Vlaanderens diepste

Vlaanderens diepste holle weg vind je in Loksbergen

De hollewegenwandeling in Loksbergen. Daar had mijn wederhelft zin in want ze had er al veel over gehoord maar 't was er nooit van gekomen. In april 2009 stapten mijn vader, de zoon en ik al een keer door dit fruitbloesemrijk gebied en ik herinner me goed dat ik er een van mijn betere foto's schoot en ferm onder de indruk was van het hoge Winnetougehalte van de diepe kloven in de ijzerzandstenen heuvels. Bloesems waren er niet meer maar fruit des te meer. Wat een opbrengst! Peren, kanjers van appels en dikke trossen druiven maken deze wandeling extra de moeite waard. Maar in die enkele jaren tijd is er meer veranderd.

2 van de 10 windmolens naast de E314

We vertrokken opnieuw aan het buurthuis annex duivenlokaal van Zelk en wandelden tegenwijzerszin. Zo kom je meteen in een eerste holle weg terecht om vervolgens naast de lawaaierige E314 (Leuven-Lummen-Maasmechelen) te stappen. Hier claimen sinds kort 10 nieuwe windmolens al je aandacht. 5 ervan staan links van de autosnelweg en de andere helft bevindt zich rechts ervan. Netjes verdeeld over de provincies Limburg (Halen) en Vlaams-Brabant (Diest). De Limburgse molens zijn van Limburg Win(d)t - een samenwerking tussen Asperavi en de Limburgse Reconversie Maatschappij - terwijl de 5 Vlaams-Brabantse een volledig Asperiva-project zijn.

Gruwelijke feiten naast de E314

Sinds januari 2010 is de hollewegenwandeling niet meer wat ze geweest is. De gruwelijke moord op Kevin en Shana doen je maag omkeren wanneer je vlakbij de vindplaats van de uitgebrande auto komt. Ik toonde mijn vrouw de plek waar moordenaar Ronald Janssen volgens de kranten toesloeg. Het houten kruis en de bloemen op deze afgelegen plek in niemandsland  nemen alle twijfel weg. Ik word er stil van en alle lugubere feiten, ook die van Annick Van Uytsel, spoken door mijn hoofd. Ik meen ergens gelezen te hebben dat die Janssen ook een natuurliefhebber was, dat hij zelfs probeerde om een soort van 'conservator' van de holle wegen te worden. Heel precies weet ik het niet meer. Wat doet het ertoe? Wat zich daar in Loksbergen afspeelde, tart elke verbeelding. Een moment van stilte is meer dan gepast.

Fruitkisten langs het parcours

Alhoewel de wandeling simpel in mekaar steekt - de oranje plaatjes combineren met de blauwe - vergisten we ons toch twee keer. Erg was dat niet want zo belandden we temidden een perenplantage en zagen we iemand met een soort Hovercraft  alle peren bespuiten. We probeerden zo goed als mogelijk de niet al te smakelijk witte wolken te mijden en vroegen ons af hoe gezond het product is dat uiteindelijk in de winkelrekken ligt te blinken. Tot onze verbazing stootten we op een bord van Integra, een organisme dat biologische teelten controleert en certificeert.

Veel auto's met Poolse nummerplaten ook. Her en der geparkeerd tussen de plantages. De plukkers hadden zo te zien al bergen werk verzet maar er hingen nog karrenvrachten fruit aan de laagstambomen. Ik had nooit gedacht dat er hier zo'n opbrengsten waren. Dat moet daar, slechts 15 kilometer van onze deur, toch prima grond zijn! Aan de kleverige slijk te zien, zit er al een pak leem in de bodem, iets wat hier volledig ontbreekt. De appels en de peren zijn er duidelijk dankbaar voor. 

blozende appels zo dik als pompelmoezen

In de holle wegen zelf was het gezien het grijze weer en het wat gevorderde uur al behoorlijk duister toen we er passeerden. Somber grijs en het roestig bruin van de blokken ijzerzandsteen overheersten het beeld. Behalve de indrukwekkende diepte van de wegen zijn ook de blootliggende wortels van de bomen al je aandacht waard. Meer dan eens vroegen we ons af hoe sommige reuzen van bomen winden en stormen kunnen overleven, daar balancerend op de rand van de kloof. 

Bijna 3 uren zijn we toch weeral in beweging geweest. Of het gezonde lucht was laat ik in het midden. Voor de spieren was het in ieder geval een goede training. Dat verdient een beloning. Ons moeders rode kolen met zelf geraapte sterappels bijvoorbeeld.