allemaal beestjes

Een geslaagde vorm van mimicry (zich voordoen als een ander beest): de wespenboktor die relatief veilig door het leven kan gaan dankzij zijn gelijkenis op een wesp. Hier kruipt hij op het blad van een Cephalaria gigantea.

wespenbok

Camouflage heeft als doel onopgemerkt te blijven. Vandaar dat je heel goed moet loeren om het beest op deze ontluikende kogeldistel te ontdekken. Pas op de laptop zag ik dat er op de bloem een insect zat. En wat voor iets raars! Het is de nimf van een sprinkhaan: de struiksprinkhaan. Nog een aantal keren vervellen en de volwassen sprinkhaan is klaar.

nimf van struiksprinkhaan

Met de kleuren van de Belgische tricolore viel deze kleine hommel meteen op in de blauwe Geranium: de weidehommel. Een kleintje maar ook een schoontje. De meeste hommels die ik hier zie zijn akkerhommels maar af en toe verschijnen er ook andere soorten. Sinds ik een goede determinatiekaart heb gedownload, lukt het juist benoemen al wat vlotter. 

een weidehommel

Heel veel leven in de krentenboompjes. Papa merel werkt zich al dagen uit de naad om zijn kroost vol te proppen met de rijpende vruchten ervan. Wanneer we op het terras een bordje met de overschot van spirelli plaatsen, wijzigt hij het menu. Later merk ik het drietal op in de kersenbomen. De weinige rode kersen worden door de papa geplukt en in de mond gestopt van zijn immer hongerige twee jongen. Helaas krijgen deze de kersen niet doorgeslikt zoals ze met de krenten geleerd hebben. De kunst om de dikke kersen beetje bij beetje op te eten, zit nog niet in de snavel. Mama merel is nergens te bespeuren. Wellicht zit zij al op een nieuw nest te broeden waardoor de papa er nu alleen voor staat. Hij doet dat goed.

spirelli krijgt de voorkeur op krenten

gewoon een gewone witte waterlelie

In de amfibiepoel ontvouwde zich vandaag de allereerste witte waterlelie.

Update 25 juni:
Intussen is ook de eerste rode waterlelie in een hoek van de zwemvijver opengekomen.

komkommerkruid

het eerste blauwe bloempje opende zich vandaag

Het succes van de gewone ossentong in onze tuin overtuigde mij om eens het komkommerkruid in te zaaien. Evenals de ossentong, de overbekende bijenplant Phacelia en het slangenkruid behoort het komkommerkruid tot de ruwbladigenfamilie. Zoals de foto duidelijk maakt, is de plant volledig 'ruw behaard', vandaar deze naam. Voor de hommels en de bijen is deze eenjarige plant een van de beste tuinplanten die er bestaan. Zowel voor de nectar als voor het stuifmeel geven de imkers een maximale score.

Vandaag is het eerste (eetbare) bloempje opengekomen. De gezaaide planten zien er prima uit. Zowat elk zaadje dat in het voortje werd gelegd, is succesvol gekiemd. Voor een ongeoefende en serreloze zaaier als ik is het komkommerkruid (Borago officinalis) een zegen: je kan het terplekke zaaien, op 1 centimer diepte, eens goed water geven en daar houdt het op. De natuur doet de rest. Als het waar is wat ik her en der lees, zou het komkommerkruid zichzelf nu ook instandhouden. Laat ons hopen.

de bloemen doen me wat aan de
bitterzoet of tomaten denken

Behalve om de bijen en Co te plezieren heb ik deze plant ook gekozen omwille van de blauwe kleur van de bloemen. De eveneens blauwe ossentong is momenteel volledig uitgebloeid waardoor de bernagie (syn. van komkommerkruid) deze 'leegte' terug mooi opvult. Het bloempje is ook voor keukenpieten interessant: het brengt kleur in je salades en zou - ik heb het tot dusver nog niet geproefd - naar komkommer smaken. De rest van de plant zou aan de giftige kant zijn. Erg is dat niet want ik heb niet de gewoonte om mijn bloemen en planten op te eten.

In elk geval is het een sierlijke plant die in een wat wildere of ecologische tuin zijn plekje verdient. Zo te zien gaan de verschillende planten ons nog wekenlang van bloemen voorzien. Kortom: een geslaagde introductie. Dat kan ik van de Oost-Indische kers, daterend uit hetzelfde zaai-offensief, alsnog niet zeggen. Treurnis alom.

de Tradescantia

de Tradescantia in close-up

Tradescantia of de eendagsbloem. In de loop der jaren zijn de licht- en donkerblauwe variant uit onze tuin verdwenen. Deze witte variant 'Alba' (foto) houdt aan de rand van de vijver goed stand. Hij heeft een mooie lila verkleuring van de meeldraden. Het opvallende gele stuifmeel (helmknop) is een bijkomende blikvanger. Het geheel is best een charmante bloem. Toch moet ik bekennen dat ik nooit eerder stilstond bij deze kwaliteiten van de Tradescantia.

Dat heeft alles te maken met het bescheiden karakter van deze vaste plant. Ze is nooit opdringerig en buiten de bloeiperiode valt hij tussen de andere planten nauwelijks op. Ik heb de indruk dat de Tradescantia nog nauwelijks aangeplant wordt alhoewel het een plant is met een lange traditie. Dat is wat jammer want de eendagsbloem bloeit langer dan de naam aangeeft. Elke bloem bloeit inderdaad slechts één dag maar de plant heeft verscheidene bundels van bloemen zodat er wekenlang van de bloei kan genoten worden. Bovendien komen de hommels en bijen regelmatig langs omwille van het begeerd stuifmeel.

