de daken boven mijn hoofd

Om mijn geleuter over Streetview af te ronden, heb ik al de huizen waar ik gewoond heb eens op een rijtje gezet. Zoveel zijn het er niet: mijn ouders hebben vrij snel na mijn geboorte een eigen woning gebouwd zodoende heb ik slechts drie verschillende daken boven mijn hoofd gehad. Toch vind ik het zelf een interessant overzicht.

In 1960 zijn mijn ouders getrouwd. Na een maandje vertoeven bij de ouders van mijn moeder in Deurne (Diest) trokken ze naar een heel bescheiden huurhuisje in Genendijk, een deelgemeente van Ham (foto 1). Het huisje staat er nog altijd en nog steeds is het kleine bakstenen huis verdeeld in 2 woonplaatsen. Mijn ouders woonden er in de linkerkant (van op de straat bekeken). Op 30 oktober 1962 werd ik in het moederhuis van Geel geboren en dit als tweede zoon van vier. Ik sliep in Genendijk voor de laatste maal op 30 december 1963.

 foto 1: Genendijk Ham, recht tegenover de kerk
-misschien de plek waar ik verwekt ben-

Op 31 december 1963 verhuisden mijn ouders met hun 2 zonen naar de Schoterweg in Tessenderlo (foto 2). De bouwgrond hadden ze voor een appel en ei kunnen kopen van de Kleine Landeigendom. Het huis werd door mijn vader en zijn schoonbroer Jef zelf gemetst en getimmerd. Hierbij konden ze rekenen op heel wat helpende handen van familieleden die met hamer en truweel overweg konden. Nonkel Jef en tante Maria  trokken in in de rechterkant, wij aan de linkerkant. Mijn eerste nacht was dus van oud op nieuw '63/'64, volgens mijn moeder een ijskoude nacht. Een kacheltje verwarmde het huis zo goed als kon. Een voordeur was er niet. Het gat was dichtgemaakt met wat planken en plastiek.

 foto 2: halfopen bebouwing, Schoterweg Tessenderlo

Er kwamen nog 2 zonen bij. Met zijn zessen woonden we dus jarenlang in deze eenvoudige woning. Ook aan de rechterkant kwam er gezinsuitbreiding. Nonkel Jef en tante Maria kregen drie dochters en een zoon. In totaal leefden er in deze woonblok dus 12 mensen. Gelukkig was er aan de achterkant een redelijk groot bos waar we heel wat geravot hebben: er was een zandbak, we maakten er kampen en knikkerbanen en reden er met onze fiets, al dan niet uitgerust met speelkaarten die via de spaken het geluid van een brommertje imiteerden. Ook de 2 speelkoertjes werden met de tijd overdekt en veranderd in veranda's.

foto 3: eigen woning, Schoterweg Tessenderlo

Op 11 mei 1991 -ik was toen 28 jaar- trokken ik en die van ons naar onze eigen woonst, zo'n 100 meter verwijderd van mijn ouders. Deze moderne woning werd getekend door architect Jo Beliën, eveneens een Looienaar en destijds een verdienstelijk basketter bij Optima. Het huis werd opgetrokken door bouwonderneming Rutten Emiel... je kunt het al raden, de firma van mijn vader waar ook  nonkel Robert, nonkel Jef en ikzelf werkten. De kruipruimte, heel wat binnenmuren en het dak mag ik op mijn eigen conto schrijven. Die van ons diende, ook met de betonblokken, en ik metste. We hadden uiteraard wel geluk met de Arcomet-bouwkraan van mijn vader die op ons geleeg opgesteld stond. 

De eerste groene structuur werd aangeplant door mijn schoonvader. Mijn liefde voor planten moet ook op dat moment zo aangewakkerd geweest zijn. De maïsakker veranderde geleidelijk aan in een groene oase. In het begin eerder klassiek en rechtlijnig opgevat maar met de tijd meer en meer een wilde tuin waar de natuur en de beestenwereld het naar hun zin hebben.

