bloemencollage

Net ingeblikt, op de laatste aprildag.

Klikken op de foto en je ziet de collage op een groot formaat.

Op deze laatste dag van april heb ik nog eens een fotocollage gemaakt van bloemen die momenteel hier in bloei staan. De dahlia's staan in pot, de rest bevindt zich ergens in de volle grond van onze tuin. Het is een willekeurige selectie, de één al wat 'wilder' dan de andere. Voor de bloemenliefhebbers zal ik er wat namen op plakken, van linksboven met de klok mee:

Blauwe boshyacint (Hyacinthoides hispanica), sierbraam (Rubus 'Benenden'), doorwaskervel (Smyrnium perfoliatum), sneeuwklokjesboom (Halesia carolina), sierappel (Malus 'Profusion'), Clematis alpina, Dahlia (Happy Days-reeks), zuurbes (Berberis thunbergii Atropurpurea), salomonszegel, barbarakruid (Barbarea vulgaris), tulpen van den Aldi en nog een witgele Dahlia (Happy Days-reeks).

clematis alpina

Clematis alpina geweven door ijzeren hek in ooievaarsbek

Grootbloemige clematissen blijken niet houdbaar in onze tuin. Uit ondervinding weet ik ondertussen dat het wijselijk is om in de plantenwinkels van mijn hart een steen te maken en ze mooi te laten staan.  De Clematis montana en de Clematis tangutica zijn twijfelgevallen. Theoretisch zouden ze hier moeten aanslaan, alleen lukt het me om een of andere reden niet bijster goed. Nochtans heb ik ooit een ganse aanhangwagen gezonde paardenmest (de eerste en laatste in heel mijn tuincarrière) aan een reeks nieuwe Clematissen gegeven, maar zelfs dat heeft niets uitgehaald.

Wat hier wel wil lukken, zijn de Clematis viticella (voorlopige diagnose), de wilde Clematis vitalba (mits toevoeging van krijt in de grond) en de Clematis alpina. Deze laatste staat momenteel reeds in bloei. De lila-blauwe bloemen gaan mooi samen met de witte en roze bloempjes van de Geranium cantabrigiense. Wie een ijzersterke en (half-) wintergroene ooievaarsbek zoekt, kan niet beter af zijn dan met deze G. cantabrigiense. Bovendien breidt deze Geranium zo snel uit dat je door simpelweg te scheuren heel je vriendenkring kunt bedienen. 

Wie nu vraagt wat mijn lieveling-clematis is, in de zin van dé mooiste, krijgt toch het antwoord de Clematis tangutica. Deze klimplant met zijn gele klokjes en onovertrefbare zaadpluisjes staat bij mij op nummer 1 wat esthetiek betreft. Alleen.... zijn de twee exemplaren die ik vorig jaar met prima zorgen in de grond stak, alweer verdwenen.  Wie van mijn lezers met succes en zonder jaarlijkse bemesting een tangutica heeft, zou die eens zo lief willen zijn mij uitsluitsel te geven of deze clematis nu zure grond (bosgrond zoals de montana) dan wel eerder kalk-leemgrond (mijn gedacht) nodig heeft? De ene 'specialist' zegt het zo, de andere vertelt net het tegenovergestelde. Wie weet, waag ik nog eens een poging. Na jullie wijze raad.

Loes jarig

mijn dames naast de Tsjechische wacht in Praag

Vandaag, 70 jaar geleden, ontplofte Tessenderlo Chemie. Gisteren vierden tante Maria en nonkel Jef hun gouden jubileum en zaten we bij aan de feesttafel. Eveneens vandaag wordt onze oudste dochter Loes al 17 jaar. Nog één jaar verwijderd van haar meerderjarigheid en hogere studies. Wat gaat het allemaal snel. 

wolfsmelken

De eerste wolfsmelk die ik, nog kind zijnde, leerde kennen was de kruisbladige wolfsmelk (Euphorbia lathyris). Mijn vader en mijn nonkel beweerden dat de plant mollen zou weghouden uit de tuin. Daarom dat zij deze opvallend rijzige plant ook mollenkruid noemden. Zelf hecht ik weinig geloof aan de molwerende eigenschap van deze wolfsmelk. Ik vind het wel een mooie plant en de enkele planten die ieder jaar her en der in mijn tuin opduiken, laat ik ongemoeid hun gang gaan.

De paarse Euphorbia amygdaloides tussen de adderwortel

Toen mijn interesse voor wilde planten al wat gevorderd was, ontdekte ik ook het kroontjeskruid (Euphorbia helioscopia). Dit geelgroen plantje kwam in grote getale voor op delen van de tuin waar de bodem er nog naakt bijlag. Ik heb het altijd een speciaal plantje gevonden net omwille van die kleurschakering van geel naar groen. Ook het typische melksap, de zogenaamde wolfsmelk, is bij het kroontjeskruid aanwezig.

Bij bezoeken aan plantenkwekerijen en tuincentra leerde ik later dat er heel veel en bijzonder mooie wolfsmelken te verkrijgen zijn. Het is echt een heel apart plantengeslacht dat meteen je 'blik vangt' als je bij ze in de buurt komt. Op tuinblogs en bij tuinbezoeken heb ik al een aantal geslaagde combinaties met wolfsmelken gezien. Zelf gebruik ik in onze tuin maar 2 soorten Euphorbia's omdat sommige soorten me té zuiders voorkomen (vrees voor kapotvriezen) of omdat ze vloeken met de rest van de planten.

