vogels tellen

Dit roodborstje kwam zonet lange tijd poseren voor het keukenvenster.

Het komende weekend organiseert Natuurpunt opnieuw haar Vogeltelweekend. We tellen hier uiteraard terug mee. Onze voederplaatsen hangen allemaal vlakbij onze vensters dus kunnen we dat klusje klaren zonder te verkleumen. Verrassingen zullen er niet uit de bus vallen want de vogels worden hier dagelijks al patattenschillend gadegeslagen. Hét grote verschil met vorig jaar zal zijn  - met alle waarschijnlijkheid ook bij jou - dat de wintervogels, zoals de kepen en de sijzen, niet present zullen zijn. Eén keep is er weken geleden even komen zonnebloempitten eten maar daar is het dan ook bij gebleven. Niettemin zullen we onze tellingen doorgeven al was het maar om Natuurpunt mee te geven dat onze huismussenkolonie nog steeds standhoudt. De zwarte mezen zijn intussen ook kind aan huis. Dat is een mooie aanwinst.

zwarte mees

ter nagedachtenis

Zicht op Leuven

Precies een jaar geleden overleed Hilde. Haar vriend en onze vriend Ben organiseerde daarom een herdenkingswandeling met afsluitend een samenzijn met koffie, broodjes en gebak. Dit fijn initiatief bracht ons gisteren in het Leuvense voor een flinke wandeling door Lubbeek, Kessel-Lo en Linden. Ben had voor een prachtig parcours gezorgd waardoor we door indrukwekkende bossen, diepe holle wegen en over enkele flink uit de kluiten gewassen getuigenheuvels (ijzerzandstenen relicten) stapten. Het was er veel mooier dan ik verwacht had.

stappen richting Gasthuisbos

Onze eerste halte was de parkbegraafplaats 'Diestseveld' waar er bloemen werden neergelegd bij Hilde. Van hieruit wandelden we naar het Gasthuisbos waarbij we onderweg in de verte Leuven zagen liggen. Dat het Hageland de Kempen niet zijn, bleek al snel aan onze schoenen en het geschuif en geglij. De leem in de bodem zorgt ervoor dat heel wat wandelpaden bij regenval een glibberige, kleverige bovenlaag krijgen. Klein bier voor de groten onder ons maar de allerkleinsten moesten zo nu en dan wel wat geholpen worden. Bij aankomst werden de meeste schoenen dan ook uitgetrokken vooraleer aan te schuiven aan de deugddoende spijs en drank.

voetafdrukken in de kleverige leem

De Lubbeekse hollewegen waren de volgende verrassing. Breder dan in Loksbergen, gekasseid en misschien niet zo hoog maar toch evenzeer indrukwekkend. Nogal logisch dat in Lubbeek ook een hollewegenwandeling is uitgewerkt (met vertrek aan de kerk van Pellenberg). De Zavelstraat is zo'n holleweg waar we door wandelden. De blootliggende blokken ijzerzandsteen zijn zeer bezienswaardig. Het Regionaal Landschap Noord Hageland heeft er in 2000 een beheersplan opgestart waarbij ondermeer de geërodeerde bermen worden hersteld en kale flanken opnieuw beplant worden. In 2015 zou deze belangrijke klus moeten geklaard zijn. Het is heel goed dat deze idyllische plekjes beschermd en bewaard worden. Er is in het verleden al te veel verkaveld, dichtgestort en vernield.

Holleweg op het parcours met straffe ijzerzandstenen flanken

Via het Rozenpad, een smal weggetje met het karakter van die vele teloorgegane kerkpaden in Vlaanderen, staken we de grote baan tussen Diest en Leuven over. Vlakbij de kerk van Linden bevindt zich het Lindenbos waardoor een mooi avontuurlijk wandelpad slingert. Er staan kanjers van beuken. De dode onder hen zijn gastheer van opvallende echte tonderzwammen. Het informatiebord aan de rand van dit 35 ha groot bos meldt dat het bos beheerd wordt door de Dienst Waters en Bossen, een instantie die volgens mij toch al zo'n 30 jaar niet meer bestaat. Het is dan ook een oud bos.