Ondertussen wonen we hier ook met ons zessen. Alhoewel het huis pakken groter is dan dat van mijn ouders, en zeker dan dat stulpje in Genendijk, heb ik soms toch kriebels om uit te breiden. De tijden zijn dan ook veranderd: op foto 2 sliepen we met 3 bedden op 1 slaapkamer. Tegenwoordig wil iedereen zijn eigen kamer. En hoe langer hoe meer wil ik ook ergens een vertrek waar ik in alle stilte mijn avonden kan doorbrengen. De moderne tijden brengen immers heel wat getjingeltjangel met zich mee, achtergrondnoise waar ik een hekel aan heb. 

Of mijn 4 kinderen op hun beurt ook nog een eigen woning kunnen neerpoten lijkt me erg twijfelachtig. Om een idee te geven: in onze bouwperiode betaalden we zo'n 25.000 euro (een miljoen Frank) voor een bouwplaats van 31 are. Dat bedrag moet je nu al op tafel leggen voor 1 are. Zo op het eerste zicht lijkt me het allemaal onbetaalbaar geworden. Wie weet zit er niks anders op dan dat iedereen thuis blijft wonen. Moet kunnen en het mag van mij. Maar de kans dat ik me in dat geval  ergens in een gesjorde boomhut terugtrek, is heel groot. Hoe meer zielen, hoe meer vreugde... maar ook hoe meer lawaai rond mijn kop. Zou zo'n boomhut zwaar doorwegen op het kadastraal inkomen? 

1 zevende

Met dit berichtje begon ik 7 jaar geleden (+ 2 dagen) te bloggen als Muggenbeet. Dit roept toch wel existentiële vragen op. Een zevende van je leven al aan 't bloggen? Hoeveel uren/dagen/weken schrijven, linken en foto's bewerken betekent dat? Een kosten-batenanalyse? Ik durf er niet aan te beginnen. Een rationeel mens lacht zich een breuk met deze bezigheid. Bloggen blijft voor een stuk communiceren met een ingebeeld publiek. Ook de magie van de eerste momenten -waw, ik sta op 't internet- is volledig weg. Iedereen staat er tegenwoordig op. Met Twitter kan je zelfs volgen hoe laat men opstaat, wat er ontbeten wordt, waar er inkopen worden gedaan, hoezeer men zich bezat en of er al dan niet gekotst wordt.

Waarom doe je 't dan? Wat bezielt bloggers? De 100.000 pageviews op een jaar? ... da's zo ongeveer 1/10 van de kijkers van 1 nieuwsuitzending. Voor de vrienden die het oplevert? Voor het gemeenschapsgevoel? Voor de reacties? Omdat er later sporen van je blijven bestaan? Of omdat je de mensen denkt te kunnen opvoeden? Of omdat je bijzondere talenten nooit door iemand werden opgemerkt?

Bloggers zijn heel boeiende mensen voor psychoanalytici. Ook om er stukjes tekst en foto's te stelen, zijn ze best interessant. Maar voor de rest zijn bloggers in wezen naar aandacht hunkerende losers, met Muggenbeet als King of the Superfluity.  Geen superfluit, dat is iets anders.

Zoals het zwakzinnigen past, doe ik toch maar door. Gewoon omdat het een fijne hobby is. Precies op mijn lijf geschreven. Ik zit droog als het regent en ik zweet er niet van.


(En hoelang blog jij al?)

't zijn zotten die werken...

Zoals zovelen ben ik ook heel even via dat streetviewding gaan piepen op mijn werkplek. Ik heb er drie printscreens van genomen die ik graag met jou wil delen. Geloof me, geen enkele foto van de drie werd met photoshop onder handen genomen. What you see, is what Streetview shows.

de parking, voorbehouden aan de directie. Mooie lijnen op het asfalt.

de hoofdparking, volledig leeg... maar als we dan het hoekje omgaan...

verschijnt daar plots een Opel Astra Break, de mijne....

Een drastische loonsverhoging voor deze toegewijde medewerker kan nu niet meer uitblijven. Dankjewel Streetview. Google is goed voor de privacy.

