De dag diende zich vrolijk aan. Als gewoonlijk na een weekend, reed ik met volle goesting en goedgemutst mijn werk in Mol tegemoet. Rustig, al luisterend naar het perspraatje op radio 1 en gezapig rijdend op het ritme van een lentebriesje. Een zonnetje op de weg.
Tot daar, twee kilometer van mijn huis, ineens en uit het niets een bumperrijdster in mijn gat kwam hangen. Hooguit één of twee metertjes afstand. Opdringerig en ongemanierd en met extra schijnwerpers alhoewel het helemaal niet meer duister was. Voorbij de bebouwde kom versnelde ik naar 70 per uur. De gatplakster bleef stout aandringen en ze kwam regelmatig als een gekkin links piepen of ze me niet voorbij zou kunnen razen. Twintig meter voor een vluchtheuvel zette ze het manoeuvre in. Dwaas en zinloos. En gevaarlijk. Ik schudde van neen, dacht 'zotte trien' en deed het gebaar van 'die is niet goed snik'. Dit is hier Francorchamps niet.
Het zou kunnen dat ze niet alleen die knappe, relaxte man maar ook dat laatste gebaar in haar achterruitspiegel had opgemerkt want meteen ging ze in de remmen en zette ze haar getuned vliegertje compleet stil op de rijbaan. Het venstertje ging open en verscheen daar toch wel een flink opgestoken middelvinger zekers. Zonder enige twijfel voor mij bedoeld. Een welgemeende fuckyou op een maandagmorgen, dat had ik van mijn leven nog niet meegemaakt. En dan nog van een troela van het zevenste knoopgat.
Altijd fijn toch om zo een nieuwe week te beginnen?
Boos of kwaad worden op zo'n hormonaal uit haar lood geslagen vrouwmens, dat doe ik niet. Medelijden heb ik ermee en ik moest eens goed lachen met zoveel opgetutte zieligheid. Verkeersagressie bij vrouwen, beste lezers, kan ook van alles zijn: had ze haar regels, had haar lief haar laten stikken, kon ze niet verdragen dat ik me aan de snelheidsbeperkingen hield, dreigde ze te laat te komen op haar werk, zat ze onder de weekend-speed, moest ze dringend bevallen (ocharme dat kindje!), werd het weer geen orgasme, wilde ze een handtekening, was haar intieme piercing beginnen etteren, was ze liever als jongen geboren ???,.... wie zal het zeggen? Wat zeker was, was dat ze blij mocht zijn dat ze te doen had met een rustig iemand, mezelf met name, iemand die -meer dan wie ook- weet dat je opgenaaide vrouwen best laat uitrazen. Op zo'n moment geldt maar een devies: geniet van het spektakel.
Gentleman-zijnde wenste ik het conflictje af te ronden met een "ook een goeiemorgen, juffrouw en nog veel plezier met de strijk" maar ze stiefde weg, duidelijk erg kwaad op de wereld waar ik op dat moment de verpersoonlijking van was en wellicht ook zelfvoldaan dat ze met haar vinger erg stoer had durven zijn. Een uur geleden nog een tamponnetje mee ververst en nu al ongegeneerd toevertrouwd aan de publieke ruimte, als dat niet durven is?
Nog steeds goedgemutst en ergens tevreden dat mijn visie op het zwakke geslacht nogmaals bewezen werd -i.c. de stelling dat ze tegenwoordig hun natuurlijke onderdanigheid compenseren met brutaliteit en een groot bakkes- vervolgde ik mijn pad richting werk alwaar ik de ganse dag genoten heb van allemaal vriendelijke, sexy, joviale, spraakzame, spontane en lieve vrouwelijke collega's. Bijna was mijn beeld van de hedendaagse vrouw nog de goeie kant opgegaan.