klimmen in het Lindenbos tussen de tonderzwammen

Na zo'n 3 uur wandelen arriveerden we bij Ben thuis waar we rijkelijk bediend werden met allerlei bieren, koffie, sandwiches en lekkere taarten. Met 40 à 50 wandelaars waren we toch, maar voor de logistieke steun was dat geen probleem. Op vraag van Ben, volledig in de geest van Hilde's idealisme, kon er een financiële bijdrage gegeven worden dat vervolgens aan Poverello doorgeschonken wordt. Ze bestaan nog, warme mensen met een doorgoed hart. 

buitenzicht

Bij het thuiskomen van de vrijdagse koffie en taart bij mijn ouders werden we verwelkomd door een schone lucht met felle gele en rode kleuren. Ik zei tegen de 2 inzittende kinderen: "zie wat een schoon lucht!". "Ga er dan maar een foto van trekken voor op uwe blog" repliceerde de zoon. "Dat ga ik doen", zei ik en er volgde iets dat op hoongelach geleek. 

Zo gaat dat hier, denk maar niet dat de kinderen des huizes van mening zijn dat hunne ouwe ergens verstand van heeft of enig talent bezit. Of dat er aangemoedigd of gestimuleerd wordt. Als ik hun blikken en commentaren interpreteer dan moet ik in hun ogen zoiets zijn als een coureur die bij elke westrijd aan de startmeet blijft verschijnen, ook al eindigt hij telkens opnieuw als rode lantaarn of in de bezemwagen. Een redelijk hopeloos geval dus. Kinderen! 

Ze zijn intussen wat groot om ze terug te steken van waar ze komen.

het fotomodel Romanesco dat er voorts niets mee te maken heeft

De groene torentjesbloemkool of de Romanesco

Zoals dat in lang vervlogen tijden frequent gebeurde, was ik vandaag nog eens op de radio te horen. Als gewezen milieu-actievoerder mocht ik me uitspreken over de aangekondigde sanering van de biologisch-dood-geloosde Winterbeek (Demerbekken). Met de Radio 2-reporter van dienst trok ik naar het grote lozingspunt aan de Paalsesteenweg waar ik enkele vragen voorgeschoteld kreeg.

Ik sprak over Tessenderlo Chemie en hoe dit bedrijf 60 jaar lang haar gang kon gaan en politieke bescherming genoot. Ik wees op de gevolgen voor de Vallei van de 3 Beken en het lot van De Laak (Netebekken), een andere rivier die evenzeer sterk verontreinigd is. Ik noemde het een schande dat de kosten van de aangekondigde sanering  (overeenkomst OVAM met TC) grotendeels op de gemeenschap wordt afgewenteld alhoewel de vervuiler heel duidelijk gekend is. Jawel, het cliché gaat alweer op: het profijt voor enkelen en de kosten voor ons allemaal. Word je niet vrolijk van. Waarom blijven de mensen dit pikken?

Voorts vroeg ik me af hoever de sanering reikt: wordt er wat geploeterd in de waterbodem of worden ook de overstromingsgebieden gesaneerd? Waar blijft men met de sterk verontreinigde specie (er zit cadmium, arsenicum en Ra 226 in!) ? Gaat het weer zijn zoals vroeger dat het gewoonweg storten van dit afval 'sanering' genoemd wordt? Tessenderlo Chemie is altijd al goed weggekomen met principes die al decennia algemeen aanvaard zijn: sanering aan de bron, voorkomings- en voorzorgsprincipe, de vervuiler betaalt, responsable care, ... . De geschiedenis blijkt zich weer te herhalen.

Maar daarnaast toch ook goed nieuws: de doorgevoerde sluiting van de fosfaatafdeling  (1/1/2014) is het beste wat het leefmilieu en de natuur kon overkomen. Eindelijk is de marteling met zware metalen, radioactiviteit en zouten (calciumchloride) ten einde gekomen. Een historische stap voorwaarts, dankzij jarenlange inzet van milieugroepen (BELT, Natuurpunt, NAL, BBL, Greenpeace, Agalev, ...) en mede dankzij de gewezen fabrieksdirecteur F. Coenen die deze moedige doch onafwendbare beslissing nam. Europese wetgeving bleek moeilijker te omzeilen dan Vlaamse ministers voor de kar te spannen.

