tot de zogenaamde Orde van Prémonstré. Deze orde zag het levenslicht in 1121 in Prémonstré (N-Frankrijk). Daarom worden de Norbertijnen ook wel Premonstratenzers genoemd. Norbertijnen verwijst dan weer naar Norbert, de stichter van de Premonstratenzers. Bij ons spreekt iedereen van de Norbertijnen, dat ander woord... kent, denk ik, niemand. Zeker niet onder de ijslikkers.

de abdijkerk, een synthese van gotiek en barok

Een bezoekje aan de abdijkerk kon door mijn participatie aan de fietstocht niet uitblijven. Architectuur en bouwkunde blijven me fascineren. Bewonder binnen zeker het mooie houten koorgestoelte uit 1673. Dit Vlaams hoogtepunt van de barokke beeldhouwkunst komt uit het atelier van Octaaf Herry van Antwerpen. Bijzonder interessant is ook het 14de eeuwse poortgebouw (de grote toegang) in ijzerzandsteen en het houten dakgebinte ervan.

Jammer genoeg was de tuin niet opengesteld en konden de dienstgebouwen en de voormalige drukkerij van Zonnekind, Zonneland (1920) en de gekende Vlaamse Filmpjes (1930) niet bezocht worden. Het nieuwe gebouw in zwarte facade dat je vanaf het binnenplein kunt zien, is een ontwerp van Bob Van Reeth, en huisvest Uitgeverij Averbode.

het graf van de "vader" van de Witte van Zichem

Het bezoek aan Averbode werd afgesloten met een serene wandeling doorheen het kerkhofje nabij de abdij. Dit kerkhofje wordt met prachtig ijzeren smeedwerk gescheiden van de weg Veerle-Averbode. Wat weinigen weten is dat op dit kerkhofje Ernest Claes (de Witte van Zichem, Floere het fluwijn,...) is begraven (+1968) samen met zijn vrouw. Ook Nonkel Fons (Daniël De Kesel) werd hier in 1996 begraven.

Een verhaal dat niet klopt, is dat de grote houten draaipoort aan de toegang van de abdij zou scharnieren over het punt waar de provincies Antwerpen, Vlaams-Brabant en Limburg samenkomen. Dit zou te mooi zijn. Het kerkhof en het achterste gedeelte van de abdijkerk bevinden zich op Loois grondgebied. De rest van de abdij, inclusief de poort, is Vlaams-Brabant. Als de poort draait, raakt ze ei zo na het uiterste puntje van de provincie Limburg aan. Maar de provincie Antwerpen komt er helemaal niet aan te pas. Op Google Earth of Geo-Vlaanderen kan je het vrij precies bestuderen.

we are animals

het campagnebeeld tegen de vleesindustrie

Op een nieuwe PETA-advertentie pronkt Pamela Anderson met haar uiterlijke en innerlijke schoonheid om een vegetarisch dieet te promoten en iedereen te wijzen op de overeenkomsten tussen mens en dier. Daartoe heeft Pamela haar lichaam laten aflijnen zoals slachters dit doen bij koeien en varkens. De campagne wijst er op dat er ondertussen veel diervriendelijke en smakelijke alternatieven beschikbaar zijn en dat een vegetarische leefwijze het leven redt van ongeveer 100 dieren per jaar!

Canada heeft deze campagne verboden want -zo lees ik in het Nieuwsblad- 'de advertentie gaat in tegen de strijd voor gelijkheid tussen man en vrouw'. Nou moe! "Wie een hond wil slaan, vindt licht een stok", denk ik dan. Miljoenen dieren per jaar laten afslachten, dat is geen probleem voor Canada. En hoe zit het met de gelijkheid tussen mannen en vrouwen in de Canadese porno-industrie? En Canada, was dat ook niet dat 'beschaafd' land dat het doodknuppelen en villen van zeehonden toelaat?

Canadese actievoerders tegen de zeehondenafslachtingen

Waarom zegt Canada niet gewoon eerlijk dat het lot van de dieren hun geen fluit interesseert? Dat het afmaken en versnijden van dieren om de Canadese magen te vullen nu eenmaal goed is voor de economie? Dat ethische vragen bij dit alles voor softies is? Neen, duidelijk zijn is nergens goed voor. Het zou de burgers voor het hoofd kunnen stoten en -wie weet- wakker schudden. Dan maar weer dat gendergedoe van stal gehaald. We mogen het hele land met bloed besmeuren maar een vrouw op een confronterende affiche... dat is toch wel slecht voor de gelijkheid tussen man en vrouw zekers! En dat mag niet. Zoveel ongelijkheid moet verboden worden.

