mooi op 't eerste gezicht

de tractor.

Als ik 100 foto's neem, zijn er zo'n 2 of 3 die er bovenuit schieten, die mij om één of andere reden raken. Het heeft niets te maken met mijn kunde om diafragma en sluitertijden te manipuleren want in 99,9% van de gevallen staat mijn handzaam cameraatje in automatisch-mode. Meestal zijn het de compositie, de combinatie van kleuren en de natuur die net op dat moment al zijn troeven uitspeelt, die het verschil maken. Zoals bij de foto hierboven die ik 'de tractor' heb gedoopt omdat zonder de tractor -die overigens nergens te bespeuren valt- deze foto er toch anders had uitgezien.

Wat ik aan deze afbeelding mooi vind? Het beperkt aantal kleuren, het overheersende bruin van de bewerkte aarde, het actieve wolkenspel dat contrasteert met de rust van het landschap, het tractorspoor dat parallel loopt met de smalle kleurenstrook, het stipje rood van de boerderij, ... en het feit dat mijn brein deze foto ook verkeerdelijk leest als de rand van een groeve.

Hoe geslaagd deze foto voor mezelf ook is -no hard feelings als jullie de afbeelding maar bullshit vinden-, tijdens de respectievelijke wandeling overheersten toch neerslachtige gedachten. Ik ben in dit gebied groot geworden, passeer er heel regelmatig waardoor ik dingen weet die een foto niet kan vertellen. In dit landschap zijn zo heel veel struwelen verwijderd. Deze natuurrijke kleine landschapselementen deelden de grote akkers in in kleine percelen. Konijnen, hazen, patrijzen, vlinders en vogels vonden er hun rustplek of nestgelegenheid. Maar toen het paard plaats moest ruimen voor de tractor werden deze struwelen als hindernis ervaren -al dat vooruit en achteruit gemanoeuvreer!- en werden ze gerooid.

Ook de kieviten kenden deze plek als hun eigen broekzak. Jaar op jaar bouwden ze in deze weide hun nesten en je had het geweten als je nog maar in de buurt durfde te komen. Hitchcock was niet ver weg. Jammer genoeg wordt hun nest nu keer op keer omgeploegd en vernield. Weidevogels zijn er tegenwoordig haast niet meer. Na de leeuweriken dreigen nu ook de kieviten te verdwijnen. Alweer een grote stap achteruit.

Wilde bloemen vind je alleen nog in de smalle gracht naast de geasfalteerde landweg. Veel diversiteit is er ook niet meer: hier en daar nog een akkerklokje en wat helmkruid. Al de rest is verdwenen. Helemaal pijnlijk wordt het wanneer weides opgekocht worden (weg open ruimte!) en achter metershoge Bekaertdraad en groenrossige laurieren verdwijnen. Dan toch veel liever de prikkeldraad en betonnen paaltjes van weleer.

Bij elke wandeling heb ik zo van die gedachten. Ik weet dat ik het beter allemaal uit mijn hoofd zet maar 't zal de aard van 't beestje zijn zeker?