Mijn verontwaardiging stak daarstraks met heel dit gedoe zijn kop weer op. Het zou goed zijn als er in onze regio weer een strijdlustige actiegroep -zoals BELT destijds- opstaat. Een kritische opvolging blijft nodig maar er is blijkbaar niemand die het vandaag nog doet, de verkozenen nog het minst van al. Zelf heb ik mijn engagement, na bijna 25 jaar, op een laag pitje gezet. Zoals ik tegen de madam van de radio zei, we leven allemaal maar één keer en de 2de helft van mijn leven wil ik me vooral bezighouden met leukere dingen. Natuurwandelingen, mijn tuin, wat foto's trekken van mooie dingen zoals de Romanesco en zo.

En toch.... voel ik dat er binnenin een actievoerder en barricademan huist. Alleen al het feit dat wij allemaal, jijzelf inbegrepen, het opkuisen van de smeerlapperij van multinational Tessenderlo Group moeten gaan betalen, dat is toch zum Kotzen. Zo'n 60 jaar lang heeft dit bedrijf zich verrijkt op kap van ons leefmilieu maar de gepaste rekening wordt doorgeschoven! Cynisch genoeg niet alleen naar diegenen die het allemaal gedoogd hebben of hun ogen sloten maar ook naar zij die er jarenlang tegen gestreden hebben.

Hoe hebben ze het toch weeral kunnen fiksen? Politici met haar op hun tanden of met een beetje principes, bestaan die nog?

thermografische foto van winterjasmijn

bosrank

zaadpluis van de clematis vitalba

Terwijl al heel wat bloemen en struiken in hun lente-offensief geschoten zijn - kijk maar eens naar de gele kornoeljes en de zwellende knoppen van de Forsythia - is de wilde bosrank, onze inheemse Clematis, nog mooi getooid in de zaadpluizen van vorig jaar. Ieder zaadje is voorzien van een frêle pluim in de hoop dat de wind hen naar een vruchtbaar stukje grond voert. Momenteel kan je deze mooie pluizen nog massaal in het wild terugvinden, voornamelijk in leemachtige en kalkrijke gebieden maar ook op ruïnes en bergen met puinafval.

In de eigen tuin (foto) doet hij het ook wonderwel. Zelfs een beetje té goed want ik moet hem intomen. Ik heb mijn 3 wilde bosranken dan ook niet in onze armzalige Kempische bosgrond geplant maar in de ophogingsgrond die na onze ruwbouw vanuit Scherpenheuvel is aangevoerd. In het plantgat heb ik daarenboven nog enkele handenvol zeewierkalk gestrooid (sinds vorig jaar doe ik dit ook bij de Helleborussen) en je ziet zo dat deze sterke klimmers het naar hun zin hebben. 

coladiversiteit

Eén van de dochters kwam er vandaag mee thuis ...
Voor alles is er een eerste keer.

ander perspectief

De drie windmolens die wij vanuit de tuin kunnen zien

Toen ik deze ochtend al lopend mijn kodak gehaald had omdat er een mooie regenboog te zien was, zag ik dat de laagstaande zon ook de windmolens een mooie belichting bezorgde. In vorig stukje had ik maximaal ingezoomd op de meest rechtse windmolen. Deze foto geeft een beter beeld van ons zicht vanuit de achtertuin. De linkse molen is er eentje van het Nike-park (Laakdal), de 2 anderen zijn nieuwe van Limburg Win(d)t aan het Sas van Genendijk (Ham). De middenste windmolen staat vlakbij het sas (links ervan als je van Genedijk afgereden komt), de rechtse staat ook langs het Albertkanaal maar al eindje opgeschoven richting Tessenderlo Chemie Ham. De heuvel is de Baalberg en de groene weilanden bevinden zich vlakbij hoeve Groenpoort. Het maisveld vooraan komt tot tegen ons perceel.

nieuw vergezicht vanuit de tuin

Volgens mijn nameting met een tekendriehoek op Google Maps ligt het sluizencomplex van Genendijk (Ham) - hier gewoon het Sas genoemd - op zo'n 5 km in vogelvlucht. Aan dit sas werd recentelijk niet alleen een waterkrachtcentrale gebouwd maar ook 2 nieuwe windmolens. In de nabije toekomst zouden er nog 2 gelijkaardige molens langs het Albertkanaal bijkomen. 

