2-sterrenplekje in Bolderberg

Met een winterjas aan was het gisteren best aangenaam om de natuur in te trekken. Zeker in de bossen voelde je niks van de koude wind. Die van ons verkoos om hier en daar het huis wat te fatsoeneren - ik ben eerder diegene die in casu werkgelegenheid crëeert - maar mijn vader had wel zin om mee te gaan wandelen. We doen dat tegenwoordig wel meer samen en een verkwikkend drankje achteraf in de lokale stamenee nemen we er ook bij. Als vertrekplaats koos ik voor het Domein Bovy in Bolderberg, vlakbij het circuit van Terlaemen. Hier vertrekken verschillende wandelroutes waaruit we eentje kozen die over de Bolderberg klom.

mijn wandelpartner en tegelijk mijn vader

Het was voor mezelf een primeur, die Bolderberg. Het is een getuigenheuvel van zo'n 60 meter hoog waarmee het een van de hoogste toppen in onze provincie (Limburg) is. Rond de 13de eeuw werd hier ijzerzandsteen ontgonnen waardoor er vijvers ontstonden, die thans deel uitmaken van De Wijers. Vanop de Bolderberg heb je noordwaarts een prachtig en wijds uitzicht op het Kasteel van Terlaemen (zie foto hieronder). Ik herkende dit beeld meteen vanuit de toeristische folders.

2-sterrenplekje (panoramisch uitzicht)

Regionaal Landschap Lage Kempen heeft dit panoramisch uitzicht opgenomen in hun 'sterrenplekjes'-project waarmee men schitterende parels uit eigen streek beter bekend wil maken bij het grote publiek.  De zgn. Bolderbergse Kluis kreeg 2 sterren en dat is niet onverdiend. Interessant om te weten is dat je in dit gebied veenpluis, gagel en beenbreek kunt terugvinden. Met veel geluk kan je er ook de roerdomp en de zeldzame boomkikker ontdekken. Het infobord aan de voet van de berg vermeldt nog dat de abdijen van Averbode en Herckenrode vroeger vis kweekten op de vijvers van Terlaemen.

achtergevel van de Kluis op de Bolderberg

Mijn vader wist me te vertellen dat we bovenop de berg 'De Kluis' zouden tegenkomen. Hij heeft in dit natuurgebied al meerdere wandelingen achter de rug, vandaar. En inderdaad, na een stevige klim tussen de uitgebloeide heide, vonden we daar een opgeknapt gebouw waar een bord ons welkom heette: "WELKOM op het PRIVE EIGENDOM van Baron de Villenfange de Vogelsanck". 

We bezochten er het toegankelijk kapelletje en mijn vader onstak er een kaarsje van een halve euro. De kans dat dit gebaar iets goed teweegbrengt, is groter dan dat het kwaad kan, denk ik dan maar. Heel waarschijnlijk waren mijn vaders gedachten op dat moment bij zijn pas overleden oudste broer en zijn zus - mijn tante Maria  -  die thans voor de tweede maal revalideert van een hersenbloeding. Een warm vlammetje als teken van verbondenheid. Ik vind dat schoon.

Op het kastanjen hek rondom de Kluis zag ik de felgroene bordjes van VELT hangen. Hier wordt ecologisch getuinierd, zonder gif. Ja, dit afgelegen gebouw wordt bewoond door een 'kluizenaar', eentje met groene vingers blijkbaar. Er zijn triesterige plekken om je intrek te nemen, zegt de natuurmens dan in mij, al denk ik dat je er 's nachts van alles hoort dat niet slaapbevorderend is. 