Ik heb me alvast voorgenomen om de lichtblauwe en paarse variant terug een plekje in de tuin te geven. Alleen weet ik niet zo zeker of de Tradescantia nog courant aangeboden wordt. Vinden doe ik hem wel.

mijn kop is een haag

Net zoals ik de gewoonte heb aangenomen om toch wekelijks, minstens tweewekelijks, een bad of een douche te nemen zo worden het laatste decennium jaarlijks, op zijn minst tweejaarlijks, mijn wilde haren bijgeknipt. Sommigen onder jullie zullen opwerpen dat ik nu toch wel een beetje overdrijf maar ik kan jullie verzekeren dat de mensen rondom mij nog vaker in bad gaan of nog dikwijlser hun haren laten doen. Ieder heeft zo zijn tempo en frequentie en ik weet van mijn eigen dat ze bij nogal aan de hoge kant liggen.

Vandaag was het weeral zo ver. De tijd was gekomen om mijn weelderig haar onder handen te nemen. Ik heb hiervoor een aantal criteria ontwikkeld: als zij zich voordoen, mag er geknipt worden. Om je een idee te geven van wat die criteria kunnen zijn, som ik er enkele op: overkop gaan met de fiets omdat je haren in het voorste wiel komen, je haren uit je soepteljoor moeten doen aleer te kunnen lepelen, venten die 'hé lekker wijf' roepen, elke 5 meter met je kruiwagen halt moeten houden omdat je het pad bijster bent, mussen die proberen er een nest in te bouwen of jezelf voor de spiegel afvragen of je nu tegen de voor- of de achterkant aankijkt.

pas geknipt

Net zoals iedere grote mens zichzelf kan wassen, vind ik dat ook iedere grote mens zijn haren zelf kan knippen. Moeilijk is dat niet. Ik beeld me in dat mijn kop een haag is en begin te snoeien. Het grof werk, toch zo'n 90%, doe ik uit de losse pols met een schaar in de hand en een spiegeltje voor me op de tafel. Meestal is dat toch zo'n halve emmer afval. Afval, omdat tot op heden niemand een bod doet om het op te kopen. Goed beleggen is weinig mensen gegeven. Relikwieën hebben blijkbaar hun beste tijd gehad.

De laatste 10% van het knipwerk laat ik uitvoeren door mijn vader die nog wat specifiek gerief liggen heeft van de tijd toen hij nog 4 klein kinderen had. Zo heeft hij een uitdunschaar waarmee hij het resterend kapsel nog eens uitdunt. Aan de achterkant, waar ik toch een vrij beperkt zicht op heb, knipt hij de lange achtergebleven lokken weg. Tenslotte probeert hij naar best vermogen de kappen en andere fouten van mijnentwege wat weg te werken. Het eindresultaat is zodanig dat ik gerust onder de mensen kan komen. Als ik bijvoorbeeld andere blogsters of groenredactrice's hun foto's zie, hoef ik mij niet te schamen.

De haag is dus zonet weer gesnoeid. Geen kevertjes, geen wolluizen en geen vogelsnest tegengekomen. Zelfs geen schurft achter de oren. Niet verwonderlijk voor een propere jongen als ik.

Zuid-Franse schone

Delphinium requienii

Momenteel bloeit onze ridderspoor in pot. Het is een Delphinium requineii ook wel eens de orchidee-ridderspoor genoemd. Je ziet waarom: de bloem lijkt meer op een orchidee dan wel op een ridderspoor. Ik vond hem op de plantendag in Bokrijk al was het toen nog een kleine en scheve zaailing in een plastieken potje. Verpot en met een stok als steun groeide de Delphinium uit tot een meterhoge, stevige plant. 5 bloemen zijn er reeds open, nog een twintigtal staan in de wachtrij.

Jammer genoeg is deze Zuid-Franse schone geen vaste plant. Hij zou wel gemakkelijk verder te zaaien zijn, zelfs spontaan voor eigen jonge plantjes zorgen. In het vroege voorjaar gezaaid bloeit hij nog datzelfde jaar, zaai je wanneer de zaadjes rijp zijn (zoals in de natuur) zit er in ons klimaat niks anders op dan de gekiemde plantjes vorstvrij te laten overwinteren. Deze plant komt in zijn wilde vorm voor in de buurt van Toulon, tegen de Middelandse Zee, en heeft sinds 1982 in Frankrijk een beschermde status. Ook in Spanje zou de plant voorkomen.

Het is in ieder geval zo'n bijzondere plant dat het toch de moeite loont om met veel zorg te proberen hem in stand te houden. 

de geboorte van een bloem

Ligularia x palmatiloba

foto-album natuurreservaat De Zegge

Mijn 36 beste foto's van de Opendeurdag in het natuurreservaat De Zegge te Geel (16 juni 2013) heb ik in een openbare fotomap gestoken. De map opent door te klikken op de foto.

Grassen en zeggen bepalen het karakter van ... De Zegge

Voor het foto-album kan je ook HIER terecht. Wens je graag een foto te gebruiken dan kan dat door via e-mail hiervoor toestemming te vragen. Veel kijkplezier.

