maansikkel nabij Venus

maansikkel vlakbij Venus (rechtsboven)

Zonder statief en zonder verwisselbare lenzen heb ik zonet toch even de aangekondigde 'samenstand' van de maansikkel en Venus gefotografeerd. Om de foto enigszins scherp te maken, plaatste ik mijn toestelletje op een paaltje en klemde ik het met mijn beide handen stevig vast. De moeilijkheid bestaat erin dat de lichtintensiteit van de maansikkel, Venus en Jupiter enorm verschillend is. Om het goed te doen, moet je dan ook over én goed materiaal én een ervaren stielman kunnen beschikken. Bij gebrek hieraan heb ik van de zowat 20 foto's er simpelweg de beste uitgekozen -meer dan de helft was niet om aan te zien-, bovendien zat er ook niks anders op dan Jupiter bij het fotograferen straal te negeren. Deze planeet staat er nog (onder de sikkel) maar ik krijg hem niet fatsoenlijk scherp op de foto wegens te zwak licht. 

Niet dat deze hobbyist er wakker van ligt. Ik blijf blij met mijn pocketcamera: hij past zonder problemen in de zakken van mijn jas en dat wandelt alsof je niets bij je hebt. De voordelen wegen alsnog op tegen de nadelen.

Wat ik hier eigenlijk ook maar wil zeggen is dat je ook kunt genieten van de gratis! schone dingen in de lucht. Het bijzonder schouwspel van de voorbije dagen daagt je hierbij uit om eens te filosoferen over ons belachelijk klein blauw planeetje in dat heel grote heelal. Mensen, wat een toeval dat er op ons ronddraaiend bolletje leven mogelijk is! 

Dat gedraai rond de zon zit allemaal zo goed in mekaar -bovendien is ons zonnestelsel dan nog maar een speldenprik in de eindeloze ruimte- dat welke god dan ook er met zijn verstand niet bij kan, laat staan dat hij, het ding of zij het zou kunnen bedacht hebben. Wie de ruimte bestudeert, kan niet anders dan lachen met het creationisme en het antropocentrisme. We zijn een scheet in een fles. Bescheidenheid is op zijn plaats net als het zorgzaam omgaan met onze planeet.