Overzicht van de wandelingen vanuit Bolderberg

Terug aangekomen op het domein Bovy deden we ook daar nog een verkennend toertje (bovenste foto) vooraleer ons neer te zetten om onze koffie en warme chocomelk met slagroom te nuttigen. In de zomer komen we terug om de heel grote toer te doen, rondom het natuurreservaat Weyerman. 'Rondom' want zo te zien mogen we er zonder toestemming niet in of door. Voor de boomkikkers.

de buizerd die iets te ver zat

Onze wandeling op de Vleugt bij Schaffen bracht ons niet alleen veel modder

en een omgeploegd wandelpad. We zagen vanop de weg ook een imposante

 buizerd zitten die ons duidelijk nog niet in de gaten had ofwel had hij door dat 

wij van de vredelievende soort waren. Vanachter een smal struweel nam ik snel

mijn nieuwe compact uit de jas - vandaag was het zijn eerste natuurtrip -

en doorheen de takken kon ik bovenstaande foto schieten.  

Dat moet hij gehoord hebben want hij vloog meteen op richting het bos. 

groggy

De judaspenning lijkt nog niet helemaal bekomen te zijn van kerstavond.

nieuw fototoestel

Echt weken aan een stuk ben ik op diverse gespecialiseerde websites op zoek gegaan naar een beter fototoestel dan mijn huidige compactcamera van Canon. Uiteindelijk, na tientallen reviews annex kostprijzen gedissecteerd te hebben, bleven 3 toestellen op mijn wenslijst staan.

Bij de grote toestellen: de Nikon D7000 met 18-105 mm VR lens, zo robuust als een tank;
Bij de systeemcamera's: de Olympus PEN E-PM2 in de rode uitvoering en waarbij de scherpstelling geschiedt door een tikje op het touchscreen;
Bij de compactcamera's: de Sony RX100, mondiaal aangeduid als het allerbeste toestel op de markt (tegenwoordig opgevolgd door de RX100 II).

Alhoewel de Olympus ei zo na besteld was en de gezinsleden opgelucht waren dat ik hiermee de knoop had doorgehakt, stond ik op een morgend op en kocht ik me de Sony RX100. Dit toestel sluit het dichtst aan bij mijn persoonlijk fototrek-profiel: ik zie iets moois - ik haal de kodak uit de zak van mijn jas - ik neem een foto - ik steek het toestel terug in de zak van mijn jas - ik wandel verder. Geen gesleur met tassen of rugzakken, geen geschroef met lenzen en filters en geen betrachting om de penis van een overvliegende zeearend op een A3 af te drukken. MIAMARE-fotografie, als ik mijn ding zelf een naam mag geven: met minimale apparatuur proberen een maximaal resultaat te verkrijgen.

Wat heeft me overtuigd om voor dit toestel te gaan? Kort samengevat:

- ik vind het een mooi toestel, dat telt ook mee;
- een beeldsensor van 1 inch met 20,2 megapixels waarmee SLR-prestaties bereikt kunnen worden;
- de mogelijkheid om manueel scherp te stellen, iets wat ik op mijn autofocussende Powershot erg miste en vaak vervloekte;
- een compacte en stevige aluminium behuizing met flits (bij de Olympus moet de flits erop geklikt worden);
- naast JPG kan dit toestel ook in RAW beelden schieten, een terrein dat ik wel wil verkennen;
- HDR aan boord waarbij het toestel zelf meerdere foto's neemt en op mekaar legt;
- binnenskamers (bij weinig licht) kan ik nu zonder flits (en dus zonder witte vlekken in 't gezicht of op glazen en vensters) mensen fotograferen en tenslotte zou ik nu ook 's nachts (in de stad, sterrenhemel, vuurwerk, ...) goede foto's moeten kunnen nemen.

juist uit de doos

Ik ben momenteel alles nog aan het uitzoeken en de mogelijkheden lijken oneindig. Voorlopig begin ik met het fotograferen op de automatische modi (er zijn er 2 aan boord) en gaandeweg kan ik mijn kunde verfijnen. Het zal zijn tijd vragen. Bij de eerstkomende uitstappen zal de Canon daarom nog als extra toestel in mijn zakken zitten. De bedoeling is uiteindelijk wel dat de kinderen het toestel overnemen en er zich mee amuseren. Fotografie is bovenal een mooie en gezonde hobby.