60 jaar De Zegge

Begeleide wandeling door De Zegge

De Koninklijke Maatschappij voor Dierkunde van Antwerpen v.z.w. (KMDA) kennen we van de dierentuinen in Antwerpen en Planckendael. Nieuw voor mij was dat de KMDA in 1952 De Zegge, een gedeelte van het Geels Gebroekt, aankocht om het als natuurgebied te beheren. Hiermee is De Zegge het oudste natuurreservaat van België.

Dit jaar bestaat dit natuurreservaat 60 jaar. Daarom werd er gisteren een opendeurdag georganiseerd met doorlopend geleide wandelingen doorheen het gebied. Omdat De Zegge normaliter niet toegankelijk is voor het publiek was dit een unieke kans om er eens kennis mee te maken. We sloten aan bij de wandelgroep van 11 uur. 

de halfparasiet de ratelaar groeit er talrijk

De Zegge is intussen zo'n 110 ha groot en situeert zich, om het gemakkelijk te maken, tussen Bobbejaanland en het Kanaal Bocholt-Herentals. Het is een botanisch zeer rijk gebied met een stabiele populatie van 24 Rode Lijstsoorten. Voor het behoud van de biodiversiteit dient er constant gewaakt te worden over de waterstand en de waterkwaliteit, temeer daar De Zegge omringd wordt door talrijke landbouwbedrijven. Om verhouting van de open grasweiden te voorkomen dient er ook heel actief beheerd te worden.

de echte koekoeksbloem 

Het natuurreservaat is bijzonder interessant omdat het de enigste plek in Vlaanderen is waar de ringslang voorkomt en zich voortplant. Al de slangen die vandaag rondkruipen in De Zegge zijn nakomelingen van de negen, in 1968 uitgezette, ringslangen. Deze herindroductie blijkt succesvol verlopen te zijn. De gids wees ons op de hopen maaisel waarin de ringslangen broeden. Tevens kregen we een demonstratie turfwinnen en maakten we kennis met het trilveen. 

Over vogels en planten kwamen we niet zoveel te weten waardoor we wat aangewezen waren op eigen voorkennis. In de talrijke beken, plassen en vijvers herkenden we de gele plomp, het waterdrieblad en witte waterlelies. Doorheen het ganse gebied troffen we de gevlekte orchis (foto) en de ratelaar aan. Voorts zagen we enkele struiken wilde gagel, veel koningsvarens, wateraardbei, waterweegbree, echte koekoeksbloemen, grote wederik, veenpluis en hop. Allemaal liefhebbers van de nattere zones.

Eigenaardig om vast te stellen was dat hier en daar, waar de bodem slechts enkele decimeters hoger ligt, er heide groeit. De Zegge herbergt ook het zeer zeldzame waterlepeltje, moerashertshooi en het klimopklokje. Hiernaast broeden er veel bijzondere vogelsoorten waaronder de waterral, de zomertaling, de wespendief en de havik. De gids wist te melden dat sinds kort ook de bruine kiekendief in De Zegge voorkomt. Jammer genoeg konden we met deze zeldzaamheden geen kennismaken.

De Zegge in Geel 

Verrassend mooie natuur daar in Geel. Maar kwetsbaar ook waardoor de keuze van de KMDA om dit reservaat enkel open te stellen in aanwezigheid van een gids, begrijpelijk is. Onze gids verwoordde het goed: "ook de dieren hebben recht op leefruimte waar ze niet gestoord worden". "Wie komt meewerken als vrijwilliger kan het reservaat ook meer bezoeken", volgde als kwinkslag. 

De Zegge moet je gezien hebben. Het is heerlijk wandelen tussen de hoge en kleurrijke grassen en plassen. Slechts af en toe wordt dit laagveen-natuurgebied (voormalig overstromingsgebied van de Kleine Nete) opengesteld maar op vraag van verenigingen wordt de poort ook opengezet. Neem hiervoor contact op met Bert Veris, conservator van het natuurreservaat (Bert.veris@kmda.org). De wandeling rondden we af met een drankje. Wat kon ik beter drinken dan de Gageleer, het gekende biologisch volmoutbier met de smaak van wilde gagel? 

gefopt

Binnenin de bloemen gebeurt er van alles

Als de wilde roosjes bloemen dan gonst het van de bijen en de hommels in de tuin. Ook voor andere insecten zoals de spinnen en allerlei kevers zijn dit feestdagen. Ik probeer van kortbij te leren wat al die beesten nu precies in de bloemen uitrichten en in hoeverre zij bijdragen tot de bevruchting. Vaak neem ik van het schouwspel foto's zodat ik hierop met mijn aftandse laptop kan inzoomen. Zo zie ik dingen die voor het blote oog te snel gaan of ... zo ontdek ik dat het beest me goed liggen heeft.

Zo fotografeerde ik een wesp in een klaproos omdat ik die kleuren wel bijzonder vond. De wesp heeft net dezelfde kleuren als de stamper met meeldraden en tegen dat fel rood steekt ze goed af. Wie weet is dat beest wat bijziend en dacht het eens lekker van bil te kunnen gaan? 

Toen ik de foto aandachtig bekeek, besefte ik pas dat die 'wesp' me goed liggen had. Die kleuren en die antennes hebben bij mij instinctief het beeld van een wesp opgeroepen terwijl het om een zweefvlieg gaat. De typische smalle taille van de wesp ontbreekt en de ogen zijn veel te breed. Welke vlieg is er zo slim om mij, mimicrygewijs, om de tuin te leiden? Dat wil ik weten. Via het internet en mijn 'dierengids' - ik moet me dringend een goede insectengids aanschaffen! - was de determinatie snel beklonken.

