babka 99 jaar

Gisteren vierden we de 99ste verjaardag van babka, de grootmoeder van mijn wederhelft. Babka, wat Oekraïens is voor grootmoeder, werd op 20 november 1911 geboren in Prikarpatskaia in Oekraïne. Net voor de tweede wereldoorlog emigreerde ze naar Beringen samen met haar twee eerste kinderen, waaronder haar enige zoon en de tweejarige Mariko, mijn schoonmoeder. In België kreeg ze er nog drie dochters bij.

Haar man was even voordien reeds naar Beringen gekomen om er te werken in de steenkoolmijn. Ze nestelden zich in een zeer bescheiden woonst van de Mijn vlakbij het voetbalstadion van Beringen, ooit een eersteklas-speler. In dat kleine huisje woont ze nog steeds en het is daar dat we gisteren haar verjaardagstaart aansneden. 99 jaar, dat is ongelofelijk veel.

babka met haar taart

Babka ziet er voor haar leeftijd nog steeds heel gezond uit. Het geheugen is wel niet meer wat het geweest is en je moet al wat harder praten dan vroeger maar toch, doe het haar maar eens na. Tot voor kort kookte ze bij iedere familiebijeenkomst haar typische gerechten: gebakken patatjes, holopski's en knedlikken. De tafel was pas compleet als er ook tomaten en augurken bijstonden. Ondertussen doet ze het wat kalmer aan en zit ze graag in haar zetel, waar ze klokvast ook haar middagdutjes doet.

babka met haar oudste en jongste achterkleinkind (Loes Rutten en Ella Kowbel)

Babka's leven was zeker niet zorgeloos. Ze verloor vrij vlug haar man. Ook haar enige zoon, die ik jammer genoeg nooit gekend heb, kwam op veel te jonge leeftijd om in het verkeer. Zoals je weet, moest ze ook nog haar dochter (mijn schoonmoeder) Mariko op 60-jarig leeftijd afgeven. Voor een moeder moet dat verschrikkelijk zijn om twee kinderen ten grave te dragen. Toch heeft ze haar altijd stevig weten te houden.

Haar levensvreugde vindt ze momenteel voor een groot deel bij haar kleinkinderen, zes stuks, en haar acht achterkleinkinderen. Niet dat ze nog altijd juist weet wie wie is maar je ziet toch aan haar oogjes dat ze blij is met haar nageslacht. Een telefoontje vanuit Syrië met gelukwensen van Marc, mijn rondfietsende schoonbroer, doet haar zichtbaar deugd. Ook houdt ze goed in de gaten dat iedereen een stuk taart heeft genomen. Ze wil niet dat iemand iets te kort komt.

Dat ze nu 99 jaar is geworden en volgend jaar 100, daar is ze volgens mij echt niet mee bezig. Ook geen fierheid daarover bij babka. Zij weet als geen ander dat oud mogen worden vooral een kwestie van geluk is. Geluk dat maar al te vaak versneden is met verdriet en afscheid nemen.