lekker en vooral eenvoudig

vegetarische spirelli met spinazie en kikkererwten

Vegetarisch koken, in een twintigtal minuten en met alles erop en eraan. Het kan en het is heel eenvoudig. Gisteren maakte ik een vegetarische spirelli zoals ik mijn kroost er nog nooit eentje had voorgeschoteld. Blijven verrassen na 30 jaar vegetarisch koken, het is een uitdaging maar het kan. Er is dan ook keuze zat, ook zonder schaapskoppen, biggenribbetjes, hertenkalfjes en stierenkloten. Er is immers geen enkele reden om aan te nemen dat je, om lekker te eten, de ellende van een geslacht dier mee op je bord dient te scheppen. Een dier is op zijn schoonst als het leeft. 

Probeer maar eens (denk eraan: als ik het kan, dan kan iedereen het)!

Kook de tricolore spirelli gaar. Voeg zout en een scheutje olijfolie aan het kookwater toe.

Terwijl de spirelli op het vuur staat, maak je de saus klaar zodat beiden zowat gelijktijdig klaar zijn. Bak in een pan een fijn gesneden grote ajuin. Voeg hier een halve zak Quorn-blokjes aan toe en bak deze mee. Als de blokjes mooi bruin gebakken zijn, kap je er een blikje (klaar voor gebruik, dus een nacht weken hoeft niet meer) kikkererwten bij. Roer alles goed door mekaar en laat nog enkele minuten op het vuur staan. Kruid af met peper, een beetje dragon en een blokje groentenbouillon (fijne tuinkruiden) dat je in je hand verkruimelt.

In een andere kastrolletje verwarm je een pak (diepgevrozen) spinazie met een brikje Alpro Soya Cuisine Light. Kap de pan met Quornblokjes en kikkerwten bij de spinazie en meng goed door mekaar. Voeg eventueel Soya Cuisine bij als je graag lopende saus hebt.

Rest je nog alles smakelijk op te dienen. Leg op een mooie teljoor een hoopje spirelli en schep hierop de saus. Zoals je opmerkt komen de kleuren van spirelli terug in de saus: spinazie (groene spirelli), kikkererwten (oranje spirelli) en Quornblokjes (niet gekleurde spirelli). Werk eventueel af met 1 of  2 apart gebakken oesterzwammen. Deze had ik gisteren evenwel niet in huis.

Smakelijk.

eiken balustrade

balustrade gemaakt met 2 dikke takken van zomereik

De voorbije dagen heb ik me in de tuin wat beziggehouden met het opsleunen van enkele bomen. Hierbij werden met een handzaag, gemonteerd op een uitschuifbare lans, takken verwijderd met de bedoeling meer licht te creëren voor de ondergroei. Van het kleine takhout werd een halve meter dikke wal gemaakt naast de composthoop (foto onder). Van de tussenmaat werden knuppeltjes gezaagd waarmee ik een lage sierlijk gebogen muur gestapeld heb. De 2 dikste takken van een zomereik konden prima dienen om eindelijk een soort van balustrade in mekaar te prutsen tussen het terras en de poel. 

De dunste van de twee had de juiste afmeting om als leuning te fungeren, de andere werd in vieren gezaagd om ingegraven te worden. Met kepernagels en 'negermennekes' werd alles aan mekaar gehamerd. Puur natuur en dus krom en bemost maar stevig en behoorlijk duurzaam. In het voorjaar zal er van de zwarte zand niet veel meer te zien zijn want in de bodem zitten irissen en Persicaria amplexicaulis klaar om de balustrade aan te kleden. Deze nieuwe balustrade moet vooral vermijden dat de mensen, gezeten vlakbij de waterpartij, naar beneden tuimelen en zo de kikkers en libellenlarven verstoren.

de houtwal naast de composthoop met palen van een verwijderde schommel

(wal - composthoop - wal)

Selfie

Selfie is het Woord van het Jaar 2013 geworden. Dat maakte Van Dale bekend. Het 'fotografisch zelfportret, vaak gemaakt met de camera op armlengte en gepubliceerd op een sociaalnetwerksite' gaat belbos en geefkas vooraf in de top drie. Vorig jaar was frietchinees nog het Woord van het Jaar. Vooruit dan maar, zelf een 'Selfie' gemaakt. De sluitertijd stond nog op heel lang (zonet buiten de maan aan 't trekken geweest) maar omdat het resultaat per abuis eigenlijk wel kunstzinnig is, ga ik het hier bij laten.

weet wat je eet

jagen, hoe zit dat?