Fopwesp. Dat gevleugeld beest heeft zijn naam echt niet gestolen. 

koeienoog

een groepje koeienoog aan onze bosrand

Buphthalmum salicifolium, de wetenschappelijke naam voor koeienoog, krijgt van mij een nominatie voor de vaste plant die het geheugen van de tuinier het hardst op de proef stelt. Wie zet er nu ook een p, een h,een t, en een h naast mekaar? Dan is 'koeienoog' een pak eenvoudiger... ware het niet dat er nog een plant is, de Telekia speciosa, die koeienoog genoemd wordt. De eerste (foto) is wat bescheidener dan de tweede, die wel 2 meter hoog kan worden en bladeren heeft waar je een bak bier kan onder verstoppen.

Toch is het een mooie en sterke vaste plant. In heel droge zomers moet ik af en toe wel wat water bijgeven. Hier staat hij aan de bosrand, in een betrekkelijk duister hoekje. Als de koeienogen in bloei staan lichten ze dit stukje tuin mooi geel op. In de buurt ervan staan salomonszegels, een Helianthus 'Lemon Queen', een gaspeldoorn en enkele gele Phlomissen. Sinds kort hebben ze ook het gezelschap van een Wisteria floribunda 'Macrobotrys' (De Belder), de blauwe regen met de allerlangste bloemen. Sinds de levering ervan door Fruitberg is hij al zo'n anderhalve meter gegroeid.

Deze morgen scheen er een zachte zonnestraal precies op de koeienogen terwijl de rest van het bos nog steeds in de schaduw vertoefde. Ik had mijn toestel net op zak -om de boerenjasmijnen te fotograferen- en het leverde me, zonder enige nabewerking, een mooie foto op. De echte scherpte ontbreekt (ingezoomd vanop een afstand van 5 à 6 meter) maar dat maakt het deze keer juist interessant.

(Onze mooiste tuinfoto's verschijnen ook op de Muggenbeet- FB-pagina.)

kleurrijk leven

bloemencollage van enkele planten die momenteel bloeien

Het moet momenteel zowat het hoogtepunt zijn van kleurenpracht in de tuin. Heel veel vaste planten en bloemende struiken tonen wat ze in hun mars hebben om voor hun nageslacht te zorgen. Want daarvoor dienen bloemen vooral: het lokken van allerlei insecten die voor de bestuiving zorgen. Ze doen dat door hun bijzondere kleuren, hun geuren of zelfs door zich voor te doen als insect. Het resultaat van al dat gewriemel en op- en af vliegen is levenskrachtig zaad dat het voortbestaan van de soort moet verzekeren.

Het is dankzij het vernuft van de planten dat wij kunnen genieten van zoveel verschillende kleuren, bloemvormen en geuren in onze tuin. Waarvoor dank. Bij nieuw aangeschafte planten  is het altijd spannend afwachten wat het gaat worden. Klopt de foto op het kaartje wel? Zijn de slakken er echt zot van? Zijn de donkere aders in de kroonbladen echt zo mooi getekend? Zijn er veel of eerder weinig bloemen? Past die plant wel op die plek of kan ik hem beter elders zetten? ....  Als er al correcties nodig zijn dan neem ik meestal op dit moment die beslissing. Maar meestal is het vooral genieten en het verbaasd zijn dat aan de orde is. En af en toe wat water geven, zeker bij pas aangeplante exemplaren.

een leliehaantje dat op de Fritillaria persica zat

Ook voor het speuren naar en leren kennen van insecten zijn het hoogdagen. Als er veel bloemen zijn, zijn er ook veel insecten. Behalve vlinders en (wilde) bijen en hommels kruipt er een heel leger aan rare beesten door de tuin. Sommigen daarvan zien de tuiniers niet graag komen, anderen worden daan weer met veel liefde bejegend. Voor zover dat kan, probeer ik elk beestje zijn recht op leven te respecteren. Biodiversiteit is inclusief de lelijke scharminkels. De ecologische tuiniers onder jullie zullen het beamen, dankzij de tuin leer je de schepsels der natuur kennen. Je ziet iets en je wilt weten wat dat ding is. De tuin als plezante school.

Hierboven zie je een knalrood leleihaantje dat op mijn ene Fritillaria persica zat. Ze waren met twee en ze pasten allebei dezelfde tactiek toe. Als ik te kortbij kwam, lieten ze zich op de grond vallen en bleven daar roerloos liggen. Na de obligate foto -want hiermee zoek ik de beestjes in mijn boeken op- heb ik het leliehaantje teruggezet, al lees ik dat dood doen (in alle varianten)  de normale reflex is van menig tuinierder.