Zou de vrouwenbeweging zelf ook zo hypocriet en bekrompen zijn? De vele vrouwelijke leden van PETA hebben er in ieder geval niet de minste moeite mee. En ik ook niet, maar dit geheel terzijde.

(tijdens de kerstperiode van 2005 verbood de NMBS ook een affiche van Gaia omdat het 'te gevoelig was voor de kindjes'.)

stormweer

Vandaag trok een flink stormweer over Limburg. Ook in Tessenderlo werd er heel wat schade aangericht. Langs alle wegen vind je afgebroken takken. De brandweer kreeg honderden noodoproepen. Drie huizen verder werd een oude linde ontworteld. Hij belandde in de tuin van een andere buur. Nog een geluk bij een ongeluk: normaal gezien staan net op die plek één of twee auto's geparkeerd.

De linde (met ongezond wortelgestel) nam in zijn val een straatlantaarn mee.

Ik was te laat om het hoogtepunt van de storm te filmen. Eerst natuurlijk alle vensters boven gaan dichtdoen. Wat je te zien krijgt, was zo'n 5 minuten erna. De tuinparaplu is omvergeblazen. De bomen en struiken zwalpen van links naar rechts. Af en toe nog een donderslag. De plassen water zijn niet meer te tellen. Wat een verschil met de droogteperiode van de afgelopen weken.

aapjes schilderen

Apen zijn de lievelingsdieren van de kleinste hier, Heleen. Als we haar lieten doen, liepen de apen door het huis. Dat ze wel eens durven bijten en de zetels vol kakken, daar staan kinderen niet bij stil. We proberen haar doen in te zien dat apen in een oerwoud thuishoren en dat het daarom niet fijn is voor de apen om in gevangenschap te leven. Vier varkens in huis is al meer dan genoeg.

De voorbije dagen heeft Heleen een aantal apen geschilderd (ze blijft de hints de wereld insturen). Eentje met een klein beetje hulp van de papa, de rest helemaal alleen. Ze gebruikte hiervoor verschillende 'technieken': plakkaatverf, waterverf en kleurpotloden. Zoals dat geldt voor de meeste kindertekeningen, vind ik ook deze mooi genoeg om ze te bewaren. Wat mij betreft kan een Pollock hier niet aan tippen. Verf laten druppen kan iedereen.

Met toestemming van onze kleine kunstenares - haar troetelnaam is niet voor niets 'klein apke' - mag ik ze publiceren op mijn blog. De werken zijn niet te koop... want onbetaalbaar. :)

aap 1, ruwe schets van de papa en vervolgens ingekleurd.

aapje 2, met kostuum en banaan

aap 3, in het oerwoud en

gebaseerd op deze baby-orangoetang

voettocht door de Dolomieten

Alhoewel de grote vakantie nog maar een goede 14 dagen bezig is, heeft de oudste thuis er al een flinke voettocht door de Dolomieten op zitten. Vorig jaar stapte ze voor de eerste keer mee met 'Gelijke Tred' -met aankomst in het Deense Skagen- en dat was haar zozeer bevallen dat ze niet lang heeft moeten nadenken of ze nog een keertje meeging. De Italiaanse Dolomieten waren haar niet volledig onbekend want we passeerden er vorig jaar met de ganse familie toen we richting Venetië reden. Een prachtig gebergte. Zo ontzettend mooi dat het gebergte sinds kort behoort tot het Unesco-werelderfgoed.

Loes met rugzak

Deze week stuurde Saskia, een van Loes' vriendinnen, de foto's door (waarvoor dank). Op heel wat foto's is het Noord-Italiaanse natuurschoon te bewonderen. Veel erg spitse bergtoppen, hier en daar nog sneeuw en ijs, blauwe meren, loslopende runderen met bel om de nek, smalle wandelpaadjes waar voorzichtigheid geboden is en pittoreske bergdorpjes. Het moet zalig zijn om daar doorheen te stappen. Loes bevestigt dit. Het was zo indrukwekkend dat ze ons er graag bij had gehad. Dat kon natuurlijk niet. Nonkel Marc, de fietsende broer van die van ons, zat wél in de buurt. Hij verkende op dat moment de Italiaanse grote meren en is ondertussen in Bolzano (Bozen) terechtgekomen. Maar hun paden hebben mekaar niet toevallig gekruist. Dat zou ook moeten lukken.