Terwijl wij vanuit onze achtertuin van de 6 windmolens van Nike, dat vlakbij het sluizencomplex haar verdeelcentrum heeft,  nauwelijks iets zien (het bos op Baalberg belet het zicht) zijn déze 2 exemplaren heel goed zichtbaar. Ingezoomd met mijn kodak staan ze precies vlakbij. De windmolens zijn dan ook niet klein geschapen: de ashoogte van deze molens (daar waar de drie wieken of rotorbladen samenkomen) is zo'n 113 meter en de rotordiameter (de doorsnede van de denkbeeldige cirkel die de 3 wieken trekken) 90 meter. Het bovenste tipje van de wieken draait dus rond de 150 meter en dat is toch niet niks. Ter vergelijking: de spits van de Antwerpse kathedraal is 123 meter hoog.

De elektriciteitsopwekking van deze 2 windmolens komt overeen met het energieverbruik van zo'n 3400 gezinnen. Ondermeer daarom ben ik een groot voorstander van windenergie. In tegenstelling tot biomassa, produceren windmolens échte duurzame en dus groene stroom. Je moet voorts weten, in mijn kindertijd en jeugdjaren heb ik steeds op hoge fabrieksschouwpijpen (incl. onfrisse geuren en kleuren) gekeken. Niet zelden moesten we op 't school van de speelplaats wegvluchten als er alweer zo'n adembenemende wolk neerdaalde op het voetbalveld of de looppiste. Dan zijn zo'n windmolens in de horizon toch een grote stap vooruit. Bovendien zijn ze best mooi  vormgegeven, elegant zelfs. Dat betekent natuurlijk niet dat ze overal op hun plaats staan, al zou ik zelf heel graag een kleintje in mijn tuin hebben. Aan wind in de achtertuin geen gebrek. Het is er altijd een jas kouder dan elders.

nieuw bospad

Of het aan het drinken van rodebietensap lag of niet, wie zal het zeggen, maar gisteren bekroop me een vlaag aan energie waar geen houden aan was. Ik stak een schop in mijn handen en begon in een verloren hoek van de achtertuin een nieuw bospad te maken. Een hazelaar en een boerenjasmijn dienden te worden verplant, een goed verrotte houtwal in tweeën gesplitst en voor de rest moest enkel een slingerende pad tussen de klimop en gele dovenetel worden vrijgemaakt. Dat ging vlotjes. Het prieeltje heeft er nu een toegangsweg bij en - voor tuinliefhebbers het allerbelangrijkste - hier en daar kunnen weer extra bodembedekkers en vaste planten worden aangeplant.

werfbezoek in Diest

De oude kademuur van de Demer op De Kaai werd terug blootgelegd

Vlakbij het stadshuis van Diest en aan de Zichemse poort vindt momenteel het archeologisch onderzoek plaats in het kader van de heropenlegging van de Demer door de stad. Als het me past ga ik er een kijkje nemen want dit project van de stad en de Vlaamse Milieumaatschappij boeit me. De werken schieten goed op en het ziet er naar uit dat de doelstellingen van het project, waaronder het attractiever maken van Diest, bereikt gaan worden. Ik had persoonlijk liever gehad dat het de échte Demer was die terug door de stad zou stromen maar het wordt dus de Begijnenbeek en de regen die voor het water zorgen. Veel stroming zal er trouwens ook niet zijn maar ik twijfel er niet aan dat het resultaat mag gezien worden.