Google streetview

Ja, ook op de Schoterweg in Tessenderlo heeft de wagen van Google foto's zitten maken. Aan onze tuin en de geparkeerde wagen te zien, moet dit zo'n 15 maanden geleden gebeurd zijn. De Opel Astra die getoond wordt, ligt momenteel ofwel op het autokerkhof ofwel toert hij ergens rond in Afrika. De witte vlinderstruiken staan nog in bloei en de haag is geschoren... dat betekent dat de rustdag in de Ronde van Frankrijk al gepasseerd is.

Toestemming hebben ze niet gevraagd. Gelukkig zijn er in mijn geval geen compromitterende foto's te zien. Nochtans gebeuren er in de bosjes die je ziet soms zaken waarover ik hier niet verder ga uitweiden. En de politie heeft ook weeral pech: de vuilzakken met afgehakte lichaamsdelen zijn net niet te zien...

ons huis op Streetview

fotoalbum feest Babka

Voor vrienden en familie: er staat een fotoalbum online (52 foto's). Met deze link kan je effen meegenieten van het feest voor de honderdste verjaardag van babka. Veel plezier.

Babka 100 jaar

Vandaag is wel een heel bijzondere dag in de familie, aan mijn vrouw haar kant dan. De grootmoeder van mijn wederhelft is 100 jaar geworden. Dat is dus een hele eeuw al dat 'babka' op deze aardbol rondloopt. Op 20 november 1911 werd Maria geboren in de Voorkarpaten in Oekraïne. Samen met haar man kwam ze naar België waar ze in de buurt van het Beringse voetbalstadion een huis van de Mijn betrokken. Haar oudste dochter Mariko, die als opdienster in het Casino wat bijverdiende, ontmoette er Jos, zoon van onderwijzer Testelmans uit Hulst-Tessenderlo.

 Maria Holjak (naam van de man), 100 jaar geleden geboren

Jos en Mariko, mijn schoonouders die jammerlijk genoeg reeds overleden zijn, kregen 3 kindjes. De oudste won het groot lot en mag sindsdien aan mijn zijde vertoeven, al staat ze er op om niet mevrouw Rutten genoemd te worden. Zoiets vindt ze achterlijk. Zelf hebben we 4 kinderen, waarvan babka in feite de overgrootmoeder is. Een vreemd gegeven uiteraard: hun eigen grootouders hebben ze niet of nauwelijks gekend maar de overgrootmoeder wordt vandaag als kersverse eeuwelinge gevierd. Kankers lachen met de logica van de natuurwetten.

Proficiat babka! Je leven is allesbehalve rozengeur en maneschijn geweest maar deze 100 jaar hebt ge zeker dik verdiend. Feest straks maar goed. Al weet ik zeker dat tussen de vele vreugdemomenten er ook heel wat tranen zullen vloeien. Daarvoor heb je al te veel dierbaren en vrienden verloren.

(Babka in het Belang van Limburg)
(artikel en foto bij haar 99ste verjaardag)

Sagalassos in Tongeren

Nog tot 17 juni 2012 kan je in het Gallo-Romeins museum van Tongeren de tijdelijke tentoonstelling "Sagalassos, city of dreams" bezoeken. Wij deden het 10 dagen geleden ook samen met Klasse, het vakblad van het Vlaams onderwijs. Mede dankzij 2 uitmuntende gidsen werd de tentoonstelling en het stadsbezoek een boeiende en leerrijke ervaring. Moet je zeker ook eens doen!

het hoofd van Hadrianus met gerestaureerde neus

Sagalassos is een antieke stad in het Taurusgebergte in de buurt van het Turkse Antalaya. Tijdens het bewind van de Romeinse keizer Augustus (van 27 jaar voor  tot 14 jaar na onze jaartelling) begon een gouden tijd voor de stad met indrukwekkende bouwactiviteiten. Heel wat monumentale gebouwen en voorzieningen werden opgetrokken waarvan de hele bevolking kon meegenieten. Vanaf de zesde eeuw liep het echter grondig mis: een pestepidemie en een aantal hevige aardbevingen leidden het verval in van Sagalassos. 

de familie bij het topstuk van de tentoonstelling

Het is dankzij deze aardbevingen en de afgelegen locatie van Sagalassos dat de resten van de stad beschermd werden tegen plundering en verval. De topstukken die er werden opgegraven danken hun goede conditie net aan het feit dat ze bedekt werden met een metersdikke erosielaag. 