Eén van mijn lievelingsplanten, de Euphorbia polychroma

De Euphorbia amygdaloides 'Purpurea' doet het bij ons bijzonder goed. Veelal wordt er voor deze amandelwofsmelk gewaarschuwd omdat de plant meeldauwgevoelig is. Ik heb al vele jaren een aantal van deze planten naast onze zwemvijver staan en heb nog steeds geen last gehad van meeldauw. Tot mijn verrassing heeft zelfs de heel eigenaardige winter van dit jaar geen sporen nagelaten. Het mooie aan deze plant is dat hij wintergroen is, prachtig bloeit en thuishoort in onze contreien. In een wilde tuin staat hij fantastisch.

Dat laatste geldt ook voor de Euphorbia polychroma, de kleurige wolfsmelk. Deze plant lijkt op een flink uit de kluiten gewassen kroontjeskruid. Hij doet het ook goed op drogere grond en is prima winterhard. Ook hier zijn de kleurvariaties van geel en groen (zie foto) dé grote troef van de plant. Het is alsof de plant oplicht. De Smyrnium perfoliatum, die zich jaar op jaar blijft uitzaaien in onze tuin,  combineert deze kleurenvariatie met lichtgevend effect ook. 

Naast de amandelwolfsmelk en de kleurige wolfsmelk heb ik ook geprobeerd om de oranjekleurige Euphorbia griffithii 'fireglow' te doen aanslaan in onze tuin maar na 2 winters zijn de plantjes verdwenen. Omdat het zo'n mooie plant is denk ik eraan om nog eens een poging te wagen .... als ik nog ergens plaats vind. 

typisch lentebeeld

vogeltje dat niet oud is mogen worden

De lente wordt altijd geassocieerd met nieuw leven en vrolijkheid. Voor een deel klopt dit wel, toch is de lente ook het seizoen bij uitstek waarin de natuur zich van haar gruwelijkste kans laat zien. Er wordt geroofd en gemoord om de nakomelingen aan te dikken. Zelfs eigen borelingen worden verstoten of uit het nest gegooid om de sterksten nog meer overlevingskansen te bieden. 

Vandaar zoveel trammelant in het bos. Als de kraaien of de Vlaamse gaaien op rooftocht trekken is het gegarandeerd hommeles. En de lieve eekhoorn lust  ook wel een jong vogeltje of geklutste eieren. Wreed maar interessant tegelijkertijd. Om de eigen soort te beschermen zijn heel wat vogels geëvolueerd tot specialisten in overlevingstechnieken: een perfecte camouflage van het nest,  een opzichtig theater om de vijand weg te lokken, het uitvoeren van een groepstegenaanval, meerdere keren eieren leggen per jaar, het nest bouwen in een gedoornde haag, muisstil op het nest kunnen blijven zitten, de doorsnede van de vliegopening versmallen of zoals de bosduif die alsmaar dichter tegen onze woning zijn takkennest in mekaar steekt.

Knap hoe het allemaal in mekaar steekt en zolang het ecologisch evenwicht niet verstoord wordt, is de strijd op leven en dood iets waar niemand iets op tegen kan hebben. Een dood vogeltje kan dan meelijwekkend zijn, het hoort er nu eenmaal bij. Een ander verhaal wordt het wanneer de nesten van weidevogels jaar op jaar omgeploegd worden of als met insecticiden het voedsel voor de jonge vogels vergiftigd wordt of als bossen en hagen -en dus nestgelegenheid- gekapt worden of als tuinen opgevat worden als een steriele zone: een plein vol blauwe steen, minstens jaarlijks met javel grondig chemisch gereinigd en middenin hét levend element......een plastieken kuip met een zieltogende olijfboom. Of wat ook nog gebeurt: nesten die voor de fun met hagel doorschoten worden en kadavers met gif die in de natuur worden gelegd.

Dat is wraakroepend. Gruwel van de ergste soort.

schot in de zaak

Half januari van dit jaar liet ik je op deze blog weten dat het binnenplein van de Norbertijnenabdij in Averbode een grondige facelift kreeg onder meer met de aanleg van een spiegelvijver. Begin 2012 zouden de werken klaar zijn. Zo snel is het niet gegaan maar de werken naderen ondertussen toch wel de voltooiing.  

De abdij van Averbode vanaf de toegangsweg vanuit Veerle-Laakdal

De imposante draaipoort werd volledig vernieuwd. Dat deze poort

bij het ronddraaien de 3 provincies aandoet, is evenwel een fabeltje.

Er werd al heel wat afgeboord, gekasseid en aangeplant. 

Er  is toch nog voor een aantal weken werk. 

De ondiepe spiegelvijver is klaar al weet ik niet of de betonnen

ondervloer nog gecoat of betegeld wordt. De hoop planken

vooraan is wel degelijk een zitmeubel, stijl 'De Merode'.

In het heel grote wandelnetwerk 'Averbode Bos en Heide' heeft de abdij van Averbode nummer 100 gekregen. Je zou kunnen zeggen dat alle wegen naar de abdij van Averbode leiden. Kom je in de buurt, ga dan zeker eens tot op het binnenplein. Het is mijn persoonlijke wens dat de paters de toegang voor het publiek niet beperken tot dit binnenplein. De lager gelegen delen van de ommuurde site zijn eveneens bijzonder mooi. Terwijl het binnenplein eerder sober en 'designed' overkomt, vind je in het niet toegankelijke deel meer een natuurlijke aanleg, inclusief een fraaie collectie bomen.

mijn persoonlijk hoogtepunt

Ik wil je iets laten zien en ik hoop dat je het even mooi vindt dan ik. Praag is één van de schoonste steden van de wereld. Ik heb mijn ogen tijdens onze midweek dus goed de kost kunnen geven. Toch was er één iets dat er mijns inziens qua schoonheid bovenuit stak, mijn persoonlijk hoogtepunt zeg maar: de beklimming van de groene Petrinheuvel.

hoe hoger je klimt hoe meer de stad zich blootgeeft.