Recent werd er vlakbij het Stadhuis (De Kaai) een interessante vondst gedaan: de oude kademuren werden terug blootgelegd (zie foto). Oorspronkelijk was de Demer open naar de bocht toe (hier konden de schepen gelost en geladen worden) maar deze inham is klaarblijkelijk dichtgemetst geweest. Ik ben ook eens gaan kijken aan de vroegere Zichemsepoort, aan de achterkant van de citadel. Momenteel is dit een nogal verloederd stuk Diest terwijl net deze Zichemsepoort (één van de vroegere toegangspoorten van vestingstad Diest) een pronkstuk van de stad moet geweest zijn. De heraanleg van de Demer zal deze hoek ongetwijfeld opwaarderen. Toch doet het pijn dat ooit beslist werd om de Zichemsepoort e.a. tegen de vlakte te leggen. Had de stad de poorten en de wallen niet vernield, dan is het niet uitgeloten dat heel het historisch centrum van Diest (tussen de wallen) intussen Unesco-werelderfgoed was.

toekomstbeeld (bovenste foto werd genomen aan het meest rechtse parasolletje)

wie zoekt, die vindt iets anders

Bij mijn zoektocht naar de winterakonieten, die inderdaad aan het doorstoten zijn met zelfs hier en daar een volgroeide maar nog gesloten bloem, ontdekte ik deze minuscule paddenstoeltjes. Ze groeien op een gevallen dennenappel van een grove den met een toefje mos erbij. Mijn kennis van de paddenstoelen is intussen behoorlijk maar bijlange niet goed genoeg om er met zekerheid een naam op te plakken. Het was interessant geweest om je een precieze determinatie te kunnen meegeven maar dat kan ik dus niet. Verder dan enkele mogelijke kandidaten (bittere dennenkegelzwam, ...) kom ik niet . Maar niet getreurd, zelfs zonder exacte benaming kan ik van zulke bijzonderheden best genieten. Opnieuw blijkt dat opruimen zonde kan zijn. Laat, als het kan, de natuur het werk maar opKNAPpen.

Het robertskruid zorgde voor een mooie achtergrond om er een foto van te maken. 

eerste kwartier

Met mijn nieuw speeltje, een niet al te dure bridgecamera met superzoom, ben ik gisterenavond aan 't oefenen geweest om de maan te fotograferen. Dat hangt daar maar in de lucht te schijnen en eigenlijk heb ik haar heel mijn leven verwaarsloosd. Ik ken haar ook nauwelijks. Ik weet wel dat er al mensen op geland zijn, dat haar licht van de zon komt, dat ze samen met de zon voor springtij kan zorgen en dat ze er zo'n maand over doet om rond de aarde te cirkelen. Ah ja, en voor maansverduisteringen heb ik ooit mijn hoofd al eens naar boven gewend. Het is dan ook dankzij wat opzoekingswerk dat ik weet dat ik het 'eerste kwartier' gefotografeerd heb.

Bij mijn tuinwerkzaamheden houd ik geen rekening met de schijngestalten van de maan. De seizoenen, het weer en vooral mijn goesting bepalen of ik een poot verzet of niet. Bij wat ik plagerig de 'druïden- en heksenstroming' binnen de ecologische tuinbeweging noem, ligt dat heel wat anders. Er zijn er die alleen maar zaaien bij volle maan, nog anderen (waarschijnlijk dezelfden) plukken hun kruiden alleen bij volle maan omdat dan de actieve bestanddelen maximaal werken. Nog anderen (waarschijnlijk weer diezelfden) zijn er van overtuigd dat het vlak na nieuwe en volle maan meer regent dan anders en dus hét uitgelezen moment is om te planten en te verplanten. Een emmer of een gieter vullen met water is mijn tactiek. Wie werkt met aarde, blijft best met zijn voeten op de grond.

groenlingenvoer

De opengebarsten bottel van de rimpelroos (Rosa rugosa) bevat dikke zaden

waar de groenlingen verlekkerd op zijn. De rimpelroos doet het goed op drogere grond

- je ziet hem ook wel vaak in de duinengordel - en daarom voelt hij zich in onze tuin

(Kempische zandgrond) prima thuis en dit zonder 'hinderlijk' uit te breiden. Het is m.i. een

exoot die onze avifauna veel eetgenot verschaft.