In de collage (bovenste foto) heb ik enkele bijzondere bloemen verzameld die momenteel in bloei staan. Je herkent de rode Knautia macedonica die 2 weken later dan normaal opengekomen is. Voor de Cornus kousa's is het een bijzonder goed bloemenjaar, net als bij de Rhododendrons trouwens: enorm veel bloemen, zeker honderd aan een struik. Sinds vorig jaar hebben we ook terug lupines in de tuin staan. Ouderwets volgens de enen, onmisbaar volgens de anderen. Ik vind het adembenemende mooie planten: wat een sierlijke bladeren en wat een bloeiwijze! En als ik een slak was zou ik er nog aan toevoegen: 'en lekker dat dat is!'

de Sinocalycanthus chinensis

Links van de blauwe lupine (en hierboven in't groot) staat een speciaal geval. Ik kocht deze heester op de plantendag van Bokrijk. Het is een Sinocalycanthus chinensis. Familie van de bekende wijndop (of meloenboompje of specerijstruik), de Calycanthus. Houd deze plantenfamilie in de gaten want er gaan volgens mij schoon dingen op de markt komen. In Hex doken de eerste kruisingen op: met grotere rode bloemen, zelfs met witte (lemoen?) bloemen. Moest er in Hex geen 55 euro voor gevraagd zijn, stond hij nu in de tuin. Echt mooi. Tenslotte zie je nog een blauwe Geranium die ik recent aankocht. Helaas, mea culpa, heb ik het bijhorend kaartje weggegooid zonder het aandachtig te lezen. De precieze naam moet ik schuldig blijven maar dat doet niets af van haar schoonheid. Namen en een dagje ouder worden ... het gaat niet goed samen. 

Update: intussen heb ik achterhaald dat het gaat om de Geranium x magnificum 'Blue Blood'.

Hex

Het voorbije weekend bezochten we voor het eerst het Kasteel van Hex in Heks. Twee weekends per jaar wordt dit kasteel voor het publiek opengesteld door de de familie d'Ursel, de huidige eigenaar van het domein. In het kader van "Hex 20 jaar" werd er een heel programma uitgewerkt maar, je kent me, ik verkoos om het domein en de plantenbeurs op eigen ritme en naar de goesting van het moment te verkennen.

een blik op het Engelse landschapspark van Hex

Het kasteel van Hex bevindt zich in Heks, een deelgemeente van het Haspengouwse Heers. De natuurlijke glooiingen geven aan het landschapspark, de formele tuin en de moestuin een extra estethische dimensie. Zeker voor de moestuin was de heuvel waarop het kasteel omstreeks 1770 gebouwd werd, een uitdaging. Men koos ervoor om aan de zuidkant een groot terras aan te leggen en de resterende heuvel met een hoge bakstenen keermuur vast te houden. 

Vanop deze keermuur heb je vanachter de sierlijke balustrade een impressionant overzicht over de moestuin. De pastorie, de kerk en het gemeentehuis van Heks lijken van hieraf bijzonder kleintjes en onderdanig wat voor de bewoners van een kasteel altijd lekker meegenomen is. 

de bakstenen keermuur met balustrade

Deze metershoge zuidermuur is de ideale biotoop voor druiven en andere leifruit. Hier en daar groeien rode valerianen, muurleeuwebek en groepen gele helmbloemen. De balustrade is sierlijk aangekleed met rozen, nog steeds het florale uithangbord van het Kasteel van Hex. Wanneer je de trappen afgedaald bent en door de moestuin flaneert kan je alleen maar bewondering opbrengen voor de ploeg tuinierders die dit kunstwerk voor mekaar gekregen hebben.

Hex is gekend voor de mooie verzameling rozen

Dit moet één van de mooiste (en misschien ook één van de grootste) moestuinen van het land zijn. Alhoewel de tuin formeel uitgetekend is, ziet alles er toch bijzonder ongedwongen en natuurlijk uit. Ecologische tuinierders herkennen meteen hun aanpak: er wordt gecomposteerd, de bijen en andere klein grut worden gestimuleerd hun bevruchtend en opruimend werk te doen, wilde bloemen werden ingezaaid en mulch, schors en stro bedekken de bodem. Fruit, groenten en tuinkruiden worden op een speelse manier gemengd wat voor een kleurrijk en oogstrelend geheel zorgt. Ik kon er uren rondwandelen terwijl ik zelf geen moestuin heb. Dat zegt toch veel. Het blauwe, uit de toon vallend zwembad dat zich eveneens op dit terras bevindt, bedekken we graag met de mantel der liefde. Ook een graaf mag zijn vertier en verkoeling hebben.

Wim Lybaert en Laurence Machiels gaven er op dat moment een rondleiding.

De graaf en de hoofdtuinman  (met kaki pet) waren er ook bij.

Ik heb van ons bezoek een fotoreeks gemaakt (30 foto's). De meeste foto's nam ik in deze schitterende moestuin. Ik kan iedereen aanraden om er zelf eens naar toe te gaan. De volgende kans is op 14 en 15 september 2013 en dit vanaf 10.00 uur tot 18.00 uur. Het aanvangsuur moet je heel strikt lezen: wij waren er al om 9.00 uur, stonden als allereerste op de autoparking maar mochten er pas om 10.00 uur binnen. 

bieslook in bloei

Tijdens de opendeurweekends, ginds het "Festival of rare plants, roses and kitchen gardens" geheten, is er ook een plantenbeurs in de platanendreef. Het was er nooit echt druk wat je de gelegenheid geeft om alles rustig  te bekijken. Ik zag er heel wat bijzondere vaste planten en bloeiende struiken maar de prijzen waren dat ook. Ik heb dan ook niets gekocht, wat zeer uitzonderlijk is. Maar de herinnering aan Hex is heel positief. Je kan er gemakkelijk een halve dag vertoeven zonder je een moment te vervelen. Ik durf zelfs te stellen dat het Kasteel van Hex voor tuinliefhebbers een verplicht nummer is. Ideaal te combineren met een wandeling door Haspengouw. Geniet intussen ook van de vele gekke dorpsnamen. Wij zijn wat tegengekomen!