De meeste mensen slaan dit stuk Praag over. Ofwel lopen ze direct naar de kathedraal en de burcht via de wereldberoemde Karelsbrug over de Vltava ofwel laten ze zich naar de top voeren met de Funiculaire, een kabelspoorbaan die net als de Petrinuitkijktoren dateert van de wereldtentoonstelling in 1891. Op deze manier missen ze evenwel de geneugtes van het bloesemrijke Petrinpark waar een kronkelend pad je langs de fruitboomgaarden naar de top van de berg brengt.

Haspengouw of de Voerstreek? Neen, de hoofdstad van Tsjechië.

Hoe hoger je klimt, hoe meer torens en bruggen van de stad zich blootgeven. Het valt op dat er nauwelijks of geen storende hoogbouw in de stad werd ingeplant. De ene fotogenieke plek volgt de andere op. Eén van de dochters die bokkig was omdat we niet met het treintje gingen, moest ook toegeven dat deze wandeling iets van het mooiste was wat we ooit gezien hebben. Dat de streek rond Borgloon of de Voerstreek zoveel mooie bloesems te bieden hebben, dat is geweten maar een Europese hoofdstad? 

een meer romantische plek om te picknicken ga je niet vinden

Helemaal bovengekomen kunnen de sportievelingen nog een bijkomende stevige beklimming aanvatten. De 60 meter hoge Petrin-toren, een mini-uitvoering van de Eiffeltoren,  heeft een dubbele wenteltrap van 299 treden. Er zijn twee uitkijkplatformen van waar je een prachtig uitzicht hebt op alle hoeken van de stad en alle kronkelingen van de rivier. Bij mooi weer zou zelfs de Snezka van het Reuzengebergte zichtbaar zijn. Vanuit Polen zijn we via dit gebergte naar Praag afgezakt.

Daar komt de Petrintoren (1891) piepen

Wie vindt dat hij wel een drankje en een gebak verdiend heeft, kan hiervoor terecht in het cafetaria van de Petrin-toren. Deel 2 van de wandeling is even mooi. Vanaf de top van de heuvel kan je afdalen richting het Strahovklooster en de burcht met kathedraal. Het golvende landschap is ook hier aangeplant met fruitbomen. Zowat alle wandelaars die het Petrinpark niet links hebben laten liggen, halen hier hun  fototoestel boven. Het groen van de weides en de geoxideerde koperen daken, het rood van de kleipannen, de blauwe lucht en de verrukkelijke witte fruitbloesems zorgen voor een wonderschoon kleurenpalet. Inkaderen en het schilderij is af.

Ik was ondersteboven van dit rijk kleurenpalet 

Deze alternatieve wandelweg naar het klooster en de burcht mag een natuurliefhebber niet missen. Bovendien mijd je zo de grote stroom aan toeristen. Praag heeft wel meer schoon tuinen en parken. Behalve in het Petrinpark kuierden we ook rond in het Vojanpark. Ook in deze tuin (van een voormalig Karmelietessenklooster) staan schitterende fruitbomen in bloei. Tijdens ons bezoek werd de show er gestolen door een viertal pauwen.

de afdaling naar het Strahovklooster is al even natuurrijk

Aan de rechterzijde van de Petrinheuvel kan je het Strahovklooster bezoeken. Dit klooster behoort toe tot de orde van de premonstratenzers. Via een aparte, betalende ingang kan je hier de beroemde bibliotheek bezoeken. Zowel de filosofische zaal als de theologische zaal zijn heel bijzonder. Wie denkt dat hij na het betalen van de inkom vrij mag rondlopen in de bibliotheek is goed mis. In de deur hangt een touw dat niet overschreden mag worden. Strenge, op het onaangename af, dames op leeftijd houden een oogje in het zeil. Ik heb zo een vermoeden dat het nonnetjes zijn. Wie foto's vanuit de deur wil nemen, moet een fotovignet kopen. Niet vergeten want de nonnetjes hebben het gegarandeerd gezien!

Dat hebben ze intussen in Praag wel geleerd: alle topattracties zijn betalend geworden, zelfs het wandelen door het 'gouden straatje'. Maar niet getreurd, het mooiste van al, de hemelse beklimming van de Petrinheuvel, is gratis. Zoals het hoort. 

Het dansende huis

Het Dansende Huis, Praag

Praag, de hoofdstad van Tsjechië, is een stad naar mijn hart. Ik zou er zelfs kunnen wonen. 17 jaar geleden waren die van ons en ik er voor 't laatst geweest. Kinderen hadden we toen nog niet op de aarde gezet maar de eerste zat al wel half voltooid in de moederschoot. Heel veel herinnerden we ons niet meer van deze eerste kennismaking met Praag. Tsjechië en Slovakije waren net uit mekaar, de Fluwelen Revolutie had door zijn geweldloos karakter indruk gemaakt, held Vaclev Havel was er president en in de stad werden nog veel communistische prullaria te koop aangeboden. Het was een zeer interessante periode alsof de poorten van een verboden stad eindelijk opengezet werden.