een groepsfoto

De groep waarmee Loes op stap was, bestond voornamelijk uit gewezen leerlingen van de Freinetschool De Step uit Beringen. Gelijke Tred is een ideaal moment om mekaar nog eens terug te zien. Ook de begeleiding bestond uit een juf (Kristien) en de gewezen Step-coördinator Lo. En blijkbaar slaat deze formule erg aan. Een hechte groep. Niets dan tevreden gezichten. Alle luxe thuis gelaten, je benodigdheden in één rugzakje, slapen op een matteke in een tent, de struiken als toilet en koken boven een houtvuurtje... het zou alle jongeren-van-vandaag goed doen. Er is nog een leven naast de computer. En er valt nog veel te leren naast de school.

de drie vriendinnen voor een bergdal

Waar de groep van Loes precies vertrokken is, wist ze me niet te vertellen. Het dorpje waar ze aangekomen zijn én beloond werden met een ovenverse pizza herinnerde ze zich wel: Madonna di Campiglio in Zuid-Tirol (Trentino). Aan de hand van de foto's kon ik ook nog ontcijferen dat ze in Giustino gepasseerd zijn. Vanaf volgend jaar mag ook de zoon met Gelijke Tred meestappen. Hem kennende zal hij eerder verkiezen om thuis te blijven. Sara, de derde in rij, die staat al te popelen om mee te kunnen gaan. Ik kan het alleen maar aanmoedigen. 't Is goed voor de beentjes en de longen. En als het bijdraagt tot een groter milieubewustzijn is ook dat meegenomen.

goudwinden

alle vissen samengetroept

Na het onweer van gisterenavond zat er eindelijk terug wat water in de regenput. Deze morgen heb ik al dit water overgepompt naar onze zwemvijver die toch zo'n 6 à 7 cm gezakt was. De darm van de dompelpomp leg ik dan in het waterzuiveringsgedeelte (met planten). Het voedselrijk water loopt via de stapstenen in het zwemgedeelte waar ook onze goudwinden vertoeven. Binnen enkele secondes troepen ze allemaal samen in de buurt van de stapstenen. Op dat vlak is er geen verschil tussen vissen en andere beesten, inclusief mensen. Waar 'fret' te vinden is, zie je ook de dieren.

De goudwinden ruimen echt alles op wat eetbaar is. Indrukwekkend is dat ze zelfs uit het water springen om insecten die tegen de boordstenen hangen te vangen. Ze missen zelden en zijn niet kieskeurig. Tegen de avond krijgen ze tegenwoordig gezelschap van twee vleermuizen. Zij duiken pijlsnel tot net in het water om hun prooitjes te vangen en op te eten. Mooi om ze bezig te zien. En hoeft het betoog dat bij deze hitte en droogte tientallen vogels maar al te blij zijn met een waterpartij in de tuin? Van goudhaantje tot bosduif, ze passeren allemaal de revue. Twee dagen geleden zag ik zelfs twee bonte spechten. Een nieuwe aanwinst voor onze tuin.

Niettegenstaande het gisteren zo'n halfuurtje geregend heeft, mag er nog flink wat uit de lucht vallen eer de droogte uit de grond is. Aan de bladval te zien is het volop herfst. Iedereen puft behalve de vissen. Zij beleven hun gloriemomenten: een stralende zon, gezond en proper water en lekker veel insecten. Nog nooit hebben ze van ons een kruimeltje voeding gekregen en je moet ze eens zien groeien. Er zijn al mensen aan de deur geweest die schrik hadden om ertussen te zwemmen. Wees gerust, ze bijten niet.

Voor de geïnteresseerden: hoe het ooit begon.

Rainbow Warrior

Rainbow Warrior from Greenpeace on Vimeo.

Vandaag is het precies 25 jaar geleden dat de Rainbow Warrior tot zinken werd gebracht. Ik was toen 22 jaar oud en ik herinner het me nog heel goed. Dit voorval lag mee aan de basis van mijn milieu-engagement bij Greenpeace (86-87: acties tegen Monsanto, Tessenderlo Chemie en haar smeerpijp en het afvalverbrandingschip Vulcanus).

reisvoorbereiding

Voor het vertrek wordt bekeken wat we zeker niet mogen missen.

Tijdens deze hitsige dagen wordt er niet veel gewerkt. Hooguit 's morgens een paar uurtjes en tegen de avond hier en daar nog wat prutsen. Dit biedt me de gelegenheid om onze komende vakantie in grote lijnen voor te bereiden. Oostenrijk is voor mij nog onontgonnen gebied. Vorig jaar hebben we er wel éénmaal onze tent opgeslagen en passeerden we Innsbruck om via de Brennerpass ons Italiaans avontuur aan te gaan. Maar daar houdt het op, al ben ik er in mijn puberteitsjaren wel eens gaan skiën. Hiervan herinner ik me evenwel nauwelijks iets behalve dat er sneeuw lag.