FOTO-ALBUM HEX

paringswiel

paringswiel of copula bij koppeltje vuurjuffers

gespreksonderwerpen

VELT, de organisator van het voorbije ecotuinenweekend, loopt op wolken want het bezoekersaantal heeft het record gebroken. Er wordt nog steeds geteld hoeveel bezoekers er nu heel precies één of meerdere ecotuinen bezochten maar het zijn er meer dan de 22.000 zoals een ruwe optelsom opleverde. De regen die uitbleef zit daar zeker voor iets tussen maar toch kunnen we er niet naast kijken dat er iets wezenlijks aan 't gebeuren is: al maar meer mensen willen ecologische tuinieren, zelf hun groenten telen of de biodiversiteit in eigen tuin vergroten. We kunnen gerust stellen dat er een aanzwellende terug-naar-de-natuur-beweging op gang is gekomen. Dat doet me plezier want vergeet niet dat Monsanto en Co er alles aan doen om deze beweging marginaal te houden.

de veldkapel met beplanting

Met 400 mensen die onze ecologische siertuin - neen, nog steeds geen moestuin hier - bezochten droeg ook Tessenderlo bij tot dit succesvol weekend. Ondertussen zijn zowat alle commentaren verzameld (Facebook, blog, mondeling, via de ouders,....) en hieruit kan ik afleiden dat naast de zwemvijver, de meer recente toevoegingen in de tuin in de smaak vielen. "In vergelijking met het opentuinenweekend van 2 jaar geleden is de tuin nog mooier geworden", is iets dat we meerdere malen te horen kregen. 

Lezers van deze blog hebben de jongste projecten van dichtbij kunnen volgen. De ecoduct (het bruggetje met het varken in de volksmond), het met klimplanten aangeklede prieeltje op de speelweide, het nieuwe avondterras waar de vleermuizen komen jagen, de inkomhal met antieke cementtegels en de bouw van de veldkapel zijn hiervan zowat de voornaamste creaties. De natuurminnende bezoekers vonden het allemaal knap gedaan en, zo te horen, gaan de mouwen her en der opgerold worden om iets gelijkaardigs uit de grond te stampen. De werken aan een brug zijn intussen bij de geburen opgestart.

Bij heel wat mensen, van alle leeftijden, was de veldkapel met het mariabeeldje uit Peer het gespreksonderwerp van het weekend. Waarom een veldkapel? Waarom links een schuine helling en rechts een plat stuk? Waar ik dat schoon beeldje vond? Het groene colaglas in het dak? Staat de haan vast op dat dak? Alle vragen beantwoordde ik zo goed mogelijk. De essentie van dit project is dat ik op de gewezen trampolinestek een origineel, verticaal tuinornament wilde bouwen waarrond ik me dan kon uitleven met een wat eigenzinnige beplanting. Wie had ooit gedacht dat ik Lobelia's en Diascia's in een terracotta bloembak zou gebruiken? Zelfs ik niet maar tegen deze kapel werkt dat perfect.

Geum 'Lady Stratheden'

Bovendien kon ik de bezoekers met de veldkapel tonen dat je op een half jaar tijd - ouder is hetgeen je op de bovenste foto ziet niet - uit het volstrekte niets tot een mooi resultaat kan komen. Op die enkele vierkante meters grond kan je daarenboven een enorme biodiversiteit realiseren. Kleine percelen kan je immers even boeiend maken als grote.  

In oppervlakte stelt het stukje tuin rond moedertje Maria niet veel voor maar de mengeling aan wilde en gecultiveerde planten zorgt ervoor dat er elke dag wel iets te beleven valt. De hoogste blikvanger is uiteraard de kapel zelf. Daarnaast zorgen een gele magnolia (Daphne), een Cornus kousa 'China Girl' en een rode vlier voor de hogere elementen. Op borsthoogte groeien o.m. een Clematis recta 'Purpurea', een grote klis (met die bolletjes met weerhaken die in je kleren blijven hangen), Cephalaria gigantea, een vlinderstruik en Veronicastrum. Hiertussen groeien wilde klaprozen, Echinacea's, komkommerkruid, Asters, herfstanemonen, varens, bergkorenbloemen, de gele Geum 'Lady Stratheden', Zeeuwe knoopjes, kruisdistels, kogeldistels en Salvia's.

Helemaal beneden, net boven de grond, vind je dan nog het klein hoefblad, muurleeuwebek, blauwe druifjes, kleinblijvende Campanula's, sterhyacinten en spontane zaailingen zoals de echte koekoeksbloem en veel wilde viooltjes. 

Clematis recta 'Purpurea' in  tegenlicht

Vreemd genoeg kreeg ik over al deze bloemen en struiken nauwelijks vragen. Het moet zijn dat de bezoekers in de ban waren van Maria's uitstraling - de vroegere eigenares had het me nog gezegd: je zult merken dat dit beeldje toch iets met je doet - of dat ze totaal van slag waren om zoiets in mijn tuin aan te treffen. Om dit gespreksonderwerp af te ronden zal ik nog eens herhalen wat ik tijdens het weekend zo vaak heb verteld. Mijn inspiratie moet je zeker niet in het religieuze gaan zoeken. Wel is het zo dat ik op wandelingen altijd gefascineerd ben door (veld)kapelletjes. Ik maak er foto's van, ik kijk hoe ze gebouwd werden, ik loer welke beeldje er in staat, hoe mooi het versierd is (of verwaarloosd is) en ik hoop telkens dat deze attractieve landschapselementen beschermd worden. 

