walking dinner

Nog nooit was ik op een walking dinner. Ik weet zelfs niet wat ik me er moet bij voorstellen: is het de bedoeling dat wij al wandelend moeten eten, lopen er garçons de godganse avond rond met dampende schotels of is 't de bedoeling dat de rondlopende kiekens en varkens zelf nog gevangen en gebraden moeten worden? We zullen het zaterdag weten want dan is 't op mijn werk 'personeelsfeest', voor de gelegenheid herdoopt tot ... 'walking dinner'.

Zo'n personeelsfeest vind ik altijd erg interessant. Ik ben altijd nieuwsgierig naar de wederhelften van mijn collega's. "Op ieder potje past wel een dekseltje" wordt er gezegd maar soms zie je toch een kurken stop bij een geleipot lopen of een schroefdopje naast een snelkookpan. Wat me op zo'n ontluisterende momenten dan boeit, is wat die twee mensen precies bindt. Was 't van moeten? Hebben ze samen gestudeerd? Hebben ze elkaar gevonden op een (gore) datingsite? Kennen ze mekaar van in de Joepie? Van die dingen zo, dat intereseert me.

Ook het dansvloergebeuren vind ik reuzeinteressant. Van die eerder stijve en nuchtere 'harken' die plots beginnen te swingen en te salsaën dat je het voor onmogelijk houdt. Of van die collega's die op het werk nogal close zijn met elkaar en dan op de dansvloer -gespeeld koeltjes- mekaar passeren in de armen van eigen man- of vrouwlief. Of van die ademende grafzerken of triestige frigo's die ineens openbloeien op de kuskesdans of een Weense wals. Ook broeken durven wel eens afzakken... of was dat alleen op hamer-krijt?

Soms verschiet ik ook van de lievelingsmuziek van mijn collega's. Zo zou er dit jaar iemand zijn die zot staat van Iron Maiden. Een groep die op haar hoogtepunt was toen de collega nog niet geboren was. Mijn naaste collega hoort dan weer de Bee Gees graag. En mijn ex-baas fleurt op bij het horen van the sound van een echt Decap-orgel. Muziek zegt veel over de mensen. Met iemand die Zappa niet kent, zal het nooit klikken.

Al verwacht ik ook dit jaar geen minutenlange gitaarsolo's toch kijk ik al uit naar zaterdag. Ik hoop er niet alleen lekker maar vooral ook veel te eten en ik bid ervoor dat er veel lol moge worden gemaakt. In mijn buurt lukt dat meestal wel al zal die van ons ook dit jaar weer regelmatig moeten benadrukken dat wat ik uit mijn nek klets "om te lachen is", dat het niet echt zoooo bedoeld is en dat ik thuis wél een lieverdje ben. Niet iedereen, aldus mijn wederhelft, begrijpt mijn vorm van 'erg directe communicatie', laat staan dat iedereen het weet te smaken. En dan is 't goed dat er iemand naast me loopt die de brokken lijmt en mijn doen en laten kadert in een groter geheel van viriele stoornissen en afwijkingen.

Genoeg gezeurd nu, mijn vrouw heeft ondertussen het bed opgewarmd en ik ga mij erbij leggen. Nog twee keer slapen en ik heb iets groots te vieren. Die 'wandelmaaltijd' komt dan ook als gedroomd. U hoort er nog van.