Deze vakantie gaat hier normaliter verandering in komen. Het is de bedoeling om zowat "gans" Oostenrijk te verkennen. Trotter en Capitool gaan me ook deze keer helpen met de grote selectie "niet te missen" - "eerder bijkomstig". Hiernaast heb ik het plan opgevat om eindelijk eens wat constructies van Hundertwasser te gaan bekijken evenals het gebouw van de Wiener Secession. Dit betekent dat we sowieso enkele dagen Wenen voor de boeg hebben. Om het fantastische kuuroord Bad Blumau te bewonderen moeten we voorts een flink eind richting Slovenië rijden. Wie weet duiken we er wel in een van de zwembaden, al sluit ik niet uit dat ik een ganse dag nodig zal hebben om foto's te nemen van de vele daktuinen, het oneindig kleurgebruik in de gevels en de vele mozaïeken van gebroken muurtegels. Ik ben nogal fanatiek als het over Hundertwasser gaat.

Als de goesting er is, steken we de grens over om via Zagreb naar de Plitvice watervallen (Unesco-werelderfgoed) te rijden. We bezochten ze al tweemaal, net voor de oorlog uitbrak én zonder de kinderen, en we zouden ze graag aan hen tonen. Moest het niet lukken, maken Slovenië en Kroatië grote kans om volgend jaar onze reisbestemming te zijn. Split en Dubrovnik wil ik zelf ook nog wel eens bezoeken omdat ik er heel mooie herinneringen aan heb. Maar nu dus eerst Oostenrijk. Moesten jullie interessante tips hebben en/of goede kampeerplaatsen hebben ontdekt, laat het me zeker weten.

wie kent haar naam?

Via een vriendin van mijn vader is deze plant bij mijn ouders terechtgekomen. Daar staat hij als kuipplant in de veranda. Deze week zijn er vier grote rode bloembollen in open gekomen. Hij heeft het er duidelijk naar zijn zin. Jammer genoeg is de naam ervan ons niet bekend. Ook de gulle schenkster wist de exacte naam niet. Ook geblader in wat plantenboeken leverde niets op. Misschien iemand onder jullie? Het aanvoelen van de bladeren lijkt wat op de gekende clivia, de bloemsteel gelijkt er ook op en de bloemen doen ons denken richting familie Proteaceae. Het moet een exoot zijn maar dewelke?

Een prachtige plant waarvan we de naam zoeken.

houtsluipwesp

de houtsluipwesp werd met een blaadje papier buitengezet

De kleinste dochter had het insect opgemerkt in de wasplaats. Je moet eens komen kijken, riep ze, een raar beest. Precies een langpootmug met een hele lange staart. Ik kende het beest ook niet meteen van naam. In plaats van het beest dood te meppen, ongetwijfeld haar lot als ze elders verzeild geraakt was, liet ik ze op een blaadje papier kruipen om ze vervolgens te laten vliegen in de tuin. Natuurlijk werd er eerst een (overbelichte) foto van gemaakt.

In een prentjesboek werd het insect gedetermineerd als een houtsluipwesp. Met haar lange legboor deponeert ze haar eitjes in de larven van houtwespen. Hun eigen larve ontwikkelt zich dan ten koste van de houtwesplarve. De houtsluipwesp behoort tot de grootste Europese sluipwespsoorten.

fietsdiefstal

In Beringen loopt er iemand rond die zijn leven beu is. Man of vrouw, het maakt mij niet uit, maar dat krengsel dat deze week de splinternieuwe fiets van mijn dochter gepikt heeft, gaat eraan. Meer dan 500 euro kostte de fiets en mijn dochter was er fier op. Voor een tochtje met de klas werd de fiets meegenomen naar Beringen. En daar werd de fiets van de speelplaats gestolen. Stoer, geweldig. Moest die eikel of dat kutwijf die/dat momenteel met onze fiets rondtoert dit toevallig lezen, .... gaat uw kist al maar bestellen en moge je branden in het heetste vuur van de hel. Crapuul!

update 3/7/10: de fiets werd teruggevonden door de politie van Beringen. Aangifte doen van een fietsendiefstal blijft een goed idee. In ons geval heeft het duidelijk geloond.

besodemieterd