Op een dag nam ik het besluit: ik wil mijn eigen veldkapel. Als tuinornament. Wat ik elders mooi vind, zal in mijn eigen tuin ook wel niet misstaan. Het risico dat Tessenderlo op termijn Scherpenheuvel in de vergetelhoek zal drummen neem ik erbij. Maar dat zal dan wel volledig buiten mijn wil gebeuren.

voor elkaar gemaakt

Een duo uit de tuin dat voor elkaar lijkt gemaakt:

Zeeuws knoopje (Astrantia major 'Star of Billion) met akelei (Aquilegia 'Nora Barlow')

Ook bijzonder mooi (toch volgens mij) is de akelei 'Nora Barlow' tussen een lichtpaarse akeleiruit (Thalictrum aquilegifolium)

De Akelei 'Nora Barlow' is al een heel oude akelei. In de zestiende eeuw zou ze al bestaan. De naamgeving is evenwel veel recenter want deze gevulde akelei werd vernoemd naar Nora Barlow, de kleindochter van Charles Darwin. Nora Barlow werd 104 jaar oud. 

Groepje 'Nora Barlow'-akeleien voor het gestapeld muurtje naast ons prieel

beeldhouwwerk

het gehouwen beeld dat ik cadeau kreeg

Eén van de vele bezoekers op onze open tuin  deed me een mooi houten beeld cadeau. Zomaar. Het is een werk waar je van alles in kunt zien al naargelang je 't draait en keert. Het gezicht (voorkant foto) is niet te missen maar ook op de achterkant is een figuur te zien en het geheel heeft ook wat weg van een elegant bewegend lichaam.

De kunstenaar in kwestie bewerkt verschillende materialen. Ons beeldje is gekapt uit inheems hout. Vlakbij zijn woning, hier niet ver vandaan, heeft hij aan de straatkant verschillende gezichten in een dode boom uitgehouwen. Wij kenden mekaar helemaal niet, ook al zijn we verre buren, maar het opentuinenweekend bracht daar verandering in. Johan Haesevoets is de naam van de beeldhouwer en wie weet stoot je bij een boswandeling ooit wel eens op een werk van hem.

Johan liet me kiezen uit 2 werken: de boom met het gezicht (foto) of een Afrikaans masker. Mijn keuze was snel gemaakt want het is de bedoeling dat het geschenk een opvallende plek aan onze bosrand krijgt. Waar zo'n opentuinenweekend niet goed voor is! Los hiervan heeft de man in kwestie van mijnentwege een rondleiding gekregen door de tuin en, zo te horen, zou hij zijn tuin toch willen omturnen naar ons voorbeeld. De bodem en licht-schaduwverhouding is er quasi identiek als hier bij ons. De Schoterse bossen blijven de Schoterse bossen.

akelige scalpen

 Openvouwende IJslandse papaver

Net op de tweede dag van het opentuinenweekend opende zich nog een aantal bloemen met interessante kleuren: de rode wilde klaproos, de witte boerenjasmijn, verschillende tinten blauw bij Geraniums en het prachtige geel bij de enigste Ijslandse papaver die in onze tuin groeit. 's Morgens was de bloemknop nog gesloten en tegen de middag was de bloem helemaal opengevouwen. Op enkele uren tijd kon ik de verschillende fasen van het ontluiken volgen. Op een bepaald moment (zie foto boven) leek het alsof er drie scalpen (hoofdhuiden) met kort haar op op de kroonbladen lagen. In detail best griezelig.

Je zou er ook die typische zwarte schimmel van de Rhododendron in kunnen herkennen maar ik hou wel van wat lugubere fantasie. In feite zijn die drie 'scalpen' de kelkbladen van de papaver waarin de bloem in het begin opgesloten zit. Wanneer de gekleurde kroonbladen zich openvouwen wordt het omhulsel (de kelkbladen) opengeduwd en afgestoten. Heel even ligt dit omhulsel op de bloem maar uiteindelijk belandt ze op de grond.

Ons gele papavertje dat zo'n 3 bloemen bevat heeft meteen mijn hart veroverd. Die gele tint wil ik de komende jaren wel op meer plaatsen in onze tuin. Ik probeer van deze Papaver nudicaule zaad te nemen en het in de herfst uit de losse pols uit te strooien. We zien dan wel wat het geeft. De wit en geel gekleurde Ijslandse papavertjes blijken redelijk kleurvast te zijn. In ons klimaat worden deze papavertjes - in wezen kortlevende vaste planten - als tweejarigen beschouwd.

Moest er iemand onder de lezers wat ervaring hebben met dit bloempje had ik graag geweten of ze zich goed instandhoudt of niet. Alvast bedankt.

(Update: Facebookers kunnen via deze link een foto-album met 16 foto's van het opentuinenweekend openen.)

heerlijk opentuinenweekend

Detail uit het "éénjarigen-buffet"

Met 400 bezoekers mag ik wel stellen dat het opentuinenweekend een groot succes was. We hadden dan ook het weer mee: er viel geen druppel regen en op zaterdagvoormiddag na, was het best aangenaam warm. De zon deed zelfs zondag nog een aantal planten openkomen, alsof ze mij persoonlijk een plezier wou doen. Dankzij de overvloedige regen van de afgelopen weken, zag de tuin er opvallend groen en mals uit. Begin juni kan alles er al uitgedroogd en triestig bijliggen maar tijdens het voorbije weekend was onze ecologische siertuin in topvorm. Dat ontging ook de meeste bezoekers niet. De reacties waren bijzonder lovend.

dankzij de regen lag de tuin er fris en mals bij

Zelfs de buren vertelden me dat ze helemaal niet verwacht hadden dat onze tuin er zo uitzag. Velen wensten me proficiat en namen woorden in de mond die me deden blozen. Weinigen konden geloven dat alle bomen en struiken door onszelf nog aangeplant werden. Ik zag ze ook verbaasd kijken wanneer ik vertelde dat onze tuin een arbeidsarme tuin is omdat de natuur het werk van me heeft overgenomen. 