Op de brug over de Moldau (Vltava)

Het moet zijn dat de kerstperiode van toen vooral de romantische kant van dit stadsbezoek heeft gevoed want van de gebouwen, de verschillende stadsdelen en de vele groene hoeken van Praag herinnerde ik me zo weinig dat een nieuw bezoek zich echt wel opdrong. Temeer omdat ik me ondertussen ook ben gaan interesseren in architectuur, in het bijzonder in de periode 1890-1914 toen in West-Europa de Art Nouveau -of Jugendstil of Catalaans Modernisme of Weense Secession- floreerde. Praag heeft op dit vlak zoveel te bieden dat we er bijna een ganse dag voor uitgetrokken hebben om alle gebouwen te vinden, indien mogelijk binnen te treden en er foto's van te maken. 

Het Dansende Huis vanaf Mala Strana

Maar een bezoek aan Praag, Unesco-erfoed nota bene, kan natuurlijk niet zonder ook het 'Dansende Huis' op te zoeken. Dit gebouw van architecten Vlado Milunic en Frank Gehry (1996) is een van de weinige moderne gebouwen in Praag. Je hebt ook nog de Žižkov-televisietoren maar persoonlijk vind ik deze 'brutalistische' toren totaal niet passen bij Praag. Niet dat ik echt gloeiend warm wordt van het 'Dansende Huis' maar het deconstructivistische gebouw betekent toch zeker een toegevoegde waarde voor Praag. Vaclav Havel wilde op het terrein dat door bommen van de WOII was verwoest een bijzonder gebouw neerzetten en dat is zeker gelukt. Het Dansende Huis is opgenomen in het boek '1001 gebouwen die je gezien moet hebben' (Mark Irving).

lente in Palac Lenno (Polen)

blij weerzien met Palac Lenno in Wlen

Als prelude voor onze midweek Praag besloten we om enkele dagen terug te keren naar het Poolse Wlen. Op de top van één van de Neder-Silezische bergen heeft Vlaming Luk Vanhauwaert een ruïne terug tot leven gebracht. Tijdens de zomervakantie hadden we er een plezante en vooral rustige tijd. We wilden wel eens zien hoe Wlen er in de lente bijlag, hoe ver Luk stond met zijn nieuw bouwproject en tevens hadden we er nog een rekening openstaan die we wensten te vereffenen.

beklimming naar de burchtruïne

Het was een blij weerzien met Palac Lenno, de 'kasteelheer-bioboer' Luk en zijn medewerksters die naam en faam verwierven met hun kook- en bakkunsten. In het eetgedeelte rond de open haard pronkte een culinair tijdschrift waarin tekst en beeld je doen watertanden van het smaakvolle gebak van Palac Lenno. Het was evenwel frisjes daar in Polen. De dag voor onze aankomst had het er nog gesneeuwd. In de grachten en hier en daar op de daken lag nog een wolk sneeuw als getuige. In de verte is de Sniezka, de hoogste top van het Reuzengebergte, volledig ondergedompeld in een verse laag sneeuw. De Duitsers noemen de berg niet voor niets de Schneekoppe. Met enkele klompen hout werd de haard in de kamer aangestoken waardoor het snel lekker warm werd.

het goudveil geniet van de natte leemgrond

De 2 andere koppels die op Palac Lenno verbleven, verkozen een sneeuwwandeling in het skigebied nabij de Sniezka. Volledig vrij wandelen zat er niet in, hoorde ik, want er was lawinegevaar gemeld. Met ons groepje van 6 hielden we het op een dagje wandelen in de nabije natuur. De cultuur zal in Praag wel voldoende aan bod komen. Rondom Palac Lenno is er een lokaal wandelparcours uitgetekend, de zogenaamde 'gezondheidswandeling', waarmee je enkele uren door prachtige natuur wandelt. Regelmatig dien je een pittige beklimming te volmaken. Het genieten van de vogels en planten kan enkel mits niet geringe sportieve prestaties.

het natuurgebied rondom Palac Lenno is heel biodivers

de holwortel pronkt weelderig rond Palac Lenno

de flanken van de burchtruïne staan vol met bosanemoon en daslook

ziedaar, de bosgeelster

Het stukje Neder-Silezië waar wij verbleven, is een uitgelezen plek voor natuurmensen. Massatoerisme, zelfs toerisme an sich, bestaat er niet. Vervuiling door industrie is er onbestaande, 's nachts is het er dubbel zo donker dan hier en nergens is het zo stil als hier. Doordat de wegen er vaak erg bekaaid bijliggen, tellen we aan een gemiddelde snelheid van 50 km/uur bij een autoverplaatsing. De natuur is grotendeels in ongerepte staat (Neder-Silezië was voor de laatste wereldoorlog Duits gebied. De Polen hebben zowat alles van cultuurhistorische waarde geplunderd en vernield, tot de mausolea op de kerkhoven toe maar de natuur hebben ze flink intact gelaten)  en de wijdse uitzichten en open ruimtes kennen we niet in Vlaanderen. De bodem is er rood lemig wat een interessante, kalkminnende flora oplevert.