Door de fascinatie voor Sagalassos van het onderzoeksteam van professor Waelkens (KUL) werd deze stadsruïne beetje bij beetje blootgelegd en wordt ze momenteel vakkundig heropgebouwd.  Dankzij de contacten van de professor en het Gallo-Romeins museum met de Turkse overheid mochten heel wat topstukken de site verlaten en in Tongeren worden tentoongesteld. Wellicht is dit een heel unieke gebeurtenis. Zo'n gestes worden niet vaak gesteld. 

de sierlijk uitgewerkte voet met sandaal

Als je klaar bent met "City of dreams", is het zeker de moeite waard om ook de permanente tentoonstelling van het museum te bezoeken. Het Gallo-Romeins museum won dit jaar de Award voor Het Europees museum van het Jaar. Deze Award is in Europa de belangrijkste erkenning voor musea. De jury roemde het archeologische museum voor "de bijzonder fijne manier waarop het verschillende soorten bezoekers weet te boeien voor de wereld van het verre verleden, zonder belerend te zijn."

Tongeren kan je niet verlaten zonder een uitgebreid stadsbezoek. De oudste stad van België heeft heel wat te bieden. Zelf was ik het aangenaamst verrast door de Romaanse kloostergang (12de eeuw) aan de basiliek van Tongeren. Bewonder er zeker ook het Romaans Christusbeeld uit de 11de eeuw. Dit sober maar prachtig  houten kunstwerk bevindt zich tussen de basiliek en de kloostergang. De geplogenheden vragen dat je de voeten streelt vooraleer je de kerk betreedt.

Romaans Christusbeeld

De Unesco plaatste naast de basiliek (in feite de toren als belfort) ook het Tongerse begijnhof op de  Werelderfgoedlijst. Alhoewel er heel wat ongelukkige verbouwingen plaatsvonden en er naar mijn smaak ook te veel auto's geparkeerd staan, is het beslist een ommetje waard. Je kan er ook slapen in de aanpalende Jeugdherberg. Wij deden het ook en aten er voortreffelijk van een vegetarische schotel. Op zondagmorgen struinden we langs de beroemde antiekmarkt. 2 stukken wekten mijn interesse, helaas... veel te duur. Of een te goede smaak?

ijndredaksie, bestaadt da noch?

Wat volgt, heeft in het licht van de global warming en het hongervraagstuk van de wereld echt niets te betekenen. Maar toch stelde ik me zonet de vraag: een eindredactie bij een krant, bestaat dat eigenlijk nog?

Ik leg even uit. We lezen hier De Morgen. Ik las met aandacht het artikel over de onveilige deuren in de Brusselse metrostellen. Veiligheid en vooral hoofden die geplet worden, interesseren me wel. Zeker als ze op pagina 4 onder Nieuws afgedrukt staan, toch geen marginaal uithoekje van een krant. En wat lees ik:

"Toen de vader ....aanklopte op de deur van haar cabine, dacht ze daarom hij informatie kwam vragen". De 'dat' tussen daarom en hij zal waarschijnlijk ergens anders in de krant verzeild geraakt zijn.

En verder: "De man verloor daarbij verloor enkele vingers". De ruimte die uitgespaard werd door de 'dat' weg te laten, werd hier ruimschoots tenietgedaan door 2x 'verloor' te gebruiken. Zou het hier om burgerjournalistiek gaan, waarbij ook anderstalige nieuwkomers kansen worden geboden? In dat geval, spons erover.