Compost, mulchen, afgevallen bladeren niet oprapen, gazonoppervlakte beperken, juiste plantenkeuze, ... en dit alles om de tuin tenslotte te kunnen gebruiken waarvoor hij dient: rusten en genieten. Dat klonk bij velen als muziek in de oren en hier en daar hoorde ik 'wij moeten het thuis helemaal anders aanpakken' of  'we zijn toch echt fout bezig'. Anderen inspireren, daar gaat het op zo'n VELT-opentuinenweekend ook om. Het kan perfect zonder vergif en zonder maniakaal gewied en gehark. Uit het vele foto-getrek en de interessante vragen die me gesteld werden, leid ik af dat heel wat tuinliefhebbers met een pak nieuwe ideeën huiswaarts zijn getrokken. Dat doet me plezier.

populair bij de tuinbezoekers: de akeleiruit

Omdat de natuur toch zo'n drie weken achterstand heeft, bloeiden er deze keer heel wat andere bloemen en struiken dan de vorige twee keren dat we meededen. De vrees dat er nauwelijks kleur en geur zouden zijn was ongegrond. De paarse wilde rhododendron en oranje azalea's fleurden de tuin op. De blauwe regen was nog voor de helft, toch nog zo'n 10 lopende meter, in goede conditie en de akeleiruiten en blauwe lissen brachten knappe paarse en blauwe accenten. De klaprozen openden zich op zondag voormiddag en dat geldt ook voor de boerenjasmijnen en sommige variëteiten van Geranium. Wat wel jammer was, waren de nog afwezige waterlelies, de Knautia macedonica, de clematissen en de kleinbloemige klimrozen. Maar je kan niet alles hebben. 't Was mooi zo.

het "éénjarigen-buffet" dat ik creëerde op de schuifaf

Ik sta er op, na dit succesvol weekend, om een aantal mensen te bedanken:

- Vooreerst de vele bezoekers die afzakten naar Tessenderlo. Familieleden, Facebookvrienden, blogvolgers, vrienden, Veltenaars, collega's .... zonder jullie was het maar zielig natuurlijk;

- Mijn vrouw, schoonzus en kinderen die instonden voor de catering en dat prima deden. Honderden koffies, glazen wijn, bier (Bink bloesem) of fruitsappen werden gratis geschonken en op de achtergrond deden ze er de afwas nog bij;

- de Jos, die voor VELT 2 dagen lang de infostand bemande, alle informatie gaf waar om verzocht werd en verschillende nieuwe leden maakte;

- Fruitberg en Eddy Ceyssens die voor mij planten bijhadden (veel te goed zijn die twee);

- Mijn buurman die beeldhouwer blijkt te zijn en thuis meteen een recent gemaakt kunstwerk ging halen om het aan mij te schenken. Ik was er redelijk door gegeneerd. Aan wat heb ik dat te danken?

- en iedereen die me positieve (soms té) feedback gaf. Ik ben er nog niet goed van. 

Als je de bezoekers ziet genieten, is je eigen dag ook goed

Zoals dat altijd gaat waren er ook dit jaar een paar die door de bloemenborders liepen in plaats van op de paden en iemand vond het nodig om tegel(s) met een mooi bloemmotief mee naar huis te nemen, te stelen dus. Fuck You! Maar ik laat er mijn gemoed niet door vergallen. 't Was een prachtweekend met heel veel gezellige babbels. Dat je je tuin moet openstellen om veel vrienden eindelijk nog eens in levende lijve te zien! 

In 2014 organiseert VELT opnieuw een opentuinenweekend. De eerste dag ervan valt zelfs nog in mei. Of ik meedoe .... daar moet ik nog eens over nadenken. Ik zou graag nog eens andere tuinen bezoeken ook al geeft zo'n weekend je een enorme boost. Heeft iemand van jullie zin? Dat kan, maar schrijf je dan zo snel mogelijk in op de website van VELT. Annetanne en Jos zullen er volgend jaar alvast bij zijn.

Tof als jij één van de vele bezoekers was. Aan de anderen: een volgende keer dan?

open tuin - gastenboek

Heb je tijdens het VELT-opentuinenweekend ook enkele tuinen bezocht? Dan ben je misschien ook langs Tessenderlo gepasseerd en wie weet heb je zelfs in onze tuin rondgewandeld? Is dat het geval dan hoop ik dat je er ten volle van hebt kunnen genieten en dat je je nu een beeld kan vormen in welke biotoop ik zoal rondhang en waar ik mijn inspiratie haal om te bloggen. Misschien wil je over dit tuinbezoek wat commentaar kwijt of wil je gewoon iets zeggen of vragen over wat je gezien en gehoord hebt. Dat kan in de reactiemodule die ik voor één keer herdoop in virtueel gastenboek. Klik hieronder gewoon op 'reacties' en je kan schrijven wat je wil.

Fijn  dat je er was en bedankt voor je reactie in het gastenboek. :)

Ook morgen zondag open van 10.00 tot 18.00 uur.