Melancholie bij Muggenbeet

(gastblog van Patrick, waarvoor dank)

Hoe kon ik, na de arrogantie van mijn ingebrekestelling geen gehoor geven aan uw oproep voor het plegen van een gastblog?

Eerst volgt een disclaimer: "Indien uw leescijfers een dipje gaan vertonen, hebt U hier zelf voor gekozen. Ik wijs elke verantwoordelijkheid af."

Melancholie dus, als tegengif voor al de muggenbeten, puur en onversneden.

Tot voor kort liep ik met twee twens wekelijks een aantal keer mijn portie endorfines bij elkaar.
Hebt U, beste lezer, de verleden tijd opgemerkt in de vorige zin?
Ik denk niet deze werkwoordsvorm te moeten volhouden. Ze leven gelukkig nog.
Neen , het was niet alleen het lopen. Het was ook het luisteren dat telde:
De ene assistente is specialiste kindjes en dagelijks leven. Het internet is haar totaal onbekend.
De andere staat aan de ander kant van het spectrum met haar trendgevoeligheid en haar avant-gardistische interesses.

Wat doen de beide dames echter?
De ene begint te lijden aan een 'ziekte' waar haar ogen zacht van worden en de dokter het lopen verbiedt. En de andere…? 't Ja, zij presteert schitterend op de bühne, maar lijdt te veel op de Finse piste.

Hier zit de oude jongen dan, bezig met ze te missen tot hij misselijkmakend melancholisch wordt.