voettocht door de Dolomieten

Alhoewel de grote vakantie nog maar een goede 14 dagen bezig is, heeft de oudste thuis er al een flinke voettocht door de Dolomieten op zitten. Vorig jaar stapte ze voor de eerste keer mee met 'Gelijke Tred' -met aankomst in het Deense Skagen- en dat was haar zozeer bevallen dat ze niet lang heeft moeten nadenken of ze nog een keertje meeging. De Italiaanse Dolomieten waren haar niet volledig onbekend want we passeerden er vorig jaar met de ganse familie toen we richting Venetië reden. Een prachtig gebergte. Zo ontzettend mooi dat het gebergte sinds kort behoort tot het Unesco-werelderfgoed.

Loes met rugzak

Deze week stuurde Saskia, een van Loes' vriendinnen, de foto's door (waarvoor dank). Op heel wat foto's is het Noord-Italiaanse natuurschoon te bewonderen. Veel erg spitse bergtoppen, hier en daar nog sneeuw en ijs, blauwe meren, loslopende runderen met bel om de nek, smalle wandelpaadjes waar voorzichtigheid geboden is en pittoreske bergdorpjes. Het moet zalig zijn om daar doorheen te stappen. Loes bevestigt dit. Het was zo indrukwekkend dat ze ons er graag bij had gehad. Dat kon natuurlijk niet. Nonkel Marc, de fietsende broer van die van ons, zat wél in de buurt. Hij verkende op dat moment de Italiaanse grote meren en is ondertussen in Bolzano (Bozen) terechtgekomen. Maar hun paden hebben mekaar niet toevallig gekruist. Dat zou ook moeten lukken.

een groepsfoto

De groep waarmee Loes op stap was, bestond voornamelijk uit gewezen leerlingen van de Freinetschool De Step uit Beringen. Gelijke Tred is een ideaal moment om mekaar nog eens terug te zien. Ook de begeleiding bestond uit een juf (Kristien) en de gewezen Step-coördinator Lo. En blijkbaar slaat deze formule erg aan. Een hechte groep. Niets dan tevreden gezichten. Alle luxe thuis gelaten, je benodigdheden in één rugzakje, slapen op een matteke in een tent, de struiken als toilet en koken boven een houtvuurtje... het zou alle jongeren-van-vandaag goed doen. Er is nog een leven naast de computer. En er valt nog veel te leren naast de school.

de drie vriendinnen voor een bergdal

Waar de groep van Loes precies vertrokken is, wist ze me niet te vertellen. Het dorpje waar ze aangekomen zijn én beloond werden met een ovenverse pizza herinnerde ze zich wel: Madonna di Campiglio in Zuid-Tirol (Trentino). Aan de hand van de foto's kon ik ook nog ontcijferen dat ze in Giustino gepasseerd zijn. Vanaf volgend jaar mag ook de zoon met Gelijke Tred meestappen. Hem kennende zal hij eerder verkiezen om thuis te blijven. Sara, de derde in rij, die staat al te popelen om mee te kunnen gaan. Ik kan het alleen maar aanmoedigen. 't Is goed voor de beentjes en de longen. En als het bijdraagt tot een groter milieubewustzijn is ook dat meegenomen.