verschrikkelijk en zo veel

Mijn halve dag vandaag. Ik was van plan om mijn uiterste best te doen om een mooie reportage bij mekaar te bloggen over onze wandeling in De Maat van Mol. De foto's had ik eergisteren al klaargezet. Restte me alleen nog om de juiste woorden te vinden om de bijzondere natuurwandeling te beschrijven: over de kanalen, hoe ze het witzand ontdekte en hoe hierdoor de grote waterplassen in Mol en Lommel ontstonden. Het ijsvogeltje en de blauwborst zouden er voorkomen en de grootste soortenrijkdom aan libellen en zo meer. Genoeg dingen om te delen met jullie.

Maar, toen ik mijn laptop opstartte, las ik het verschrikkelijk nieuws over de kinderen en begeleiders uit Lommel en het Leuvense die tijdens de terugweg van hun skivakantie stierven in een Zwitserse tunnel. 22 kinderen en 6 begeleiders. Op dit moment. 12 jaar oud zouden ze zijn. Ik lees dat hun dagboeken van hun vakantie online staan, met foto's en al. Maar hun ouders en broers en zussen en vrienden,... ze zien ze niet meer terug. De knuffel van bij het weerzien kan niet meer gegeven worden. Niet te vatten.

Zo zit ik dan in mekaar dat ik op zo'n momenten dichtklap en liever zwijg. De goesting om mijn wandeling neer te pennen is volledig weg, ook omdat ik het in het licht der gebeurtenissen altijd lulkoek zal vinden. Banaal. Ongepast zelfs. Wat volgt zijn de foto's maar de woorden laat ik achterwege. Bij elke foto zie ik vandaag een bus, dode kinderen en heel veel ellende en verdriet.

Foto's uit De Maat te Mol
Aardgaswandeling 11 km