(Update: een bosmuisje heb ik ook al eens zien eten van een rozenbottel)

het ijzeren gordijn van Vlaanderen

Waar je ook gaat langs Vlaamse wegen, daar kom je .... . Vul zelf maar in maar vaak trekt het op niet veel. Manshoge afspanningen met daarachter ondoorzichtige, gruwelijk geschoren coniferenhagen: hét IJzeren Gordijn van Vlaanderen. De opgetelde lopende meters kunnen zo in het Guinness-recordenboek.

Vaak lopen er dan ook nog 2 of 3 blaffende en grommende honden met je mee alsof je op het punt staat zo'n rosse conifeer te stelen. Als er dan aan de enigste toegangspoort - die altijd gesloten is - ook nog een waarschuwingsbordje hangt met een revolver op, dan rijst toch de vraag: zijn wij dan zo'n gevaarlijke mensen of woont hier iemand die heel bang is. "HIER WAAK IK", terwijl ik zou denken dat zo'n buitenverblijfje net dient om je lekker te ontspannen.

De conceptuele kracht van beton in de Vlaamse architectuur

Een betonnen paal met een gleuf en met enkele ijzeren baartjes verstevigde platen, meer heeft de scheppende Vlaming niet nodig om zijn droom-low-cost-constructie uit de grond te stampen. Afscheidingsmuren, geitenstallen, opberghokken, kolenkoten tot heelder kleedhokjes voor patattenveldvoetballers zagen het daglicht dankzij de conceptuele kracht van deze oersimpele bouwelementen. 

Voor de fijne afwerkers onder ons kan gezorgd worden voor platen met een schuine hoek en platen met vensteropeningen, die vanuit budgettaire overwegingen vaak niet gedicht worden. Waarom zouden we ook? Zonder glas valt het licht ook wel binnen. Asbestverwerker Eternit had/heeft overigens een quasi monopolie om de schaapjes op het droge te houden. Waterdichte vijzen dankzij rondelles met ingewerkt stukje vetband geven insijpelend water geen kans. Research op topniveau!

Toch moeten we de bouwheer in dit geval proficat wensen voor zijn uitstekende keuze van de inplantingsplaats. De biobouwers van vandaag zouden het niet beter kunnen. Mooi ingeschoven in de beboste duinflank wordt de koude noorderwind volledig schaakmat gezet. Dat scheelt een graad of twee. De stralende zon kan tegelijkertijd voluit van deze knusse optrek een gezellige en warme thuis maken. Nog enkele potten met knalrode Pelargoniums of Salvia's en de mensen van het Unesco-werelderfgoed zouden hun vingers aflikken van opwinding.

huisje zonder peperkoek

Zowat een kwart van onze 'Grote Netewoud-wandeling' met vertrek aan de watermolen van Meerhout stapten we langs omheiningen, afzichtelijke coniferen, tuinhuisjes & caravans allerhande. De linkerkant was schoner: daar stroomde de Grote Nete en hier en daar dobberden een meerkoet en eenden. Ook de jagers waren van de partij net als een lawaaierige squad die toertjes draaide op een gele zandduin. We zeiden nog tegen mekaar dat men deze wandeling beter de koterijentocht had gedoopt. Gelukkig werd de wandeling al naargelang we vorderden interessanter en rustiger. Toch leende deze wandeling zich perfect om een mooie fotoreeks omtrent de "Vlaamse Bouwmeesters onder ons" samen te stellen. Het mooiste exemplaar heb ik hierboven vereeuwigd. Geloof me, de anderen waren stukken erger. Dit huisje-zonder-peperkoek heeft nog ergens iets, maar wat precies ... weet ik ... niet zo heel precies.  

hortensia in de winter

De tuin 'klaarleggen' voor het komende lenteoffensief, dat doen we pas na de winter. Hierdoor loont het ook in de donkere en koude maanden de moeite om je bloemenborders  van dichtbij te bekijken. In heel wat bloemrestanten schuilt er klein grut dat er hun winterslaap houdt, sommige zaaddozen voorzien vogels van eten (sijzen op teunisbloemen bvb.) en heel vaak zijn de verdorde bloemen gewoon mooi om zien.

