vogeltje dat niet oud is mogen worden
De lente wordt altijd geassocieerd met nieuw leven en vrolijkheid. Voor een deel klopt dit wel, toch is de lente ook het seizoen bij uitstek waarin de natuur zich van haar gruwelijkste kans laat zien. Er wordt geroofd en gemoord om de nakomelingen aan te dikken. Zelfs eigen borelingen worden verstoten of uit het nest gegooid om de sterksten nog meer overlevingskansen te bieden.
Vandaar zoveel trammelant in het bos. Als de kraaien of de Vlaamse gaaien op rooftocht trekken is het gegarandeerd hommeles. En de lieve eekhoorn lust ook wel een jong vogeltje of geklutste eieren. Wreed maar interessant tegelijkertijd. Om de eigen soort te beschermen zijn heel wat vogels geëvolueerd tot specialisten in overlevingstechnieken: een perfecte camouflage van het nest, een opzichtig theater om de vijand weg te lokken, het uitvoeren van een groepstegenaanval, meerdere keren eieren leggen per jaar, het nest bouwen in een gedoornde haag, muisstil op het nest kunnen blijven zitten, de doorsnede van de vliegopening versmallen of zoals de bosduif die alsmaar dichter tegen onze woning zijn takkennest in mekaar steekt.
Knap hoe het allemaal in mekaar steekt en zolang het ecologisch evenwicht niet verstoord wordt, is de strijd op leven en dood iets waar niemand iets op tegen kan hebben. Een dood vogeltje kan dan meelijwekkend zijn, het hoort er nu eenmaal bij. Een ander verhaal wordt het wanneer de nesten van weidevogels jaar op jaar omgeploegd worden of als met insecticiden het voedsel voor de jonge vogels vergiftigd wordt of als bossen en hagen -en dus nestgelegenheid- gekapt worden of als tuinen opgevat worden als een steriele zone: een plein vol blauwe steen, minstens jaarlijks met javel grondig chemisch gereinigd en middenin hét levend element......een plastieken kuip met een zieltogende olijfboom. Of wat ook nog gebeurt: nesten die voor de fun met hagel doorschoten worden en kadavers met gif die in de natuur worden gelegd.
Dat is wraakroepend. Gruwel van de ergste soort.
"...als tuinen opgevat worden als een steriele zone: een plein vol blauwe steen, minstens jaarlijks met javel grondig chemisch gereinigd en middenin hét levend element... een plastieken kuip met een zieltogende olijfboom."
BeantwoordenVerwijderenHaha, zo zijn er helaas véél te veel, en ik kan me daar heel erg over opwinden. Meer nog: dergelijke 'opdrachten' wimpel ik met graagte af.
Het 'vogeltje dat niet oud is mogen worden' viel te onzent ook al te betreuren. De natuur is wreed schoon, zeg ik dan.
@Menck: dat is een zeer sterk professioneel statement, volhouden! :)
BeantwoordenVerwijderenHier vloog gisteren nog een groenling tegen het raam, dood!
BeantwoordenVerwijderenAl dat vogel-gedoe geeft in elk geval veel beweging in de tuin, i love it.
"...als tuinen opgevat worden als een steriele zone: een plein vol blauwe steen, minstens jaarlijks met javel grondig chemisch gereinigd en middenin hét levend element... een plastieken kuip met een zieltogende olijfboom."
BeantwoordenVerwijderenJavel? Volgens mij gebruikt dat slag mensen Round-Up. Aangezien het milieuvriendelijk is op zijn minst een dubbele dosis..
"...als tuinen opgevat worden als een steriele zone: een plein vol blauwe steen, minstens jaarlijks met javel grondig chemisch gereinigd en middenin hét levend element... een plastieken kuip met een zieltogende olijfboom."
BeantwoordenVerwijderenZwijg me over dat soort tuinen. Ik walg er van. Erg dat er mensen zijn die zo van de natuur vervreemd zijn, dat ze dit soort affronten een tuin durven noemen. Waar ik me ook aan erger zijn de mensen die een groot stuk (bouw)grond kopen, er een huis (laten) bouwen en dan de rest van de grond vol bouwen met allerlei bouwsels, terrassen en stenen en nog een vierkante meter gras met een struikje over laten en dat vol trost presenteren als zijnde hun 'tuin'. Bah.
Als ik dat naakte vogellichaampje zo zie, doet het me denken aan de gelijkenis met de zeer verre voorouders: de dinosauriërs.
BeantwoordenVerwijderenMaar het is een hele strijd op het moment buiten, die slachtoffertjes kost.
Heb net - na mijn vakantie - je architectuurblogjes doorgelezen: het dansende huis in Praag blijft me toch wel intrigeren.