Het is altijd fijn en leerzaam om post van Vogelbescherming Vlaanderen te ontvangen. Volgens mij, op juridisch vlak, de meest actieve natuurvereniging van ons land. Deze keer zat er naast het prima tijdschrift nog een extra boekje bij voor de leden: 'Jachtwild in het vizier' of de nieuwe jachtwetgeving uitgelegd voor leken. Prima gelay-out (dank u woordenlijst.org) en heel boeiend want ook al ben ik dieren- en natuurliefhebber in hart en nieren, wat er geschoten mag worden en wanneer de jagers precies hun moordende hobby mogen beoefenen, dat is voor mij niet zo heel erg duidelijk. Tot nu dus. Ik leg het naast mijn bed en elke avond lees ik een stukje. Ik ben tegen schieten maar als het dan toch gebeurt, moet het volgens de wet.

De lidkaart voor 2014 was er ook bij.

bladpootwants

een heel bijzondere wants .... en 'exoot'

Op de noordergevel van mijn ouderlijk huis zag ik zonet een speciale wants. Eentje dat ik nooit eerder spotte, al ben ik er in mijn leven toch al heel wat tegengekomen. Op mijn werk bijvoorbeeld komen ze gedurig uit het vals plafond gekropen. Ik probeer ze dan buiten te krijgen terwijl mijn collega ze liever dood mept.

Maar deze is een specialletje: de bliksem in het midden, tijdstip van verschijning en vooral de verdikte achterpoten. Er lijkt een klein blad aan te kleven. Een determinatie met behulp van het internet deed me uitkomen bij een "bladpootwants",  wat precies het kenmerk beschrijft dat me het meeste opviel.

Bij mijn invoering op waarnemingen.be stond de soort in het rood vermeld. Dit betekent dat het een exoot is, een beest dat hier van nature niet voorkomt. De eerste melding in Vlaanderen dateert van 2007. In 2011 werd de bladpootwants al op 70 plekken gedetermineerd. Om de opmars van deze exoot op te volgen, vraagt Natuurpunt om alle zekere waarnemingen van deze soort te melden.

voor sfeer en gezelligheid

Detail van onze kerstboom. Zie je de twinkeling?

WTF is me dat? Deze morgen laadde ik bovenstaande foto op als voorbereiding op een nieuw blogstukje. Zonet kom ik thuis van een korte boswandeling en wat zie ik? Google+ heeft mijn foto tot leven gebracht. Er zit een flikkering in de boom want van mijn JPEG-bestand is een GIF-bestand gefabriceerd. Auto Awesome heet deze dienst en er zitten nog meer kunstgrepen in het pakket, HDR en Panorama bijvoorbeeld. Zelf heb ik er niets voor moeten doen want "standaard staat Auto Awesome ingeschakeld". Knap, vooral omdat de animatie ook in Blogger zijn werk doet en het bovenal je eigen keuze blijft om er gebruik van te maken of niet.

Zoals je ziet hebben we onze kerstboom terug in huis staan. Een traditie die we graag in leven houden. 't Is vooral die van ons - en een beetje de dochters - die voor de aankoop en de versiering zorgt. Mijn bijdrage bestaat erin de boom in een houder te plaatsen en liefst zo verticaal mogelijk.  *Camera on* Bij deze wil ik mijn vrouw dan ook een 'dikke 9 op 10' geven voor sfeer en gezelligheid. Geen volledige 10 omdat ik soms langer dan gewild moet wachten op een tas koffie en de melk/koffie-verhouding ook niet altijd perfect is. Ze is ook nog al eens vaak afwezig. Voor de rest een dikke pluim. *Camera off*

