het natuurwonder Plitvicka Jezera

Toen we bij het vertrek van onze vakantie in Oostenrijk vernamen dat Marc (mijn rondfietsende schoonbroer) vertoefde in de Sloveense hoofdstad Ljubiljana, spraken we met hem af om mekaar te ontmoeten in de buurt van de Plitvice Meren in Kroatië. Voor beiden was dit een haalbare kaart.

Na gekampeerd te hebben in het Duitse Heilbronn en het Sloveense Maribor kwamen we in de vroege namiddag aan op camping Korana, een zestal kilometer voor ingang 1 van het Nationaal Park. Marc bleek op dezelfde camping een nederige chalet te hebben gehuurd en binnen enkele minuten kwam hij met zijn licht gehavende fiets bij ons aangereden. Het was geleden van 31 mei dat we hem nog in levende lijve gezien hadden en het deed ons dan ook plezier om hem fit en wel hier in een Kroatische uithoek nabij Bosnië terug in onze nabijheid te hebben.

weerzien in Kroatië, camping Korana nabij Plitvice

Een drietal dagen trokken we samen op: uiteraard een gezamenlijk bezoek aan het Nationaal Park, driemaal uitgebreid gaan eten en drinken (halve liters Karlovacka voor de Marc) in het restaurant van de camping, een bezoek aan het internetcafé om wat te sleutelen aan Marc zijn reisblog en luisteren naar Marc's verhalen tot nu toe. Over klimpartijen en hellingspercentages, over slapen in het bos, gevaarlijke afdalingen en dé valpartij, over kaartlezen en de staat van de wegen. Gespreksonderwerpen genoeg.

Het was ook hem opgevallen dat er onderweg naar Plitvice heel wat huizen er zwaar toegetakeld bijliggen. De Joegoslavische burgeroorlog is nog niet zo veraf. De kinderen zegt het niet zoveel maar bij onze generatie zitten het brutaal geweld, de verkrachtingen, de etnische zuiveringen en de jacht op de 'oorlogsmisdadigers' nog fris in het geheugen. Het blijft onbegrijpelijk dat zulke wreedaardige feiten konden gebeuren op amper een goede dag rijden met de auto. Ik herinner me het nog goed dat het precies een treffen in Plitvice was (Pasen 1991), waarbij 2 doden vielen, dat de etnische spanningen tussen Serviërs en Kroaten deed toenemen. Het jaar daarvoor was ik samen met die van ons nog in het Park geweest. Ook toen al hing er merkbaar spanning in de lucht.

de vier kinderen bij een overdonderend uitzicht

Na de Kroatische onafhankelijkheidsoorlog moest het natuurpark, dat nochtans tot het UNESCO-werelderfgoed behoort en dus theoretisch bescherming geniet, flink hersteld worden. Het duurde enkele jaren voordat alle onontplofte explosieven onschadelijk waren gemaakt en het uitgestrekt gebied terug toegankelijk was voor het publiek. Ondertussen liggen de 16 heldere meren en de 'ontelbare' watervallen er weer schitterend bij.

één van de sprookjesachtige locaties

Ik raad iedereen die naar Kroatië reist aan om de Plitvice meren te bezoeken. Het is een onevenaarbare belevenis en veel mooier kan de natuur al niet worden. Al vanaf de Ring rond Zagreb word je er naar toe gegidst. Het fantastisch mooi natuurpark ligt tussen Karlovac en Zadar. Trek er zeker een volledige dag voor uit. Ook tweedaagse ticketten kunnen gekocht worden. In Kroatië wordt er betaald met Kuna's (1 euro = 7,3 Kuna). Een dagticket kost in het hoogseizoen 110 kuna voor een volwassenen en 55 kuna voor kinderen tot 12 jaar. Dit is zeker niet goedkoop maar bedenk dan je een bijdrage levert tot het behoud van een unieke biotoop én het herstel van Kroatië. In de prijs is een boottochtje over het grootste meer en een rit met de shuttle inbegrepen.

