Clematis alpina geweven door ijzeren hek in ooievaarsbek
Grootbloemige clematissen blijken niet houdbaar in onze tuin. Uit ondervinding weet ik ondertussen dat het wijselijk is om in de plantenwinkels van mijn hart een steen te maken en ze mooi te laten staan. De Clematis montana en de Clematis tangutica zijn twijfelgevallen. Theoretisch zouden ze hier moeten aanslaan, alleen lukt het me om een of andere reden niet bijster goed. Nochtans heb ik ooit een ganse aanhangwagen gezonde paardenmest (de eerste en laatste in heel mijn tuincarrière) aan een reeks nieuwe Clematissen gegeven, maar zelfs dat heeft niets uitgehaald.
Wat hier wel wil lukken, zijn de Clematis viticella (voorlopige diagnose), de wilde Clematis vitalba (mits toevoeging van krijt in de grond) en de Clematis alpina. Deze laatste staat momenteel reeds in bloei. De lila-blauwe bloemen gaan mooi samen met de witte en roze bloempjes van de Geranium cantabrigiense. Wie een ijzersterke en (half-) wintergroene ooievaarsbek zoekt, kan niet beter af zijn dan met deze G. cantabrigiense. Bovendien breidt deze Geranium zo snel uit dat je door simpelweg te scheuren heel je vriendenkring kunt bedienen.
Wie nu vraagt wat mijn lieveling-clematis is, in de zin van dé mooiste, krijgt toch het antwoord de Clematis tangutica. Deze klimplant met zijn gele klokjes en onovertrefbare zaadpluisjes staat bij mij op nummer 1 wat esthetiek betreft. Alleen.... zijn de twee exemplaren die ik vorig jaar met prima zorgen in de grond stak, alweer verdwenen. Wie van mijn lezers met succes en zonder jaarlijkse bemesting een tangutica heeft, zou die eens zo lief willen zijn mij uitsluitsel te geven of deze clematis nu zure grond (bosgrond zoals de montana) dan wel eerder kalk-leemgrond (mijn gedacht) nodig heeft? De ene 'specialist' zegt het zo, de andere vertelt net het tegenovergestelde. Wie weet, waag ik nog eens een poging. Na jullie wijze raad.
Prachtige clematis, Ludo. En wellicht één van de snelste groeiers onder de clematissen (tot wel vier - soms vijf - meter in een seizoen. Wel kort terugsnoeien in het vroege voorjaar, tot op zo'n 20 cm zelfs).
BeantwoordenVerwijderenClematis tangutica houdt niet van dichtgeslagen vochtige grond, maar wel van goed doorlatende kalkachtige grond die basisch is (zuurtegraad boven zeven). Handige tip: meng compost, dolomietgruis en gewone tuinaarde door elkaar en vul daar het plantgat mee. Steek de Clematis tangutica enkele centimeters dieper dan dat hij in zijn plantpotje staat en dek de voet goed af met dichtgroeiende, lage beplanting.
Over één iets zijn veel clematiskwekers het eens: de tangutica kan ineens wegblijven. Zomaar, zonder aanwijsbare reden.
merci Menck, dus je zegt ook dat de bodem basisch moet zijn. Dan denken we het zelfde :) Ik ga je raad eens goed opvolgen en nog eens proberen. Kan zeewierkalk ook ipv die dolomiet (heb ik nog wat liggen) ?
BeantwoordenVerwijderenMooie plant & mooie combinatie
BeantwoordenVerwijderen@ Ludo
BeantwoordenVerwijderenJa, zeewierkalk is zeker een optie.
Veel succes!
Water, water en water !
BeantwoordenVerwijderenDat is een goeie raad die een clematiskweker in St Joris Winge me eens gegeven heeft en het is waar, ik heb nog nooit verwelkingsziekte gehad in mijn grootbloemige clematissen.
Om het andere jaar knip ik ze in de herfst tot tegen de grond af, zowel de grootbloemigen als de Viticella's en het volgende voorjaar komen de groene scheutjes trouw te voorschijn.
Waar een clematis een grondige hekel aan heeft is aan droge voeten, dus ongeacht het weer ben ik vanaf het eerste groene hoofdje dagelijks in de weer met watergeven, geen grote hoeveelheden, net genoeg om de grond vochtig te houden rond hun voeten.
Ook krijgen ze hier extra organische kalium en organische meststoffen.