Tijdens onze stevige wandeling deden we heel wat interessante ontdekkingen. Het bos rond de vervallen ruïne nabij Palac Lenno was gevuld met een dicht tapijt van daslook. Men zegt dat het nog ontsnapte afstammelingen zijn van de moestuin van de dame van de burcht. Hier en daar ook grote groepen met bosanemonen die, nu de bomen nog bladerloos zijn, mooi stonden te bloeien. Een erg fijne verrassing waren de tientallen planten holwortel. Deze bijzonder fraaie bloemen brachten een frisse, paarswitte gloed in het bos en de hommels waardeerden zichtbaar de nectar ervan. 

afdaling naar het stadje Wlen

Ook vonden we grote matten goudveil en muskuskruid. Aan de rand van het bos ontdekten we nog bosbingelkruid, heksenkruid, salomonszegel en longkruid. Voor het eerst tijdens mijn leven zag ik, op een wat droger en zonniger stuk, verscheidene planten bosgeelster in het wild. Op dat zelfde stukje verstoorde bodem bloeiden ook primula's. Volgens het informatiebord van het natuurgebied zouden hier ook lynxen, vossen en dassen wonen. Laat ons hopen dat het waar is. Over spechten kan er geen twijfel bestaan. Hun geroffel was tijdens gans de wandeling te horen.

groepsfoto tijdens de 'gezondheidswandeling'

Op Palac Lenno zelf zorgde de zanglijster voor de mooie noten. Dé vogels van het huis zijn evenwel de zwarte roodstaarten. Zij voelen zich thuis tussen de stapels hout en stenen op de binnenweide van het gerestaureerd kasteel. De vele schapen en lammetjes die vrijelijk op het domein rondlopen zijn ook bevorderlijk voor het insectenleven en laat dat net het geliefkoosd eten zijn voor de roodstaarten. 

De natuur loopt in Wlen zo'n 2 weken achter op onze fauna en flora. De uitgestrekte boomgaard stond er hierdoor nog bloemloos bij en dat vond ik wel een beetje jammer omdat het een bijzonder prachtig beeld moet geven. Maar ook zonder bloesems was onze lentewandeling in Wlen er eentje om in te kaderen.

Na een tweede nacht slapen en een stevig gevarieerd ontbijt, zoals je dat op weinig plekken zult tegenkomen, namen we afscheid van Luk en zijn rechterhand Bernadette (kokkin, administrator, landbouwingenieur,....). Het lukte prima om via ons kastje van online bankieren geld over te schrijven naar de juiste Poolse rekening. Met opgeladen batterijen reden we vandaar uit naar Praag, de Tsjechische hoofdstad. Hoe zou het met haar gesteld zijn, 17 jaar na ons laatste bezoek? 

spijkerhard aan de slappe kant

Wie wil klussen (of klossen) heeft uiteraard gerief nodig. Om ons kleinste kamertje een flinke kleurkuur te geven, trok ik daarom naar een nieuwe doe-het-zelf winkel in onze gemeente. Een schone winkel met een prima aanbod. Alles wat ik zocht, lag er in de rekken. Aan de kassa -als het ministerie van onderwijs gestort heeft, betaal ik alles- werd me een formulier overhandigd. Als ik dat invulde, kreeg ik een persoonlijke bonuskaart waarmee ik spijkerharde kortingbons kan verdienen.

Ik heb het even nagerekend: "telkens als u de kaap van 200 punten haalt, ontvangt u een kortingbon van 5 euro". Om aan de 200 punten te geraken moet je evenwel voor 400 euro gekocht hebben. Ik heb het quotiënt van 5 op 400 ook in Belgische Frank uitgeteld omdat ik zwaar aan mijn eigen begon te twijfelen maar ook hier kwam ik uit op een indrukwekkende korting van ... 1,25%. Anders gesteld: wie 80 appels geeft, krijgt er 1 terug. Da's toch een beetje huilen met de pet op. Troost u: wie het huismerk koopt, krijgt dubbele bonuspunten. Maar ook een korting van 2,5 % blijft aan de erg magere kant.

Zo zie je maar, iets wat als spijkerhard gepresenteerd wordt, kan in werkelijkheid nogal aan de slappe kant zijn. Of zie ik dat nu verkeerd?

9 uur mozaïeken op de WC

Na de 2 'vlekken' die gisteren op de WC in mekaar geflanst werden, ben ik in de voormiddag begonnen aan de linkermuur. De rechte bovenrand werd eerder al golvend afgeslepen. Het kwam er vandaag op aan om de grote witte muur vol te mozaïeken en dit in de geest van Hundertwasser. Na 9 uren snijden, passen, bijwerken met de trektang en in alle vrijheid experimenteren zit de karwei erop. Hieronder enkele foto's van het 'wordingsproces'.

de aanzet is gemaakt, het schuin stuk zit erin.

Alle tegels zijn van formaat 19 x 19 cm.. Om variatie in de puzzel te brengen, sneed ik met de tegelsnijder nog een aantal andere maten: grote en kleine vierkantjes, lange-smallen, driehoeken,... . Om goed te kunnen puzzelen sloeg ik met de hamer ook enkele tegels kapot. Met de scherven kun je echt toffe collages maken en openblijvende hoeken en kantjes opvullen.

blauw moet licht overheersen, lange doorlopende

 rechte lijnen zijn uit den boze. 