Voor het eerst staat hier een Nordmann-spar (Abies nordmanniana) in huis. Mijn vrouw viel naar eigen zeggen bijna achterover toen ze de prijs hoorde, maar de verkoper had de boom al in 't koffer gestoken en terugkrabbelen was in concreto niet zo evident. Intussen heb ik de verkoopprijs even nagetrokken op 't internet en blijkbaar kost zo'n Nordmann overal zo veel (uitgezonderd een vreemde actie bij de Ikea, daar krijgt ge bijna nog geld bij als ge er een boom koopt). 

De reden van deze hoge kostprijs zit hem in het feit dat zo'n Kaukasische spar erg langzaam groeit, het duurt dubbel zo lang als bij een gewone fijnspar om 2 meter hoogte te bereiken. Extra troeven zijn dat de naalden niet afvallen, dat de boom lekker ruikt en dat de naaldkleur ook donkergroen is, mijns inziens mooier groen. Ik las ergens dat het de 'Rolls Royce' onder de kerstbomen is, ... tja, dat hadden we al aan onze portefeuille gemerkt. We hebben afgesproken om erover te zwijgen en de sfeer en gezelligheid er niet te laten onder lijden. Er zijn zo veel zotte prijzen tegenwoordig. Orthodonten, ooglenzen, loodgieters, schoolboeken, tuttefrut, mosselen-frit, naft&diesel, ondergrondse parkeerplaatsen,.... hoeveel uren hebt ge nog? 

Facebook en tajine

De Muggenbeet-pagina op facebook bestaat al een tijdje niet meer, zelf blijf ik in eigen naam nog wel actief. 161 vrienden heb ik daar en de respons - van het klikken op 'vind ik leuk' t/m met zorg geconstrueerde zinnen - is daar behoorlijk. 40 tot 50 reacties bij familiefoto's en een tiental bij natuurfoto's, dat is op mijn blog zelden gezien. Het plaatsen van foto's met bijhorende duiding is er ook zo eenvoudig. Het leent zich perfect voor kort nieuws zoals een bezoek aan de geschenkenbeurs en de aankoop van een tajine bijvoorbeeld. Meer moet dat niet zijn. Als ik het bericht op 'openbaar' zet, kan zelfs iedereen dit bericht lezen en de afbeeldingen minutieus bekijken.

Dit brengt me bij een nieuw gegeven voor bloggers: hoe langer hoe meer internetgebruikers surfen op het net met een smartphone. Ik zie dat bij mijn kinderen en hun vriendenkring. Een tablet is er af en toe ook nog bij. Ik heb het even samen met hen uitgetest: een blog lezen of een foto duchtig bekijken dat zit er met zo'n multifunctionele telefoon niet in. Vluchtig en oppervlakkig, dat is de nieuwe realiteit. Je mag al blij zijn dat je blog in vogelvlucht bekeken wordt. 15 seconden is een eeuwigheid. Multifunctioneel of smart betekent ook dat er met dat ding op batterijen honderd en één dingen kunnen gedaan worden, blitsere en plezantere dingen dan een blog lezen.

Bloggers moeten het blijkbaar vooral hebben van mensen die nog achter een PC of laptop verzeild geraken. Bureelwerkers die op hun werk de mogelijkheid hebben om eens te komen piepen (tot de baas binnenkomt) of thuiswerkers zoals ik, die in alle rust hun favoriete sites kunnen volgen. Of andere bloggers die weten dat een bezoekje of een reactie meestal wel een tegenbezoekje opbrengt of studenten die snel je foto's komen downloaden voor hun schoolwerkje. Een mercietje ... daar moet je niet op rekenen.

Het is zoals het is. Alles evolueert. Maar een mens, zeker een naïeveling zoals ik die veel te veel tijd investeert in zijn blog (dixit de huisgenoten, à propos: Blogger meldt dat dit mijn 2500ste bericht is), moet daar toch eens bij stilstaan. Bloggen in tijden van smartphones,  is dat niet iets zoals in een grot wonen en rondlopen met een mammoetvacht?