Te gek wordt het hier: "daarvoor kwam ook al is een 83-jarige vrouw om het leven ...". In Tessenderlo zeggen we dat ook: "kom is hier!", waarbij de 'is' staat voor 'eens'. Maar dat is dan dialect, niet meteen de voertaal van De Morgen.

Snap je nu waarom ik me de vraag stelde? Niet dat ik er wakker van ga liggen, dat niet. Maar ik wou 't tog maar wou even kweid.

para's zijn ook maar mannen

Foto's genomen tijdens de opendeurdag van de Diestse citadel. Opgelet: sommige foto's kunnen aanstootgevend zijn.

toch raar dat de legerleiding zo'n .... ahum leeuw gedoogde.

het goede doel

Gisteren zijn we voor het goede doel spaghetti gaan eten. In Heverlee nog wel. Niet meteen bij de deur, wat ons op het idee bracht om vooraf onze honger aan te wakkeren met een flinke wandeling in het Leuvense. Uit de nieuwe wandelgids van Natuurpunt kozen we de landschapswandeling Koebos.

De landschapswandeling vertrekt vlakbij het Pellenberg ziekenhuis

Er is een ruime en gratis parking (Leucina) aan de achterzijde van het kasteel de Maurissens. Dit kasteeltje bevindt zich aan de rechterzijde, juist voor het ziekenhuis. Hier vertrekken drie wandelingen waarvan wij de oranje route van 6 km kozen. We wandelden tegen de klok in wat ons meteen in  het Koebos bracht. De voorjaarsflora zou hier bijzonder mooi zijn met dotterbloemen, een tapijt van pinksterbloemen en goudveil. 

de maretak, een halfparasiet die zich graag in populieren nestelt

Tijdens onze herfstuitstap was hiervan niets meer te merken. Onze wandeling werd opgefleurd met reuzepaardenstaart, rozenbottels en tientallen zaaddragende maretakken. Deze halfparasiet zie je bij ons niet. In mijn jonge jaren wist ik er eentje staan in Liebroek maar de gastheer werd genadeloos neergelegd. In Pellenberg is de grond ook veel kalkrijker -wat je goed merkt aan de structuur van de modder- en daar houdt de maretak van. 

mooie vergezichten en natuurrijke struwelen

De koeboswandeling loopt gedeeltelijk over hetzelfde traject als de Hoogstepuntwandeling van Lubbeek. De naam zegt het zelf al, regelmatig krijg je mooie vergezichten omdat we ons hier op het hoogste punt van het Hageland bevinden. In de buurt van het schitterende Herendaelhof, een schitterende vierkantshoeve uit de 13de eeuw,  torent de Pellenberg toch zo'n 106 meter boven de zeespiegel uit. 

toch droge voeten ondanks de modder

Tijdens de wandeling passeer je soms een holle weg, dan weer mooie bossen waar men heel wat dood hout laat verrotten. Deze nieuwe kijk op bosbeheer is een goede zaak voor de biodiversiteit. Heel wat kleine beestjes helpen maar al te graag met het afbraakproces, de paddenstoelen vinden er een prima voedingsbodem en ook de spechten maken met plezier hun uitgehakt nest in een dode boom. Ook hier valt het op dat de Amerikaanse eik gerooid wordt. En de vrijwilligers van Natuurpunt zijn ook langs geweest, dat blijkt uit een 'typisch' gestapeld houtwalletje aan de rand van het bospad.

schitterende herstkleuren in het park

Bij je aankomst aan het kasteel de Maurissens zou het zonde zijn als je niet de tijd neemt om ook het bijhorende park te bewonderen. De kronkelende vijver weerspiegelt er niet alleen het nogal kunstelig gerenoveerd kasteel maar ook de mooie herfstkleuren van de omringende bomen. Bomenliefhebbers kunnen hier hun hartje ophalen. De roodpaarse gloed verraadt meteen de aanwezigheid van een groep Liquidambars. De roestbruine verkleuring van flink uit de kluit gewassen naaldbomen aan de vijverrand brengt ons meteen bij dat groepje bijzondere coniferen dat toch zijn naalden laat vallen, in dit geval de Taxodium distichum of moerascipres.

