mijn kop is een haag

Net zoals ik de gewoonte heb aangenomen om toch wekelijks, minstens tweewekelijks, een bad of een douche te nemen zo worden het laatste decennium jaarlijks, op zijn minst tweejaarlijks, mijn wilde haren bijgeknipt. Sommigen onder jullie zullen opwerpen dat ik nu toch wel een beetje overdrijf maar ik kan jullie verzekeren dat de mensen rondom mij nog vaker in bad gaan of nog dikwijlser hun haren laten doen. Ieder heeft zo zijn tempo en frequentie en ik weet van mijn eigen dat ze bij nogal aan de hoge kant liggen.

Vandaag was het weeral zo ver. De tijd was gekomen om mijn weelderig haar onder handen te nemen. Ik heb hiervoor een aantal criteria ontwikkeld: als zij zich voordoen, mag er geknipt worden. Om je een idee te geven van wat die criteria kunnen zijn, som ik er enkele op: overkop gaan met de fiets omdat je haren in het voorste wiel komen, je haren uit je soepteljoor moeten doen aleer te kunnen lepelen, venten die 'hé lekker wijf' roepen, elke 5 meter met je kruiwagen halt moeten houden omdat je het pad bijster bent, mussen die proberen er een nest in te bouwen of jezelf voor de spiegel afvragen of je nu tegen de voor- of de achterkant aankijkt.

pas geknipt

Net zoals iedere grote mens zichzelf kan wassen, vind ik dat ook iedere grote mens zijn haren zelf kan knippen. Moeilijk is dat niet. Ik beeld me in dat mijn kop een haag is en begin te snoeien. Het grof werk, toch zo'n 90%, doe ik uit de losse pols met een schaar in de hand en een spiegeltje voor me op de tafel. Meestal is dat toch zo'n halve emmer afval. Afval, omdat tot op heden niemand een bod doet om het op te kopen. Goed beleggen is weinig mensen gegeven. Relikwieën hebben blijkbaar hun beste tijd gehad.

De laatste 10% van het knipwerk laat ik uitvoeren door mijn vader die nog wat specifiek gerief liggen heeft van de tijd toen hij nog 4 klein kinderen had. Zo heeft hij een uitdunschaar waarmee hij het resterend kapsel nog eens uitdunt. Aan de achterkant, waar ik toch een vrij beperkt zicht op heb, knipt hij de lange achtergebleven lokken weg. Tenslotte probeert hij naar best vermogen de kappen en andere fouten van mijnentwege wat weg te werken. Het eindresultaat is zodanig dat ik gerust onder de mensen kan komen. Als ik bijvoorbeeld andere blogsters of groenredactrice's hun foto's zie, hoef ik mij niet te schamen.

De haag is dus zonet weer gesnoeid. Geen kevertjes, geen wolluizen en geen vogelsnest tegengekomen. Zelfs geen schurft achter de oren. Niet verwonderlijk voor een propere jongen als ik.