de alpenboktor, een prachtige kever

Het was voor mij het derde bezoek aan Plitvice. De laatste maal was zo'n 20 jaar geleden. Toen al nam ik me voor om, moest ik ooit kinderen hebben, met hen zeker eens naar dit 'natuurwonder' te komen kijken. Mijn missie is ondertussen volbracht en ze vonden het alle 4 heel mooi. Alhoewel het een hele wandeling was, toch zo'n 8 km ver en vaak bergop (omdat we aan het laagste meer gestart waren), hebben ze niet éénmaal gezaagd dat ze moe waren. Zelfs de aanhoudende regen deerde hen niet. In dit jungle-achtig kader vol watervallen is nat worden helemaal niet erg. Het hoort erbij. De warme choco's in de bar aan het hoogste meer en de shuttle die ons terugbracht naar de autoparking, waren een prima beloning voor onze fysieke inspanning en sloten onze dagtocht op een aangename manier af.

klimpartij naar een hoger gelegen meer

Naast de blauwe meren en de neervallende watervallen kan je in het park genieten van een bijzondere biodiversiteit. Neen, de beren en lynxen uit de folders kruisten mijn pad niet. Maar dat hoeft ook niet.

Het eerste wat meteen opvalt, zijn de honderden, duizenden forellen die je overal ziet zwemmen. In Tessenderlo kunnen we van een levende vis enkel dromen. Hier en daar zie je zelfs een zoetwaterkreeft. Zowat alle meren zijn natuurlijk begrensd door afgezet travertijn waarop het groot hoefblad zich weelderig heeft vastgehecht. Rond de meren zorgen elzen, wilgen, riet, koninginnekruid, munt en ook wolfspoot voor een sierlijke begroeiing.

Aan de rand van het 'oerbos' van beuken en dennen vond ik veldjes Zeeuws knoopje in bloei. Een rare verschijning was de cotinus (pruikenboom) die er grote oppervlaktes aankleedde maar niet hoger werd dan 40 cm. De stammen van de bomen zijn bijna compleet begroeid met korstmossen en dit in alle kleurenvariaties. Een aantal bloemen kon ik niet determineren. Eén daarvan vond ik zo bijzonder dat ik er een foto van nam (zie hieronder). Ik moest weten wat voor iets het was. In 1 natuurgids, uit de jaren 60 dan nog, vond ik een tekenprent die er heel sterk op lijkt.

zeldzaam plantje dat ik (voorlopig) determineer als Melampyrum nemorosum

Blijkbaar is het familie van onze 'hengel', de gekende geelbloemige halfparasiet. De scherpe paarse blaadjes aan de top van de plant zijn bijzonder aardig. De kleinste thuis zag wat verder in het beukenbos een fraaie kever kruipen. Ook dat beest had ik nog nooit gezien. Wat een lange antennes! Deze 'alpenboktor' werd uiteraard zowel door mezelf als door Marc gefotografeerd. Heleen wou het beestje mee naar huis nemen maar dat zou zonde zijn. Zelfs de slakken met keigrote huisjes (met dank aan de kalkrijke omgeving) lieten we ongemoeid.

toeristen met regenjas en paraplu op het knuppelpad

De wandelwegen zijn prachtig uitgetekend en de knuppelpaden die je vlakbij de watervallen brengen, zijn in prima conditie. Mensen die snel moe zijn of minder goed ter been zijn, hoeven niet gans het park af te wandelen. Er zijn 4 haltes voorzien waar je op de shuttle kan stappen. Deze robuuste 'trein' brengt je ofwel naar het verste punt ofwel terug naar het begin. Je bepaalt zelf welke inspanning je wilt leveren. Onze inspanning was van een behoorlijk niveau. Moe en met doornatte kleren kwamen we terug aan op de camping. Een hete douche en Kroatische frieten, dat hadden we wel verdiend.

De ontmoeting met Marc, die ondertussen van Split richting Mostar trappelt, en het terugzien van Camping Korana en het Plitvice natuurpark behoorden tot de hoogtepunten van onze vakantie. Het was niet zonder weemoed dat we via Slovenië naar het Stiermarkse Fürstenfeld reden. Ondertussen zij wij veilig en wel terug thuis, Marc heeft er nog een dikke 9 maanden opzitten. Op zijn blog schrijft hij: 'Hopelijk tot binnen een maand of 9. Merci voor de paar kosteloze dagen en vooral bedankt voor het aangename gezelschap.'