de kinderen op de imitatie-boomstambrug

Ik vond er ook kanjers van kastanjebomen, beuken, Cryptomeria japonica en Magnolia tripetale. Er zou ook een nogal monumentale papierberk staan maar deze ben ik niet tegengekomen. In ieder geval, de K.U.L. mag fier zijn dat het in het bezit is van zo'n prachtige collectie. Net na de tweede wereldoorlog werd het domein van de familie de Maurissens immers gekocht door de K.U.L.. Het kasteeltje (eerste versie dat afbrandde) dateert dan weer van 1916, wat een indicatie geeft voor de leeftijd van de grootste bomen in het park.

Na deze natuurwandeling smaakte de spaghetti ten voor dele van de Peruaanse straatkinderen eens zo goed. Met een frisse kop en goed gevulde maag gooide ik me tenslotte in de zetel voor de Inglourious Bastards op 2BE. Ik ben ergens halverwege in slaap gevallen en ik herinner me vooral de ongelofelijk storende onderbrekingen voor al die klotereclame. Op zo'n momenten zie ik mezelf ook in staat om, net als de bastards, aan het scalperen te slaan. 

averechts als altijd

Heb je ook aangeschoven aan de Colruyt om 1 van de 93.000 bouwsteenboxen met 6 flesjes Westvleteren XII te bemachtigen? Betaalde je ook met de glimlach 25 euro voor 6 trappistjes met 2 glazen? Ik niet. Net zomin ben ik ooit naar de Sint-Sixtusabdij van Westvleteren gereden om daar bij de trappisten een bakske in mijn koffer te 'mogen' laden. Mensen toch, de Westvleteren is best wel te pruimen maar om daar nu zo'n aberrant gedrag voor te vertonen, als ware het smurfenstickers van de Delhaize, dat gaat er bij mij niet in.

Er zijn in ons bierland tientallen brouwsels die qua ambachtelijkheid, uniciteit en smaakrijkheid die Westvleteren achter zich laten. Het meest bijzondere aan de Westvleteren is zijn schaars aanbod en gebrek aan verdeelpunten. Akkoord, ook niet iedereen kan zeggen dat ze pederasten als Vangeiluwe asiel hebben verleend. Maar laat ons eerlijk zijn, met smaak heeft dat allemaal niks te maken. Iets kunnen drinken wat anderen niet hebben, maakt van dat bier nog geen lekkerder of beter product dan wat doorgaans in de cafés of drankencentra verkocht wordt. 't Is een beetje zoals de truffel, de strontdure paddenstoel die met honden of varkens wordt opgespeurd, maar echt niet zo lekker is dan men ons wil doen geloven. Geef me dan maar een pan champignons i.p.v. wat schilfers truffel.

nog echt bier... uit Kerkom

Zelf heb ik de Westvleteren al een paar keer gedronken. Ook de XII. Niet slecht, maar beter dan de Chimay, de Rochefort, de trappist van Achel of de Orval? Helemaal niet. Uniek? Drink een Sint Bernardus Abt 12 en we zullen nog eens babbelen. Over smaak valt helemaal niet te discussiëren.... maar iets beters dan de Kriek Timmermans of de Bloesem Bink heb ik nog niet gedronken. Daarom dat ik vorig weekend, tijdens een bezoek aan Alden Biesen, heel blij was met de aankoop van een box met de 6 verschillende bieren uit Kerkom plus glas (zie foto). 13 euro kostte het me. Geen steun verleend aan de abdij van Westvleteren, vergeef me deze zonde, maar wel aan één van de 6 resterende Limburgse brouwerijen. Ooit waren er bijna 130, dus dat cultureel erfgoed verdient, me dunkt, minstens evenveel steun en reclame. Bij deze.

paprika in paprika

Ik sta nu al meer dan 20 jaar achter het fornuis maar dit was ik nog niet tegengekomen. Bij het doorsnijden van een 4 gele paprika's vond ik in 2 ervan een andere groene paprika in plaats van de gebruikelijke zaadjes. Geen eigen teelt deze keer -want na de kastanjezevenling zou je dan inderdaad beginnen te denken dat er iets in onze grond zit- maar gewoon gekochte exemplaren. Vooralsnog ga ik ervan uit dat het een mutatie is, tenzij iemand weet heeft van een nieuw ras?