Ze misstaan helemaal niet tussen eventuele winterbloeiers zoals de winterjasmijn, Viburnum bodnantense, helleborussen en toverhazelaars. Echt mooi om eens in detail te bestuderen zijn de hortensia's. Het is niet voor niks dat tuindames en bloemenbinders deze bloemen binnenshuis laten drogen om er allerlei knappe stukken mee te maken. In onze droge tuin staan vooral pluimhortensia's waarvan de natuurlijk gedroogde bloemblaadjes bruin verkleuren. Het weefsel van deze bloemen verpulvert gaandeweg waardoor er enkel nog de 'nervatuur' - het miniscule inwendige geraamte van de bloem - overblijft.

Omdat de pluimhortensia op eenjarig hout zijn bloemen vormt, snoei ik hem in de lente tot de gewenste hoogte terug. Het snoeisel, inclusief de mooie bloemresten, belanden dan op de composthoop of tussen de hortensia's zelf om uiteindelijk als humus de bodem van  vers biologisch 'voedsel' te voorzien.

artistieke kaaskroketten

Wat krijgen we nu?

Een foto, zonet genomen in de keuken, zonder enige vorm van truckage of fotoshop.

In deze pan (zwart op de foto) werden zonet kaaskroketten gebakken. De lege pan

werd gevuld met water en op de pompbak gezet. De resterende olijfolie komt 

bovendrijven en vormt mooie ongeordende kringen op het water.

Het blauwe licht komt van de halogeenspot boven de pompbak en het rode licht

wordt geproduceerd door de kersmannetjes die deze dagen nog steeds

boven het raam hangen. Elk geschud met de pan levert een andere foto op.

(Een verhaaltje over Mars of een geiser op IJsland was mooier geweest,

maar wel gelogen en dat doen we nooit. Gewoon vettigheid.)

dag 1 van onze toverhazelaars

De eerste toverhazelaarbloemen van dit jaar

De start van de bloei van de toverhazelaars varieert naargelang de soort en de standplaats. De Amerikaanse soorten virginiana en vernalis hebben we niet in huis, tenzij de virginiana als onderstam waarop massaal geënt wordt. De toverhazelaars in onze tuin zijn vooral kruisingen van de Hamamelis japonica en de Hamamelis mollis, die door het leven gaan als de Hamamelis x intermedia. Deze toverhazelaars beginnen bij ons momenteel te bloeien. Sinds vandaag hebben we de eerste volledig ontrolde bloemen maar de meeste zitten nog in de knop.

Dit jaar kijk ik vooral uit naar de oranje bloemende toverhazelaars: de Aphrodite en de Aurora. Beide zijn nieuw in de tuin - de Aurora (foto) kochten we begin van dit jaar in het Arboretum van Kalmthout - en dan is het toch afwachten hoe goed ze zijn aangeslagen.

Zoals je op de afbeelding hiernaast ziet, hangen er knoppen genoeg in de struik. Hier en daar komen de eerste lintbloemen piepen.

Onze Hamamelis mollis 'Pallida' heb ik 2 weken geleden verplant. Hij was op 5 jaar tijd slechts enkele centimeters gegroeid, wat tot enige frustratie leidde. Vermoedelijk kreeg hij te weinig zonlicht. Hij staat nu in de buurt van ons intussen verroest prieeltje en daar kan hij volop zijn gang gaan. Naar mijn smaak is de 'Pallida' samen met de H. x i. 'Arnold Promise' de mooist geel bloemende toverhazelaar.

Tip: op maandag 13 januari starten in Kalmthout de nieuwe Hamamelisfeesten. Hun verzameling toverhazelaars is de grootste in heel Europa en bevat enkele van de oudste en grootste gekende exemplaren. Naast deze Hamamelis groeien er in Arboretum Kalmthout vele andere winterbloeiende bomen en struiken. Doorheen de arboretumtuin is een speciale wandelroute uitgestippeld die je langs alle winterbloeiers leidt.