Belangrijk bij dit werk is dat je beschikt over een goede tegelsnijder (met een scherp mes). Ik kocht voor dit werk een nieuwe en daar had ik vandaag veel plezier van. Goed gerief is echt al het halve werk. De kunst is om zo weinig mogelijk afval te creëren. Het deel dat achterblijft bij de tegelsnijder kan je bijna altijd wel elders tegen de muur plakken. Een mooi effect bekom je door af een toe een stuk kapot te kloppen en het tegen de muur, met een voeg, terug bij elkaar te passen. Ook al gaat het hier in feite over een (extreem) wild verband, dit betekent niet dat het op één, twee drie klaar is. Voor de muur had ik, inclusief koffie en boterhammen eten, toch zo'n 9 uren nodig. Het is een klus om ook op je gemak uit te voeren.

het eindresultaat voor het inwassen en de vloer poetsen

De tegels werden met een natte spons proper gemaakt. Spatten werden verwijderd en de voegen werd waar nodig open gekrabd. Als ik er morgen zin in heb dan worden de muur en de twee 'vlekken' ingewassen en schoon geveegd. Daarmee zal dan een deel van het to-do-lijstje voor deze vakantie afgerond zijn. Volgende week een vijftal dagen lekker niksen en na de paasvakantie vliegen we terug in actie  in de douche. 

Het koude weer buiten kwam vandaag erg gelegen, de lokroep om in de tuin te liggen met zo'n weer was volledig afwezig. Maar kou heb ik vandaag zeker niet geleden.

in een creatieve bui op 't wc

95% van de mensen die thuis over de vloer komen, zullen het niet met me eens zijn. Dit is geen creatieve bui maar een aanval van waanzin en vernielzucht. Zo'n schoon steentjes kapot slijpen, dat doet een normaal mens niet. Het zij dan maar zo maar in mijn huis ben ik de baas (*) en daar doe ik wat ik wil. Wie het niet aanstaat, blijft maar buiten. (*) Als mijn vrouw me toestaat om de baas te zijn.

2 gaten geslepen uit de muurtegels - een smerig boeltje

De bedoeling van mijn werkzaamheden is dat ik drie muren van onze benedenste wc onder handen neem. De eentonigheid van de muurtegels -versta de uitmuntende saaiheid ervan- hangt me al jaren de keel uit en daar wil ik verandering in brengen. Bij mijn plan laat ik me inspireren door Hundertwasser en voor mijn handigheid hoop ik nog te kunnen teren op mijn 10 jaar bouwarbeid, ook al is dat ondertussen meer dan 15 jaar geleden.

achterste muur, opgepoetst (nog niet ingewassen)

Deze doe-het-zelf-klus zit al verscheidene jaren in de pijplijn maar de ene vakantie volgde de andere op zonder dat er schot in de zaak kwam. Tot vandaag. Met een diamantschijf werden deze morgen al 2 grote gaten geslepen. In de namiddag werden deze gaten dicht gepuzzeld met 5 kleuren muurtegels (Villeroy-Boch).  Alle stukjes werden manueel op maat gemaakt en als kleefstof werd tegelpasta gebruikt. Met de twee kleurvlekken ben ik toch zo'n 8 uur in de weer geweest.

muur van de lavabo, net gepuzzeld maar nog niet schoon gewreven

Morgen hoop ik de linkermuur betegeld te krijgen. Geen vlek deze keer maar een ganse muur. Als alles er tegen plakt, moeten de nieuwe tegels nog ingewassen worden. Hundertwasser gebruikt hoofdzakelijk witte tegels en wast ze in met zwarte cement, vermits ik vooral zwarte en donkerblauwe tegels gebruik, is het beter om ze in te wassen met witte cement. Bedoeling is dat de voegen geaccentueerd worden. In de gangbare betegeling is dat net niet de bedoeling.

Als de WC klaar is, dan rest me nog de hele doucheruimte (ja, af en toe wassen we ons). De muren moeten eerst op een of andere manier volledig waterdicht gemaakt worden, er moet een nieuwe douchedeur in, de muren moet opnieuw betegeld worden en het plafond snakt naar een nieuw laagje verf. De kinderen willen dat ik ook daar op zijn Hundertwassers werk. Als ik hun wens inwillig, ben ik toch weer enkele dagen zoet. Bij de kerk van Bärnbach heb ik een mooi stukje gezien. Als ik het zo doe, dan is het haalbaar. Het zit al in mijn kop, het moet er alleen nog uitkomen.

waarom ik nooit ontmos

.... of vergif sproei of korrels gooi. Heel wat vogels, zoals de pimpelmees hierboven, gebruiken mos als nestmateriaal. Ik vind het geweldig hoe deze mees met een karrevracht mos in haar bek komt aangevlogen. Toch weet ze de vliegopening te vinden en binnen te kruipen zonder het hoofd te stoten of zonder vracht te verliezen. Met het mos -maar ook met haar, bladeren en takjes- maakt het koppeltje een warm en zacht nest. Chemische troep hoort niet thuis in een nest. Of kappen jullie soms zwavelzuur in een babybadje? Behalve mos gedogen, laat ik ook opruimwerk grotendeels achterwege. Tijdens de lente zie ik tientallen vogels met takjes en verdorde grassen opvliegen. Zij doen het werk voor mij.

In een steriele of kraaknette tuin valt nauwelijks nestmateriaal te vinden. Nogal logisch dat ze er dan alleen komen om een kakje te placeren. Wat op zijn beurt niet meteen bevorderlijk is voor het opkomen van vogelvriendelijke gedachten. Ik hoor het vaak: vogels zijn vijanden van de kraaknette tuin. Als ze niet kakken dan gooien ze wel modder uit de dakgoot. En als ze niet met de kersen gaan vliegen, dan vernielen ze wel de zaaibedden. En owee als die vogels 's morgens dan nog durven lawaai te maken. Alle ramen dicht, de politie wordt net niet gebeld.