2 paprika's voor de prijs van 1

Schindler's Lift

Tongeren, Gallo-Romeins museum - 5 november 2011

Pools bloemstukje

boeketje geplukt uit eigen tuin (Palac Lenno, Wlen)

Naast de Liatris en enkele dahlia's valt in dit bloemstukje vooral het gebruik van de Canadese guldenroede op.  Bij ons wordt deze plant op zijn zachtst gezegd niet met veel liefde onthaald. Hij vertoeft op de lijst van invasieve soorten omdat hij te zeer woekert en een exoot is. In Polen, althans daar waar we dit jaar onze vakantie doorbrachten, waarderen ze deze Canadese guldenroede (nawloc kanadyjska) als één van de laatst bloeiende nectarleveranciers voor de bijen. Tevens worden de gele bloemen van deze wilde plant verwerkt in kleurige boeketjes. 

Over invasieve planten gesproken: de Amerikaanse eik wordt momenteel ook op vele plaatsen gerooid. Ik begrijp wel waarom: iedere eikel groeit uit tot een boom en slechts weinige bomen of struiken zijn opgewassen tegen deze uitmuntende groeikracht. En toch... bij een wandeling deze week wist de rode gloed van de herfstbladeren me alweer te bekoren. Het bos zou heel wat minder kleurrijk zijn zonder de Amerikaanse eiken. Een beetje meer liefde verdient hij wel.

dahlia's in de bloementuin (Palac Lenno, Wlen)

jeugdig en fris

Op Allerheiligen ben ik op bevel van mijn vrouw mee gaan winkelen in Weert. Ze wil dat ik er jeugdig en fris uitzie, een beetje gelijk de voetballers van Standaard. Een nieuw pullovertje, een hemd en een winterjas, aan dat soort dingen had ze gedacht. Zowat alle klerenwinkels zijn we binnen geweest maar de weinige stukken die me aanstonden waren ondanks de iksenendeellen zodanig krap aan mekaar gestikt dat enkel overlevenden van Auschwitz de knopjes dicht kregen. Niets voor mijn gespierd lichaam dus. Trouwens, de mode van dit jaar is bijzonder jannetterig.

Voorlopig blijf ik dus maar als een ongehoornde oeros door het leven wandelen. Niet jeugdig maar wel af en toe gewassen. Toch was Weert niet compleet een fiasco. De imposante kerk moet je zeker eens gaan bewonderen en ook in de wandelstraten zijn er koddige gevels te vinden. Echt veel karakter heeft de stad echter niet. Twee "winkels" springen er evenwel uit: de Weertse wereldwinkel (gehuisvest in een zeer tof pand) en het dagcentrum Daelzicht waar mensen met een verstandelijke beperking unieke werkjes van klei kneden en afbakken. Dankzij hen gingen we niet met lege handen naar huis:

kip uit de wereldwinkel

gebakken vis met puitogen

Vanuit Weert reden we via het witte stadje Thorn, vlakbij Kessenich, naar huis. We wandelden er wat rond zonder te beseffen dat het parcours Weert-Thorn, vorig jaar op Koninginnedag, ook door koningin Beatrix en haar familiaal gevolg werd afgelegd. En hadden we het wel geweten, had het ons nog geen kl.... geïnteresseerd. Los daarvan is Thorn zeker een halte waard. Ook voor mensen die niet meer jeugdig en fris zijn. Het lijkt op een groot uitgevallen begijnhof met zowat een zelfde intimistische sfeer. Aanschouw de witte gevels, met dank aan de Franse bezetters, maar kijk vooral ook onder je voeten. De bestrating met Maaskasseien is echt heel bijzonder. 