- Wat de tajine betreft: het is een model dat in een niet-voorverwarmde oven moet worden geplaatst op maximaal 150°C. Hij kan niet op een vuur of fornuis worden gezet. De 'vaatwasbestendige' tajine kostte me 28 euro en komt uit Noord Viëtnam. -

Mijn (zelfgekozen) fairtrade-kerstcadeau.

Over de experimenten ermee later meer.

voorlopig alleen

Met zijn allen - en dat zijn dan de huismussen, de botvinken en de mezen inbegrepen - zit het gevogelte rond de deur toch al aan zo'n 8 kilogram zaden dat naar binnen werd gespeeld. Een volle buis per dag zo ongeveer.

De koolmezen, pimpelmezen en zwarte mezen hebben dit jaar gezelschap gekregen van kuifmezen die ook geregeld een graantje komen meepikken. Zoals gehoopt is de keep ook weer present. Sinds de eerste winterprik hangt er een mannetje rond het huis. Ik zie hem vanuit het keukenraam geduldig zijn beurt aan de silo afwachten.

Voorlopig is hij nog alleen maar als de winter echt intreedt, zal er een hele bende volgen. Ook de sijzen, die opdringerige kleine gele acrobaten, zijn echt iets om naar uit te kijken. Dé max evenwel zou zijn als ook de appelvink terugkomt. Dat was een geschenk uit de hemel. De mooiste vogel die ooit op ons geleeg landde.

gevel uit Dresden

Na de val van het Ijzeren Gordijn hebben kunstenaars de grauwe stad

aan de Elbe hier en daar terug kleur gegeven. De gekende Kunsthofpassage 

is van een adembenemende schoonheid maar deze maffe gevel mag 

ook gezien worden. Eigenzinnigheid en creativiteit, we kunnen 

er niet genoeg van hebben. 

FZ

Enkele L.P.'s uit mijn collectie

4 december. 

Zappafans herdenken het heengaan van Frank Zappa die vandaag, precies 20 jaar geleden, zijn strijd tegen kanker verloor. Hij was op dat moment amper 52 jaar. 

Veel artiesten en hun plaatjes zouden na 2 decennia al lang vergeten zijn maar Zappa's muziek is nog steeds springlevend. Dat heeft alles te maken met het feit dat hij een genre op zichzelf was en zijn nummers uitblinken in compositie, virtuositeit en songteksten. Met Zappa kon je ook al eens lachen. Bovenal was hij voor mij een uitmuntende gitarist. Sinds ik Rat Tomago, The Sheik Yerbouti Tango en de solo van Wild Love hoorde op mijn allereerste Zappaplaat (Sheik Yerbouti 1979, ik was toen 17 jaar) ben ik grote fan, bewonderaar en verzamelaar. 

Enkele interessante links:

• Frank Zappa in de Humo
• Alle Zappa-stukjes op mijn blog
• Zappa op Wikipedia, let hierbij ook eens op zijn indrukwekkende discografie
• Eén van mijn lievelingssongs van beelden voorzien op Dailymotion
• Zappa Plays Zappa, de groep van zoon Dweezil, die de muziek grandioos in ere houdt.

En hieronder een blik achter de schermen:
The Making Of bovenstaande illustratie

(bloggen kost wat moeite)

je moest me bezig zien! :)

komt achteraf niet zagen

Zo van '"waarom hebt ge mij niks gezegd?", "had ik dat geweten!" of "egoïst, alles voor uw eigen houden!". Ik zeg het maar één keer en dat is nu en hier: hebt ge net als àlle mensen met goede smaak altijd al gedroomd van een eigen rendier met slee - toch nog steeds thé King of voortuinkitch - dan vallen er nu zaken te doen. Voor nog geen 30 euro haalt ge momenteel zo'n stemmig verlicht gespan in huis. Het moet niet eten of drinken (gewoon de bijhorende stekker insteken), doet zijn gevoeg niet op je gazon en 't jankt niet als 't wat koud heeft. Een koopje dus. En vooral: al je buren zullen hun kerstperiode in mineure stemming doorbrengen, want vol met afgunst. Dat hebben we toch graag! Tip van mijnentwege: leg je kindeke Jezus in de slee en je wordt gegarandeerd dé kerstster van je straat.