En zo gaat dat met vlinderrupsen, met kevers, met spinnen, met mollen, met muggen, met kikkers en met madeliefjes, paardenbloemen, stinkende gouwe, bramen, herderstasje,.... en dus ook met mossen. Japanners weten wel beter, daar worden mostuinen heel hoog ingeschat. Alles is een kwestie van opvoeding en dus inzicht.

prijsvraag zonder prijs

Het 'ding' in mijn hand doet wat denken aan mijn vondst van 12 januari jl. maar wees gerust ... zo'n viezerik ben ik nu ook weer niet. Zou het iets te maken hebben met onze drie konijnen waarvan er 2 een geel-rosse vacht hebben? Of hebben de katers onze kattin weeral kaal geplukt? Mmm, ik ga het niet verraden want er zit wel een leuk raadspelletje in. Wie waagt een gok?

wat ligt hier in mijn hand? (N.B. het is geen schimmel of ziekte)

er valt altijd iets te zien

Het kleine bijenhotel dat VELT me cadeau deed tijdens onze opentuinendag in 2010 heeft zijn nut al ruimschoots bewezen. Alhoewel het niet meer is dan een stukje boomstam met wat gaatjes erin, weten metselbijen de gangetjes best te appreciëren. Vandaag werd één ervan (midden van de foto) dicht gemetseld wat betekent dat er verse eitjes in werden gedeponeerd. Zo te zien werd het gat dicht geplamuurd met een brei van gele zand en bijenspeeksel.

Rond de middag heb ik een deel van de kikkerdril in de vijver van de bodem opgeschept en in een kleinere en warmere poel gelegd. 'Van de bodem', dat lees je goed, wat vreemd is want de dril van de bruine kikker drijft normaal gezien. De kans bestaat daarom dat het hier om een ander soort kikker gaat, misschien de heikikker. Zoals je kunt constateren zijn de eitjes al mooi geëvolueerd tot dikkopjes. In deze poel zitten geen vissen in tegenstelling tot de vijver. Hopelijk lukt het zo om toch een paar dikkoppen te laten uitgroeien tot een volwassen kikker.

In het bos is 1 van de 2 Corydalissen die ik van mijn collega Willy cadeau kreeg, in bloei gekomen. De andere is nergens meer te bespeuren. Hij lijkt van onderuit verzwolgen te zijn want onder de mulchlaag rest alleen een kuil. Willy is zelf een groot plantenliefhebber en hij weet perfect waarmee hij mij een plezier kan doen. Deze Corydalis past prima in een natuurlijke tuin: een mooi geel helmbloempje en een sierlijk blad dat op een varen lijkt. Aan die varen ontleent de plant ook zijn naam: Corydalis cheilanthifolia. En zo valt er in de tuin altijd wel iets te zien. 

de egel, koning der dieren

Of de leeuw echt de "koning der dieren" is? Ik durf het nu wel te betwijfelen. We hebben hier thuis een leeuwin in miniversie rondlopen. Onze kattin -zonder naam- heeft nergens schrik van. Zelfs voor katers die dubbel zo dik zijn als haar draait ze haar poot niet om. Natuurlijke vijanden heeft ze in haar biotoop nog nooit ontmoet. Maar... zoals we al meermaals hebben geconstateerd, voor een lief klein egeltje gaat ze wel een stap opzij. Zelfs haar maaltijd staat ze zomaar af. Zonder klauwen of zonder het tonen van haar vlijmscherpe tanden.

hebben wij geen hoffelijke kat?

Zou dat nu van schrik zijn? Of stinkt dat gestekeld beest? Of hebben we gewoon een hoffelijke kat? Is ze té lief, zoals haar baas? Met één uithaal van haar poten zou het kopje van de egel volledig openliggen en toch laat ze het bord voor haar neus leegpeuzelen. Wat een mietjes zijn die leeuwen van tegenwoordig toch? Ons niet gelaten want in plaats van een bloedig gevecht krijgen we nu iedere avond een lieflijk tafereel op ons terras. We trekken een kattenblik open, de kattin begint als eerste enkele happen te nemen en hopla... daar is de egel al en ons 'roofdier' zet een stap opzij. Hoort hij het blik of ruikt hij de brokjes vlees? We weten het niet maar het is in ieder geval straf. Hij luistert begod beter dan de kinderen.

veel tafelmanieren heeft dit vreetzakje niet.

Het moet zijn dat onze kattin niet echt honger heeft of weet dat er toch genoeg te eten valt. Moest ze echt uitgehongerd zijn, zou het niet waar zijn. 't Is te zeggen, ik denk dat toch omdat de natuurwetten nu eenmaal zo in mekaar zitten. Of zou bij het verwijderen van haar eierstokken en baarmoeder ook het jachtinstinct tenietgedaan zijn? 