Klerenwinkels hebben we er niet gezien. Dat klein sprankeltje hoop van mijn  wederhelft kon Thorn niet inlossen. 

Heptacodium gekocht van verjaardagsgeld

als de bloemen verdwenen zijn, verkleuren de kelkbladen mooi paars

Nog nooit hebben mijn ouders nagelaten om me bij mijn verjaardag een verjaardagskaart te geven. Ook dit jaar passeerde de 30ste oktober niet zonder envelop met kaart. Het prentje op de kaart is meestal erg klassiek maar blijkbaar zijn de winkels niet verlegen om hun bestofte stock te blijven verkopen. Je zult 't evenwel met me eens zijn dat het het gebaar is, dat telt.

Naar jaarlijks ritueel zat er ook dit jaar, tussen de dichtgeplooide kaart, een bruin geldbriefje. In plaats van het in de 'grote pot' te steken, kocht ik er in een kwekerij hosta's en een Heptacodium miconoides van. Zo is het verjaardagsgeld prima geïnvesteerd en heb ik er nog jaren veel kijk- en ruikplezier van. Die Heptadinges kende ik tot gisteren ook niet. Hij viel me in de kwekerij evenwel meteen op, niet zozeer door het toch wel apart prijskaartje, maar wel door de combinatie van  bijzondere paarse 'bloemen' en geurige witte bloemen.

Opzoekwerk deed me snel mijn vergissing inzien. De witte geurige bloemen zijn de echte bloemen en ze blijven tot begin oktober (dit jaar blijkbaar tot in november) aan de struik wat van de winterharde Heptacodium toch een bijzondere meerwaarde voor de tuin maakt. Die paarse bloemen blijken de kelkbladen te zijn die na de bloei opvallend paars verkleuren (zie foto) en zo voor een tweede sierwaarde van deze struik zorgen. Ook mooi, vind ik, is de afschilferende bast. De herfstverkleuring van de kornoelje-achtige bladeren is bij mijn gekocht exemplaar nog niet ingetreden. Wie weet, zit ook daar nog een verrassing.

en mijn stem gaat naar...

Vogelbescherming Vlaanderen selecteerde ook dit jaar 12 nieuwe kandidaten voor het kroontje van de Vogel van het jaar 2012. Iedereen kan zijn stem uitbrengen en dit tot 1 december 2011. Mijn keuze viel deze keer op ... de putter oftewel de distelvink (middenste rij, uiterst links). Waarom? Wel, omdat ik al jaren uitkijk naar de komst van de putter in onze tuin. Al heel wat vinkachtigen weten ons geleeg te vinden: de gewone vink, de groenling, het sijsje en sinds vorig jaar ook de keep. Maar de distelvink, met de mooie rode kop en de gele band in de vleugels, zou pas echt een mooie bekroning zijn voor de vogelvriendelijke inrichting van onze tuin. De kaardenbollen, hier en daar een speerdistel, de klitten en paardenbloemen staan uitnodigend klaar om hem te verwelkomen maar voorlopig geen putter te zien. Jammer.

er is nog hoop voor de wereld

anarchistische fiets in Weert...
.... de revolutie moet ergens beginnen :)

fotozoekwedstrijdje gewonnen

Wat doet iemand van 't onderwijs als 't verlof is? Behalve buiten werken en genieten wat te veel rondsurfen op 't internet. En als je dan een fotozoekwedstrijd tegenkomt over je eigen gemeente, dan probeer je natuurlijk te winnen. In dit geval was 't voor mij niet zo moeilijk. Ten eerste ken ik de beeldhouwer van dienst nogal goed en ten tweede is er weinig over Tessenderlo Chemie en Phillips Petroleum dat NIET in mijn geheugen gegrift staat. Zelfs de vorm van hun lozingspijpen ken ik als mijn broekzak.

niks gewonnen maar wel een eervolle vermelding in de grootste krant van de provincie