stad op mensenmaat

Hundertwasser in Bad Soden am Taunus

Ik ben momenteel mijn kans aan het wagen bij de Argus-fotowedstrijd. Waarom zou jij dat ook niet doen? Deze wedstrijd loopt uitsluitend op Facebook - een account is dus wel nodig - en zit eenvoudig in mekaar. In de speciaal ontwikkelde applicatie hoef je enkel op een upload-knop te duwen en je kunt vervolgens je foto's voor de wedstrijd insturen. Dit kan nog tot 29 december en er zijn 3 thema's: herfst, genieten op het platteland en stad op mensenmaat. Voor elk thema mag je 10 foto's insturen.

Denk niet te snel 'dat is niks voor mij' of  'ik kan toch niet winnen'. Je weet nooit hoe de dobbelstenen rollen. Het levende bewijs voor deze stelling viel gisteren in de mailbox: met één van mijn herfstfoto's won ik de weekprijs, t.w. een weekendje Puur Natuur voor 2 personen. De winnende foto verscheen eerder op deze blog en wekte hier niet veel enthousiasme op maar (amateur)fotografen kijken en beoordelen klaarblijkelijk met andere ogen dan bloglezers. 

Nog 9 foto's mag ik insturen. "Stad op mensenmaat" vind ik een moeilijk thema omdat ik zelden in een stad vertoef en niet meteen veel foto's voorradig heb. Bij het grasduinen in mijn foto's kwam ik toch weer uit bij de architectuur van Hundertwasser (zie foto). In het Duitse Bad Soden am Taunus - evenals bij het Hundertwasserhaus in Wenen - toont Hundertwasser hoe een mens- en natuurvriendelijke architectuur er concreet kan uitzien. De woningbouw binnen een stad op mensenmaat zou voor mij iets hundertwasserachtig zijn: groendaken, gevelbegroeiing, veel kleurgebruik, hergebruik van afvalwater, cohousing, creativiteit in plaats van massaproductie zonder ziel, ... . Daarom heb ik zonet bovenstaande foto geüpload (spelling toch eventjes gecontroleerd), temeer omdat er twee boomhuurders op staan, wat ik nog steeds een maf doch sterk concept vind.

Bomen kunnen bij Hundertwasser ook kamers bewonen of huren. De boom moet hiervoor niet betalen want hij betaalt de huur 'met zuurstof, door zijn vermogen om stof te slikken en als anti-lawaaimachine door rust te maken, door verdelging van gif, of zuivering van vervuild regenwater, als producent van geluk en gezondheid, als brenger van vlinders en door schoonheid en vele andere valuta. Dat is allemaal in geld om te wisselen en is meer dan een mens-huurder met een cheque kan betalen.' Mooier zou ik het zelf niet kunnen zeggen.

gekke overwinteringsplek

lieveheersbeestje in een mispel

Oktober/november is de periode dat de lieveheersbeestjes een overwinteringsplek zoeken. Vaak is dat in schuren, paviljoentjes en huizen maar ook bomen worden wel eens uitgekozen. Hier kruipen ze in de schors, gaten en spleten. Eéntje heeft in onze tuin wel een heel gekke plek uitgekozen, namelijk onder een 'lip' van een mispel. Of dat een strak plan is, durf ik te betwijfelen. De mispel valt nog van de struik af, op de grond. Als het dan ijzelt of sneeuwt krijgt het beest de volle laag. Maar wie zijn wij om zijn keuzevrijheid te beknotten? Terwijl alle andere mispels intussen opgegeten zijn (door mezelf), laat ik de deze hangen. Op goed geluk.