Maar eerlijk gezegd, als je dat hoofd van die egel in close-up bekijkt  -vanuit kattenperspectief zeg maar- dan kunt ge daar dus echt wel schrik van krijgen. Het heeft wat weg van een rattenkop, zelfs van een Tasmaanse duivel.  Ik durf er bovendien op wedden dat egels wreed uit hun bek stinken. En smakken dat ie doet! Niets voor een kattin met stijl. Aan vreetzakjes verspilt zij haar tijd niet.

zonnig wilgenkatje

het mannelijk wilgenkatje lijkt wel een zon vol stuifmeel

vluchten bij 't winkelen

De oudste dochter vertrekt zo meteen naar Istanbul en zoals dat hier meestal ten huize Muggenbeet gaat, moesten er gisteren in allerijl nog snelsnel kleedjes en shorten gekocht worden. Ik verkoos bij wijze van grote uitzondering om mee naar Hasselt te gaan winkelen omdat we al weken zonder vaste telefoon zitten. Voor zo'n 50 euro vond ik een draadloos toestel: hoe eenvoudiger, hoe liever bij mij. Maar die vrouwenspullen, dat was een ander verhaal.

de begijnhofsite met zicht op het jenevermuseum

Om een lang en vooral zenuwslopend verhaal kort te maken, vertel ik je dat ik na zo'n 20 minuten het hazenpad gekozen heb. Het was aanschuiven aan de kleedhokjes en nog eens aanschuiven aan de kassa. Een dikke pluim voor mijn vrouw want zelf zou ik gek worden moest ik dit 3 uren volhouden.

prachtige Magnolia's in het Hasseltse stadscentrum

Ik koos voor mijn geestelijke gezondheid en begon aan een stadswandeling door Hasselt. Mijn provinciale hoofdstad heeft heel veel te bieden en doordat ik er al zo'n 5 jaar niet meer geweest was, kon ik mijn ogen goed de kost te geven. Ik startte mijn trip op de ommuurde Begijnhofsite. Deze site is momenteel een minipark binnen de stad. Je vindt er de ruïne van de begijnhofkerk die tijdens WO II plat gebombardeerd werd. Het kunstencentrum Z33 heeft momenteel zowat de ganse site in gebruik. De schoorsteen die je ziet, is nog van een Hasseltse jeneverstokerij, thans een gerenommeerd museum.

het grappige dak van het Gerechtshof

De wandeling bracht me verder bij het Stadshuis, het Gerechtshof (zie foto) en de kathedraal van Hasselt. Ja, Hasselt heeft een kathedraal (bisdom Hasselt) én een basiliek... en dan zwijg ik nog over het heilig Paterke. De Sint Quintinuskathedraal heeft een Niehofforgel uit de 16de eeuw en een beiaardmuseum. Vlakbij vind je een bescheiden maar mooi standbeeld van de Arnold IV, Graaf van Loon. Arnold IV bevestigde in 1232 de stadsrechten van Hasselt. Om deze reden wordt hij beschouwd als een belangrijk historisch figuur van Hasselt. Vlakbij het standbeeld stonden heel veel reuze terracotta potten met net in bloei gekomen krentenboompjes, wat een mooie lentesfeer schiep.  

standbeeldje van Graaf van Loon tussen potten met krentenboompje

In Hasselt staan opvallend veel standbeelden, het een al wat groter dan de anderen. Op mijn wandeling ben ik er heel wat schoon tegengekomen: eentje van Panamarenko (Batopillo, vliegende rugzak met opklapschroeven), op de Guffenslaan een imposant beeld van Hasselaar Baron Adrien de Gerlach, het Speculaasmanneke en Dokter Willems nabij het jenevermuseum en "Vrouw in de zon" (laatste foto) vlakbij het cultureel centrum. Je kan in Hasselt een standbeeldenroute volgen maar ik lummelde maar wat lukraak rond.

wie nu nog niet doorheeft dat hier een café is, die ....

Vlakbij het stadshuis vond ik de toeristische dienst. Ik haalde er wat gratis toeristische brochures om thuis op te zoeken wat ik nu precies allemaal gezien heb. Tegen de gevel van deze dienst hangt sinds juni 2010 een verticale tuin, naar 't schijnt de allereerste in Vlaanderen op een openbaar gebouw. De vorstschade had hier ook zichtbaar toegeslagen. De toegepaste schoenlappersplanten zagen er kerngezond uit en bloeiden al weelderig. Ik vond in Hasselt ook heel wat bloeiende magnolia's in boomvorm, ik vermoed Magnolia kobus. Bijzonder mooi en zelden toegepast.

een koffie bij King Kong, opgestart door goede kennissen.

Na een drietal uurtjes kwam ik de kroost terug tegen. Ze hadden ondertussen al wel wat gevonden maar moesten toch nog een aantal winkels binnengaan. Als de aankopen uiteindelijk afgerond waren (kruisteken-makend), zochten we King Kong op. Dit is een nieuwe koffiebar in de Maastrichterstraat, een initiatief van goede kennissen van ons. Het interieur hebben ze zelf in mekaar getimmerd en de grote tafel, waarrond we ons nestelden, is een prachtig gerenoveerd exemplaar uit de koopjeshoek van een krant. Een fijn opzet dat volgens mij zeker gaat aanslaan in Hasselt. Mijn 'Mucho' (met fondant chocolade) was in ieder geval met kennis van zaken geprepareerd.

standbeeld voor het Hasseltse C.C., langs achteren genomen.

Rond half 6 stapten we in de buurt van het C.C. in onze wagen om terug naar Tessenderlo te rijden. We arriveerden er net te laat om de match van Standaard op TV volledig te kunnen zien. Naar verluidt hebben mijn Sclessin-hooligans niet veel gemist. In de vele brochures las ik dat de schitterende Japanse tuin van Hasselt dit jaar zijn 20 jarig jubileum viert. Al meer dan 1.100.000 bezoekers kreeg deze tuin over de vloer (waaronder mezelf 2X) en geloof me, deze tuin is écht een bezoek waard. Net vandaag start een feestprogramma. Alle informatie vind je op 20jaarjapansetuin. Op 15 april e.k. is er de feestelijke opening.